"TA TRZECIA" - rozdział 1

TA TRZECIA

ROZDZIAŁ 1

W pośpiechu zamknęła swoje małe biuro i ruszyła w stronę samochodu. Była podekscytowana. Dzwonił Piotr i zapowiedział się na dzisiaj. Ostatni raz widzieli się w zeszłym tygodniu. Strasznie dawno… Musiała jeszcze zrobić jakieś zaopatrzenie. Lubiła dla niego gotować, bo zawsze potrafił docenić jej umiejętności kulinarne, a jej niebywałą przyjemność sprawiał widok rozanielonej twarzy Piotra, który z nabożną czcią wsuwał kolejną porcję pierogów z mięsem, czy placków po węgiersku. Po tych pysznościach zazwyczaj lądowali w łóżku. Seks z nim był niesamowity i bardzo przyjemny. Znał jej ciało bardzo dobrze i potrafił sprawić, że z rozkoszy umierała w jego ramionach. Najgorsze dla niej było to „po”. Bo po „po” on nagle zaczynał się spieszyć i przepraszać, że nie może zostać dłużej, ale sama rozumie… Rozumiała i wmawiała sobie, że nie ma mu za złe. Sama przystała na taki układ, choć nie od początku wiedziała, że Piotr jest człowiekiem zajętym. Źle jej z tym było. Marzyła, żeby choć raz obudzić się w jego ramionach, wziąć wspólny prysznic i razem zasiąść do porannej kawy. To wszystko ją omijało. Kochanki rzadko doświadczają takich przyjemności. Nie znosiła słowa „kochanka” i kiedyś nawet przez myśl jej nie przeszło, że sama może nią zostać. Powinna mieć chyba żal do Piotra, bo właściwie to on wplątał ją w taki układ, a ona była zbyt słaba i zbyt mocno go kochała, żeby z niego zrezygnować. Ta miłość spalała ją od środka. Z każdym dniem stawała się coraz bardziej zaborcza. Wszystkie emocje tłamsiła w sobie. Obawiała się, że jeśli zacznie robić Piotrowi wyrzuty on najpewniej odejdzie i nigdy nie wróci. Milczała więc i cierpiała w myślach układając sobie wspólne z nim życie, snując marzenia i plany, chociaż żaden z kolejnych dni ani o krok nie przybliżał jej do ich realizacji.

Dwa lata później

Dzień zapowiadał się obrzydliwie gorący. Było jeszcze dość wcześnie, a mimo to czuła na twarzy gorący powiew wiatru wciskający się przez uchyloną szybę w drzwiach samochodu. Rozejrzała się za wolnym miejscem i dostrzegłszy je zaparkowała. Wzięła z siedzenia obok niewielką torebkę i wysiadła z auta. Wolnym krokiem ruszyła w stronę bramy parku. Była sobota, a ona nigdzie się nie spieszyła. To nie było tak, że ten park stał się dla niej jakimś wyjątkowo szczególnym i ulubionym miejscem. Raczej był miejscem, które wywoływało w niej przykre wspomnienia dręczące ją od ponad roku. A jednak nie potrafiła się od nich zdystansować, choć zadawały jej ból i wywoływały łzy. Bardziej wyglądało to na jakiś rodzaj psychicznego masochizmu. Nie uważała się za osobę skrzywioną w tej materii. Takie udręczanie się nie przynosiło jej zadowolenia i nie było jej ulubionym stanem, a jednak od dwunastu miesięcy była tu w każdą sobotę i wciąż od nowa przeżywała swój dramat. Przetarła dłonią drewniane siedzisko ławki i usiadła. Z tego miejsca widziała wyraźnie oddaloną o jakieś pięćdziesiąt metrów ruchliwą ulicę, a po jej przeciwnej stronie budynek sądu i strzelistą wieżę kościoła. Pamięta, że wtedy też tu była tylko siedziała znacznie bliżej ulicy. Tego dnia miało się rozstrzygnąć ich być, albo nie być.

 

Była tylko kochanką. Była tą trzecią. Nigdy nie uwierzyła w typowe, męskie wymówki, że „żona go nie rozumie”, „że od dawna ze sobą nie śpią”. Wiedziała od samego początku, że Piotr naprawdę ją kochał. Nigdy nie oskarżał swojej żony. Nigdy nie mówił, że nie potrafi się z nią już dogadać. Mówił tylko, że po prostu przestał ją kochać, bo kocha teraz ją – Ulę. A jednak nie wyglądało to tak jak sobie wymarzyła. Przez dwa lata spotykali się ukradkiem w jej malutkim mieszkanku z dala od wścibskich oczu i złych języków ludzi. Spotykali głównie w tygodniu, bo soboty i niedziele Piotr poświęcał żonie o ile nie miał w te dni dyżuru w szpitalu. Tam właśnie poznał Irenę. Ona była pielęgniarką, on szybko robiącym karierę kardiochirurgiem. Tylko raz opowiedział Uli historię tej znajomości i już nigdy więcej do niej nie wracał. Przez pierwsze pół roku nawet nie wiedziała, że on jest żonaty. Nie dziwiło jej to, że poświęca dla niej dwa lub trzy popołudnia w tygodniu a soboty i niedziele ma zajęte. Wciąż tłumaczył się dyżurami w szpitalu i nagłymi operacjami. Prawda wyszła na jaw, gdy któregoś dnia po prostu zapomniał ściągnąć obrączki. Zaskoczył ją i już nie mógł nie odpowiedzieć na pytanie, czy jest żonaty. Nie potrafiła się na niego gniewać. Kochała go już wtedy tak mocno, że była mu w stanie wybaczyć największe kłamstwo.

Dwa lata czekała na ten dzień. Dwa lata ukrywanej namiętności, chwil kradzionych ukradkiem, jakiejś dziwnej konspiracji, unikania miejsc, w których mogliby się natknąć na kogoś znajomego. Miotała się i męczyła w tej niekomfortowej dla niej sytuacji, ale nigdy nie zdobyła się na odwagę, żeby zapytać go, kiedy wreszcie dojrzeje do rozstania z Ireną. Marzyła o tym, by był cały jej i tylko jej. To szalone zauroczenie zmieniło ją. Kiedyś miała zasady, którymi kierowała się w życiu a jedną z nich było nie krzywdzić drugiego człowieka. Jej zmarły jakiś czas temu ojciec zawsze powtarzał „żyj tak, żeby nikt przez ciebie nie płakał”. Przy Piotrze stała się zazdrosna i niezwykle zaborcza. Ta miłość otumaniała ją. Działała jak narkotyk. Można powiedzieć, że przez dwa lata żyła na permanentnym haju. Przez te dwa lata smakowali siebie, poznawali się i roili o rajskich wyspach, gdzie byliby nieprzyzwoicie szczęśliwi. Piotr coraz niechętniej opuszczał ich wspólne łoże, a ona za każdym razem coraz dłużej stała w drzwiach odprowadzając go tęsknym wzrokiem i licząc, że być może wróci i zostanie na całą noc pozwalając Irenie domyślić się, że nie jest jej wierny. Któregoś dnia a raczej późnego wieczora wychodził od niej. Stali jeszcze w przedpokoju całując się namiętnie. Ula oderwała się w końcu od niego.

 - Rozmawiałeś może z Ireną? – zadała wreszcie to dręczące ją pytanie patrząc mu prosto w oczy.

 - Nie – zaprzeczył gwałtownie. – Jeszcze nie, – spuścił nieco z tonu zdając sobie sprawę ze swojej impulsywnej reakcji – ale wkrótce to zrobię - zapewnił.

Jeszcze przez wiele miesięcy to pytanie wisiało między nimi jak miecz Damoklesa, a Piotr wciąż nie odważył się na rozmowę z żoną. Ula zaczęła tracić cierpliwość. Nie naciskała na niego, ale jej wzrok skrzywdzonego zwierzęcia mówił mu wszystko. Uważała, że Piotr ją rani, uważała, że jej od życia też coś się należy, uważała, że zasłużyła na tę miłość.

Tego popołudnia zaskoczył ją. Zadzwonił i powiedział, że za chwilę jest umówiony z Ireną na rozmowę przy budynku sądu.

 - Od jutra jestem już cały twój. Jeśli możesz, przyjdź i zaczekaj na mnie w parku.

Oczywiście, że mogła. Dla niego zawsze mogła. Dla niego była gotowa do największych poświęceń. Mimo, że wybrała ławkę stojącą najbliżej ulicy i taką, z której miała dobry widok na sąd, nie słyszała o czym rozmawiał Piotr z Ireną. On nie owijał w bawełnę tylko w sposób brutalnie szczery zakomunikował żonie, że chce rozwodu, bo męczy się w tym związku i bardzo ją prosi, żeby nie utrudniała…

Nie pozwoliła mu dokończyć. Machnęła nerwowo ręką, jakby odganiała muchę.

 - Nie martw się, nie będę utrudniać. Od dawna wiem, że masz kogoś, więc nie zaprzeczaj, że to nieprawda. Nie jesteś taki sprytny za jakiego się uważasz. Nie mam jednak zamiaru niczego ci ułatwiać – jej oczy zaszkliły się łzami. – To nie ja powiadomię o tym rodzinę i to nie ja wezmę na siebie winę i wstyd.

 - Oczywiście… Jeśli tak wolisz… – chciał jeszcze coś dodać, ale zareagowała nerwowo.

 - Już nic nie chcę na ten temat słyszeć i nie muszę na szczęście, bo cokolwiek byś nie powiedział, to nic nie jest w stanie zmienić mojej opinii na twój temat. Jesteś po prostu podły. Nie wiem dlaczego to zrobiłeś? Czy dlatego, że nie mogę mieć dzieci? Zresztą to już bez znaczenia – sięgnęła do torebki wyciągając z niej telefon. – Mam nadzieję, że wyprowadzisz się jak najszybciej.

Ula włożyła ciemne okulary, bo słońce raziło ją w oczy. Dzień jak każdy, dla jednych lepszy, dla innych gorszy. Dla niej zdecydowanie lepszy, a dla Ireny… No cóż…

Piotr odszedł. Ula siedziała jeszcze przez chwilę obserwując Irenę siedzącą na schodach gmachu sądu i rozmawiającą z kimś płaczliwie przez telefon. Nie było jej żal żony Piotra. Już dość się naczekała, żeby on w końcu na coś się zdecydował. Cierpliwość popłaca. Oderwała wzrok od kobiety słysząc sygnał komórki. Odebrała natychmiast. Piotr czekał na nią w małej kafejce za rogiem. Poderwała się z ławki i ruszyła w jej kierunku.

Wspomniała ten wieczór, kiedy ich sobie przedstawiono. Dla niej i dla niego to było jak porażenie piorunem. Ich pierwsza rozmowa, pierwsze emocje i to jak świetnie się rozumieli sprawiło, że przylgnęli do siebie jak dwa magnesy. Nigdy nie czuła się przy nim jak kochanka. Czuła się jak żona.

Rozwód to był jego pomysł. Nigdy nie naciskała na to, żeby tak formalnie zostawił Irenę. Było jej wszystko jedno. Liczyło się tylko to, żeby miała go na wyłączność. Tym bardziej nie mogła zrozumieć sytuacji, gdy kilka godzin po rozwodzie poprosił Irenę o zgodę na jego powrót do domu. Tej decyzji chyba już nigdy nie pojmie.

W dniu, w którym miała odbyć się rozprawa ponownie zawitała do tego parku i usiadła na ławce przy ulicy obserwując wejście do budynku. Pół godziny później pojawił się Piotr i ocierająca łzy Irena. Złapał ją za łokieć i usiłował jej coś wytłumaczyć. Najwyraźniej nie chciała go słuchać. Wyrzucała z siebie urywane słowa ociekające żalem, rozpaczą i płaczem. W końcu odwróciła się i wolno zeszła ze schodów nie odwracając się za siebie. Piotr stał jeszcze chwilę a potem ruszył w kierunku ławki, na której dostrzegł Ulę.

Sądziła, że ta decyzja mu ulży, że teraz będzie mógł być wreszcie w pełni szczęśliwy. On jednak usiadł ciężko a jego twarz nie wyrażała kompletnie żadnych emocji.

 - Nie chcę o tym rozmawiać – wyrzucił z siebie uprzedzając tym samym jej ewentualne pytania. - To było bardzo przykre i dla niej i dla mnie. Idź teraz do domu. Obiecuję, że zadzwonię.

Posłuchała go. Kilka godzin czekała na jego telefon. Późnym wieczorem wreszcie się odezwał.

 - Przepraszam cię Ula, że tak późno, ale miałem do załatwienia kilka spraw. Źle się czuję po tej rozprawie. Nie mogę poradzić sobie sam ze sobą. Pojechałem do Ireny. Musiałem z nią porozmawiać. Błagałem ją, żeby pozwoliła mi wrócić do domu. Ona się zgodziła Ula. Wybaczyła mi.

Poczuła jak w jej gardle rośnie wielki kłąb waty. Po co więc było to wszystko? Po co ten rozwód? Po to by zrozumiał, że tak bardzo kocha Irenę i chce do niej wrócić? Co się wtedy stało na tych schodach? Co ona mu powiedziała i co on jej powiedział? Czuła w głowie kompletny mętlik. Czuła, że ziemia usuwa jej się spod nóg, że zapada się w jakąś otchłań bez dna. Miała wrażenie, że jedyną ofiarą tej groteski jest ona sama.

 - Jak to do niej wracasz? – wyszeptała przez łzy. – Przecież mieliśmy razem budować nasze szczęście. Mieliśmy być razem…

 - Ja wiem kochanie, ja wiem… Ale spójrz na to z innej perspektywy. Znowu może być tak jak dawniej…

 - Nigdy już nie będzie tak jak dawniej! – nawet nie zdawała sobie sprawy, że krzyczy. - Życie można przeżyć tylko raz, a nie dwa i więcej razy! Mieliśmy plany, mieliśmy podróżować, jeść wspólne śniadania, a weekendy mieć tylko dla siebie. Wszystko zniszczyłeś… Wszystko… Nigdy ci tego nie wybaczę i nigdy tego nie zrozumiem. Mówiłeś mi, że mnie kochasz, że jestem kimś wyjątkowym. Teraz pojęłam, że to były tylko słowa kierowane do twojej żony a powielane mnie. Gdyby było inaczej nie wróciłbyś do niej. Nigdy więcej do mnie nie dzwoń i nigdy nie waż się tutaj przychodzić. Jeśli naruszysz mój spokój załatwię na policji zakaz zbliżania się. Życzę ci jak najgorzej podły draniu. Niech cię szlag trafi… - rzuciła komórkę w kąt i rozpłakała się rozpaczliwie. Jej szczęście właśnie dobiegło końca a człowiek, z którym je dzieliła okazał się zwykłym sukinsynem.