"SENS ŻYCIA" - rozdział 12

ROZDZIAŁ 12  -  EPILOG

Słońce przebijało się przez liście rozłożystej jabłoni i lizało policzki mrużącego oczy Pawła. Obok w urządzonej specjalnie dla dziecka piaskownicy bawiła się trzyletnia dziewczynka z mozołem ustawiając wiaderkowe babki na jej obrzeżu. Nagle do jego uszu doszedł dźwięk dzwonka. Wyprostował się na wózku i powiedział do dziecka.

 - Martuniu otrzep rączki. Mama wróciła z dziadkami.

Mała podniosła głowę przyozdobioną koroną kręcących się włosów i spojrzała na ojca błękitnymi jak niebo oczami.

 - Tatuś, jeszcze trochę – powiedziała marudnym głosem. – Przecież oni i tak przyjdą do ogrodu.

 

Uśmiechnął się. Jego córka od zawsze była rezolutna i potrafiła zadziwiać logiką. Kiedy się urodziła wprost oszalał ze szczęścia. Jak tylko Wiki wróciła z nią do domu pomagał w karmieniu, przewijaniu, kąpaniu, usypianiu i tych wszystkich czynnościach, które wykonuje się przy niemowlaku. Odciążał Wiki niemal we wszystkim. Od dziadków Leśniaków również dostali ogromne wsparcie. Dzięki nim mogli wrócić do pracy, bo oni zajmowali się małą przez pół dnia. Ani Paweł ani Wiktoria nie mieli najmniejszych wątpliwości jak dać córce na imię. Najpierw zaproponowała to Wiki. Nie ukrywał zaskoczenia, ale zgodził się z jej wyborem. Rodzice Marty rozpłakali się, kiedy usłyszeli, że ich przyszywana wnuczka dostanie imię po ich zmarłej córce.

Mała szybko rosła. Któregoś dnia przyglądając się jej Paweł doznał olśnienia, bo zrozumiał, że patrzy na dziewczynkę z jego snów. Pojął, że to właśnie to dziecko widział przy Marcie. Był zdumiony tym odkryciem. Wtedy w tym śnie Marta nie pokazywała mu ich wspólnej córki, ale córkę jego i Wiki. Wyglądało na to, że zatoczył właściwie koło, bo teraz musiał zweryfikować tę pewność, którą miał przez kilka lat Teraz znowu zadawał sobie pytanie, czy Marta miała urodzić mu chłopca, czy dziewczynkę. Tym odkryciem nie podzielił się z Wiki. Uznał, że to zbyt skomplikowane i zostawił to dla siebie.

Wiódł z nią szczęśliwe życie. Jeszcze przed urodzeniem Marty dowiedział się od swojego teścia, że ktoś chce sprzedać parterowy dom do remontu. Pojechał tam z Józefem. Dom przypominał całkiem spory bungalow. Był jednak bardzo zniszczony. Paweł przeraził się skalą prac, jakie trzeba by było tu wykonać i kosztami jakie musieliby ponieść. Józef jednak się nie zniechęcał.

 - Spójrz na to z innej perspektywy. Otoczenie idealne dla dzieci. Teren ogrodzony. Działka na tyle duża, że spokojnie mogą biegać tu psy. Ja widzę tu same zalety a ogrom pracy wcale mnie nie przeraża. Poza tym dodatkowym atutem jest cena. Paweł, to tylko sześćdziesiąt pięć tysięcy za grunt i budynek. Gdzie kupisz za tę cenę coś lepszego? Właściciel ma mnóstwo długów i w dodatku nie wylewa za kołnierz. To on sam doprowadził ten dom do takiej ruiny i chce się go jak najszybciej pozbyć. Ja ci przysięgam, że doprowadzę ten dom do używalności, dostosuję go do ciebie tak jak i mieszkanie dostosowałem. Wiesz, że nigdy nie rzucam słów na wiatr.

 - A jeśli nie udźwigniemy tego finansowo? – zapytał niepewnie. – Wprawdzie mamy trochę oszczędności, ale to wszystko za mało.

 - My ci pomożemy. Zawsze też można wziąć kredyt. Jesteście młodzi i jestem pewien, że go spłacicie.

 - No dobrze… Przekonałeś mnie.

Na to tylko czekał Józef, na zgodę swojego zięcia. Jak tylko kupili ten dom z kopyta zabrał się do roboty. Skrzyknął paru zapaleńców takich jak on sam. Remont trwał ponad dwa lata i to tylko dlatego, że Paweł nie chciał brać kredytu i sukcesywnie pokrywał koszty zakupów z pieniędzy zarobionych w serwisie, ale efekt przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Kiedy po raz pierwszy Józef przywiózł tu ich wszystkich Paweł po prostu oniemiał.

 - Dokonałeś cudu tato. Naprawdę nie spodziewałem się, że wyjdzie aż tak pięknie.

  

 - To jeszcze nic. Na tyłach domu jest urządzony placyk zabaw dla Martusi i piękne patio, na którym można posiedzieć w ładny dzień. Teraz tylko musicie się przeprowadzić.

Wiki była zachwycona. Często zapraszała tu całą rodzinę, a szczególnie Basię z Olkiem i Michałkiem, który był parę miesięcy starszy od Marty. Maluchy w swoim towarzystwie czuły się najlepiej. Najczęściej jednak zaglądali Leśniakowie i zostawali z wnuczką. Zawojowała ich serca całkowicie.

Wiktoria weszła do ogrodu a za nią Józef z żoną. Rano poprosiła ich, żeby zawieźli ją na USG. Paweł podjechał w ich kierunku.

 - I jak kochanie, wszystko w porządku? – zapytał.

 - W jak najlepszym. Dziecko rozwija się prawidłowo. Mama może to potwierdzić, bo weszła ze mną do gabinetu. Znamy już płeć. To chłopczyk. Tak się cieszę.

Paweł również podzielał tę radość. Za trzy miesiące miała im się powiększyć rodzina. I w dodatku to miał być chłopiec. Nie miał nic przeciwko jeszcze jednej dziewczynce tak samo słodkiej i kochanej jak Martusia, ale chłopak, to chłopak. Podbiegła do nich Marta i objęła matkę przytulając się do jej kolan.

 - Będę mieć braciszka?

 - Aha. Cieszysz się?

 - Wolałabym siostrzyczkę, ale braciszek też może być fajny – odpowiedziała dyplomatycznie.

 - Zrobię kawy dla wszystkich – Leśniakowa już kierowała się w stronę domu. – Pójdziesz z babcią Martuniu? – wyciągnęła do małej dłoń. – Kupiłam ci pyszny soczek.

Dziewczynka zeskoczyła z kolan mamy i złapała babcię za rękę.

 - A jaki? – usłyszeli jeszcze i roześmiali się.

 - Prawdziwa gaduła z niej. A gdzie psy? – Wiki rozejrzała się dokoła.

 - Leżą tam pod jabłonią. Gorąco im. Tato pamiętasz, że mam jutro trening?

 - Pamiętam synku i na pewno cię zawiozę i przywiozę do domu. Cieszę się, że to kontynuujesz. Miałeś tyle wątpliwości, a jednak tego rodzaju rehabilitacja przynosi efekty. Wystarczy być tylko konsekwentnym.

 - To prawda tato – wtrąciła się Wiki. – Wciąż mam przed oczami jego nogi. Byłam przerażona ich chudością. Pamiętasz Paweł, kiedy to było? Wtedy jak po raz pierwszy zabrałeś mnie na łąki i opalaliśmy się tam. Usiłowałam wówczas zachować kamienną twarz, ale serce ściskało mi się z żalu. Mateusz miał absolutną rację mówiąc, że tam ci pomogą. Wiedziałeś od początku, że nie będziesz chodził, a jednak stan nóg znacznie się poprawił a przede wszystkim ich wygląd. Są zupełnie normalne. Wszyscy w drużynie wyglądają normalnie, choć każdy z nich to paraplegik.

W drzwiach pojawiła się Leśniakowa niosąc na tacy świeżo zaparzoną kawę i pokrojone, drożdżowe ciasto. Mała Marta dreptała obok dzierżąc w dłoniach butelkę z sokiem.

 - Tobie Wiki zrobiłam herbatę. Nie powinnaś przesadzać z kawą.

 - Dziękuję mamo. Nawet nie mam specjalnej ochoty na kawę. Ależ to ciasto pachnie. Martunia zjesz troszkę?

 - A kto piekł? – zapytała dociekliwie. Wiki uśmiechnęła się.

 - No jak to kto? Babcia przecież. Sama mówisz, że ciasto babci Eli jest najlepsze.

 - Bo jest. Nałóż mi na talerzyk, ale kawy nie, bo nie lubię.

Tym razem wszyscy ryknęli śmiechem. Zwabione zapachami dochodzącymi od stołu przyczłapały psy. I one dostały po kawałku.

Zdenerwowany Paweł spoglądał co chwilę na zegarek i jeździł w te i z powrotem przemierzając szpitalny korytarz. Nie mniej od niego zdenerwowani tkwili w szpitalnych fotelach Basia z Aleksandrem, tata Stec i tata Leśniak. Leśniakowa została w domu niańcząc Martusię i Michałka.

 - Paweł zatrzymaj się na chwilę, bo zaczynasz być denerwujący – wyrzuciła z siebie Basia. – Zaraz pewnie wszystko się skończy i będziesz mógł zobaczyć syna.

 - Chciałbym przytulić już ich oboje – powiedział ze skargą. – Dlaczego to tak długo trwa? Jak Wiki rodziła Martę, nie trwało tak długo.

 - Każdy poród jest inny, nie wszystkie przebiegają tak samo. O proszę… – wstała na widok wychodzącej z sali porodowej pielęgniarki. Paweł podjechał do niej i wyrzucił z siebie grad pytań.

 - I jak? Wszystko w porządku? Co z moją żoną? Co z synem?

Pielęgniarka uśmiechnęła się szeroko. Nie pierwszy raz widziała takiego zdenerwowanego tatusia.

 - Wszystko w porządku. Może się pan już uspokoić. Matka i dziecko czują się dobrze. Za nie więcej niż pół godziny będzie pan mógł je zobaczyć.

Po dwudziestu minutach wywieziono Wiki. Za nią w małym łóżeczku jego syna. Podjechał do żony. Ujął jej dłoń i przycisnął do ust.

 - Strasznie się bałem kochanie. Jak to dobrze, że już po wszystkim. Słaba jesteś pewnie, prawda?

 - Jestem trochę śpiąca – odpowiedział gładząc jego policzek. – Nie stresuj się już, bo nic nam nie jest. Mały dostał dziesięć w skali Apgar. Jest zdrowy. Waży trzy i pół kilo i ma sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. Długi jest. Będzie chyba podobny do ciebie, bo ma ciemną czuprynkę.

Paweł zapytał jeszcze, do której sali wiozą Wiki i dowiedziawszy się o tym powiadomił resztę.

Przeszli na drugie piętro i znaleźli pokój z numerem dwunastym. Wiki już przeniesiono na normalne łóżko. Leżała trzymając w objęciach małe zawiniątko. Na ich widok uśmiechnęła się i powiedziała cicho

 - Wejdźcie. Zobaczcie to cudo - rozpakowała delikatnie kocyk podsuwając maleństwo w stronę Pawła.

 - Jest śliczny kochanie i całkiem duży. Chyba faktycznie będzie podobny do mnie. Ma sporo włosów. Spójrz Basiu, czy nie przypomina ci trochę Michałka? On też urodził się z taką ciemną czupryną.

 

Basia pochyliła się nad maleństwem

 - Chyba masz rację.

W końcu i dziadkowie dopchali się do wnuka. Obaj byli bardzo dumni. Nic nie zapowiadało, że zostaną dziadkami i nie miało znaczenia to, że Józef jest tylko takim przyszywanym dziadkiem. Kochał te dzieciaki jak swoje własne. Karol Stec pomyślał, że jeszcze nie tak dawno jego córka była zapiekłą singielką a dzisiaj ma męża i dziecko, a jego syn, nad którym ubolewał od chwili wypadku i wciąż nie mógł pogodzić się z jego kalectwem otrząsnął się z tragedii, ożenił ze wspaniałą kobietą i spłodził dwoje dzieci. Otarł z twarzy łzy wywołane wzruszeniem.

 - Będziemy mieć wnuka na schwał Józefie. To będzie silny chłopak. Gratulujemy wam dzieci i jesteśmy bardzo szczęśliwi. Będziemy się zbierać, bo babcia sama w domu i też ciekawa nowin, a Wiktoria musi odpocząć.

 - Ja za chwilę do was dołączę – Paweł zbliżył się do łóżka i podniósł na rękach chcąc dosięgnąć ust Wiki. Pocałował ją najczulej dziękując jej za syna.

 - Nigdy nie sądziłem, że będę jeszcze taki szczęśliwy. Po tej tragedii, którą przeżyłem bałem się marzyć o rodzinie i dzieciach. Wynagrodziłaś mi cały ten ból i rozpacz. Jesteś najlepszą żoną na świecie i dałaś mi dwójkę wspaniałych dzieci. Kocham cię i zawsze będę cię kochał.

Uśmiechnęła się do niego cudnie.

 - A ty jesteś najlepszym mężem i najlepszym ojcem. Wreszcie jesteśmy pełną rodziną i nic nam już do szczęścia nie trzeba, może tylko poza życzeniem, żeby dzieci chowały się zdrowo. Jednak o to jestem jakoś dziwnie spokojna, bo czuwa nad nami Marta i moi rodzice. Myślałeś już nad imieniem?

 - Tak. Chcę, żeby miał na imię Wojtek, a na drugie Józef po moim teściu.

Wiki rozpromieniła się.

 - Sama nie wybrałabym lepiej. Teraz idź już, bo czekają na ciebie. Ja muszę odespać ten poród.

Ucałował raz jeszcze jej usta i cicho wyjechał z pokoju. Wreszcie mógł odetchnąć.

K O N I E C