"MATCZYNE SERCE" - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Iwona miała naprawdę problem. Do opuszczenia mieszkania został jej zaledwie tydzień. Biegała od jednego znajomego do drugiego, od jednej koleżanki do drugiej, ale nikt nie chciał jej pomóc. Każdy wymawiał się trudnym położeniem, że mieszka z rodzicami, a oni nigdy się nie zgodzą na żadną lokatorkę. Wreszcie dotarło do niej, że została zupełnie sama. Koleżanki, które uważała do niedawna za swoje prawdziwe przyjaciółki, którym stawiała drinki, które zabierała na imprezy i fundowała niezliczoną ilość prezentów w postaci ciuchów i kosmetyków najwyraźniej wypięły się na nią. Zdesperowana zawitała w końcu do swojej babci. Nie spodziewała się takiego chłodnego przyjęcia z jej strony. W końcu była jej jedyną wnuczką. Babcia uchyliła drzwi, które blokował solidny łańcuch. Spojrzała na wnuczkę przeciągle.

 - Czego chcesz?

 - Nie wpuścisz mnie?

 - A po co miałabym cię wpuszczać? Po to, żebyś sprawiła mi łomot taki sam jak matce? Idź swoją drogą. Nie chcemy cię znać.

 - Nie możesz mi pomóc? Muszę wynieść się z mieszkania i nie mam się gdzie podziać. Pod most mam iść? Jestem twoją jedyną wnuczką do cholery! Gdzie jest matka?! Jak mogła mnie zostawić w tak trudnym położeniu?!

 - Nie wrzeszcz, bo tu nie jest bazar. Ja już nie mam wnuczki, podobnie jak moja córka nie ma córki. Myślisz, że powiem ci, gdzie ona jest? Po moim trupie! Idź dokąd tylko ci się podoba. Jesteś dorosła, masz pieniądze i to nie moja sprawa, co zrobisz.

Gdzieś za plecami Iwony uchyliły się drzwi i wyszedł z nich jakiś starszy, postawny mężczyzna.

 - Jakiś problem Zosiu? A panienka niech się nie awanturuje, bo wezwę policję.

Iwona podniosła ręce w poddańczym geście.

 - Dobra już dobra, idę. Jeszcze tego pożałujesz – syknęła do babki. Odwróciła się na pięcie i zbiegła ze schodów. Zofia odpięła łańcuch i wyszła na korytarz.

 - Dziękuję panie Edmundzie. Zareagował pan w samą porę. Dziękuję też za zamontowanie łańcucha. Ta bezczelna dziewucha była gotowa wtargnąć mi do mieszkania.

 - Nie ma za co pani Zosiu. Ma tupet ta pani wnuczka, ale tak jak obiecałem, będę czujny.

W poniedziałkowy poranek Ewa wraz z Wandą udały się do Centrum Szkolenia Policji. Już na miejscu Wanda poprosiła swoją koleżankę, żeby zaprowadziła Ewę do kierownika działu, w którym miała pracować. Kobieta wskazała im sekretariat.

 - Trzeba się zaanonsować u sekretarki. Jesteś umówiona na ósmą więc nie będzie problemu.

Ewa podziękowała i już sama bez towarzystwa Wandy weszła do sekretariatu. Przedstawiła się siedzącej tam kobiecie nadmieniając, że jest umówiona na rozmowę.

Kobieta trochę dziwnie popatrzyła na jej zasłoniętą okularami twarz, ale bez słowa wstała i zapukała do przeszklonych matowym szkłem drzwi.

 - Pani Zakrzewska na rozmowę. Była umówiona.

 - Tak pamiętam. Poproś.

Kobieta szerzej otworzyła drzwi pozwalając Ewie przejść i zaraz zamknęła je za nią.

 - Dzień dobry – Ewa wyciągnęła rękę na przywitanie. – Ewa Zakrzewska.

Mężczyzna odwzajemnił uścisk.

 - Leszek Malchar. To ja będę pani bezpośrednim zwierzchnikiem. Proszę spocząć – wskazał Ewie fotel i sam usiadł naprzeciw. – Proszę coś o sobie opowiedzieć. Może najpierw o tym skąd pani ma te siniaki.

 - Zostałam napadnięta i pobita. Jeszcze do końca tego tygodnia mam zwolnienie – wyciągnęła z teczki stosowny druk. – Oto jego duplikat, bo oryginał musiałam zostawić w poprzednim miejscu pracy. Mogłabym więc zacząć pracować od następnego poniedziałku.

 - W porządku. Proszę mi jeszcze naświetlić po krótce, czym zajmowała się pani w poprzedniej firmie.

 - Pracowałam w rachubie. Naliczałam pensje, urlopy, zwolnienia, druki PIT dla pracowników. Obsługuję program „Płatnik” i inne niezbędne także w księgowości.

 - To świetnie się składa. Mamy wystarczającą ilość pracowników, którzy zajmują się wypłatami dla pracowników mundurowych, bo jest ich więcej niż cywilnych. Osoba, która zajmowała się do tej pory cywilami przeszła na emeryturę dlatego mieliśmy wakat. Z tego, co pani mówi i z dokumentów, które pani przyniosła wnioskuję, że posiada pani odpowiednie doświadczenie i poradzi sobie. Tu mam umowę na czas nieokreślony, bo przechodzi pani do nas na porozumienie stron. Stawka trzy i pół tysiąca brutto. Odpowiada pani?

Ewa była oszołomiona. Nie spodziewała się aż tyle.

 - Tak…, tak… jak najbardziej.

 - W takim razie proszę o podpis na dwóch egzemplarzach. Jeden dla pani, drugi dla mnie – Malchar wstał i uścisnął jej dłoń. – Witamy w takim razie na pokładzie. Zaraz poproszę moją sekretarkę, żeby pokazała pani pokój, w którym będzie pani pracować, a my widzimy się w poniedziałek.

Uśmiechnęła się do niego wdzięcznie dziękując mu za wszystko. Wyszła z jego gabinetu z wypiekami na twarzy i w towarzystwie sekretarki przeszła kawałek korytarzem. Kobieta w pewnym momencie stanęła przed jednym z pokoi i przekręciła klucz w drzwiach.

 - Tu będzie pani urzędować.

Pokoik był nieduży. Stało biurko, komputer i dwie szafy na dokumenty. Okno było zakratowane, ale pomyślała, że to pewnie ze względów bezpieczeństwa.

 - Jak pani przyjdzie w poniedziałek, proszę się do mnie zgłosić. Objaśnię, gdzie co jest. W szafach są wszystkie dokumenty, które będzie musiała pani przejrzeć, żeby mieć rozeznanie. To chyba wszystko.

Na korytarzu pożegnały się i Ewa dołączyła do Wandy i jej koleżanki.

 - Nie przedstawiłam ci jej – Wanda nadrabiała niedopatrzenie. – To Krysia Wolska. Gdybyś miała jakieś pytania to wal do niej jak w dym.

 - Przede wszystkim bardzo dziękuję za załatwienie mi tej pracy – Ewa serdecznie uśmiechnęła się do kobiety. – To rzecz nie do przecenienia i jestem pani bardzo wdzięczna.

 - Krysia, po prostu Krysia. Tu właściwie wszyscy mówią sobie po imieniu, a przynajmniej personel cywilny.

Pożegnały się z sympatyczną Krysią i wyszły na zewnątrz. Ewa była podekscytowana. Zduszonym szeptem mówiła do Wandy

 - Wyobraź sobie, że umowa opiewa na stawkę trzy i pół tysiąca brutto. W życiu nie zarobiłam takich pieniędzy mimo, że pracowałam w trzech miejscach.

 - Stawki są tu chyba trochę wyższe niż gdziekolwiek. W końcu to policja, służba mundurowa. Musi być w jakiś sposób doceniana, finansowo także. Tu się pożegnamy kochanie, bo ja lecę do firmy. Trafisz do domu, tak?

 - Oczywiście, już trochę poznałam te kąty. Dziękuję, że ze mną poszłaś. Do zobaczenia.

Postanowiła jednak nie wracać do domu. Miała sporo czasu, nikt jej nie poganiał i mogła spokojnie pójść na spacer. Tak też zrobiła. Po drodze kupiła sobie lody w waflowym kubku i przysiadła na parkowej ławeczce. Tu był taki spokój, przyjemny chłód i ładnie utrzymane alejki. Gdzieś w oddali dostrzegła plac zabaw i mnóstwo wszechobecnej zieleni. 

Oparła się wygodnie o oparcie ławki i przymknęła oczy. Czy kiedykolwiek miała takie momenty relaksu? Nie przypominała sobie. Podzieliła swoje życie na połowę. Jedna, ta najszczęśliwsza kończyła się wraz ze śmiercią Kazimierza. Druga była wiecznym szarpaniem się z rzeczywistością i z Iwoną. Teraz to już trzeci etap. Spokojny, bez trosk i kłopotów. Bezpieczny, bo ma pracę i będzie zarabiać na swój byt, no i ma przytulny dom, do którego będzie wracać. Tak miało być od początku, bo o tym marzyli oboje. Teraz po latach doszła do wniosku, że najlepiej jest nic nie planować, bo z reguły wszystkie plany biorą w łeb mimo, że człowiek bardzo się stara.

Od tych myśli oderwał ją dźwięk telefonu. Spojrzała na wyświetlacz i odebrała natychmiast.

 - Dzień dobry mamuś, co tam?

 - Witaj kochanie. Musiałam zadzwonić, bo wczoraj miałam nalot twojej córki. Gdyby nie łańcuch u drzwi, to pewnie wtargnęłaby do mieszkania. Przyszła pełna złości i pretensji do całego świata, tylko nie do siebie. Chciała, żebym ją wpuściła, bo za tydzień musi opuścić mieszkanie. Pogoniłam ją, a sąsiad zagroził, że jak się nie przestanie drzeć, to wezwie policję.

 - To było do przewidzenia, że w końcu trafi do ciebie. Dobrze postąpiłaś. Ja już wcale o niej nie myślę. Dzisiaj podpisałam korzystną umowę i za tydzień idę do pracy. Pomyślałam nawet, żebyś przyjechała tu na sobotę i niedzielę. Kursuje stąd sporo autobusów do Warszawy. Wsiądę w jakiś wcześnie rano i przyjadę po ciebie. W niedzielę po południu pojechałabyś już sama. To nie jest tak daleko. Autobusem to może jakieś czterdzieści minut.

 - Dobrze Ewuniu. To umawiamy się na sobotę. Bardzo się cieszę. Do zobaczenia.

Ewa rozłączyła rozmowę. - Iwona jednak nie odpuszcza – pomyślała. – Na pewno nie ma już pieniędzy, a jeśli w ogóle coś zostało, to niewiele. Masz to, na co zasłużyłaś. Zasłużyłaś jak diabli. Nie ugnę się już, bo to byłby kolejny błąd, a ona i tak nie potrafiłaby tego docenić, bo wciąż uważa, że wszystko jej się od życia należy. Skończyły się dobre czasy moja panno. Skończyły bezpowrotnie.

Wstała z ławki i ruszyła w stronę domu. Po drodze weszła jeszcze do sklepu ogrodniczego i kupiła kilka torebek z nasionami kwiatów. Postanowiła wysiać je na kawałku ziemi przylegającej do szklarni z pomidorami.

W sobotę rano wstała bardzo wcześnie. Już w piątek sprawdziła rozkład autobusów i postanowiła jechać o siódmej dziesięć. Przed ósmą była już pod domem mamy. Przywitały się serdecznie. Zofia upiekła duży sernik więc zapakowały go ostrożnie do torby. Jeszcze kilka osobistych rzeczy i mogły jechać.

Ten weekend spędziły naprawdę przyjemnie. Staszek po południu zorganizował grilla i zebrał całą familię przy stole w ogrodzie. Zofia pokroiła swoje ciasto, a Ewa zrobiła wszystkim kawę.

W niedzielę pokazała mamie miasto i miejsce, w którym będzie pracować. Zofia wyjeżdżała wzruszona życzliwością tych ludzi. Staszek zadeklarował się, że ją odwiezie, bo miała co zabierać. Obdarowana sporą ilością pomidorów i jarzyn łapała się za głowę mówiąc, że starczy jej na cały miesiąc.

W poniedziałek Ewa stawiła się w biurze jeszcze przed siódmą. Nie chciała się spóźnić. Dzięki Krysi poznała lokalizację wszystkich ważniejszych pomieszczeń i tych, którzy je zajmowali, bo Krysia nie omieszkała przedstawić im nowego pracownika. Potem Ewa poszła do sekretariatu po instrukcje.

Kierownik wprowadził ją we wszystko. Pokazał dokumenty. Nie sądziła, że mogłaby sobie z czymś nie poradzić, bo to o czym mówił znała bardzo dobrze. Na koniec uśmiechnął się do niej życząc powodzenia.

Z przyjemnością zabrała się do pracy. Poukładała wszystkie segregatory po swojemu, żeby wiedzieć gdzie co jest i nie szukać. Czuła się dziwnie kiedy wyszła z pracy o piętnastej i nie musiała biec do sprzątania biur. Całe popołudnia od teraz będzie miała tylko dla siebie. Nie musiała dorabiać, bo była pewna, że to co zarobi w Centrum wystarczy jej na dostatnie życie.

Dni mijały. Siniaki zeszły całkowicie. Łuki brwiowe po ściągnięciu szwów goiły się dobrze. Z przyjemnością zajęła się ogródkiem. Staszek skopał jej kawałek ziemi, którą podzieliła na małe grządki wysiewając na nich astry, gazanie, cynie i nieśmiertelniki na suche bukiety.

Wieczorami siadywała wraz z resztą familii przy kawie wsłuchując się w ciszę i chłonąc zapach kwiatów. Nabierała energii i chęci do życia. Tu wreszcie poczuła błogi spokój.

Już od miesiąca szwendała się po mieście bez celu nie wiedząc kompletnie, co ma ze sobą począć. Z prawie trzystu tysięcy na lokacie zostało jej zaledwie trzy. Nie ruszała ich, a raczej wzięła tylko tyle, żeby starczyło jej na przeżycie. Właściwie to żywiła się wyłącznie bułkami i mlekiem. Wychudła na wiór. Przy jej wzroście prawie stu osiemdziesięciu centymetrów wyglądała jak patyk. Nadal nie miała żadnego lokum. Sypiała na dworcu, albo na ławce w parku. Do noclegowni poszła tylko raz, ale okradziono ją i nie próbowała już nigdy więcej. Na szczęście zabrano tylko ciuchy. Zatrzymała się przy jakiejś eleganckiej knajpie i przytknęła nos do szyby. Nerwowo przełknęła ślinę. Nie pamiętała, kiedy ostatnio jadła jakiś porządny obiad. Przecież nawet matka przestała jej gotować. Potarła nerwowo czoło. Dopiero po chwili zauważyła, że macha do niej jakiś facet. Był niski i dość otyły z resztkami włosów na łysej głowie. Podszedł do szyby. Z ruchu jego warg domyśliła się, że chce, żeby weszła. Pomyślała, że czemu nie? Ciekawe czego od niej chce?

Nie zastanawiając się przekroczyła próg restauracji i podeszła do stolika, przy którym siedział. Łakomie spojrzała na stojący przed nim talerz wypełniony ziemniaczanym puree, burakami i kawałkiem pieczeni. Zauważył to i uśmiechnął się obleśnie.

 - Usiądź. Chyba jesteś głodna. Na co masz ochotę? Zamawiaj śmiało, ja stawiam.

Zamówiła krem z kalafiora i taki sam zestaw na drugie danie, jaki stał przed mężczyzną.

 - Jak masz na imię?

 - Iwona… Co pan chce w zamian za ten obiad?

 - Myślę, że możemy sobie nawzajem pomóc. Jesteś ładna. Prowadzę małą agencję fotograficzną. Mógłbym zrobić ci portfolio. Masz idealne warunki na modelkę. Chodziłaś kiedyś po wybiegu?

 - Nigdy.

 - Mogłabyś zrobić karierę, a przy okazji zarobić niezłe pieniądze.

 - A co pan będzie z tego miał?

 - Trzydzieści pięć procent jak zaczniesz zarabiać Na teraz mogę zaproponować ci mój dom. Będziesz miała gdzie spać i będziesz mogła o siebie zadbać.

To była nęcąca oferta. Nie musiałaby nic robić tylko pozować do zdjęć. Żadna ciężka praca, a raczej sama przyjemność.

 - Zgadzam się, ale zastrzegam, że jak mi się nie będzie podobało, to odchodzę.

 - W porządku. Jeśli zjadłaś, to jedźmy.

Dom był dość spory otoczony wysokim murem. Jej nowy znajomy zatrzymał samochód przed ręcznie kutą bramą i wcisnął guzik pilota. Brama bezszelestnie rozsunęła się i samochód przejechawszy przez nią zatrzymał się na sporym podjeździe.

 - Jesteśmy na miejscu. Zapraszam.

 - Jak mam się do pana zwracać? Nie przedstawił się pan.

 - Paddy, mów mi Paddy.

 - Dziwne imię.

 - To pseudonim artystyczny i tylko nim się posługuję.

Wnętrze domu przedstawiało się imponująco i zrobiło na Iwonie piorunujące wrażenie. Chyba nigdy nie była w takim miejscu. Wszędzie marmurowe posadzki i ściany wyłożone lustrami. Ogromny salon z wielkimi oknami, przez które roztaczał się widok na pięknie utrzymany ogród i basen. Mężczyzna zaprowadził ją na piętro i wskazał jeden z pokoi.

 - Tu będziesz spała. Pokój połączony jest z łazienką. Wejdź. Możesz wziąć kąpiel i doprowadzić się do porządku. Jeśli się pośpieszysz, zrobimy jeszcze małą sesję. Ja pójdę przygotować atelier. Jak będziesz gotowa, to zejdź do salonu.

Omiotła wzrokiem pokój. Był typowo kobiecy. Przez moment przeszło jej przez myśl, że nie jest pierwszą, która korzysta z tych luksusów. To jednak było tylko chwilowe. Odgoniła te myśli. Cóż mogą ją obchodzić inne kobiety? Facet jest na pewno dobrze po czterdziestce i ma jakąś przeszłość za sobą. Najważniejsze, że na pewno jest bajecznie bogaty, a ona, skoro już tutaj trafiła, postara się czerpać z tego bogactwa jak najwięcej i to nieważne jakim kosztem. Rozebrała się do naga i weszła do łazienki. Złote gałki przy armaturze, porcelanowa wypasiona wanna o nietypowym kształcie na pozłacanych, rzeźbionych nóżkach robiły wrażenie. Zatkała odpływ korkiem i wybrała jedną ze stojących przy wannie butelek z płynem do kąpieli. Nalała szczodrze i puściła strumień wody. Weszła do wanny i zanurzyła się w pachnącej jakąś egzotyczną nutą pianie.

Przymknęła oczy. Tak właśnie powinno wyglądać jej życie. Powinna czerpać z niego pełnymi garściami, a nie przejmować się zarabianiem pieniędzy czy szukaniem jakiejś nory do zamieszkania.

Otulona w miękki szlafrok zeszła na dół.

 - Paddy! – zawołała. – Jesteś tu?

 - Jestem. Zapraszam.

Atelier było równie luksusowe jak reszta domu. Pod dużym, panoramicznym oknem stała duża sofa. Iwona usiadła na niej, a Paddy podał jej kieliszek szampana.

 - Napij się, to cię trochę odpręży. Do zdjęć powinnaś być rozluźniona i wyglądać jak najbardziej naturalnie. Zrobię najpierw kilka zbliżeń twarzy, a potem całej sylwetki. Rozpuść włosy i usiądź wygodnie. Zaczynamy.