POWRÓT DO DOMU - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Kiedy podjechała pod dom widziała już postęp prac. Witek wykosił całe zielsko a na dachu uwijali się dekarze ściągając stare gonty.

 - Spójrz jak szybko im idzie – powiedziała do wujka. Zauważyła podchodzącego Witka i wysiadła uśmiechając się do niego. – Przywiozłam wuja do nas. Będzie łatwiej się nim zająć. Pomożesz mi z bagażem? Najpierw chciałam, żeby wuj zajął pokój na górze, ale pomyślałam, że pewnie ciężko będzie mu wchodzić na schody. Umieszczę go w pokoju babci a sama pójdę na górę. Tak będzie lepiej.

 - Lepiej będzie jak to ja wyniosę się na górę a wujek zajmie mój pokój. Przecież wypakowałaś się już a ja mam jeszcze wszystko w walizce.

 - No dobrze. Niech i tak będzie. Mam ci w czymś pomóc, bo jeśli nie to idę szykować obiad. Dekarze też pewnie zgłodnieli.

 - Dam sobie radę. Wujku – zwrócił się do Karola – chcesz posiedzieć na dworze, czy potowarzyszysz Bożenie w kuchni?

 - Chętnie pogrzeję na słonku kości i popatrzę jak robią porządek z tym dachem. Nie przejmujcie się mną starym i róbcie swoje.

Witek wrócił do swojej roboty. Zgrabił chwasty na wielką kupę i oczyścił podwórze. Bożena nasmażyła całą górę ziemniaczanych placków i ugotowała wielki gar gęstego gulaszu po czym zawołała wszystkich na obiad.

Dekarzom robota paliła się w rękach. Do szesnastej zdemontowali cały dach i zaczęli kłaść nowe gonty. Bożena zaparzyła kawę i wyniosła ją na zewnątrz. Pod starą gruszą dającą miły cień stał drewniany stół i ława. Postawiła na nim kubki z aromatycznym płynem i zawołała wujka i Witka.

 - Tutaj dla ciebie wujku taka słaba z mlekiem i cukrem, a to twoja Witek mocna i gorzka. Jutro do południa zostaniesz sam wujku i przypilnujesz nam dobytku. My pojedziemy zamówić siding. To takie deski z tworzywa na elewację.

 - Ja chciałbym jeszcze sprowadzić tu fachowca, żeby ocenił stan drewna – Witek upił łyk i uśmiechnął się. Kawa była taka jak lubił. – Pomyślałem też, żeby zmienić ogrzewanie. Myślę, że te piece kaflowe już się mocno wysłużyły. Rozbierzemy je i kupimy kominek z płaszczem wodnym. On będzie ogrzewał cały dom. Co o tym myślisz Bożenko?

 - Nie wiem. Nie znam się na tym. Jeśli uważasz, że to dobre rozwiązanie, to ja jestem za.

 - Jak już uporają się z dachem będziemy mogli zacząć remont pomieszczeń. Chciałbym też postawić garaż na dwa samochody. W Rosku mieszka facet, który sam wyrabia pustaki i sam buduje. Zatrudniłbym go. Podobno jest dość tani i nie zedrze z nas. To brat tych Perskich, którzy mieszkają na początku wsi. Kojarzysz Bożenko? Podobno jest wszechstronny. Nawet płytki potrafi kłaść. Mógłbym sam się tym zająć, ale muszę oszczędzać ręce. Rozumiecie. Od września zaczynam koncerty i moje palce powinny być sprawne.

 - To oczywiste – Bożena pokiwała głową. – Przecież to nimi zarabiasz na chleb.

Następnego dnia rano zostawiwszy wuja na posterunku pojechali do Czarnkowa. Sprawę sidingu załatwili od ręki. Witek wymierzył wcześniej ściany i doskonale wiedział ile metrów kwadratowych zamówić. Wziął też pod uwagę ściany mającego powstać garażu. Nie chciał, żeby różniły się od ścian domu. Bożena uparła się, że zapłaci za siding.

 - Ty już sporo zainwestowałeś, a ja czuję się jak pasożyt – mówiła. Ustąpił. Nie miał zamiaru się z nią wykłócać o takie rzeczy. Rozumiał, że chce się czuć współodpowiedzialna za cały remont. W dużym sklepie ogrodniczym zakupiła sporo nasion rzodkwi, brokułów, fasoli, groszku i szpinaku. Wyczytała, że jeszcze zdążą wyrosnąć w tym roku. Zakupili też ozdobne kratownice, po których miały się piąć pnącza. Tam też Witek zamówił sto dwadzieścia metrów gotowych elementów imitujących płot. Może nie było to najpiękniejsze rozwiązanie, ale elementy wyglądały schludnie i można było je nawet malować w razie potrzeby. Póki co były białe. Umówili sprawę transportu. W drodze powrotnej wstąpili do Roska. Władek Perski wyrobił sobie markę solidnego fachowca. Od lat działał w biznesie budowlanym i wciąż nie narzekał na brak pracy. Bożena jak tylko go zobaczyła zaraz skojarzyła, że chodziła z nim do jednej klasy. Był jej rówieśnikiem. Przedstawiła mu się i przypomniała o latach szkolnych.

 - Ależ ja cię doskonale pamiętam – Władek uścisnął jej dłoń. – Ciebie także – zwrócił się do Witka. – Pamiętam waszą babcię i jej słynne ciastka owsiane, które piekła dzieciakom. To była wspaniała kobieta. Słyszałem, że wróciliście i remontujecie dom.

 - To prawda i to z tego powodu zawitaliśmy do ciebie. Chcemy cię zatrudnić do budowy garażu na dwa samochody – Witek wyciągnął z kieszeni złożoną kartkę papieru. – Dokładnie wszystko wymierzyłem i rozrysowałem. Wytyczyłem też zarys fundamentów i opalikowałem go. Podjąłbyś się? Nie ukrywam, że bardzo nam na tym zależy a słyszeliśmy, że jesteś naprawdę szybki i solidny.

 - A z czego chcecie budować?

 - Z twoich pustaków. Pomyślałem, że nie będę nigdzie zamawiał materiałów, skoro sam je robisz.

 - No dobrze… - Władek przyjrzał się schematowi. – Mam teraz wolny tydzień. Zwołam chłopaków i uwiniemy się. Od jutra możemy zacząć?

Na twarz Witka wypełzł błogi uśmiech.

 - Jak najbardziej. Nawet nie liczyłem, że tak szybko, bo słyszałem, że masz sporo zleceń.

 - No mam, ale nie jestem w tym sam. Teraz i tak czekam na dostawę płytek do takiej malej willi niedaleko szkółki leśnej w Hamrzysku. Facet się uparł i sprowadza je aż z Włoch. To trochę potrwa więc mogę zacząć u was. Na jutro rano przygotuję transport pustaków, cementu, wapna i piachu. Będziemy koło siódmej rano.

Podziękowali mu. Byli tak podekscytowani, że nawet nie zapytali go o cenę, ale Witek postanowił rozmówić się z nim następnego dnia.

Dekarze uwinęli się z dachem w osiem dni. I Bożena i Witek dziękowali opatrzności za piękną pogodę, która pozwoliła na przyspieszenie prac. Po nich weszli fachowcy od sidingu. W międzyczasie Władek wraz ze swoją ekipą w liczbie siedmiu chłopa wykopał dół pod fundamenty garażu i już wznosił ściany. Wujek Karol chodził dookoła domu i tylko głową kręcił z podziwu.

 - Wiesz Bożenko – mówił – nawet nie przypuszczałem, że to wszystko pójdzie w takim tempie. Aż miło popatrzeć. Ci ludzie naprawdę znają się na swojej robocie. Wyobrażam sobie jak mama patrzy na to wszystko z nieba i uśmiecha się szeroko. Gdyby żyła, byłaby naprawdę szczęśliwa.

 - Tak uważasz wujku?

 - Jestem tego pewien. Najbardziej cieszyłaby się z faktu, że oboje tu wróciliście. Byliście jej oczkami w głowie.

Wieczorem, kiedy zostali sami a wujek Karol ułożył swoje starcze ciało w wygodnym łóżku Witek zaproponował Bożenie ognisko i pieczone ziemniaki.

 - Nazwłóczyłem suchych gałęzi z lasu i jest jeszcze ta sterta chwastów do spalenia. To też taki rodzaj powrotu do dziecięcych lat. Może uznasz, że jestem zbyt sentymentalny, ale to miejsce jest wyjątkowe i w jakiś sposób mnie uwrażliwia. Pamiętasz nasze letnie wieczory, gdy babcia wynosiła koszyk wielkich ziemniaków i grube plastry boczku? Matko jakie to było pyszne. Boczek nadziany na zaostrzone patyki skwierczał a tłuszcz kapał wprost na ogień. Wtedy nie było dla mnie nic lepszego. Skusisz się?

Nie miała nic przeciwko temu. I ona z rozrzewnieniem wspominała te chwile. Ziemniaki piekły się w popiele, a boczek lub kiełbasa smakowały bosko.

Witek o wszystko zadbał. Ułożył krąg ze starych cegieł i rozpalił ogień. Bożena pokroiła kawał boczku w solidne plastry i nacięła kiełbaski. Ułożyła wszystko na tacy pamiętając o soli i maśle, które dodawali do upieczonych już kartofli.

Siedzieli na odwróconych do góry dnem drewnianych skrzynkach trzymając w dłoniach kije, na których smażyły się kiełbaski i boczek.

 - Nie jest ci zimno? – Witek z troską spojrzał na Bożenę. – Mogę przynieść ci sweter, albo koc.

 - Nie, nie… Wszystko w porządku. Ciepło bije od ognia.

 - Chciałbym cię o coś zapytać, bo od dłuższego czasu nie daje mi spokoju. Zastanawiałaś się kiedykolwiek, dlaczego babcia zapisała nam dom? Nam obojgu? Cały dom? Nie zadała sobie trudu, żeby w jakiś logiczny sposób podzielić go na połowę. To oczywiście nie jest zarzut wobec niej, bo zrobiła dla nas a zwłaszcza dla mnie bardzo wiele, ale jednak ostatnio często o tym myślę. To znaczy myślę o tym, co nam mówiła. O tym, że ten dom kiedyś się o nas upomni i o tym, żebyśmy nie rozmieniali miłości na drobne. I o ile jestem w stanie zrozumieć to o miłości, tak w żaden sposób nie mogę pojąć o co babci chodziło w tym pierwszym przypadku. Co miało znaczyć to, że ten dom się o nas upomni?

Bożena zamyśliła się. Nigdy nie analizowała aż tak dogłębnie tego, co przekazywała im babcia. Ona mówiła o wielu rzeczach. Przestrzegała ich, żeby w dorosłym życiu popełniali jak najmniej błędów, żeby zawsze znaleźli czas do namysłu przed podejmowaniem ważnych decyzji.

 - Naprawdę nie wiem. Nic sensownego nie przychodzi mi do głowy. Może miała jakieś przeczucia, że któregoś dnia zjedziemy tu oboje? Musiała mieć świadomość, że w dorosłym życiu nie będziemy widywać się zbyt często i nasze kontakty się rozluźnią. Może uznawała, że tylko to miejsce może nas z powrotem jakoś zintegrować? A jeśli tak, to kolejny raz miała rację. Jesteśmy tutaj. Pracujemy razem. Oboje chcemy, żeby ten dom był taki jak dawniej, bo oboje kochamy ten piękny zakątek.

Witek rozgrzebał popiół i nakłuł ziemniaki. Uznał, że są miękkie i wyjął je na talerz. Rozkroił każdy z nich wkładając do środka po kawałku masła i posypując solą. 

 - Może masz rację, choć ja wciąż odnoszę wrażenie, że te słowa są kluczem do czegoś naprawdę ważnego. Do czegoś, co usiłowała nam przekazać w bardzo zawoalowany sposób być może dlatego, że wtedy byliśmy za młodzi. Byliśmy dziećmi… - podał Bożence talerz i przysiadł obok. – Trochę mnie to męczy i chciałbym wiedzieć… Wprawdzie już od jakiegoś czasu, od dłuższego czasu a nawet od bardzo wielu lat mam pewne przemyślenia i przeczucia, ale dość niejasne, zamazane a mimo to byłbym bardzo szczęśliwy, gdyby się sprawdziły. Nie pytaj mnie o nie, bo i tak byłoby mi trudno je wyjaśnić.

Ognisko dogasało choć przez to wcale nie było ciemno. Nad ich głowami wisiał ogromny księżyc w pełni i niebo usiane milionami gwiazd.

 - Czy znasz drugie takie miejsce pełne majestatycznej ciszy i takiego błogiego spokoju? Jak ja mogłem żyć przez tyle lat z dala od tego wszystkiego?

 - Sama się nad tym zastanawiam – Bożena westchnęła ciężko. – Zapętliliśmy się oboje. Ty w dążeniu do zrobienia kariery a ja szarpiąc się z krnąbrnymi dzieciakami. Dopiero tu upewniłam się, że nauczanie w szkole nie jest moją bajką. Zszarpało mi nerwy, bo często bywałam bezradna wobec różnych sytuacji, które najzwyczajniej w świecie mnie przerastały. Życie na usługach skorumpowanej, urzędniczej sitwy nie jest dla mnie, a przyjazd tutaj tylko potwierdził, że zrobiłam dobrze odchodząc stamtąd. Zastanawiam się nawet, czy na dobre tu nie osiąść. Mogłabym się zająć przekładem książek angielskich pisarzy na polski. To zawsze sprawiało mi dużą frajdę. Połączyłabym przyjemne z pożytecznym.

Witek spojrzał na jej ładny profil i uśmiechnął się. Zauważył, że pobrudziła policzek przypieczonym ziemniakiem. Odruchowo podniósł dłoń i delikatnie starł kciukiem brudny ślad.

 - Ubrudziłaś się – wyjaśnił widząc jej zdziwiony wyraz twarzy. – Naprawdę bierzesz pod uwagę zamieszkanie tu na stałe? I ja o tym myślałem. Koncerty są rozłożone w czasie. Nie muszę przez dni od nich wolne wegetować w hałaśliwym mieście. To bardzo męczące. Pomyślałem, że mógłbym sprzedać mieszkanie i przeprowadzić się tutaj. Po remoncie dom będzie bardzo wygodny i będzie miał wszelkie udogodnienia. Byłoby nam tu jak w raju – rozmarzył się.

 - Trzeba się dobrze nad tym zastanowić. Chodźmy spać. Ognisko już całkiem zgasło i zrobiło się chłodno. Mamy sporo czasu, żeby o tym pogadać.

Zanim się rozeszli do swoich pokoi Witek cmoknął Bożenkę w policzek.

 - Dziękuję za ten wspaniały wieczór. Musimy to częściej powtarzać.

Uśmiechnęła się nieśmiało kiwając głową.

 - Dobrej nocy Witek.

 - I wzajemnie Bożenko.