"WYZWANIE" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Był początek lipca. Klara jak zwykle po pracy poszła na siłownię. Nie odpuszczała sobie i z żelazną konsekwencją pod troskliwym okiem Mirona ćwiczyła intensywnie. Przywitała się ze swoim chłopakiem i weszła na bieżnię. To od niej zaczynała cały zestaw ćwiczeń. Maszerując szybkim krokiem rozmawiała z Mironem.

 - Będę musiała iść do lekarza w sprawie tej obwisłej skóry. Powoli zaczyna mnie to przerastać. Wszystko pod nią mnie boli i szczypie.

 - Wiem jak cierpisz. Sam przez to przechodziłem.

 - A gdzie cię operowali?

 - Jest taka prywatna klinika w Warszawie na Królewicza Jakuba. Prowadzi ją doktor Szczyt. Jest znany w Polsce. Ma nawet jakiś program telewizyjny.

 - Wiem. Widziałam kilka razy. Taki siwy pan z brodą. To on cię operował?

 - Nie, ale to on kwalifikował mnie do operacji. Jak chcesz, to jutro odpuścimy sobie trening i pojedziemy do Warszawy. Dzisiaj jeszcze zważę cię tylko, żebyśmy wiedzieli na czym stoimy.

Po ćwiczeniach weszła na wagę. Było sześćdziesiąt sześć kilo.

 - Myślę Klara, że jak usuną ci tę obwisłą skórę, to możesz ważyć niewiele ponad sześćdziesiąt. Osiągnęłaś swój cel kochanie. Teraz mógłbym cię na rękach nosić, bo jesteś lekka jak piórko.

 - No do piórka to mi jeszcze daleko, ale jestem zdecydowana na wizytę w klinice.

Weszła nieśmiało do gabinetu lekarskiego i przywitała się z lekarzem. Uśmiechnął się do niej ciepło i wskazał krzesło przy biurku.

 - Co panią do mnie sprowadza?

 - Przez rok bardzo dużo schudłam. Sześćdziesiąt dwa kilogramy. Została mi po nich obwisła skóra na rękach, brzuchu i nogach. Również piersi nie wyglądają tak jak powinny. Może nie przeszkadzałoby mi to tak bardzo, ale ciągle cierpię na jakieś infekcje i nie potrafię się z nich wyleczyć. Chciałabym bardzo pozbyć się tej zbędnej skóry nie tylko ze względów estetycznych, ale przede wszystkim zdrowotnych.

 - Może się pani rozebrać? Muszę to zobaczyć.

Kiedy stanęła przed nim tylko w bieliźnie pokiwał głową.

 - Faktycznie. Bardzo dużo tej skóry. Oceniam w przybliżeniu, że jakieś siedem kilo. Nie sądzę, żeby była pani w stanie schudnąć jeszcze więcej. Pod skórą jest niewiele tkanki tłuszczowej. Możemy panią operować choćby zaraz. Proszę zrobić wszystkie podstawowe badania i przyjść z nimi za tydzień. Jeśli wyniki będą zadowalające, przeprowadzimy tę operację. Najlepiej byłoby wykonać wszystko za jednym zamachem i tak będziemy starali się zrobić. Gdyby jednak nastąpiły komplikacje z powodu dużej utraty krwi, będziemy musieli przerwać i dokończyć w innym terminie. Jeśli chodzi o piersi, to być może uda się odessać trochę tkanki tłuszczowej z pośladków i bioder, i dzięki niej uniknąć implantów, bo wszczepię ją i potraktuję jak wypełniacz. Wymodeluję piersi tak, żeby wyglądały jak najbardziej naturalnie.

Wyszła od lekarza przeszczęśliwa. Podekscytowana opowiadała przebieg rozmowy Mironowi.

 - Za tydzień jak dobrze pójdzie, będę już po zabiegu. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze i skończy się szczęśliwie. Matki nawet nie będę zawiadamiać. Nie chcę słuchać jej zrzędzenia. Powiem tylko tacie.

Po powrocie do Krakowa poszła do laboratorium przy przychodni, gdzie pobrano jej krew. Zostawiła też pojemnik z moczem. Nazajutrz miała odebrać wyniki. Ten tydzień wlókł jej się jak flaki z olejem, choć pracy miała sporo. Koniecznie chciała sfinalizować kilka zleceń przed operacją. Nie miała pojęcia jak długo będzie dochodzić po niej do siebie i kiedy wróci do pracy.

W sobotę jak zwykle poszła z ojcem na błonia. Mówiła mu o swoich obawach i o tym, że trochę się boi, bo jakby na to nie patrzeć, to rozległa operacja.

 - Wiem, że się boisz, ale ten zabieg będzie ukoronowaniem twoich wysiłków. Ciężko pracowałaś, żeby osiągnąć ten wygląd. Musisz doprowadzić cały proces do końca.

 - Tak zrobię tato. A jak mama? Ciosa ci kołki na głowie?

 - Trochę wyhamowała. Po twojej ostatniej wizycie powiedziałem jej co myślę na jej temat. Wygarnąłem, że jedyne co od niej otrzymujesz, to wieczną krytykę. Zapytałem, gdzie w tym wszystkim matczyna, bezwarunkowa miłość. Zapytałem, czy ona w ogóle cię kocha i czy ma pojęcie przez co przechodzisz. Rozpłakała się. Wiedziała, że mam rację. Mówiłem, że mamy cię tylko jedną i powinniśmy cię kochać bez względu na to czy ważysz sto dwadzieścia kilo, czy sześćdziesiąt. Myślę, że jednak coś do niej dotarło i liczę na to, że zmieni się jej stosunek do ciebie. A wracając do operacji, to kiedy wyjeżdżasz?

 - We wtorek rano. Miron mnie zawiezie i zostanie ze mną. Obiecał, że zaopiekuje się mną. Jak będę się czuła lepiej to zadzwonię do ciebie, żebyś się nie martwił. Miron mówi, że jego operacja trwała pięć godzin. Moja pewnie potrwa dłużej, bo jemu nie operowano ani nóg, ani piersi. Mam tylko nadzieję, że jednak zrobią mi wszystko za jednym zamachem.

Doktor Szczyt z zadowoleniem oglądał wyniki Klary.

 - Są wręcz podręcznikowe. Teraz przejdzie pani z pielęgniarką do sali i przebierze się pani. Za chwilę zjawi się anestezjolog, żeby przeprowadzić krótki wywiad, a potem przyjdę ja. Muszę porobić trochę znaków na pani ciele.

Pielęgniarka przyniosła jej specjalną koszulę z flizeliny, którą miała założyć do operacji. Usiadła na łóżku ciężko wzdychając. Obok na krześle przysiadł Miron. Ujął jej drżące dłonie w swoje i przycisnął do ust.

 - Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz, że jak tylko otworzysz oczy pierwsze co ujrzysz, to moją twarz. Nie ruszę się stąd nawet na krok. Kocham cię.

 - Ja też cię kocham. Bardzo. Nie poradziłabym sobie bez ciebie i dziękuję ci, że mnie tak wspierasz.

Do pokoju wszedł anestezjolog i Miron musiał na chwilę wyjść. Lekarz zadał jej kilka pytań i wpisał coś do karty. Zaraz po nim pojawił się doktor Szczyt i pozaznaczał na jej ciele kluczowe dla operacji miejsca. Aż do sali operacyjnej towarzyszył jej Miron ściskając jej dłoń. Pocałował ją jeszcze i po chwili został na korytarzu sam. Już nie wyobrażał sobie życia bez niej. Pokochał ją całym sercem za jej odwagę, determinację, niespotykany upór i konsekwencję. To była kobieta, której szukał przez lata. Nie dość, że piękna, to jeszcze błyskotliwa i mądra, niezwykle zaradna i przedsiębiorcza. Dla niego była ideałem.

Wyjął z kieszeni małe pudełeczko i uchylił wieczko. Uśmiechnął się do swoich myśli. Postanowił, że jak tylko oprzytomnieje po operacji, oświadczy się jej. Na pewno będzie bardzo zaskoczona, może nawet się popłacze, ale właśnie dzisiaj powiedziała mu przecież, że też go kocha, więc dlaczego miałaby się nie zgodzić?

Czas wlókł się niemiłosiernie. Zszedł do szpitalnej kawiarenki i zamówił sobie kawę i jakąś zupę. Czuł ściskanie w żołądku i sam nie wiedział czy to z głodu, czy z nerwów. Wziął też dwie butelki wody mineralnej. Jak się Klara obudzi, na pewno będzie jej się chciało pić. W kioski kupił „Politykę”, ale nie bardzo potrafił skupić się na czytaniu.

Minęło sześć długich godzin. Denerwował się. Już prawie ścieżkę wydeptał przez całą długość korytarza. Zauważył wychodzącą z sali pielęgniarkę. Podbiegł do niej pytając czy z Klarą wszystko w porządku.

 - Już kończą. Za chwilę przewiozą ją na pooperacyjną. Informacji udzieli panu lekarz.

Po dwudziestu minutach wreszcie zobaczył wyjeżdżające z bloku operacyjnego łóżko.

 - Wszystko w porządku doktorze? – zapytał nerwowo łapiąc Klarę za rękę.

 - W jak najlepszym. Udało się wykonać wszystko, co założyliśmy. Teraz będzie dochodzić do siebie. Jeszcze przysypia, ale za jakieś pół godziny powinna wybudzić się całkowicie.

 - Mogę z nią zostać?

 - Oczywiście. Nie ma przeciwwskazań.

 - Bardzo panu dziękuję.

Sanitariusze zablokowali kółka łóżka i opuścili salę. Pielęgniarka sprawdziła jeszcze, czy wszystko jest w porządku i też się wyniosła. Miron pochylił się i powiedział cicho.

 - Klara, Klara…, obudź się kochanie, już po wszystkim – pogładził jej bladą twarz. – Otwórz oczy, proszę…

 - Słyszę cię Miron, – wyszeptała – ale mam takie ciężkie powieki… Daj mi kilka minut…

 - Spokojnie. Usiądę tu sobie obok i zaczekam.

Ocknęła się po czterdziestu minutach i uśmiechnęła blado do niego.

 - Jak się czujesz? Bardzo cię boli?

 - Boli, ale przecież wytrzymam. Dam radę… Pić mi się chce…  Całkiem zaschło mi w gardle.

 - Nie mogę ci jeszcze dać pić, ale zmoczę wacik i nawilżę ci usta. To na pewno pomoże.

Został z nią do wieczora. Jeszcze była oszołomiona po narkozie, więc postanowił poczekać z oświadczynami do jutra.

 - Wracam do hotelu kochanie. Głodny jestem i zmęczony. Przyjdę jutro rano. Wtedy będziesz na pewno w lepszej formie.

Rano zdążył przyjść jeszcze przed wizytą. Przywitał się czule z Klarą.

 - Ponieważ wyglądasz dzisiaj znacznie lepiej, to chciałbym zrobić coś, z czym noszę się już od dawna. Wiesz, że cię bardzo kocham. Jesteś dla mnie najważniejszą osobą na ziemi, dlatego chciałbym cię spytać, czy zgodzisz się zostać moją żoną – wyjął pudełko z pierścionkiem i patrzył z napięciem w jej oczy.

 - Miron, – szepnęła – jaki on piękny… Oczywiście zgadzam się, choć muszę przyznać, że oświadczyny w szpitalu są mało romantyczne - roześmiała się, ale po chwili skrzywiła się z bólu. – Jeszcze mnie boli. Nie mogę się śmiać, ale jestem bardzo, bardzo szczęśliwa.

Przylgnął do jej ust całując je delikatnie.

 - A ja myślałem, że jednak doszukasz się w tym choć odrobiny romantyzmu. W takim razie powiem ci coś jeszcze. Mam zamiar romantycznie porwać cię do ołtarza na początku września. Musisz się więc bardzo postarać, żeby do tego czasu całkowicie wydobrzeć. Nie mam zamiaru chodzić z tobą przez kolejne pięć lat. Mam już trzydzieści dwa lata i najwyższy czas się ustatkować.

 - Ależ ty jesteś w gorącej wodzie kąpany. Wrzesień to za wcześnie. Nie zdążymy wszystkiego pozałatwiać.

 - Zdążymy. Zrobię wszystko, żebyśmy zdążyli.

Do sali wszedł doktor Szczyt, któremu towarzyszyli dwaj lekarze i pielęgniarka. Miron dyskretnie wyszedł na korytarz.

 - Jak się pani czuje? – zapytał lekarz standardowo.

 - Dobrze. Trochę mnie boli, ale to jest do wytrzymania.

 - Zoperowaliśmy wszystko zgodnie z tym, co założyliśmy przed operacją. Przez jakiś czas będzie obrzęk, ale to normalne i z czasem zniknie. W sumie usunęliśmy prawie osiem kilo skóry. Poprawiliśmy wygląd piersi i tak jak przewidywałem implanty nie będą potrzebne. Przesunęliśmy sutki do właściwej pozycji. Blizny staraliśmy się ukryć jak najlepiej. Z czasem i one zbledną. Poleży pani tutaj przez tydzień i jak nie będzie żadnych przykrych niespodzianek, to po tym czasie usuniemy dreny i wypiszemy panią do domu. Po dwóch tygodniach pójdzie pani już u siebie na ściągnięcie szwów, a po miesiącu pierwsza kontrola tu w klinice lub u chirurga plastycznego w pani rodzinnym mieście. To chyba wszystko. Proszę teraz odpoczywać. Dzisiaj dostanie pani już normalny posiłek.

 - Bardzo jestem panu wdzięczna doktorze i bardzo za wszystko dziękuję.

 - Cała przyjemność po naszej stronie.

Do sali ponownie wsunął się Miron. Opowiedziała mu o czym mówił lekarz.

 - Wypuszczą mnie dopiero za tydzień, bo operacja była rozległa. Zostaniesz w Warszawie, czy wracasz do Krakowa?

 - Klara, jak w ogóle możesz mnie o to pytać? Wziąłem dwa tygodnie urlopu i nie mam zamiaru wyjechać stąd bez ciebie.

Po tygodniu ściągnięto jej dreny. Rany goiły się dobrze i bolały coraz mniej. Wypisano ją z listą zaleceń. Poruszała się jeszcze wolno bojąc się zerwać szwy zwłaszcza na brzuchu. Jednak wracała do Krakowa bardzo szczęśliwa. Na drugi dzień po operacji zadzwoniła do ojca i uspokoiła go, że wszystko przebiegło bez powikłań i że za tydzień będzie już w domu.

Miron na czas rekonwalescencji miał zamieszkać u niej. Nie mogła jeszcze wszystkiego koło siebie zrobić sama i musiała mieć pomoc.