MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 10 ostatni

ROZDZIAŁ 10

ostatni

Ten czas spędzony razem był dla nich jak sen. Marek nie odstępował Uli ani na krok. Jeździł z nią do portu i wraz z nią wybierał ryby. Miał okazję poznać Nikodema i Jankę. Poznał kilku rybaków i wciąż był pod wrażeniem ich życzliwości i uczynności wobec Uli. Zajmował się Agatą, gdy Ula była akurat zajęta. Budował z nią zamki z piasku i uczył pływać w morzu. Ganiał z nią po plaży lub grał z nią w piłkę. Mała była zachwycona i wciąż nie miała dość zabawy. Wieczorami, gdy wykąpana i bardzo zmęczona Agata już spała, oni mieli czas tylko dla siebie. Lubili spacerować brzegiem morza mocząc stopy w ciepłej jeszcze wodzie. Marek tulił Ulę do swego boku, a ona ponownie dochodziła do wniosku, że wpasowuje się w niego jak ulał. W tej pięknej, romantycznej scenerii zapewniał ją o swojej miłości, mówił o przyszłości, o tym, że chciałby się ożenić jeszcze w tym roku.

  - Zróbmy to Ula. To będzie ukoronowanie moich marzeń. Ja wszystkim się zajmę. O wszystko zadbam. Tylko się zgódź. Zaprosimy Nikodema i Jankę. Szymczykowie na pewno się ucieszą zwłaszcza Maciek. Jak wrócę do Rysiowa pójdę do księdza i zapytam o wolny termin pod koniec października.

 - Października?! – aż krzyknęła zdziwiona. – Marek to tak strasznie mało czasu. Ja przecież wrócę na początku tego miesiąca. Nie mam pojęcia jak dużą masz rodzinę. Na ile osób zaplanować wesele i przede wszystkim czy zamawiać salę, czy nie. Naprawdę czarno to widzę. Jest tyle rzeczy do omówienia…

 - Kochanie – stanął naprzeciw niej i spojrzał jej głęboko w oczy. – Nie będziemy zamawiać żadnej sali. Mój dom pomieści wszystkich. Nie będzie nas dużo, bo i ja mam niezbyt liczną rodzinę. Właściwie składa się tylko z rodziców i rodzeństwa Febo. Będzie trochę ludzi z firmy. Tych, z którymi jestem najbardziej związany. Na pewno będzie Sebastian. Wiem, że nie darzysz go sympatią, ale to mój najlepszy przyjaciel od lat i nie wypada go nie zaprosić. Moja sekretarka jest jego dziewczyną. Będzie nasz projektant Pshemko. To najważniejsza osoba w firmie. Będzie Ala Milewska, osoba w wieku moich rodziców i najdłużej pracująca w Febo&Dobrzański, właściwie to od momentu jej założenia. I to chyba wszystko. Będzie nas znacznie mniej niż ludzi na imprezach, które do niedawna organizowałem. Zobaczysz, że to się uda. Obrączki i sukienkę możemy kupić w ciągu jednego dnia. Zamówię najlepszy catering i wynajmę kogoś do obsługi przyjęcia. Będzie dobrze.

 - Zadziwiasz mnie. Ty naprawdę masz zdolności organizacyjne. Mimo wszystko jednak trochę się obawiam. Najbardziej twoich rodziców. A jak mnie nie zaakceptują? Przecież to nie ja miałam być ich ukochaną synową.

 - Paulina to już odległa przeszłość, do której nie ma powrotu i oni doskonale to rozumieją. Wiedzą o tobie i o Agacie. Nic przed nimi nie ukrywałem i szczerze opowiedziałem o swoich uczuciach. Oni się ucieszyli i ani jednym słowem mnie nie skrytykowali ani też nie wyrazili swoich wątpliwości. Pogodzili się z tym, że jestem od dawna dorosły i stanowię sam o sobie. Wprawdzie od jakiegoś czasu ciosali mi kołki na głowie, żebym postarał się o wnuki dla nich, ale jak dowiedzieli się o Agacie to odpuścili i wręcz nie mogą się doczekać, żeby ją poznać. Wiesz, że ją uwielbiam, ale chciałbym mieć z tobą dziecko. Dla niej to by było też lepiej, gdyby miała rodzeństwo. Ja wiem, że nie wszystko od razu i że to melodia przyszłości, ale mówię tu teraz o swoich marzeniach.

 - Wszystko w swoim czasie kochany. Może i dziecko będzie nam dane?

Czas szybko umykał. Marek przedłużył swój pobyt jeszcze o tydzień. Obiecywał, że jak tylko będzie mógł się wyrwać przyjedzie na weekend. W końcu nadszedł dzień jego wyjazdu. Józef wyniósł dwie wielkie reklamówki pełne wędzonych ryb i trzecią zapełnioną rybami w słoikach.

 - To dla ciebie i rodziców z najserdeczniejszymi życzeniami „smacznego”. Podziel sprawiedliwie. Uważaj na drodze i jedź ostrożnie. Nie chciałbym stracić drugiego zięcia.

 - Będę uważał panie Józefie i to bardziej niż zwykle. Teraz mam dla kogo żyć. No chodź, pożegnaj się ze mną – wyciągnął ręce do Agaty. Podniósł ją i przytulił mocno. – Będę za wami bardzo tęsknił. – Mała wygięła usta w podkówkę i rozpłakała się. – Nie płacz Aguś. Bardzo się postaram przyjechać za kilka dni i wtedy będziemy szaleć do upadłego. Poczekasz na mnie?

 - Poczekam.

 - Wytrzyj oczka i nie płacz, bo mamie też to się udziela. Widzisz jak błyszczą jej oczy? – Objął Ulę ramieniem i tak trwali we trójkę przytuleni do siebie. – Trzymajcie się moje dzielne kobietki. Jak tylko dojadę na miejsce to zadzwonię, żebyście się nie martwiły.

Jeszcze ostatnie buziaki, uścisk dłoni Józefa i już Marek ruszył ostrożnie w kierunku Warszawy. Miał zamiar podjechać najpierw do rodziców. Podczas swojego pobytu porobił mnóstwo zdjęć i chciał im pokazać najważniejsze osoby w jego życiu. Będąc pod domem seniorów zadzwonił do Uli i uspokoił ją, że dojechał szczęśliwie.

Rodzice wypatrywali go, bo dzwonił do nich z trasy. Czekała na niego ciepła kolacja i sporo mocnej kawy. Przez pierwsze pół godziny opowiadał im o Uli i Agacie, pokazywał zdjęcia.

 - To piękna kobieta synu – zachwycił się senior. – Naprawdę piękna. Dziecko też śliczne. Ma jej oczy. Urocza dziewczynka.

Helena Dobrzańska była również pod wrażeniem urody Uli. Czuła, że to jest wreszcie ta właściwa kobieta dla jej syna i pochwalała jego wybór.

 - Przywiozłem wam mnóstwo pysznych, wędzonych ryb. Mój przyszły teść wędzi je osobiście, a Ula śledzie i szprotki zaprawia w słoiki. Są genialne. Poza tym dużo rozmawialiśmy o ślubie. Trochę ją zaskoczyłem datą, bo nie sądziła, że chcę, żeby odbył się jak najszybciej, ale myślę, że dam radę załatwić wszystkie formalności do dwudziestego ósmego października. Wesele urządzam u siebie w domu, bo będzie niewiele osób. Wszystko przemyślałem w najdrobniejszych szczegółach.

Zaparkowała pod cmentarzem i pomogła Agacie wysiąść. Mała odkąd Marek wyjechał wciąż zadawała jej mnóstwo pytań.

 - To ja teraz będę miała drugiego tatę?

 - Ty masz już tatę takiego prawdziwego, ale jeśli będziesz chciała, możesz się do Marka tak zwracać. Możesz też po prostu mówić mu po imieniu.

 - Marek jest fajny i nas kocha. Gdyby mój tatuś żył, to też by się ze mną tak bawił, prawda?

 - Prawda. Tata bardzo cię kochał i bardzo chciał być najlepszym tatą na świecie, ale bozia miała wobec niego inne plany. Zostawił dla ciebie zdjęcie i list. Jak wrócimy do domu to ci go przeczytam. Może już zrozumiesz – pomyślała.

 - Wujek Nikodem mówił, że tatuś był najdzielniejszym rybakiem we Władysławowie.

 - Wujek ma rację. Tata był bardzo odważny. Był naszym bohaterem. Połóż kwiatki na grobie, a ja zapalę tacie światełko.

Mała podeszła do grobowca i ułożyła na płycie bukiet.

 - Kocham cię tatusiu. Marka też kocham. On niedługo będzie moim drugim tatą, ale ty zawsze będziesz tym najprawdziwszym.

Piersią Uli wstrząsnął szloch. To proste rozumowanie jej dziecka było takie poruszające. Nie wymawiała jeszcze dobrze niektórych słów, ale wszystko można było zrozumieć.

Zanim skończył się sezon spotkała się z Szymczykami. Opowiedziała im o Marku i o tym, że chcą się pobrać pod koniec października.

 - Marek strasznie pili. Nie chce czekać. W związku z tym czujcie się już oboje zaproszeni, a ciebie Janka chciałam prosić, żebyś została moją świadkową. Świadkiem będzie Maciek. Tak ustaliliśmy z Markiem. Drugim drużbą będzie przyjaciel Marka i jego dziewczyna. Zgodzisz się?

 - To zaszczyt Ula i dziękuję, że pomyślałaś o mnie. Cieszę się, że na nowo ułożysz sobie życie. Już się obawiałam, że chcesz się zestarzeć we wdowieństwie.

 - Leszek tego nie chciał. Zostawił mi list, w którym o tym pisał. Agata ma trzy i pół roku, a ja już przebolałam tę stratę. On zawsze będzie dla mnie bardzo ważny i zawsze będzie miał miejsce w moim sercu, ale myślę, że nadszedł czas, żeby coś zmienić w swoim życiu. Marek ma dobry charakter i kocha mnie i Agatę. Myślę, że będę z nim szczęśliwa.

Marek przyjeżdżał w każdy weekend. Tęsknił za swoimi dziewczynami a i one nie mogły się już go doczekać. W ostatni dzień ich pobytu też przyjechał. Pomógł zapakować skrzynie z owocami, jarzynami i uwędzonymi rybami. Pozamykał wszystkie okiennice i posprawdzał, czy wszystkie wtyczki są wyłączone. Cieszył się, że to już koniec sezonu i będzie miał Ulę na wyciągnięcie ręki. W sprawie ślubu zdziałał bardzo wiele. Przede wszystkim zaklepał termin w kościele i opłacił zapowiedzi. Załatwił zaproszenia i ustalił menu w jednej z najlepszych firm cateringowych w Warszawie. Zadbał też o alkohole i napoje. Salon miał się przekształcić w salę weselną. Nawet zatroszczył się o suknię ślubną Uli. To akurat nie było trudne, bo Pshemko i takie kreacje projektował. Marek po prostu wybrał najpiękniejszą z ich ostatniej kolekcji.

Następnego dnia po powrocie Marek zabrał Ulę do firmy. Musiała przymierzyć ślubną suknię. Przedstawił ją Pshemko jako przyszłą panią Dobrzańską, ale on jakoś wyjątkowo wojowniczo nastawiony wyrzucił go z pracowni mówiąc, że oglądanie panny młodej w ślubnej sukni przed ślubem przynosi pecha. Ula przebrała się za parawanem. Suknia bardzo jej się spodobała i leżała na niej idealnie. Pshemko przyjrzał się jej krytycznym wzrokiem i w końcu westchnął.

 - Jesteś piękna Bella. Nie będziemy dodawać welonu tylko fantazyjnie upniemy włosy a całość uzupełnimy oryginalną biżuterią. Marek padnie jak cię zobaczy.

Po przymiarce podjechali do jubilera, gdzie Ula wybrała skromne obrączki. Nie lubiła obwieszać się złotem. W sobotę miała poznać rodziców Marka. Jechała do nich z duszą na ramieniu. Bała się tej konfrontacji, chociaż Marek ją uspokajał. Rzeczywiście zarówno ona jak i ojciec a także Agata zostali przywitani niezwykle ciepło i serdecznie, wręcz wylewnie. Cieplak wręczył seniorowi wielką butlę własnoręcznie robionej nalewki mówiąc, że to lek na pobudzenie krążenia. Helena została obdarowana bukietem kwiatów. Marek trzymający na rękach Agatę przedstawił ją rodzicom.

 - Mamo, tato, a to jest Agata, największy skarb Cieplaków i najwspanialsze dziecko na ziemi.

Mała trochę się wstydziła. Wtulała się w ramię Marka, ale w końcu zdołał ją przekonać, że tak właściwie, to są jej przyszli dziadkowie i nie powinna się ich wstydzić. Wystarczyło pół godziny i znowu była sobą. Siedząc na kolanach Krzysztofa zamęczała go pytaniami, na które on z anielską cierpliwością odpowiadał. Ula bardzo pozytywnie odebrała to spotkanie z przyszłymi teściami. Marek w niczym nie przesadził, bo okazali się niezwykle miłymi i uprzejmymi ludźmi.

Ich ślub był prawdziwą sensacją w Rysiowie. Największa plotkara – Dąbrowska wprawdzie trzymała język za zębami i nie komentowała, ale chodziła po miasteczku z miną mówiącą „A nie mówiłam? Poleciała na jego kasę.” Inni mieszkańcy będący świadkami tego wydarzenia twierdzili, że Ula wyglądała jak anioł, a Marek to najpiękniejszy mężczyzna na świecie. Najbardziej wzruszająca była Agata, która ubrana w białą sukieneczkę przemaszerowała z dumą środkiem kościoła niosąc ostrożnie poduszkę, na której spoczywały ślubne obrączki. Po ceremonii Marek porwał małą na ręce i objąwszy wolną ręką Ulę wymaszerował z nimi z kościoła.

Otoczył ich wianuszek dwudziestu osób. Wszyscy składali życzenia. Na końcu podeszli Szymczykowie gratulując im i życząc długich, szczęśliwych lat. Maciek, który wraz z Janką pełnił funkcję świadka uściskał Ulę i szepnął, że w przyszłym roku i on będzie się żenił. Wciąż był wierny dziewczynie, w której zakochał się ponad rok temu i która towarzyszyła mu na ślubie.

Salon w domu Marka okazał się zupełnie wystarczający. Usunięto z niego kanapy, a wzdłuż ścian ustawiono weselne stoły. Zatrudnieni do obsługi gości kelnerzy bardzo sprawnie roznosili jedzenie. Wynajęty przez Marka zespół przygrywał do tańca. Ula musiała przyznać, że jej mąż okazał się niezwykle kreatywny i bardzo pięknie urządził im wesele.

Mniej więcej o trzeciej nad ranem goście zaczęli się rozchodzić. Cieplak zabrał na ręce śpiącą wnuczkę i wolnym krokiem ruszył w kierunku domu. Dobrzańscy seniorzy zostawali do następnego dnia podobnie jak Pshemko i Sebastian z dziewczyną.

Marek porwał Ulę na ręce i powędrował z nią do swojej sypialni. Miał się z nią kochać po raz pierwszy i już nie mógł się tego doczekać. Delikatnie uwolnił ją ze ślubnej sukni znacząc pocałunkami jej plecy i szyję. Rozpalał ją i siebie. Kiedy stanęła przed nim naga zasłaniając jedną ręką piersi a drugą łono przytulił ją mocno.

 - Jesteś najpiękniejszą kobietą jaką znam – wyszeptał jej do ucha – i nie masz najmniejszego powodu, żeby się wstydzić. To ciało jest boskie, a ja pragnę go jak wariat.

Ona też pragnęła go bardzo. Leszek był pierwszym i jedynym do tej pory mężczyzną w jej życiu. Oddawała namiętne pocałunki Marka i ani się spostrzegła jak był już w niej. To było spontaniczne, pozbawione hamulców, szalone zbliżenie. Przeżyła trzy orgazmy pod rząd i nie rozumiała jak to jest w ogóle możliwe. Dygotała na całym ciele, a Marek nie przestawał się z nią kochać. Kiedy wreszcie i on się spełnił przylgnął do niej jak magnes.

 - To było piękne, cudowne, wspaniałe. Będziemy to powtarzać do momentu, aż okaże się, że jesteś przy nadziei. Ja wprawdzie najchętniej spłodziłbym całą drużynę piłkarską, ale będę wdzięczny nawet za jednego bobasa. To co? Powtarzamy?

Spojrzała na niego przerażona. Roześmiał się na całe gardło.

 - Spokojnie kochanie. Ja tylko żartowałem.

Zamknęła oczy i odetchnęła z wyraźną ulgą. Po chwili spała a on długo jeszcze patrzył w jej twarz z miłością i nie mógł oderwać od niej oczu.

K O N I E C