"TA TRZECIA" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Jak tylko dotarł do biura wybrał numer do matki. Spokojnie wyłuszczył jej dlaczego dzwoni.

 - Po aferze z Pauliną jestem przekonany, że oboje Febo nie „zaszczycą” nas swoją obecnością w wigilię. Pomyślałem o Uli. Było by mi miło, gdybyście zgodzili się, żeby towarzyszyła mi w ten dzień. Ona nie ma żadnej rodziny i zawsze święta spędza sama. Zrobiło mi się przykro, gdy mi o tym opowiadała. To też dobra okazja, żebyście mogli ją poznać. To niezwykła kobieta i bardzo wartościowy człowiek. Myślę, że znajdzie wspólny język z ojcem, który wydaje się zaintrygowany jej ekonomicznym talentem…

 - Już dobrze synku, już dobrze… - Helena Dobrzańska ze śmiechem przerwała tę tyradę. – Myślę, że nie tylko ojciec jest nią zaintrygowany, prawda? Oczywiście nie ma najmniejszego problemu. Bardzo chętnie poznamy Ulę i będzie mile widziana na wigilii.

Marek odetchnął z ulgą. Miał świadomość, że nieco się pośpieszył proponując Uli spędzenie wigilii u swoich rodziców bez ich wyraźnej zgody. Teraz, gdy ją otrzymał, mógł popracować nad przekonaniem Uli do tego pomysłu.

 - Dziękuję mamo. To dla mnie bardzo ważne. Ona jest dla mnie bardzo ważna.

 

Tyle, co skończył rozmowę z matką i rozłączył się, usłyszał pukanie do drzwi. Po chwili ujrzał w nich Alexandra Febo, brata jego już byłej narzeczonej. Obaj nie pałali do siebie jakąś szczególną sympatią, ale ich współpraca układała się poprawnie. Mieli świadomość, że dobro firmy jest najważniejsze. Alex był dyrektorem finansowym w F&D i koordynował jedynie rzeczy dotyczące stanu jej finansów, ogólnego budżetu, zakupu maszyn i wypłat pracowniczych. Pod tym względem nie wchodzili we własne kompetencje, bo Marek zdawał Alexowi właściwie tylko raporty miesięczne będące już wypadkową kosztów ponoszonych na pokazy, faktur za materiały dla Pshemko, czy dodatków. Oczywiście jako prezes musiał wiedzieć o wszystkim i w razie potrzeby odpowiednio zadziałać. Obecność Febo w jego gabinecie była rzadkością, dlatego nieco zdziwiony spojrzał na swojego gościa.

 - Alex… Co cię do mnie sprowadza?

Febo podszedł do kanapy i usiadł na niej z westchnieniem. Spojrzał na Marka milcząc przez dłuższą chwilę.

 - Paulina, a cóżby innego? Zupełnie nie mogę się z nią dogadać. Przyjechała do mnie objuczona walizami i oświadczyła, że się wprowadza. Możesz mnie oświecić i wyjaśnić, co się stało? Powiedziała mi tylko, że zerwała zaręczyny.

 - Ona zerwała? – Marek wytrzeszczył oczy i wbił je w Alexa. – Jednak nie potrafi przyjąć do wiadomości najbardziej oczywistych rzeczy. Teraz będzie robić za ofiarę tego związku. – W tym miejscu opowiedział Alexowi historię z restauracji i późniejszą rozmowę z seniorami. – To ojciec kazał jej się wynosić z domu i powiedział, że nie chce mieć takiej dwulicowej synowej. Ja też kazałem jej się wynieść. Jeśli przyszedłeś coś dla niej utargować, to wiedz, że nic jej nie jestem winien. Pasożytowała na mnie przez pięć lat i to wystarczy. Nie partycypowała w kosztach ani zakupu domu, ani jego utrzymania. Dom jest wyłącznie mój. I tak zabrała z niego kilka cennych drobiazgów należących do mnie, ale mam to gdzieś. Zrobiła przy okazji taki bałagan, że początkowo sądziłem, że przeszło przez chałupę tornado. Do czwartej rano sprzątałem ten syf. Wiedz też, że nie chcę już jej więcej widzieć. W firmie również. I tak nie było z niej żadnego pożytku, bo jakoś szczególnie nie przepracowywała się biorąc pieniądze porównywalne do naszych pensji. To chyba ją jednak trochę zepsuło.

 - Szczerze powiedziawszy to nie bardzo wiem co zrobić. Ja nie mam najmniejszego zamiaru jej utrzymywać, a tak niechybnie się stanie, jeśli ona ma zamiar zadomowić się u mnie na dobre. Przykro mi to mówić, ale ona nie przywykła płacić za cokolwiek.

 - Alex, ona ma trzydzieści lat i od dawna jest dorosła. Skoro nie wydawała na siebie, bo ja to za nią robiłem, zapewne ma dość zasobne konto. Na twoim miejscu wywaliłbym z chałupy, kazał szukać jakiegoś mieszkania i roboty. Jeśli ulegniesz, będziesz miał na karku pasożyta przez kolejne lata do momentu aż nie znajdzie frajera, który udźwignie finansowo jej niemałe wymagania. Musisz z nią porozmawiać. A jeśli już, to może zapytaj ją, co zamierza zrobić ze swoimi udziałami. Nigdy nie dopuszczę, żeby miała tu wrócić. Nie będzie też już zabierała głosu na zarządzie. Albo więc odda ci udziały, albo je odsprzeda nam, Dobrzańskim. Trzeciej możliwości nie ma. Nie będę się już nad nią litował, bo zalazła mi za skórę jak mało kto.

Alex podniósł się z kanapy i przetarł zasępione czoło.

 - Tak… Myślę, że masz rację i tak właśnie zrobię. Inaczej nie uwolnię się od niej. Przynajmniej wiem, jak sprawy stoją, bo jej wersja wydarzeń bardzo się różni od twojej. Naprawdę nie wiem, skąd w niej te skłonności do konfabulacji. Pójdę już.

 - Powodzenia i nie daj się sterroryzować.

Było mu żal Alexa. Paulina była typem kobiety-pijawki, kobiety-modliszki. Jak już się raz uczepiła, niełatwo było się jej pozbyć. Pewnie pomyślała, że brat nie pozwoli jej zginąć marnie i weźmie na siebie trud utrzymywania jej. - A to się zdziwi. Żeby tylko Alexowi starczyło odwagi… - ale o to był jakoś dziwnie spokojny, bo Febo był raczej stanowczym facetem rzadko idącym na kompromis.

Ula walczyła dzisiaj sama ze sobą. Przez kilka porannych godzin biła się z myślami, czy towarzyszyć Markowi na wigilii u jego rodziców, czy też taktownie odmówić. Z jednej strony nie chciała sprawiać mu przykrości, a z drugiej, to jednak obcy dla niej ludzie. Jak ma się zachować? W wigilię daje się prezenty. Co ma im kupić, skoro ich zupełnie nie zna? To naprawdę może być krępujące. W końcu zadecydowała, że jeśli ma już iść to upiecze swój popisowy tort. To nic zobowiązującego i bezpiecznego. Rozmyślając wciąż o tej niespodziewanej propozycji z trudem skupiła się na pracy. Po niej planowała odwiedzić galerie i zrobić jakieś świąteczne zakupy a przynajmniej ich część.

Punktualnie o siedemnastej zamknęła biuro i ruszyła w kierunku samochodu. Miała zamiar podjechać pod jeden z dyskontów i zaopatrzyć się w produkty potrzebne do zrobienia tortu. Jak pójdzie sprawnie pojedzie jeszcze do Złotych Tarasów. Może kupi Markowi jakiś drobiazg?

W spożywczym poszło gładko. Nawet nie było zbyt wielu klientów. Zapakowawszy do bagażnika zakupy ruszyła do galerii. Akurat parkowała, kiedy odezwał się jej telefon. Odebrała natychmiast widząc na wyświetlaczu „Marek”.

 - Witaj Ula – odezwał się. – Jesteś jeszcze w biurze? Może mógłbym podjechać?

 - Już nie. Właśnie parkuję przy Złotych Tarasach. Chcę pójść do galerii. Może uda mi się skorzystać z jakichś promocji.

 - Chciałbym się z tobą zobaczyć. Mogę być tam za dwadzieścia minut…

 - No dobrze. Mam nadzieję, że mnie znajdziesz. Jeśli nie, to dzwoń.

Weszła do środka i od razu poczuła atmosferę świąt. Wszędzie choinki, ozdoby, światełka i zapach ciast unoszący się w powietrzu. Najpierw poszła oglądać ciuchy. Liczyła na to, że kupi jakąś ładną sukienkę, w której mogłaby pójść do Dobrzańskich. Systematycznie przesuwała wieszaki z odzieżą, gdy tuż za plecami ktoś wymówił jej imię. Odwróciła się gwałtownie. Przed sobą miała Dorotę, koleżankę z liceum. Wiedziała tylko, że Dorota tuż po maturze wyjechała do Stanów więc jej widok tutaj był dla Uli totalnym zaskoczeniem.

 - Dorota? Dobry Boże, skąd się tutaj wzięłaś? Myślałam, że siedzisz w Nowym Jorku.

 - Siedziałam parę lat, ale jakiś czas temu wróciłam na dobre. Już nie chcę tam wracać tym bardziej, że tu znalazłam swoją wielką miłość – rozejrzała się dokoła i zlokalizowawszy jakiegoś mężczyznę zawołała – Piotr! Piotr, pozwól tutaj. Chcę ci kogoś przedstawić.

Ula drgnęła na dźwięk tego imienia, które nie kojarzyło jej się zbyt dobrze. Jakby tego było mało zmaterializował się przed nią Piotr Sosnowski we własnej osobie. Zbladła. Była w ogromnym szoku. - To niemożliwe, żeby świat był taki mały. To jak to tak? Już znudziła mu się Irena i znalazł sobie nową kochankę? Dziecko też już przestało być priorytetem?

 - To jest właśnie Piotr Ula, mój narzeczony.

Ula z trudem odzyskała równowagę.

  - Narzeczony powiadasz… A wiesz, że twój narzeczony ma żonę i dziecko? Powiedział ci o tym? Co ci naobiecywał? Że zostawi ją dla ciebie? – Piotr zrobił się purpurowy i nie mógł wykrztusić słowa. Podobnie jak Ula nim tak i on był zaskoczony jej obecnością tutaj.

 - Jesteś żonaty? Masz dziecko? – wysapała Dorota pełnym paniki głosem.

 - Nie jestem żonaty – zaczął się usprawiedliwiać. – Jestem po rozwodzie i dobrze Ula o tym wiesz. Dziecko mam. Córkę.

Ula uśmiechnęła się drwiąco.

 - No rzeczywiście nie jestem na bieżąco. Sądziłam, że skoro wróciłeś do Ireny, to pobraliście się ponownie, ale z drugiej strony to bardzo wygodne, bo to co robisz nawet nie można nazwać zdradą. W końcu jesteś wolnym człowiekiem, prawda? – Popatrzyła na Dorotę z napięciem w oczach. – A dla ciebie Dorota dobra rada. Zwiewaj od niego gdzie pieprz rośnie. On nigdy nie odejdzie od Ireny. Jeśli nawet snułaś jakieś plany w związku z nim, one nie wypalą. To zwykły tchórz. Czy wiesz, że mamił mnie przez dwa lata wspólną, wspaniałą przyszłością? Rzeczywiście doszło do rozwodu. Kilka godzin po nim, zanim do mnie zadzwonił ubłagał Irenę, by pozwoliła mu wrócić do domu. Okazało się, że ona jest w ciąży, a jemu ponoć na niczym tak nie zależało jak na dziecku. Oto jest twój Piotr w całej okazałości. Jeśli masz trochę ambicji nie pozwól, żebyś była tą trzecią, bo stać cię na porządnego, uczciwego faceta. Przy Piotrze będziesz zawsze kochanką – nawet nie zdawała sobie sprawy, że mówi podniesionym głosem, co zwróciło uwagę kilku osób przebywających w sklepie.

 - Ula, co się dzieje? – odwróciła się. Przy niej stał Marek i zdziwionym spojrzeniem omiatał całe towarzystwo. – Wszystko w porządku kochanie?

 - Tak… w porządku. Pamiętaj co ci powiedziałam – szepnęła do Doroty. – Pogoń go, bo zniszczy ci życie. Trzymaj się – chciała odejść, ale Dorota schwyciła ją za rękaw płaszcza.

 - Zaczekaj Ula. Możesz mi dać swój numer telefonu? Chciałabym się jeszcze z tobą spotkać i pogadać.

Ula wyjęła z torebki mały kartonik.

 - Tu jest moja wizytówka. Dzwoń kiedy zechcesz. Do widzenia – ruszyła przodem a za nią pociągnął zdezorientowany Marek. Już na zewnątrz zaproponował jej kawę w małym bistro.

 - Jesteś zdenerwowana. Kawa cię trochę uspokoi.

Popijając aromatyczne espresso opowiedziała mu o całym zajściu.

 - Dorota, to moja koleżanka z liceum. Niedawno wróciła ze Stanów. Była tu jak twierdziła ze swoim narzeczonym, którego koniecznie chciała mi przedstawić. Kiedy się pokazał wbiło mnie w ziemię. To był Piotr, człowiek, który zrujnował mi życie, a teraz rujnuje je Dorocie. Teraz to ona jest tą trzecią. Co za padalec – wysyczała. – Na szczęście ostrzegłam ją przed nim. Mam nadzieję, że zrobi z nim porządek i zniknie z jego życia. Mam nadzieję, że okaże się mądrzejsza ode mnie – podsumowała drżącym głosem. Była na granicy płaczu. Marek ujął jej dłonie i przycisnął do ust.

 - Już dobrze kochanie. Nie denerwuj się, bo naprawdę nie warto. Ty już tę przykrą historię masz za sobą. Szkoda zdrowia dla takiego dupka. Dopijmy kawę i chodźmy na te planowane zakupy.