"SOBIE PRZEZNACZENI" - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Z wypiekami na twarzy opowiadała ojcu o tym szczęśliwym zbiegu okoliczności.

 - Wyobraź sobie, że Bruno dokładne tego samego dnia odwozi swoją mamę do Ciechocinka i w dodatku do tego samego sanatorium, do którego ty jedziesz. Zaproponował, że weźmie nas samochodem a potem przyjedzie po was jak turnus się skończy. Bardzo się cieszę, bo przynajmniej nie umęczymy się tak jak w autobusie, który jedzie prawie półtorej godziny dłużej. Pani Hanna, mama Bruna to przemiła osoba. Miałam okazję ją poznać. Wtedy żył jeszcze pan Dębski i boje odwiedzili pracownię. Ona bardzo ciężko przeżyła śmierć męża i do tej pory nie potrafi się otrząsnąć. Przez to podupadła też na zdrowiu. Wiem, że jesteś fajnym i miłym facetem więc bądź dla niej tam podporą. Zaproś na spacer i zajmij rozmową. Ona chyba tego potrzebuje. Bruno mówi, że trzeba oderwać jej myśli o ojcu i zająć je czymś innym.

 - To bardzo miło ze strony Bruna, że pomyślał i o nas. Oczywiście chętnie poznam jego mamę i wesprę dobrym słowem. Mam nadzieję, że… - nie skończył zdania, bo odezwała się komórka Zuzy. Spojrzała na wyświetlacz i odebrała natychmiast.

 - Gabrysia? Wieki nie dzwoniłaś. Stało się coś? – usłyszała śmiech po drugiej stronie słuchawki.

 - Oj stało się, stało. Dzwonię, bo organizuję wystawę prac amatorów. Chcę skrzyknąć silną grupę kilku osób i pod nazwą „Młodzi-kreatywni” wystawić ich obrazy. Byłabyś zainteresowana? Wystawa będzie połączona ze sprzedażą i być może coś uda ci się upłynnić.

 - No jasne, że jestem zainteresowana! A kiedy miałoby to być i przede wszystkim, gdzie?

 - Za dwa tygodnie w Galerii Sztuki „Wystawa” przy Wojska Polskiego, na Żoliborzu. Musiałabyś przywlec co najmniej sześć obrazów.

 - Da się zrobić. Nie ma problemu. A co to za dzień? Sobota, tak jak zawsze?

- Dokładnie. Będzie też wino i dobra muzyka fado. Nie będzie specjalnych zaproszeń. Pójdzie fama w miasto za pomocą afiszy i kto przyjdzie, ten będzie gościem. Obrazy przywieź w sobotę rano koło dziewiątej, bo trzeba będzie je rozwiesić jakoś logicznie. Dasz radę?

 - Na pewno. Dzięki wielkie, że o mnie pamiętałaś. Do zobaczenia - rozłączyła się i rozpromieniona spojrzała na ojca. – Dzwoniła Gabrysia Jantar, ta co organizuje wystawy i zaprosiła mnie na jedną z nich za dwa tygodnie. Szkoda, że cię nie będzie. Mam nadzieję, że uda mi się coś sprzedać. Byłoby fajnie jakby komuś spodobały się moje obrazy… - rozmarzyła się.

 - Na pewno znajdą się chętni, bo malujesz pięknie – pocieszył ją ojciec.

Bruno usiadł naprzeciw matki i rozparł się wygodnie na fotelu.

 - Mam dobre nowiny, - zagaił – ale najpierw muszę cię o coś zapytać. Pamiętasz Zuzę Majewską? Tę młoda architektkę z mojej pracowni z czarnymi, kręconymi włosami?

 - Tak, kojarzę. Taka miła, niezbyt wysoka i szczuplutka dziewczyna. Pamiętam, że podziwiałam jej oczy, bo rzadko się zdarza, żeby spotkać równie intensywnie zielone, jak u kota. Piękne.

 - To właśnie ona. Dowiedziałem się, że i ona załatwiła kurację swojemu ojcu, którego nękają boleśnie zwyrodnienia kręgosłupa. Nie było by w tym nic nadzwyczajnego, ale okazało się, że to sanatorium też w Ciechocinku i dokładnie to samo, które załatwiłem tobie. W dodatku też ma wyjazd trzeciego. Znam ojca Zuzy już od dłuższego czasu i myślę, że to szczęśliwy traf, bo ten człowiek ma pogodne usposobienie i będzie dla ciebie w pewnym sensie odskocznią od rozpamiętywania śmierci ojca. Postanowiłem, że zabiorą się z nami. On jest jeszcze dość obolały i lepiej, żeby nie jechał autobusem. Co ty na to?

 - No cóż… Ja nie mam nic przeciwko temu. Będzie mi bardzo miło poznać ojca Zuzy. - Bruno uśmiechnął się szeroko.

 - W takim razie załatwione. Najpierw podjadę po nich, bo mam ich po drodze, a później przyjadę po ciebie. Z nimi jestem umówiony o ósmej rano więc tutaj byłbym jakieś pół godziny później.

Jak na początek listopada pogoda była całkiem niezła. Bruno obawiał się deszczu, ale obejrzał wieczorem prognozę pogody i już wiedział, że go nie będzie. Wstał dość wcześnie. Nie lubił się gonić i popędzać. Lubił mieć czas na wszystko. Spokojnie wziął więc przyjemny prysznic, a po nim upiekł kilka tostów, które zjadł z apetytem. Zdążył wypić mocną kawę i ubrawszy się wyprowadził samochód na podjazd. Po pół godzinie parkował pod blokiem Zuzy. Wbiegł na piętro i zadzwonił do drzwi. Zuza otworzyła niemal natychmiast. Zarówno ona jak i ojciec byli gotowi do drogi. Bruno złapał za długi uchwyt walizki i wyjechał z nią na korytarz. Zapakowawszy ją do bagażnika otworzył tylne drzwi samochodu zapraszając Majewskiego do środka.

 - Ty usiądziesz obok mnie Zuza, a rodzice pojadą z tyłu – zarządził. – Będą mieli okazję bliżej się poznać i porozmawiać. Wzięliście wszystkie dokumenty? – Zuzka kiwnęła twierdząco głową.

 - Dwa razy sprawdzałam i mamy komplet. Skierowanie najważniejsze i wyniki badań.

Podjeżdżał pod dom matki i już z daleka widział, że czeka na zewnątrz przestępując z nogi na nogę. Wypchana do granic możliwości wielka waliza stała obok niej. Bruno zaparkował i wyskoczył z auta.

 - Witaj mamo. Dlaczego stoisz tu i niepotrzebnie marzniesz? Przecież to bez sensu.

 - Dzień dobry pani Hanno – Zuza podeszła do niej z wyciągniętą dłonią i przywitała się. – Pozwoli pani, że przedstawię mojego tatę. To Henryk Majewski. – Ten ujął jej dłoń i podniósł do ust witając się z nią szarmancko.

 - Jest mi niezwykle miło poznać panią. Jednocześnie proszę też przyjąć wyrazy współczucia z powodu śmierci męża. To doprawdy bardzo przygnębiające, gdy nasi kochani najbliżsi odchodzą.

 - I mnie jest miło pana poznać. Cieszę się, że tam w Ciechocinku będę miała chociaż jedną znajomą osobę i nie będę się czuła aż tak wyalienowana.

Bruno zatrzasnął bagażnik i spojrzał na matkę.

 - Jeśli jesteś gotowa, to wsiadaj do tyłu. Będziecie mogli z panem Henrykiem poznać się lepiej i porozmawiać.

Kiedy całe towarzystwo usadowiło się we wnętrzu samochodu, sam usiadł za kierownicę i ustawił GPS-a. Nie chciał błądzić.

Nie minęło dwie i pół godziny, gdy Bruno podjechał na parking koło kliniki uzdrowiskowej. Wyglądała niezwykle ekskluzywnie i pomyślał, że jeśli jego matka tutaj nie odżyje, to już chyba nigdzie. Wypakował walizki z bagażnika i ciągnąc je wraz z Zuzką skierował się do głównego wejścia. Majewski podał ramię Dębskiej i powoli poczłapał za młodymi.

Załatwienie formalności trochę trwało, ale w końcu dostali karty magnetyczne do swoich pokoi i windą wjechali na pierwsze piętro, bo okazało się, że obydwa tam właśnie się mieszczą. Pokój matki Bruna był niemal identyczny jak pokój ojca Zuzy. Typowa pojedynka, ale dość komfortowo urządzona, żeby nie powiedzieć luksusowo. Seniorzy byli zachwyceni, chociaż obydwa pokoje dzieliło pięć innych.

Zostawili bagaże i postanowili zrobić mały rekonesans po obiekcie. Zorientowali się, gdzie są gabinety lekarskie, pomieszczenia przeznaczone do rehabilitacji i jadalnia.

 - Będziecie tu mieć jak w raju. Ja już wam zazdroszczę – Bruno westchnął teatralnie. – Sam chętnie bym popływał w tym wielkim basenie. Pięknie tu…

Wizytę u lekarza mieli wyznaczoną na szesnastą, więc postanowili zwiedzić trochę okolicę i może zjeść jakiś obiad. Zuzce burczało w brzuchu, bo rano przełknęła zaledwie parę łyków kawy, a i Bruno zdążył przetrawić już poranne tosty. Pytając o jakąś restaurację w recepcji dowiedzieli się, że tu na miejscu jest świetna i z pysznym jedzeniem. Faktycznie nie zawiedli się, bo potrawy były bardzo smaczne i była ich wielka obfitość.

Najedzeni ruszyli na spacer. Zachwycili się. Otoczenie kliniki było niezwykle zadbane i piękne.

 - Żeby tylko pogoda dopisała, to będziecie mieli dokąd chodzić na spacery – Zuzka z zachwytem obserwowała te cuda. – Najchętniej chwyciłabym za pędzel i namalowała to wszystko.

Po kilku minutach zlokalizowali tężnie. Były ogromne, wręcz gigantyczne.

Koło piętnastej wrócili do kliniki. Bruno i Zuza zaczęli się żegnać.

 - Wy musicie się jeszcze rozpakować i zaliczyć wizytę lekarską. Ja będę jutro dzwonił. Zuza pewnie też. Życzymy wam udanego pobytu. Korzystajcie z niego jak najwięcej.

Zuza uściskała mocno tatę. Nigdy nie rozstawali się na aż tak długo.

 - Wierzę tatusiu, że ci tu pomogą i wrócisz jak nowonarodzony. Słuchaj lekarzy i rehabilitantów a szybko zapomnisz o bólu. Postaram się zadzwonić jeszcze dzisiaj wieczorem, bo będę ciekawa jakie zabiegi ci przepisali.

Bruno też wycałował rodzicielkę i już wkrótce mknęli z powrotem do stolicy. Zanim odwiózł Zuzę do domu podjechał jeszcze pod cukiernię i kupił całe pudełko pysznie wyglądających pączków.

 - Jakoś nagle nabrałem na nie ochoty i liczę, że w domu zrobisz mi dobrej, mocnej kawy. Wstałem dzisiaj razem z kurami i chętnie bym się napił.

 - Nie ma sprawy – odparła z lekkim uśmiechem. – Zasłużyłeś na całe wiadro dobrej kawy za tę dzisiejszą jazdę.

Siedzieli rozparci w wygodnych fotelach w pokoju stołowym Zuzy popijając z kubków smolisty płyn i zajadając się pączkami z różą.

 - Chyba za chwilę mnie rozerwie – jęknęła Zuzka kończąc drugiego pączka. Bruno parsknął śmiechem widząc jej zbolałą minę.

 - Ja wsunąłem już trzy i nie mam dość. Są naprawdę pyszne. Świeżutkie.

- Ja nie wcisnę już ani jednego. Poza tym muszę jeszcze dzisiaj coś zrobić.

 - A co? – zainteresował się.

 - Dostałam wczoraj propozycję wystawienia swoich obrazów i muszę wybrać co najmniej sześć. Będzie ciężko, bo trochę ich namalowałam.

 - To może ja ci pomogę? Nigdy nie widziałem twoich obrazów.

Zuza zarumieniła się. Nie bardzo wiedziała jak on zareaguje na taki rodzaj malarstwa. Raczej nigdy nikomu nie pokazywała obrazów w domu. Dopiero oglądały światło dzienne jak trafiały na jakąś wystawę.

 - A lubisz jakiś konkretny rodzaj malarstwa? Na przykład impresjonistów, czy abstrakcjonistów, a może kubistów?

 - Tak naprawdę to nie znam się na tym, ale myślę, że jeśli coś mi się nie spodoba, to będę brutalnie szczery.

 - No dobrze… W takim razie chodźmy…

Otworzyła szeroko drzwi jednego z pokoi i weszła do niego pierwsza zapalając światło.

 - Oto moje królestwo – rzekła niepewnie spoglądając na swojego gościa.