"TA TRZECIA" - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Opuścił dom rodziców i przystanął jeszcze na moment przy samochodzie. Odetchnął głęboko. Zerknął na zegarek i stwierdziwszy, że jest jeszcze dość wcześnie postanowił zadzwonić do Uli. Odebrała po kilku sygnałach.

 - Halo Ula? Nie przeszkadzam?

 - Nie… Oczywiście, że nie…

Bardzo chciałbym jeszcze dzisiaj z tobą porozmawiać. Właśnie wyszedłem od rodziców. Mógłbym przyjechać?

Trochę ją zaskoczył. Nigdy jeszcze nie był u niej. Może już czas to zmienić?

 - Ula jesteś?

 - Tak, tak. Czekam. Jasnodworska dwadzieścia cztery, drugie piętro, mieszkanie numer piętnaście.

 - Zapamiętałem. Już jadę.

Była już po wieczornej toalecie okutana w gruby szlafrok, ale nie miała zamiaru się przebierać. Będzie musiał znieść taki widok. Poszła do kuchni i nastawiła express. Na talerzyku ułożyła trochę herbatników. Piętnaście minut później usłyszała domofon. Stanęła w drzwiach, żeby nie błądził. Po chwili wszedł otrzepawszy wcześniej buty. Przyciągnął ją do siebie i popatrzył głęboko w jej błękitne oczy.

 - Jestem wolnym człowiekiem Ula i byłbym szczęśliwy, gdybyś zechciała zaanektować moje serce. Już nigdy nie będziesz tą trzecią. Będziesz zawsze pierwszą. Zawsze.

Wzruszenie odebrało jej mowę. A jednak zrobił to. Zrobił dla siebie, ale i dla niej też. Uwolnił się z tego toksycznego związku. Niebezpiecznie zwilgotniały jej oczy. Przytuliła się mocno chłonąc zapach jego perfum.

 - Uszczypnij mnie, bo myślę, że to sen – wyszeptała.

 - To nie sen kochanie, to jawa, a ja jestem szczęśliwym człowiekiem. Bardzo cię kocham.

 - Ja też cię kocham. Bardzo, bardzo mocno.

Pochylił się i wreszcie posmakował jej ust. Były takie delikatne, ciepłe i miękkie.

 - Smakujesz tak słodko jak najsłodszy cukierek. Mogę wejść? Opowiem ci przebieg rozmowy z rodzicami no i z Pauliną, bo oczywiście jak tylko wybiegła z kawiarni pojechała poskarżyć się na mnie – wszedł do pokoju i rozejrzał się. – Jak tu ładnie. Maleńkie mieszkanko, ale bardzo przytulne. Ma duszę – zaburczało mu głośno w brzuchu. Złapał się za niego i zachichotał.

 - Jesteś godny? – zdziwiła się usłyszawszy ten charakterystyczny dźwięk.

 - Trochę. Wprawdzie mama proponowała mi kolację ale odmówiłem. Za bardzo byłem podekscytowany i chciałem jak najszybciej się z tobą spotkać.

 - Mam gołąbki. Lubisz?

 - Uwielbiam.

 - Zaraz podgrzeję a ty w tym czasie napij się kawy.

Nie minęło dziesięć minut, gdy z lubością wciągał boski zapach mięsa, kapusty i pomidorowego sosu. Z ochotą zabrał się za jedzenie mrucząc z zadowolenia.

 - Matko, ale to pyszne. Wspaniale gotujesz. Mam przekonanie, że wszystko potrafisz. Jesteś bardzo zdolna – powiedział z uznaniem. - Ojciec jest pod ogromnym wrażeniem twoich kompetencji. Pokazałem mu budżet. Był naprawdę zaskoczony tą wysoką kwotą oszczędności. Powiedział, że powinniśmy jako firma zawrzeć z tobą stałą umowę na rozliczenia. Zgodzisz się?

 - Oczywiście. Wykazałabym się brakiem rozsądku, gdybym się nie zgodziła. To wspaniała propozycja.

 - Kiedy opowiedziałem im o zajściu w kawiarni byli zbulwersowani, bo Paulina oczywiście opowiedziała im swoją wersję wydarzeń. Opowiedziałem też o tych wszystkich spędzonych z nią latach, które dla mnie były istną męczarnią. Opowiedziałem jak robiła mi awantury oskarżając, że ją zdradzam przy każdej okazji. Każdy mój późniejszy powrót do domu był pretekstem do takich oskarżeń, bo do głowy jej nie przyszło, że mam nawał pracy i zasiedziałem się w biurze. Mama była w szoku a ojciec oburzony, bo oboje nie mieli pojęcia, że to tak wyglądało. Trochę się bałem jak to zniesie jego schorowane serce, ale nie było tak źle. Kazał jej się wynosić z domu i nigdy nie wracać. Powiedział, że nikt nigdy tak go nie rozczarował jak ona. Oznajmił, że nie chce mieć takiej synowej, a ja kazałem jej spakować rzeczy i opuścić mój dom, w którym mieszkała razem ze mną. Nic jej nie jestem winien. Dom jest tylko mój, bo to ja go kupiłem. Mam też nadzieję, że zniknie z firmy raz na zawsze. Udziały może sobie zatrzymać, ale nie chcę jej już więcej widzieć. Zresztą była kiepskim pracownikiem. Piastowała funkcję ambasadora firmy, udzielała głównie wywiadów i pozowała do zdjęć. Tak czy siak, nie generowała dla firmy żadnych zysków, bo przecież ta funkcja była wyłącznie reprezentacyjna.

 - Mówiłeś, że wychowaliście się razem…

 - To prawda… Po śmierci obojga Febo moi rodzice podjęli się opieki nad ich dziećmi i od tej pory miałem rodzeństwo. Nie wiem jakim cudem w głowach moich staruszków zrodził się pomysł, żeby zeswatać mnie z Pauliną. Może przez pamięć jej rodziców i tę wspólną firmę? To był krok w bardzo złym kierunku i od kiedy się z nią związałem, miałem przez nią wyłącznie kłopoty. W końcu zamknąłem ten traumatyczny etap w moim życiu, bardzo chcę teraz otworzyć nowy i jestem przekonany, że o wiele lepszy. Bardzo się cieszę, że uwolniłem się od niej i żałuję, że wcześniej nie zdobyłem się na to. Gdybym tak zrobił z całą pewnością miałbym mniej siwych włosów.

 - Nie jest tak źle – pocieszyła go. – Masz ich naprawdę niewiele i tylko dodają ci uroku. Bruneci i brunetki znacznie szybciej siwieją od blondynów, czy szatynów.

 - Chciałbym cię jeszcze o coś zapytać. Gdzie spędzasz święta?

Nieco zaskoczyło ją to pytanie. Jak żył ojciec spędzała je z nim a wcześniej z obojgiem rodziców. Mama zmarła młodo. Zmarła, gdy Ula była w maturalnej klasie. Po jej śmierci to na Uli spoczął obowiązek zajęcia się domem, bo ojciec trochę się posypał i psychicznie i fizycznie. Kiedy i jego zabrakło święta zupełnie straciły na znaczeniu. Nie widziała większego sensu w przygotowywaniu wigilii wyłącznie dla siebie. Potem, gdy związała się z Piotrem nic pod tym względem się nie zmieniło, bo on spędzał święta z żoną, swoimi rodzicami i teściami. Nie mógł od tego uciec. To były dla niej ciężkie momenty, ale przyzwyczaiła się, że w ten świąteczny czas jest sama.

 - Tutaj… Jestem w domu. Nigdy nic nie planuję chociaż mogłabym skorzystać z licznych świątecznych ofert i wyjechać gdzieś. Jednak mało mnie to pociąga. W wigilię zwykle jadę do Rysiowa na grób rodziców i jak wracam to zazwyczaj leniuchuję przez te dwa dni, albo pochylam się nad jakąś robotą, bo raczej nie lubię bezczynności. Nie mam nikogo z kim miałabym je spędzać, to znaczy nie mam żadnej bliższej ani dalszej rodziny.

 - To świetnie się składa, bo ja bardzo chciałbym spędzić te święta w twoim towarzystwie. Wigilia zawsze jest u rodziców i byliby szczęśliwi, gdybyś do nas dołączyła. Do tej pory na wigilii byli też obecni oboje Febo, ale myślę, że po tym jak ojciec nawrzucał Paulinie ona nie pokaże się u rodziców w ogóle, a jeśli ona nie przyjdzie to Alex też nie, bo nie będzie chciał jej zostawić samej.

Tato jest bardzo ciebie ciekawy, podziwia cię. Powiedział mi, że rzadko się zdarza taki ekonomiczny talent. Resztę świątecznego czasu zorganizowalibyśmy sobie sami, albo u mnie, albo u ciebie. Co ty na to?

 - No nie wiem… - odpowiedziała niepewnie. – Trochę jestem oszołomiona tą propozycją, bo wszystko dzieje się tak strasznie szybko… Czy to wypada tak ich nachodzić i to w dodatku w wigilię? To chyba nie jest dobry pomysł. Będę się czuła skrępowana i pewnie zażenowana. Nie znam ich przecież…

 - Ula, oni naprawdę nie gryzą i są miłymi, pełnymi taktu ludźmi. Nie zrobią niczego, co miało by cię wprowadzić w zakłopotanie, wierz mi – ujął jej dłonie w swoje i podniósł do ust. – Nie chcę na ciebie naciskać. Po prostu to przemyśl. Jest jeszcze trochę ponad tydzień do wigilii i mam nadzieję, że jednak twoja odpowiedź będzie pozytywna. Późno się zrobiło i chyba powinienem już pójść. Powiem jeszcze tylko, że jutro przeleję na twoje konto należność za zlecenie, bo dzisiaj już nie zdążyłem. - Ubrany do wyjścia przytulił się do jej ust. – Dobranoc moje szczęście. Odezwę się jutro.

 - Dobranoc. Jedź ostrożnie.

Po jego wyjściu uprzątnęła naczynia i położyła się, ale sen długo nie nadchodził, bo jej myśli wciąż krążyły wokół Marka. Okazał się niezwykle słownym mężczyzną. Nie zawiódł jej i dotrzymał słowa. Po doświadczeniach z Piotrem nie bardzo wierzyła, że się na to zdobędzie, a jednak. Może to właśnie Marek okaże się miłością, której szukała przez całe życie? Ta miłość do niego rozwijała się w niej powoli. Kiedy ma się takie doświadczenia życiowe jak te z Piotrem trudno jest potem zaufać komuś nowemu. Na początku była nieufna i bardzo sceptycznie nastawiona do tej znajomości. Z czasem poczynania Marka coraz bardziej ją do niego przekonywały. Okazał się człowiekiem wrażliwym, niezwykle uprzejmym i po prostu miłym facetem, który ją szanował, nic na niej nie wymuszał, nie żądał żadnych deklaracji, a teraz w dodatku okazało się, że ją kocha. Czyż można marzyć o czymś więcej? Ta ich znajomość nie była długa, ale rozwijała się dość intensywnie. Świetnie się dogadywali, uprzedzali swoje myśli i jak to mówią nadawali na tych samych falach. To dzięki niemu z każdym dniem coraz bardziej zapominała o Piotrze, bo skutecznie potrafił nakierować jej myśli na inne aspekty życia. Ewidentnie w jej sercu miłość do Piotra ustępowała miłości do Marka.

 

Wrócił do domu bardzo późno. Wjeżdżając na podjazd ze zdumieniem stwierdził, że wszystkie okna są oświetlone. Nie bardzo rozumiał, co to ma oznaczać. Kiedy wszedł do wnętrza zastał w nim nieopisany bałagan charakterystyczny dla kogoś, kto chce pośpiesznie opuścić to miejsce. Paulina nie zadała sobie trudu, by spakować się spokojnie i logicznie. Ten bałagan świadczył też o tym, że musiała być piekielnie wściekła, wręcz rozjuszona. Nie oszczędziła i jego rzeczy. Zauważył, że z półek zniknęło kilka cennych drobiazgów, ale machnął na to ręką. – Niech jej będzie. Nie będę się z nią o to wykłócał. Najważniejsze, że się wyniosła z tego domu i nigdy tu już nie wróci. – Najgorzej było w garderobie, bo powywalała rzeczy i z jego półek. – Jak można być tak złośliwym? I ja miałem się z nią ożenić? Z pewnością zrobiła by ze mnie „szczęśliwego” małżonka. – W kuchni wszedł w kałużę wody. Okazało się, że zostawiła na oścież otwarte drzwi do lodówki i zamrażarki. Pokręcił głową zrezygnowany. Ściągnął marynarkę, zakasał rękawy i zabrał się za sprzątanie. Kiedy skończył była już czwarta nad ranem, ale przynajmniej miał satysfakcję, że doprowadził dom do ładu. Niewiele spał tej nocy. Kiedy budzik zadzwonił o siódmej rano, był kompletnie nieprzytomny.