"TA TRZECIA" - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

To spotkanie dało jej trochę do myślenia. Bardzo pozytywnie odebrała Marka i nawet zrugała się za to, że początkowo nie była dla niego zbyt miła. Właściwie miał prawo zapytać o powód jej smutku, bo jak sam mówił, wielokrotnie widział ją w takim stanie, ale nie mogła zaspokoić jego ciekawości. Nie znała go przecież wcale i nie przywykła też do wywnętrzania się obcym ludziom ze swoich problemów. Z drugiej strony stwierdziła, że miło jest czasem zamienić z kimś słowo choćby o pogodzie. No wprawdzie nie rozmawiali o niej, ale starała się, żeby jej odpowiedzi były dość neutralne i dla niej bezpieczne. Tak naprawdę to on mówił więcej i to ona o nim dowiedziała się szczegółów z jego życia. W zasadzie podobał się jej. Bez wątpienia posiadał urok osobisty, był kulturalny i traktował ją z szacunkiem. Był też przystojny i miał ładną twarz.

Najbardziej ujęły ją jego oczy współczujące, dobre, szczere i łagodne okolone długimi jak na mężczyznę rzęsami. Trochę ją zaskoczyło, że te oczy są szare. Bruneci przeważnie mają ciemnobrązowe. Rzadko niebieskie, czy zielone. Był też wysoki. Znacznie wyższy od Piotra. Trochę zaniepokoiło ją to zestawienie z nim. – Przecież nie mogę wszystkich facetów porównywać do niego. Piotr, to już zamknięty rozdział. – Z zadowoleniem stwierdziła, że przez cały czas spędzony z Dobrzańskim ani raz nie pomyślała o dawnym kochanku. – Może tego mi właśnie potrzeba? Takiej odskoczni od myśli o nim? Nie będę się całe życie zadręczać… Szkoda tylko, że te dwa lata okazały się latami zmarnowanymi… Byłam głupia, że pozwoliłam sobie liczyć na coś więcej. O święta naiwności! Mam nadzieję, że przynajmniej Marek nie jest żonaty. Na pewno o to go zapytam, bo…, bo muszę to wiedzieć.

Zasypiała z pozytywnymi myślami. Nie uważała czasu spędzonego z Markiem za czas stracony.

Energicznie wysiadł z windy i szybkim krokiem ruszył do swojego gabinetu. Koniecznie musiał coś sprawdzić. Jego sekretarki jak zwykle nie było. – Pewnie znowu wymyśli tysiąc usprawiedliwień – pomyślał. Wbiegła tuż za nim ściskając w dłoniach dwa opakowania koktajlowych pomidorków.

 - Cześć Marek – rzuciła.

 - Cześć. Mam pilną sprawę do załatwienia, więc nie łącz mnie z nikim i zapisuj ważniejsze telefony. Muszę mieć co najmniej ze dwie godziny spokoju.

 - Załatwione. Dopilnuję tego.

Starannie zamknął drzwi od gabinetu i odpalił laptopa. Wszedł w przeglądarkę i wpisał w wierszu imię i nazwisko Uli. Po chwili ukazało się kilkanaście pozycji, ale on szukał firmy prowadzącej rozliczenia finansowe. Wreszcie uśmiechnął się. Firma Pro-S właściciel: Urszula Cieplak. Rozliczenia finansowe: miesięczne, kwartalne i roczne. Wykonujemy też usługi z zakresu tłumaczenia z języka niemieckiego i angielskiego, telefon… Szybko zapisał ten numer. Podziwiał ją. Powiedziała mu przecież wtedy w tej kawiarni, że sama prowadzi firmę. - Jak ona to wszystko ogarnia? Na pewno ma sporo roboty i jeszcze te tłumaczenia… Pewnie jest gruntownie wykształcona i w dodatku taka piękna… - westchnął. Zerknął jeszcze na adres i zdziwił się. Koszykowa sześćdziesiąt jeden? To chyba gdzieś koło Alior Banku, całkiem blisko. Już miał sięgać po telefon, gdy usłyszał jakąś szamotaninę pod drzwiami i krzyk Violetty.

 - Nie mogę cię wpuścić! Zabronił mi wpuszczać kogokolwiek. Ma pilną sprawę i potrzebuje spokoju! Nie nalegaj.

 - Odsuń się Violetta, bo nie ręczę za siebie – rozpoznał głos Pauliny Febo. Zamaszyście otworzył drzwi i wysyczał.

 - Co tu się do cholery dzieje? Obie upadłyście na głowę?

 - Ja na pewno nie! – oburzona Viola obciągnęła bluzkę. – Powiedziałeś, żeby nikogo nie wpuszczać, a Paulina zaczęła mnie szarpać.

Marek spojrzał w oczy pięknej Włoszki, które w tym momencie ciskały pioruny.

 - Nie możesz tego uszanować? Myślisz, że wszędzie wolno ci wchodzić? Jestem zajęty i nie mam zamiaru wysłuchiwać, co też masz mi do powiedzenia.

Urażona takim traktowaniem Paulina bezceremonialnie wepchała się do gabinetu.

 - Nie ma nic ważniejszego od tego, co chcę ci powiedzieć.

 - Czyżby? – zadrwił. – Prowadzę ważne negocjacje i jeśli będziesz mi w tym przeszkadzać, nie załatwię nic a firma dużo straci.

 - Mam to gdzieś. Przyszłam ustalić z tobą termin naszego ślubu.

 - Oszalałaś? – na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie i szok. – Przecież dopiero się zaręczyliśmy. Nie mam zamiaru tydzień po zaręczynach brać z tobą ślubu, a tak naprawdę wciąż się zastanawiam, czy w ogóle tych zaręczyn nie zerwać. Ostatnio mocno zalazłaś mi za skórę i wierz mi na dłuższą metę jest to nie do wytrzymania. Na ślub będziesz musiała poczekać przynajmniej z półtora roku. Jeśli przez ten czas dam radę z tobą wytrzymać, to może i dam radę przez resztę życia.

 - Marco – Paulina najwyraźniej spuściła z tonu. – Zegar bije na moją niekorzyść. Ja chcę mieć z tobą dzieci. Kiedy mam je urodzić? Po czterdziestce?

 - Do czterdziestki masz co najmniej dziesięć lat. Na pewno zdążysz. A teraz zostaw mnie, bo mam pilne rzeczy do załatwienia.

Wyszła jak niepyszna. Nie była zachwycona takim obrotem sprawy. Nie sądziła, że on będzie chciał zwlekać ze ślubem. Ona też nie chciała. Pójdzie do seniorów. Może oni wpłyną na decyzję Marka.

Kiedy zamknęły się za nią drzwi odetchnął z ulgą. Paulina doprowadzała go do szału. Byli ze sobą ponad pięć lat, ale z każdym rokiem było tylko gorzej. Przymuszony poprzez mocne naciski ze strony rodziców zdeklarował się jej tydzień temu, ale nie uszczęśliwiło go to w najmniejszym stopniu. Teraz tylko kombinował jak sprytnie uwolnić się z tych więzów. Czekał po prostu na odpowiedni moment. Miał świadomość, że nękanie o szybki ślub na tym się nie skończy. Za chwilę będzie miał na karku rodziców, którzy nakręceni przez przyszłą synową znowu będą mu ciosać kołki na głowie. Tym razem nie ulegnie. W końcu jest dorosły i sam jest w stanie decydować o takich rzeczach. Szkoda tylko, że zapomniał o tej dorosłości w momencie, kiedy oświadczał się pannie Febo. Jakoś musi z tego wybrnąć. Małżeństwo z nią jest niemal tożsame z poderżnięciem sobie gardła. Przypomniał sobie, że miał wykonać telefon. Wybrał numer i po chwili usłyszał łagodny głos Uli.

 - Urszula Cieplak, firma Pro-S, w czym mogę pomóc?

 - Witaj Ula, Marek Dobrzański z tej strony…

 - Marek? A skąd masz ten numer?

 - Znalazłem w internecie. Dzwonię, bo mam do ciebie sprawę służbową i jeśli mogłabyś się jutro ze mną spotkać, byłbym bardzo zobowiązany. Mogę też przyjść do twojej firmy, bo to bardzo blisko F&D.

 - Tak chyba będzie najlepiej… – odpowiedziała niepewnie. – Raczej w tygodniu ciężko jest mi się wyrwać, bo jak wiesz, jestem tu sama i muszę odbierać telefony, które są dla mnie ważne.

 - Doskonale to rozumiem. W takim razie wpadnę jutro w porze lunchu, dobrze?

 - Dobrze. Do zobaczenia.

Biuro Uli mieściło się w oficynie przyklejonej do budynku mieszkalnego. Jak się okazało było to niewielkie pomieszczenie z sanitariatem i aneksem kuchennym. Marek wszedł i przywitał się z Ulą rozglądając się jednocześnie ciekawie.

 - Bardzo tu przytulnie – stwierdził. – Naprawdę świetnie je urządziłaś. Biuro w sensie…

 - Dziękuję. Napijesz się kawy? Właśnie zaparzyłam świeżą.

 - Chętnie – przysiadł przy niewielkim stoliku na jednym z dwóch klubowych fotelików.

Ula pojawiła się wkrótce niosąc na tacy filiżanki pełne aromatycznego napoju, dzbanuszek ze śmietanką i cukiernicę. Rozsiadła się wygodnie i z zaciekawieniem zerknęła na teczkę, którą przyniósł ze sobą Dobrzański.

 - To co to za sprawa, z którą przyszedłeś?

 - Właśnie. Najpierw jednak chciałbym cię o coś zapytać. Czy oprócz rozliczeń finansowych planowałaś już kiedyś budżet?

 - Wielokrotnie, zwłaszcza dla małych firm liczących nie więcej niż dwadzieścia osób.

 - A z taką jak moja poradziłabyś sobie? Nie chodzi tu o budżet dla całej firmy, ale o budżet dla konkretnej kolekcji. Kolekcji wiosennej. Nie mam już od dawna asystentki, która zwykle się tym zajmowała, a sekretarka jest całkowicie niekompetentna. Ostatni robiłem sam i muszę przyznać, że nabiedziłem się nad nim okropnie. Nie jestem za dobry w te klocki. Chodzi głównie o to, żeby znaleźć jakieś oszczędności, a ja zupełnie tego nie potrafię. Jestem pewien, że sporo przepłaciliśmy przy jesienno-zimowej. Przyniosłem ze sobą wszystkie zestawienia i potrzebne do tego dokumenty. Byłabyś w stanie podjąć się tego? Zawarłbym z tobą korzystną umowę, bo wiem ile trzeba w to włożyć pracy i na pewno nie będę na tobie oszczędzał. Dwadzieścia tysięcy byłoby satysfakcjonującą cię sumą?

Wytrzeszczyła na niego oczy. Zaskoczył ją, bo nie spodziewała się aż tyle. Pokręciła z niedowierzaniem głową.

 - To stanowczo za dużo Marek.

Uśmiechnął się szeroko.

 - To w sam raz Ula. Taką właśnie zawrzemy umowę. Następnym razem przyniosę ci ją, to podpiszesz. Wprawdzie rzecz dotyczy kolekcji wiosna-lato, ale budżet musimy znać znacznie wcześniej, by być przygotowanym na wydatki. Miesiąc ci wystarczy, żeby mi opracować wszystko z detalami?

 - W zupełności.

 - Jestem ci naprawdę bardzo wdzięczny. Niewykluczone, że będziesz miała ode mnie więcej takich zleceń i mam nadzieję, że się ich podejmiesz.

 - Nigdy nie gardzę żadną pracą, więc bądź spokojny.

Zadowolony z takiego obrotu sprawy podniósł się z fotela. Wyciągnął w kierunku Uli dłoń, a gdy podała mu swoją złożył na niej pocałunek.

 - Mam nadzieję, że to będzie początek owocnej współpracy Ula. Będę leciał, bo na pewno masz sporo roboty. Aaaa…, byłbym zapomniał – wyciągnął z kieszeni telefon. – Chciałbym mieć z tobą też prywatny kontakt, jeśli oczywiście nie masz nic przeciwko temu. Na telefonie służbowym mogę polegać tylko do szesnastej.

Przedyktowała mu numer a on oddzwonił dzięki czemu i ona mogła zapisać jego w pamięci telefonu.

 - Do zobaczenia Ula. Miłej pracy – pożegnał się.

Po jego wyjściu podskoczyła do góry z radości. Dwadzieścia tysięcy? Ileż ona musiała się napracować, żeby zarobić taką sumę? Najwyższe kwoty jakie osiągała przez miesiąc, to było sześć, rzadziej siedem tysięcy. Z tego musiała opłacić ZUS, samochód, biuro, mieszkanie i media. Żyła oszczędnie i nie wydawała na siebie zbyt wiele więc udawało jej się trochę zaoszczędzić. Teraz będzie mogła pozwolić sobie nawet na małe szaleństwo zakupowe. Byłoby wspaniale, gdyby ta robota wypaliła i zdarzała się częściej. Nie bała się pracy. Bała się tylko jej braku. Pierwszy kwartał roku i ostatni zawsze był nieco lepszy. Pod koniec roku firmy zwykle rozliczały swoje budżety, a na początku nowego zaczynało się sporządzanie deklaracji podatkowych. Wówczas wpadało jej trochę więcej pieniędzy. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Może kiedyś będzie tak, że nie będzie się wciąż martwić, czy nie zabraknie jej pieniędzy na opłaty?