"TA TRZECIA" - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Dorota wjechała na mały parking i zatrzymała się. Wysiadła z samochodu i zerknąwszy przelotnie w boczne lusterko ruszyła do oficyny. Ula czekała już na nią ze świeżo zaparzoną, mocną kawą. Dorota dostrzegła zdjęcie Uli i jej ojca stojące na biurku. Podniosła delikatnie ramkę i przyjrzała się mu.

  

 - Takiego właśnie go zapamiętałam. Dobrego, poczciwego pana Cieplaka. Był wspaniałym człowiekiem i wielka szkoda, że zmarł w sile wieku. Dowiedziałam się już po fakcie od rodziców. Podobno chorował na serce? Naprawdę żal, że dobrzy ludzie odchodzą tak młodo. Słyszałam, że po jego śmierci sprzedałaś dom.

 - Tak, to prawda. Nie byłabym w stanie go utrzymać. Zresztą wymagał kapitalnego remontu, na który nie było mnie stać. Sprzedaż, to było najlepsze rozwiązanie, - rozsiadły się przy stoliku a Ula spojrzała na koleżankę z ciekawością – ale nie o tym na pewno chciałaś rozmawiać. To co to za rewelacje, o których chcesz mi opowiedzieć?

 - A żebyś wiedziała, że to rewelacje. Zacznę chyba od momentu, w którym natknęłam się na ciebie w galerii. Nie miałam pojęcia, że coś, kiedyś łączyło cię z Piotrem i przyznaję, że byłam w szoku. Po pierwsze dlatego, że świat okazał się wielką wiochą, a po drugie dlatego, że to co mówiłaś było prawdą. Po twoim, a raczej po waszym wyjściu zażądałam wyjaśnień. Zaciągnęłam go do jednej z tych kafejek i od razu zastrzegłam, że ma mi opowiedzieć wszystko jak na świętej spowiedzi. Oczywiście próbował się wybielać, chciał wzbudzić we mnie litość. Mówił jaka byłaś zaborcza i wymagająca wobec niego, że żądałaś niemożliwego. Przecież znam cię od tak dawna i doskonale wiem, że wcale taka nie jesteś.

Nie uwierzyłam mu. Zapytałam, dlaczego wrócił do Ireny jeszcze tego samego dnia po rozwodzie, dlaczego w ogóle złożył pozew. Dlaczego robił ci jakieś nadzieje na wspólne życie? Usłyszałam, że działał pod wpływem impulsu i tego, że kazałaś mu się określić, czy chce być z tobą, czy z Ireną. W dniu rozwodu, jak już było po wszystkim dowiedział się, że jego była żona jest w ciąży i to wyłącznie z tego powodu wrócił do niej, chociaż wcale jej nie kochał. Kolejne kłamstwo. Nie potrafił mi wyjaśnić, dlaczego wcześniej uchodził za człowieka wolnego i bez zobowiązań i nie wyznał mi prawdy. To łgarz i krętacz Ula. Skorzystałam z twojej rady i odeszłam od niego. Oczywiście próbował się ze mną skontaktować, ale zmieniłam numer telefonu i wreszcie mam spokój. Kiedy już ochłonęłam, pomyślałam sobie, że ten dupek podryw ma we krwi, bo lubi żyć w trójkącie i jeśli nie będę to ja, to będzie kolejna naiwna. Kolejna ta trzecia. Nie mogłam i nie chciałam tego tak zostawić. On zasługiwał na nauczkę, a ja postanowiłam mu ją dać. Dowiedziałam się, że ta jego Irena pracuje jako pielęgniarka na laryngologii w tym samym szpitalu co on. Zadzwoniłam tam i poprosiłam ją do telefonu.

 - Dzień dobry pani, nazywam się Dorota Muszyńska. Moje nazwisko nic pani nie powie, bo nie znamy się, ale bardzo mi zależy na rozmowie z panią. Rzecz dotyczy pani męża Piotra Sosnowskiego.

 - Czy jemu coś się stało? – zapytała zaniepokojona.

 - O ile wiem, wszystko z nim w porządku.

 - W takim razie nie bardzo rozumiem…

 - Proszę pani, jeśli spotka się pani ze mną, wszystko pani wyjaśnię. Teraz powiem tylko, że to pies na baby i żałosny podrywacz, który nie potrafi pani dochować wierności od przynajmniej czterech lat. Wiem, że są państwo po rozwodzie…

 - Byliśmy. Ponownie zawarliśmy związek małżeński głównie z powodu dziecka.

 - Tym bardziej uważam, że powinnyśmy porozmawiać.

 - Dobrze – zdecydowała się. – Gdzie i kiedy? Jutro mam nocną zmianę i mogłybyśmy się spotkać do południa, kiedy córka jest w żłobku.

 - Świetnie. Zna pani tę małą knajpkę obok budynku sądu? Będę tam około godziny jedenastej. Jestem blondynką z długimi włosami i będę ubrana w czarny kostium.

Możesz wiedzieć jak bardzo mnie zaskoczyła mówiąc, że znowu za niego wyszła. Przecież w galerii wyparł się tego, pamiętasz? Następnego dnia spotkałyśmy się. Irena jest trochę zahukana. Ewidentnie pozostaje pod wpływem tego łajdaka. Taka wiesz… kurka domowa, co to zawsze obiad na czas, koszule wyprane i wyprasowane, wykrochmalone, lekarskie fartuchy i takie tam… Opowiedziałam jej o tobie a potem o sobie. Uświadomiłam, że nie od początku wiedziałyśmy o tym, że jest żonaty, bo nam o tym nie powiedział. Mimo to nigdy nie wyrażał się o niej źle i zawsze do niej wracał. To miało ją pocieszyć, ale nie wiem, czy odniosło taki skutek. Było mi jej żal.

 - On powinien dostać nauczkę, bo najwyraźniej oszukuje i panią i kobiety, do których ucieka kłamiąc, że ma dyżury w szpitalu. Zdecydowanie powinna pani od niego odejść i zażądać wysokich alimentów na dziecko. Da pani sobie radę. On nie jest pani wart. Jak długo można wybaczać takie rzeczy? Jak długo można się dawać upokarzać? Ja i moja znajoma byłyśmy jego kochankami, ale proszę mi wierzyć, że gdybyśmy od razu wiedziały, że nie jest wolnym mężczyzną, nigdy byśmy z nim nie były. Zostawiam panią z tym, bo ma pani o czym myśleć i przepraszam, że byłam niczego nieświadomą kochanką pani męża. Żadna z kobiet nie chce być tą trzecią.

Zostawiłam ją z tymi myślami. Mam nadzieję, że tym razem postąpi słusznie i rzuci tego lowelasa. Wcześniej, czy później pewnie dowiemy się o tym.

Ula milczała. Dlaczego sama nie spotkała się z Ireną? Przecież to było takie proste. Nie miała pojęcia, że Piotr tak ją omota, że ponownie za niego wyjdzie. Biedna kobieta… Dorota okazała się od niej odważniejsza w dodatku niejako reprezentowała je obie. Dwie te trzecie, dwie kochanki doktorka.

 - Podziwiam cię, wiesz? – odezwała się cicho po chwili. – Ja nie znalazłabym w sobie tyle odwagi, żeby porozmawiać z Ireną, chociaż nadszedł moment, że czułam się bardzo winna wobec niej. Początkowo nic takiego nie odczuwałam. Uważałam, że i mnie należy się trochę szczęścia, że na nie zasługuję i dopiero później zaczęłam mieć wątpliwości. Mam nadzieję, że Piotr dostanie za swoje. Ja już od dawna o nim nie myślę. Mam Marka i to dzięki niemu otrząsnęłam się z tych bolesnych dla mnie wspomnień. Bardzo go kocham. Ty też na pewno znajdziesz swoją połówkę. Żadna z nas nie zasłużyła sobie, żeby żywić się resztkami z pańskiego stołu. W tej galerii wszystko potoczyło się tak szybko, że nawet nie zdążyłyśmy pogadać. Co porabiasz po powrocie? – Dorota uśmiechnęła się.

 - Tak naprawdę to nic. Dopiero się rozglądam. W Stanach skończyłam kursy biznesowe a zwłaszcza jak budować własny biznes. To łączyło się trochę z zarządzaniem, trochę z ekonomią i z rachunkowością. Wszystkiego po trochu. Jadąc tu do ciebie pomyślałam sobie nawet, że mogłabym zainwestować w twoją firmę, o ile oczywiście się zgodzisz. Mogłybyśmy stworzyć spółkę, co ty na to?

 - Trochę mnie zaskoczyłaś. Wprawdzie już od jakiegoś czasu myślę o zatrudnieniu kogoś, bo kroi mi się trochę stałych zleceń, ale ciągle to odkładam. Jeśli odpowiada ci praca od ósmej do szesnastej do ja jestem „za”.

 - Oczywiście, że mi odpowiada. Od jutra zacznę załatwiać formalności. Bardzo się cieszę Ula na tę współpracę. Zarobiłam trochę grosza w Stanach, ale przecież kiedyś to źródełko wyschnie. Wolę się zabezpieczyć na przyszłość – podniosła się z fotela. – Będę lecieć. Nie chcę ci przeszkadzać. Przyjdę jutro na ósmą i omówimy wszystko. Trzymaj się i dzięki za kawę.

Po wyjściu Doroty Ula pomyślała, że dziewczyna spadła jej jak z nieba. Pracy było coraz więcej a ona coraz dłużej przesiadywała w biurze. Już nawet Marek zaczął narzekać, że się przepracowuje. 

Późnym popołudniem przyjechał Dobrzański. Wtoczył się do mieszkania Uli z jedzeniem w styropianowych pudełkach. Wiedział, że jest zawalona robotą i nawet nie ma czasu zjeść porządnego posiłku nie mówiąc już o gotowaniu. Odebrała od niego pakunki i wstawiła jedzenie do mikrofalówki, żeby się podgrzało. Przy posiłku opowiedziała mu o wizycie Doroty i jej propozycji.

 - To nie jest głupi pomysł Ula. Nie dość, że wniesie kapitał do spółki, to z pewnością cię odciąży, bo ja znowu przyniosłem ci nowe zlecenia tym razem na eleganckie kolekcje dla pań i na garnitury dla panów. One nie będą wystawiane na pokazie, bo trafią do naszych butików znacznie wcześniej. Każdy z modeli zostanie powielony w liczbie dwunastu sztuk i po jednym egzemplarzu trafi do sklepów. Czasem tak praktykujemy chcąc uciec od masowej produkcji, a klienci, zwłaszcza panie chętnie się w to zaopatrują, bo mają niemal stuprocentową pewność, że na imprezie nie zjawi się konkurencja w identycznej kreacji – wyjął ze skórzanej teczki dokumenty i rozłożył na stole. – W sumie trzy zlecenia na trzy kolekcje: suknie wieczorowe, płaszcze letnie damskie i garnitury. Dasz radę?

 - Na pewno dam. Teraz, gdy zaistnieje w firmie Dorota, będzie mi dużo lżej. Nie mam tylko pojęcia jak my się tam pomieścimy. O ile biurko uda mi się wcisnąć tak dodatkowej szafy już nie – rozłożyła ręce bezradnie. – Sam wiesz jak mało tam miejsca.

 - No wiem, wiem…, ale chyba mam na to lekarstwo – ożywił się. – Mogłabyś się przenieść z całym tym majdanem do Febo&Dobrzański. Ostatnie piętro jest zagospodarowane tylko w połowie. Siedzą tam informatycy, bo tam właśnie jest serwerownia i sprzątaczki, które mają tam swój socjalny pokój i przebieralnię. Całe lewe skrzydło jest wolne i o ile pamiętam jest tam około sześciu lub siedmiu pokoi. Rok temu cały biurowiec przeszedł gruntowny lifting więc nic nie trzeba remontować. Przewiózłbym cię w ciągu jednego dnia, a największym plusem tego pomysłu jest fakt, że miałbym cię wtedy bardzo blisko i nie musiałbym latać na Koszykową - wyszczerzył się. Popatrzyła mu w oczy zaskoczona.

 - Jak ty to robisz, że zawsze na wszystko masz gotowe rozwiązanie?

 - Kochanie tu nie ma co łamać głowy, kiedy to rozwiązanie jest takie oczywiste. Że ja też wcześniej o tym nie pomyślałem. Żeby nie tracić czasu przyślę jutro wielki samochód i sam przyjadę pomóc ci w pakowaniu rzeczy. Dorota i tak ma jutro załatwiać w urzędach więc wróci już na Lwowską. Stracisz jeden dzień, ale na pewno to nadrobisz. Poza tym jestem pewien, że w magazynie zalegają jakieś biurka i szafy. Kolejna oszczędność.

 - To brzmi jak bajka Marek, ale mnie nie stać na czynsz w takim biurowcu.

 - A czy ja coś wspominałem o czynszu? Zaoszczędziłaś tyle pieniędzy dla firmy, że nigdy bym ci tego nie zaproponował. Jestem pewien, że ojciec by się ze mną zgodził w tej kwestii. Pomieszczenia stoją odłogiem i najwyższy czas, żeby ktoś zaczął je użytkować.

 - Ale to nieuczciwe. To wygląda tak jakbym chciała wykorzystać nasze relacje do prywatnych celów.

 - Ula, proszę cię nie załamuj mnie – objął ją ramieniem i mocno przytulił. – Jesteś najuczciwszą osobą jaką znam. Nikt nawet tak nie pomyśli. No zgódź się kotku, błagam.

 - No dobrze…, - odpowiedziała bez przekonania – niech tak będzie.

Do późna omawiali jeszcze szczegóły tego szalonego według Uli pomysłu. Ona widziała wciąż piętrzące się problemy, a Marek krok po kroku zbijał je wszystkie. Zasiedział się aż do północy i w końcu został na noc. Nie było sensu, żeby o tej porze wracał do domu.

Następnego dnia jak tylko Marek dotarł do firmy pobrał klucze do magazynu mieszczącego się w piwnicach F&D i wraz z Władkiem ochroniarzem poszedł przejrzeć meble. Sam się zdziwił, gdy dostrzegł, że niektóre z nich są w bardzo dobrym stanie i dość nowoczesne. Wybrał kilka biurek, obrotowych krzeseł i regały na dokumenty. Znalazły się też fotele, jakiś szklany stolik i kanapa, która kiedyś stała w jego gabinecie, a którą wymienił na bardziej nowoczesną z Ikei. Samoprzylepnymi kartkami oznaczył wszystko, co go interesowało i poprosił Władka o zwerbowanie kilku osób, żeby przewiozły to na szóste piętro.

 - Będę przeprowadzał małą firmę zewnętrzną, która wykonuje dla nas zlecenia – wyjaśnił – i bardzo zależy mi, żeby wszystko poszło sprawnie i szybko. Niech pan uruchomi też sprzątaczki, żeby chociaż podłogę wytarły w tych pokojach na górze zanim wstawimy meble. Zostawiam to na pana głowie panie Władku i z góry dziękuję. Jak się pan spisze będzie ekstra premia – zmotywował ochroniarza. I bez tej obietnicy Władek zrobiłby dla prezesa wszystko. Bardzo go lubił i cenił.

Marek nie tracił czasu. Już z gabinetu zadzwonił do szefa kierowców i zamówił duży samochód.

 - Niech od razu podjedzie na Koszykową sześćdziesiąt jeden i czeka tam na mnie. Będziemy przewozić meble i dokumenty. Jeśli może pan dać mi jeszcze dwóch ludzi do noszenia, to byłbym wdzięczny.

 - Nie ma sprawy prezesie. Za chwilę wydam dyspozycje.

Rozłączył się i wybrał numer Uli. Odebrała natychmiast.

 - Jak tam kochanie? Rozmawiałaś z Dorotą?

 - Rozmawiałam i wszystko już ustaliłyśmy. Jak upora się z biurokracją przyjedzie na Lwowską. Ja zajęłam się pakowaniem segregatorów.

 - A ja za chwilę tam będę i ci pomogę. Zaraz też podjedzie samochód z ludźmi, którzy poprzenoszą meble. Rozłączam się. Na razie.