SZCZĘŚCIE CZEKA ZA PROGIEM - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Wróciła do domu kompletnie przemoczona. Czapka smętnie ociekała wodą, której ciężar deformował to wełniane cudo. Szalik był w podobnym stanie. Najgorzej wyglądał płaszcz. Nie miała pojęcia, czy uda się go jeszcze uratować. Brudne plamy błota pod wpływem lejącego wciąż deszczu rozmazały się i teraz trudno było określić nawet kolor płaszczyka. Otworzyła drzwi i weszła do przedpokoju natykając się na Piotrka, który na jej widok zaniemówił i tylko wytrzeszczał oczy. W końcu wykrztusił

 - O rany… Przewróciłaś się w jakiejś kałuży?

 - Samochód mnie ochlapał. Pomóż mi zdjąć te ciuchy. Przemokłam do suchej nitki.

Rzeczywiście nawet biustonosz miała mokry. Pośpiesznie rozebrała się i weszła do brodzika puszczając na siebie strumień gorącej wody. Czuła się słabo. Bolała ją głowa i miała wrażenie, że ciało pali ją od środka. Opatuliła się grubym, frotowym szlafrokiem i wyjęła z apteczki blistr aspiryny. Od razu zażyła dwie i zapakowała się do łóżka. Zanim zasnęła pomyślała jeszcze o nieznajomym, z którym umówiła się na kawę. – Miał takie ładne oczy i przepraszał szczerze. Może do jutra mi przejdzie? Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby poznać go lepiej. Szkoda, że nawet nie wiem jak ma na imię.

Następnego dnia rano było jednak znacznie gorzej. Po niespokojnej nocy była mokra od potu jak szczur. Piotrek z niepokojem patrzył na jej czerwone policzki. Bez wątpienia miała gorączkę. Podał jej termometr, by po chwili odczytać na nim trzydzieści osiem stopni i pięć kresek.

 - Dzisiaj siostra to ty nigdzie nie pójdziesz. Zaraz zrobię ci herbatę z sokiem malinowym i syrop z cebuli. Domowe sposoby są najlepsze.

 - A ty nie masz zajęć dzisiaj? – wychrypiała.

 - Mam, ale dopiero od dwunastej. Zdążę.

 

 - Głowa mnie boli i mam katar. Rozłożyło mnie na amen – wygramoliła się z łóżka. – Wezmę prysznic, zmienię piżamę i położę się. Co za pech…

Najbardziej żałowała, że nie spotka się z intrygującym nieznajomym. Już dawno nikt jej tak nie zafascynował i nigdy oczy żadnego z mężczyzn nie uwiodły jej tak bardzo. Może będzie miała jeszcze okazję go spotkać, chociaż nie było to zbyt prawdopodobne. Warszawa to jednak metropolia i czasem można mieszkać blisko siebie i nigdy się nie spotkać. Ot, takie zezowate szczęście.

Nawet nie wiedziała kiedy przysnęła. Obudził ją Piotrek, który wrócił z apteki przynosząc jej jakieś leki na przeziębienie.

 - Stawiam wszystko na stole. W kuchni masz syrop z cebuli. Już nie znajdę czasu, żeby przygotować ci coś do jedzenia. Muszę lecieć.

 - Dzięki Piotruś. Poradzę sobie. Zresztą nie mam nawet apetytu.

Przechorowała okrągły tydzień zanim pojawiła się na uczelni. Na szczęście to był dopiero październik i zajęć nie miała zbyt wiele. Przyłapywała się na tym, że gdziekolwiek by nie poszła wciąż rozglądała się za mężczyzną z deszczu. Tak nazywała go w myślach. Niestety nie spotkała go. Z czasem odwykła od myśli o nim. Powoli zacierał się w pamięci obraz tych dobrych, poczciwych oczu. Miała sporo zajęć i to one pochłaniały jej czas. Teraz skupiała się głównie na pisaniu pracy i na projekcie, który miał stanowić integralną część bardzo rozbudowanej treści. Ambicjonalnie wybrała temat naprawdę trudny, wymagający ogromnej kreatywności i wyobraźni, a także sporego wysiłku przy obliczaniu wszystkich parametrów projektowanej inwestycji.

Na czwartym, ostatnim roku studiów zajmowała się głównie chodzeniem na seminaria i skupianiem się na pracy dyplomowej, a raczej na wnoszonych do niej poprawkach, które uzgadniała ze swoim promotorem. Obronę wyznaczono jej na czerwiec i chciała się solidnie do niej przygotować. Sporo czasu spędzała też w bibliotece. Zwykle wracała późno obładowana notatkami, z którymi siadała do komputera czytając nie wiadomo który już raz napisany tekst. Na ogromnej desce kreślarskiej rozciągnięta była ogromna płachta białego brystolu, na którym powstawała koncepcja projektu. Oprócz tego kilka nakładek z folarexu - przeźroczystej folii kreślarskiej, zawierających przebieg urządzeń podziemnych, projektowanej małej architektury, układu poszczególnych pomieszczeń i ciągów pieszych na poszczególnych piętrach. Pracy było mnóstwo, ale Ania była systematyczna i krok po kroku realizowała swój projekt.

Był piątek. W sobotę wraz z Piotrkiem miała zamiar pojechać do rodziców. Wracała właśnie kolejny raz z biblioteki. Była zmęczona, bo niemal pół dnia ślęczała nad książkami. Przeszła przez przejście dla pieszych i dotarła do przystanku. Naprzeciwko przystanął autobus jadący w przeciwnym kierunku. Była zamyślona, ale kątem

oka dostrzegła mężczyznę machającego gwałtownie rękami. Przyjrzała się uważniej i oczy rozszerzyły jej się ze zdumienia. To był on. Jej mężczyzna z deszczu. Rzucił się do drzwi chcąc wysiąść, ale autobus powoli ruszył z przystanku. Chłopak z powrotem dopadł szyby i wykonał gest jakby chciał sobie wyrwać serce. W końcu podniósł dłoń do ust i posłał jej całusa. Pomachała mu patrząc ze smutkiem jak autobus oddala się od miejsca, w którym stała. – Kolejny pech – przemknęło jej przez głowę. – Przecież nic by się nie stało, gdyby kierowca zgodził się otworzyć te cholerne drzwi. Teraz pewnie przyjdzie mi czekać kolejne dwa lata, żeby spotkać go ponownie – pomyślała z żalem.

Powroty do rodzinnego domu zawsze były przyjemne. Mama gotowała im ulubione potrawy. Siadywali zazwyczaj przy kuchennym stole i opowiadali o swoich studiach.

 - Już wiesz córcia, co będziesz robić jak się obronisz? - dopytywał się ojciec.

 - Pewnie dalej będę studiować. Te studia dają mi tytuł inżyniera architektury. Chcę zrobić jeszcze magisterskie, ale już zaocznie. To tylko cztery semestry. Jednak po skończeniu tych poszukam jakiejś pracy, żeby móc na nie zarobić. Marzy mi się porządna pracownia architektoniczna, ale nie wiadomo, czy będą jakieś wakaty. Mam nadzieję, że tak. Najpierw jednak przyjadę tu po obronie, żeby chociaż przez miesiąc odpocząć i nabrać sił.

Obrona wyczerpała ją i psychicznie i fizycznie. Trwała dość długo. Pytano ją bardzo szczegółowo, zadawano podchwytliwe pytania, ale nie dała się podejść. Dzięki swojej pilności była przygotowana na każdą ewentualność. Jej projekt analizowano i rozbierano na czynniki pierwsze, pytano dlaczego takie rozwiązania a nie inne, dociekano skąd wzięła pomysł, by zaprojektować sporą inwestycję tak ekonomicznym kosztem i z materiałów, które nie są standardem. Wybrnęła ze wszystkiego. Na koniec promotor pogratulował jej i szepnął, że jak do tej pory to jest najlepszy projekt na roku i ma zamiar wysłać go na konkurs. Ania puchła z dumy. Uścisnęła mu dłoń i podziękowała. Zdała celująco. Kiedy odbierała swój dyplom wręczono jej również list pochwalny od samego rektora. Po uroczystości rozmawiała jeszcze chwilę ze swoim promotorem. Już wiedziała, że jej praca na pewno trafi na konkurs.

 - To nie wszystko pani Aniu – mówił profesor. – Przedstawiłem pani pomysł moim przyjaciołom architektom. Zwłaszcza jeden z nich zapalił się do niego i bardzo chętnie widziałby panią w swoim zespole. Zna pani pracownię architektoniczną Budzyński, Badowski i Kowalewski?

Ania wytrzeszczyła oczy i przełknęła ślinę.

 - Profesorze, a kto jej nie zna? Przecież to same sławy. Cały Ursynów, to dzieło pana Marka Budzyńskiego, wiele projektów wykonał do spółki z panem Badowskim, na przykład gmach biblioteki uniwersyteckiej… Długo mogłabym wymieniać.

 - W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak dać pani wizytówkę. Proszę skontaktować się z panem Budzyńskim i umówić na rozmowę. Życzę powodzenia.

Wybiegła z uczelni i zatrzymała się dopiero na pobliskim skwerze. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście. W życiu by się nie spodziewała, że może pracować dla takiej sławy jak Budzyński. Postanowiła, że jutro rano zadzwoni do pracowni i umówi się w sprawie pracy. Chciała to załatwić jeszcze przed wyjazdem do domu. Najlepiej jakby zgodził się ją zatrudnić od września. Byłoby wspaniale.

Budzyński okazał się niezwykle miłym i pełnym klasy starszym panem. Przyjął ją bardzo serdecznie i przyznał, że jej projekt wywarł na nim ogromne wrażenie.

 - Serce mi rośnie, kiedy pomyślę, że jednak zdarzają się w tym zawodzie prawdziwe perełki, ludzie niesamowicie kreatywni i obdarzeni bogatą wyobraźnią. Tylko z takimi chcę pracować i będę szczęśliwy jeśli zgodzi się pani na moją propozycję. Profesor Stępniewski dużo mi o pani opowiadał i zapewniał, że świetnie pani rokuje na przyszłość. Ja na początek proponuję pięć tysięcy pensji i premie w zależności od efektów. Myślę, że jak na pierwszą pracę to warunki są całkiem przyzwoite.

 - Warunki są wspaniałe – Ania uśmiechnęła się do niego z sympatią – i postąpiłabym lekkomyślnie, gdybym ich nie przyjęła. Czy to byłby kłopot, gdybym zaczęła pracować od września? Nie ukrywam, że ten ostatni rok studiów wyczerpał mnie trochę i chciałabym odpocząć. Poza tym chciałabym się zapisać na studia zaoczne drugiego stopnia, żeby zdobyć tytuł magistra, a to wiąże się z załatwianiem formalności.

- Na wszystko się zgadzam - zapewnił Budzyński – i doskonale rozumiem potrzebę odpoczynku po takim ogromnym wysiłku intelektualnym. Widzimy się w takim razie pierwszego września. Bardzo się cieszę – pożegnał ją uściskiem dłoni.

Pobyt w domu był błogim lenistwem, wysypianiem się do woli i zbijaniem bąków, ale tylko do czasu. Potem już sama szukała sobie roboty. Lubiła to miłe zmęczenie po całym dniu spędzonym w polu przy zbiorach, czy przy pieleniu przydomowego ogródka. Piotrek pomagał przy naprawie dachu stodoły, bo za chwilę mieli zwozić siano i dach musiał być szczelny.

Ania została niemal do końca sierpnia. Tuż przed wyjazdem mama wcisnęła jej pieniądze mówiąc, żeby opłaciła za nie pierwszy semestr studiów magisterskich.

 - Trochę minie czasu nim zarobisz jakieś pieniądze a czesne trzeba zapłacić już – mówiła.

Pierwszego września pojawiła się w pracowni. Podpisała umowę a Budzyński przedstawił jej cały zespół i pokazał biurko, przy którym miała pracować.

Najbardziej przylgnęła do Haliny, trzydziestodwulatki z paroletnim stażem małżeńskim. Halina była niezwykle towarzyska, zarażała dobrym humorem i perlistym śmiechem. Szybko się okazało, że jest duszą towarzystwa. Lubiła imprezować, co Ani raczej nie odpowiadało i bardzo rzadko ulegała namowom koleżanki na jakieś wspólne wyjścia, ale poza tym była zupełnie w porządku. Na pewno nie można było powiedzieć, że zostały przyjaciółkami. Ania skryta z natury nigdy nie wywnętrzała się przed gadatliwą Haliną. Były po prostu koleżankami z pracy.

Po nowym roku okazało się, że rozstrzygnięto konkurs, na którym wystawiono projekt Ani. Zajął drugie miejsce, co wiązało się z dość pokaźną nagrodą pieniężną. O wszystkim powiadomił cały zespół Budzyński. Nie wypadało tego nie uczcić tym bardziej, że wszyscy jej gratulowali. Dzięki tej wygranej ugruntowała swoją pozycję w pracowni, koledzy nabrali do niej szacunku, a przełożeni zaczęli doceniać i zlecać jej całkiem poważne projekty.

Dzięki wygranej i zaoszczędzonym pieniądzom stać ją było na zakup dość dużego, bardzo wygodnego mieszkania i urządzenie go. Piotrek pomógł jej w przeprowadzce a na jej miejscu wylądował jego kolega z roku.

Ania żyła pracą i dla pracy. Zaangażowała się w nią w stu procentach. To był jej żywioł i pasja. Nie myślała o życiu osobistym, nie interesowali ją faceci. Czas dzieliła między pracownię i dom. A jednak w pewnym momencie poczuła się zmęczona tą gonitwą za pieniądzem. Dwa lata wcześniej ukończyła studia magisterskie i od tamtej pory soboty i niedziele miała wyłącznie dla siebie. Tak było w teorii, bo naprawdę wciąż ślęczała w domu nad projektami zwłaszcza wówczas, kiedy goniły ją terminy, bądź nalegało na to szefostwo. Nie chciała zawieść ani ich ani siebie. Tylko czasem zastanawiała się nad swoim życiem kiedy gościła u rodziców na wsi i spotykała się z koleżankami, które miały już mężów i gromadkę dzieci. Ona była atrakcyjną, zadbaną kobietą, a jednak nie miała szczęścia do stałych związków. Ba, nie miała szczęścia do żadnych związków. Mężczyźni, którzy jej się podobali zwykle wybierali kobiety niezbyt urodziwe, zdecydowanie mniej inteligentne niż ona, takie szare myszki. Pytała wtedy samą siebie co z nią jest nie tak, ale nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie.