AZYL - rozdział 15

 Nasi drodzy

Z uwagi na to, że wigilia przypada w czwartek, ostatni rozdział tego opowiadania zostanie opublikowany we wtorek 22-go grudnia. 

Pozdrawiamy.

Gośka i Gaja

 

 

ROZDZIAŁ 15

 

 

Współpraca Uli z Violettą układała się fatalnie. Dziewczyna zachowywała się tak, jakby była umysłowo opóźniona. Nic nie rozumiała z tego, co Ula tłumaczyła po dziesięć razy. Nie było dnia, żeby nie dochodziło między nimi do jakichś spięć.

Kolejne miało miejsce na początku grudnia. Ula była przeziębiona, ale zażywając lekarstwa uparcie chodziła do pracy. Mimo, że nie szykował się żaden pokaz to koniec roku zawsze był gorący i pracowity. Trzeba było pozamykać wszystkie przedsięwzięcia, zsumować ich koszty i zyski, a także sporządzić raporty niezbędne dyrektorowi finansowemu do opracowania sprawozdania na posiedzenie zarządu, które miało się odbyć jeszcze przed świętami. Ula nie oszczędzała się. Zakatarzona i kaszląca sumiennie wpisywała w tabele wszystkie dane. Marek niepokoił się i martwił, ale wciąż uspokajała go, że da radę.

Tego dnia była jakoś wyjątkowo rozdrażniona i rozkojarzona. Za wszelką cenę usiłowała się skupić na wykonywanej pracy. Tymczasem wszystko szło nie tak. Violetta już wczoraj miała jej dostarczyć wykazy sprzedaży z poszczególnych butików, a także spis zwrotów. Dzisiaj jeszcze nie zjawiła się w pracy chociaż dochodziła dziesiąta, a Ula niecierpliwie czekała na dane do raportów. W końcu wstała od biurka i poszła do Sebastiana. Przywitała się z nim i nie wchodząc do pokoju a jedynie stając w drzwiach zapytała, gdzie jest Kubasińska. Kadrowego zdziwiło to pytanie, bo sądził, że jego dziewczyna od dawna już pracuje.

 - Ja nie wiem Ula. Wczoraj zawiozłem ją do Pomiechówka do rodziców. Jeśli cię to uspokoi, to zadzwonię do niej i zapytam.

 - Będę wdzięczna. Mamy kupę roboty do zrobienia i niech nie myśli, że będę odwalać ją za nią. Z całym szacunkiem Sebastian, to twoja dziewczyna, ale jeśli nadal będzie miała takie marne wyniki swojej pracy, bez skrupułów pozbędę się jej. Wszystko robi bezmyślnie i byle jak. Ciągle muszę ją sprawdzać i po niej poprawiać. Co ona sobie wyobraża, że mam za mało roboty? Załatw to, bo jutro może przyjść jedynie po wypowiedzenie. Nie będę więcej tolerować jej głupoty.

Jak tylko za Ulą zamknęły się drzwi sięgnął po telefon i wybrał numer Violetty. Odebrała a jakże tryskając szampańskim humorem.

 - Sebulku, stęskniłeś się za mną?

 - Ja nie, ale za to Ula i Marek bardzo. Gdzie ty jesteś do cholery!? Ula czeka na jakieś wykazy, które miałaś zrobić już wczoraj. Zrobiłaś? Jeśli tak, to powiedz, gdzie są. Dam jej.

 - Nie zrobiłam… - Violetcie nagle dobry humor prysł. – No, nie miałam kiedy.

 - To nikogo nie obchodzi. Dostałaś polecenie służbowe i miałaś się z niego wywiązać. To gdzie jesteś?

 - Umówiłam się rano z Pauliną w solarium. Przed nami jeszcze godzina zabiegów.

 

 

 - Czyś ty zgłupiała już do reszty? Ula ci tego nie daruje. W takim razie dokończ te zabiegi i przyjdź do firmy. Po wypowiedzenie. Masz to jak w banku. Ula ma ciebie serdecznie dość i ja chyba też – wściekły rozłączył się. Już nie miał siły do tej kobiety. Ciągle świecił za nią oczami i żebrał u Marka, żeby wybaczył jej i nie zwalniał. Już dość. Nie będzie za nią więcej nadstawiał karku. Wstał od biurka i poszedł do sekretariatu Marka.

 - Ula… rozmawiałem z nią. Nie sądziłem, że jest aż tak głupia. Właśnie relaksuje się w jakimś SPA z Pauliną. Nie zrobiła tych raportów. Twierdzi, że nie miała wczoraj czasu.

 - No skoro tak, to od teraz będzie miała go aż nadto. Proszę cię, żebyś wypisał jej zwolnienie dyscyplinarne. Mam jej dość. Nic nie ogarnia i nic nie przyswaja, jakbym rozmawiała ze ścianą. Chodźmy do Marka.

Nie zdążyli tego zrobić, bo sam prezes wyszedł z gabinetu i zdziwiony nieobecnością Violetty i obecnością Sebastiana od razu zapytał, co jest grane.

 - Właśnie prosiłam Sebę, żeby wypisał zwolnienie dyscyplinarne Violetcie. Mam po dziurki w nosie jej nieróbstwa i olewania moich poleceń. Od rana czekam na wykazy, które miała zrobić już wczoraj. Oczywiście ich nie zrobiła, a dzisiaj jest w SPA z panną Febo. Dasz wiarę? – posłużyła się ulubionym powiedzonkiem sekretarki. W Marku zaczęło się gotować. Spojrzał na swojego przyjaciela.

 - A ty co? Nie masz na nią żadnego wpływu? Nadal będziesz jej bronił?

 - No jak widzisz, nie. Mam jej tak samo dosyć jak wy i z wielką przyjemnością zaraz pójdę wypisać jej zwolnienie. Nie będę się więcej z nią użerał.

Godzinę później w sekretariacie pojawiła się Paulina z Violettą. Zapytała Ulę, czy jest Marek.

 - Jest. Proszę wejść, a ty zacznij się pakować – zwróciła się do Kubasińskiej.

Paulina otworzyła szeroko drzwi i nie zamykając ich podeszła do biurka Marka.

 - Marek, ja cię bardzo przepraszam, ale Viola powiedziała mi, że wzięła dzień urlopu. Nie miałam pojęcia, że kłamie. Jak wiesz, ja mam urlop do końca tygodnia. Zgodziłam się, żeby poszła ze mną, bo akurat miałam jeden wolny karnet.

 

- W porządku Paula. Nie mam do ciebie pretensji – wstał zza biurka i przeszedł do sekretariatu. Zmarszczył czoło, co świadczyło u niego o wysokim poziomie irytacji i obrzucił wzrokiem Kubasińską od stóp do głów.

 - Przez trzy lata od momentu zatrudnienia cię tutaj znosiłem twoje lenistwo, kompletną nieodpowiedzialność, brak elementarnej wiedzy i zwykłą głupotę. Nieustannie wpędzałaś mnie w kłopoty, z których musiałem się tłumaczyć ludziom spoza firmy. Robiłem to i łykałem wstyd. Twój wstyd. Na tym jednak koniec. Jesteś krnąbrna, łżesz jak pies i nie wywiązujesz się ze swoich obowiązków. Nie licz też na to, że Sebastian ci pomoże – sięgnął po słuchawkę telefonu i wybrał wewnętrzny kadrowego. – Przyjdź tu do mnie i przynieś wypowiedzenie Violetty – odłożył słuchawkę i ponownie zwrócił się do Kubasińskiej. – Ula od kilku dni jest mocno przeziębiona. Gdyby miała solidną sekretarkę uczciwie wykonującą swoją pracę, mogłaby wychorować się w domu. Niestety na ciebie liczyć nie może, bo ty masz wszystko w dupie i tylko patrzysz, żeby to ona odwalała za ciebie całą robotę. Zwalniam cię dyscyplinarnie i natychmiast wydaję zakaz wpuszczania cię do tej firmy. Dla mnie nadajesz się tylko do mycia ulicznych szaletów, chociaż i to nie jest takie pewne, bo i tam czasem trzeba używać mózgu. Daj mi to zwolnienie Seba – odebrał od kadrowego druk. – Proszę bardzo – wręczył go Violetcie – i żegnam raz na zawsze. Z pensji za te kilka dni grudnia zostanie ci odliczony dzisiejszy dzień jako nieobecność nieusprawiedliwiona. Oczywiście odprawa też ci się nie należy. Do firmowej kasy masz wpłacić resztę należności za niezgodne z prawem używanie firmowej karty. O ile się nie mylę zostało ci do spłacenia około piętnastu tysięcy. Jeśli tego nie zrobisz, sprawa trafi do sądu, a ja bardzo się postaram, żeby sędzia do tej sumy doliczył należne firmie odszkodowanie. To wszystko, co miałem ci do powiedzenia. Masz godzinę na spakowanie się.

Kubasińska stała jak słup soli i nie potrafiła wykrztusić z siebie słowa. Wokół sekretariatu na korytarzu zebrał się spory tłumek pracowników, których przyciągnął podniesiony głos prezesa. Kiedy za Markiem zamknęły się drzwi, tłum zaczął rzednąć. Paulina bez słowa wyminęła Violettę i zamknęła się w sali konferencyjnej. Sebastian też zniknął z pola widzenia. W końcu jego niedawna dziewczyna ruszyła za nim. Wparowała do jego gabinetu krzycząc już od progu.

 - I ty na to pozwolisz? Dzieje się niesprawiedliwość, a ty nie zrobisz z tym nic?

 - Ależ zrobię moja droga. Zrobię. Spakujesz swoje rzeczy i pojedziemy do mnie. Tam opróżnisz komody, które zajmujesz, oddasz mi klucze do mieszkania, a ja w przyjacielskim geście odwiozę cię do Pomiechówka. To wszystko na co w tej chwili mnie stać. No, chyba że wolisz sama…

 

 - Wiesz co? Jesteś zwykłym chamem.

 - Może i jestem, ale do twoich wyczynów jeszcze mi daleko. To jak będzie?

Nie odpowiedziała mu. Wyparowała z pokoju, po drodze dorwała jakiś pusty karton i zaczęła pakować rzeczy. Kiedy wyniosła się z sekretariatu, Ula odetchnęła z ulgą.

 

Pracy wciąż było dużo. Marek chcąc odciążyć swoją ukochaną usiadł na miejscu Violetty i przez parę dni harował w pocie czoła, żeby zdążyć na czas. Ulę wciąż męczyło przeziębienie i w piątek po odebraniu Betti z przedszkola zapakował swoją asystentkę do łóżka a sam zajął się posiłkiem.

 - Musisz to wyleżeć, bo w przeciwnym wypadku doprowadzisz się do zapalenia płuc. Ja zajmę się małą i tobą.

Nagotował jej esencjonalnego rosołu z manną i poił ją nim przez trzy dni podsuwając przy okazji aspirynę, sok z malin na wygrzanie i syropy. W niedzielę wieczorem napadowy kaszel ustąpił i wreszcie poczuła się lepiej.

W połowie grudnia wpadli do firmy Dobrzańscy. Wiedzieli już, że Ula jest obiektem westchnień ich syna. Ona od początku zrobiła na nich bardzo dobre wrażenie. Podziwiali ją za jej zaradność a przede wszystkim za to, że zastępowała Betti matkę. Znali historię obu „Cieplaczek”, bo zanim poznali je osobiście, Marek o wszystkim im przecież opowiedział, gdy szukał psychologa dla małej. Helena niezwykle uwrażliwiona na takie dramatyczne historie natychmiast zaangażowała się całym sercem. Od tej pory Ula widywała czasem państwa Dobrzańskich w firmie i zamieniała z obojgiem kilka uprzejmych słów. Tym razem nie było inaczej. Zaproponowała seniorom kawę i po kilku minutach wniosła do gabinetu Marka parujące filiżanki. Chciała wyjść, ale Marek zatrzymał ją.

 - Usiądź kochanie, bo mam pewną propozycję dotyczącą świąt. Zawsze było tak, że wigilię i pierwszy dzień świąt spędzaliśmy u rodziców. Mam tu na myśli siebie, Paulinę i Alexa. Z tego co wiem oboje Febo wyjeżdżają w tym roku do Włoch i zostają tam do Sylwestra. Pomyślałem więc, żeby tym razem święta urządzić u mnie. Moglibyście zostać na całe trzy dni, bo jest gdzie spać. Ja przysięgam Ula, że pomogę w zakupach i gotowaniu. Co wy na to?

 - Ja bardzo chętnie – odezwała się Ula. – Dawno nie miałyśmy takich świąt z prawdziwego zdarzenia. Z przyjemnością przygotuję coś smacznego.

 

 

 - Trochę nas zaskoczyliście, bo my właśnie przyjechaliśmy w tej sprawie. Pomyśleliśmy, że trzeba coś ustalić w związku ze spędzeniem wspólnych świąt. Skoro jednak ty pierwszy wyszedłeś z taką propozycją, to my zgadzamy się na wszystko. W wigilię możemy nawet przyjechać wcześniej, żeby pomóc w przygotowaniach.

Marek uśmiechnął się szeroko.

 - Kochani, to będą wspaniałe święta. Zobaczycie.

 

Nie tracili cennego czasu na przygotowania do świąt. Ula zaopatrzona w kartkę zawierającą spis wszystkich niezbędnych produktów buszowała wraz z małą Betti i Markiem po galeriach. Pamiętała o prezentach dla wszystkich i choinkowych ozdobach. Marek obiecał małej wielką, żywą choinkę i słowa dotrzymał. Stanęła któregoś dnia w rogu ogromnego salonu czekając już tylko na strojenie. Kilka dni przed wigilią Ula zawitała do pracowni Pshemko. Uzgodnili, że zaproszą go na wigilię. Nie darowaliby sobie, gdyby ten dzień musiał spędzać samotnie. On sam przyjął to zaproszenie z wielkim entuzjazmem. Wyściskał ich oboje zapewniając, że na pewno się zjawi, bo już na samą myśl o tych świątecznych pysznościach cieknie mu ślinka.

 

Święta zapowiadały się na biało. Tuż przed wigilią szczodrze sypnęło śniegiem i Warszawa przybrała bajkową szatę. Seniorzy zgodnie z obietnicą pojawili się u Marka kilka minut po dziesiątej. Mężczyźni wraz z Beatką ubierali choinkę i nakrywali świąteczny stół, natomiast Ula wraz z Heleną szykowały świąteczne przysmaki.

Nastrój był podniosły. Czekano tylko na Pshemko.