ZŁE NAWYKI - rozdział 1

ZŁE NAWYKI

ROZDZIAŁ 1

Helena Dobrzańska zgniotła w dłoni kolorowy brukowiec. Była zdenerwowana i oburzona. Kolejny raz ich syn skompromitował i siebie i ich. Zdjęcia, które tym razem ukazały się w kolorowych magazynach szukających taniej sensacji podniosły ciśnienie i jej i Krzysztofowi. Widząc jak trzęsą mu się ręce i zaczyna ciężko oddychać, zerwała się z kanapy podając mu szklankę z wodą i nitroglicerynę pod język.

 - To koniec Helenko – wykrztusił drżącym głosem. – Jak długo mamy się jeszcze wstydzić za naszego syna? Mało razy nas upokorzył? Nie tak go wychowaliśmy, nie tak… Proszę cię zadzwoń do niego i każ mu się stawić tu jutro po pracy. To musi się wreszcie skończyć. Jeśli nie dostosuje się do tego, co mam mu do powiedzenia, wydziedziczę szczeniaka i na tym się skończy. Już nie będę się nad nim litował.

Przerażona Helena w panice obserwowała jak sinieją mu usta i jak łapczywie zaczyna łapać powietrze.

 - Krzysztof na litość boską, weź głęboki oddech i spróbuj się uspokoić. Cała twarz ci płonie. Dam ci jeszcze tabletkę na obniżenie ciśnienia.

Przez ostatnie trzy lata ich syn nie dawał im powodów do dumy. Od kiedy rozstał się z Pauliną, córką ich tragicznie zmarłych przyjaciół i współzałożycieli firmy, pozwalał sobie na coraz więcej. Przy niej jeszcze się hamował i mimo, iż wtedy też prowadził rozwiązły tryb życia, to starał się ukrywać przed światem swoje miłosne podboje i skandale. Tym razem jednak przeholował i to grubo. Zdjęcie ukazywało juniora rozwalonego na kanapie w stroju Adama, otoczonego liczną gromadą gołych panienek wątpliwej reputacji, które całowały jego ciało zostawiając na nim krwawe ślady szminki. Młody Dobrzański uśmiechał się błogo trzymając w dłoni niemal całkowicie opróżnioną butelkę szampana. Tego było już seniorom za wiele. Słabe serce Krzysztofa zupełnie nieprzygotowane na tego rodzaju widoki często odmawiało mu posłuszeństwa i zazwyczaj Helena w takich razach wzywała pogotowie. Tym razem jakoś udało jej się zapanować nad sytuacją, bo Krzysztof uspokajał się i zaczynał oddychać normalnie. Miał dość. Marek nie był synem jakiego sobie wymarzył. Całe życie ciężko pracował rozwijając firmę i liczył na to, że kiedyś jego syn przejmie to dziedzictwo i umocni je jeszcze bardziej. Tymczasem okazało się, że na prezesa nie nadaje się w ogóle. Był leniwy, krnąbrny, zupełnie beztrosko podchodzący do swoich obowiązków i cedujący je na innych. Jego lekkomyślne decyzje szybko odbiły się na kondycji firmy i gdyby nie brat Pauliny Alex i jednocześnie przyrodni syn Dobrzańskich, nie wiadomo jak to by się skończyło. Jakie to szczęście, że przynajmniej on okazał się rozsądny i mądry. Tylko dzięki niemu firma podźwignęła się i wyszła na prostą. Marek wrócił na swoje poprzednie stanowisko, a prezesowski stołek objął w posiadanie Alexander Febo. Jutro Krzysztof zamierzał ostatecznie rozmówić się ze swoim synem i albo on przystanie na jego warunki, albo zacznie żyć na własny rachunek.

Marek Dobrzański wyjechał na piąte piętro i ze zblazowaną miną wyszedł z windy natykając się na swojego najlepszego przyjaciela Sebastiana Olszańskiego.

 - Nie jest dobrze stary – zagaił HR-owiec machając mu przed oczami jakąś gazetą. – Na rozkładówce tego szmatławca widniejesz cały ty rozłożony na kanapie i goluśki jak cię Bóg stworzył, a do ciebie tulą się kobitki. Spójrz – rozłożył gazetę. Marek zamarł. Przełknął nerwowo ślinę i wyrwał brukowiec z dłoni przyjaciela.

 - Cholera! Ty wiesz, że ja nawet tego nie pamiętam? Byłem kompletnie zalany, ale czemu goły? Dobrze, że przynajmniej miałem butelkę, bo zasłoniła mi klejnoty. To dlatego wszyscy tak dziwnie na mnie patrzą? – rozejrzał się po holu.

 - Chyba już każdy widział tę fotkę. Twoi staruszkowie pewnie też, bo od pół godziny siedzą u ciebie w gabinecie i wyglądają na podenerwowanych.

 - Niech to chudy byk… Myślałem, że nie czytają brukowców… No to mi się dostanie – przełknął nerwowo ślinę i podrapał się po potylicy.

Krzysztof zniecierpliwiony wyszedł z gabinetu syna. Wprawdzie prosił żonę, żeby zadzwoniła do niego jeszcze wczoraj, ale po przemyśleniu sprawy postanowił osobiście się z nim rozmówić i dlatego przyjechali do firmy. Senior rozejrzał się po korytarzu i zlokalizował swojego jedynaka rozmawiającego z dyrektorem HR.

 - Marek! Pozwól! – zawołał tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Marek oddał gazetę Olszańskiemu i poluzował krawat.

 - Mam przesrane – zdążył mu jeszcze szepnąć i ruszył w stronę ojca.

 - Witaj tato. Długo czekasz?

 - Czekamy, bo i matka tu jest. Ty chyba już zapomniałeś, że pracę w tej firmie zaczynają wszyscy od ósmej i nie przypominam sobie, żeby były jakieś wyjątki. Mamy do pogadania i zapewniam cię, że nie będzie to miła rozmowa.

Przepuścił ojca przodem i wszedł za nim zamykając za sobą drzwi. Przywitał się z matką dość asekuracyjnie, bo widział jak bardzo jest zła, wręcz wściekła.

 - Siadaj – ojciec wskazał mu fotel przy drzwiach a sam podszedł do biurka. Oparł się o nie i rozciągnął gazetę wbijając wzrok w syna. – Masz coś do powiedzenia w tej sprawie?

Marek pobladł a na czoło wystąpił mu zimny pot.

 - Byłem pijany – wystękał. - Nawet nie wiem kiedy zrobiono to zdjęcie i jak to się stało, że jestem na nim nagi. Jedyne co mogę to bardzo was przeprosić i obiecać, że nigdy to się już nie powtórzy.

 - Masz rację – Krzysztof zgodził się z nim. - To nigdy się już nie powtórzy. Od trzech lat nie ma tygodnia, żebyś nie figurował w brukowcach z powodu wywoływanych przez siebie skandali. Od trzech lat kompromitujesz nas do tego stopnia, że odbija się to na naszym życiu i zdrowiu, bo przez twoje nieprzemyślane i szczeniackie działania fundacja mamy straciła możnych sponsorów, dzięki którym mogła uratować kilkanaścioro dzieci od śmiertelnej choroby, a firma cieszy się złą sławą, chociaż Alex dokonuje niemal cudów, żeby przynajmniej utrzymać tych kontrahentów, których już mamy. Jeszcze jeden skandal, jeszcze jedno takie zdjęcie a moje serce też tego nie wytrzyma. Wczoraj doszliśmy z mamą do wniosku, że musimy uratować cię przed tobą samym, bo już przestałeś panować nad swoim życiem. Warunek jest następujący: albo poddasz się naszej woli, albo odejdziesz natychmiast z firmy i z naszego życia, i zaczniesz żyć na własny rachunek, bo od nas nie dostaniesz już ani grosza. Jeśli wybierzesz drugi wariant, jeszcze dzisiaj pójdziemy do notariusza i zmienimy zapisy w testamencie. Jeśli poddasz się naszej woli, znajdziemy ci dobrą i uczciwą kobietę, którą poślubisz i będziesz jej wierny. Ustabilizujesz się, zaczniesz przykładać się do pracy i solidnie zarabiać na każdy grosz. Dajemy ci rok, żebyś doszedł sam ze sobą do ładu, żebyś docenił życie małżeńskie i zrozumiał, co to znaczy troska o drugą osobę. Masz trzydzieści lat i jak dotąd nie dokonałeś niczego, z czego mógłbyś być dumny i z czego my bylibyśmy dumni. Czas dorosnąć i spoważnieć synu. Jeśli przez ten rok nie zmienisz swojego postępowania wrócę do wariantu drugiego i zmuszę cię, żebyś radził sobie sam, bez rodziny. Daję ci pięć minut do namysłu i oczekuję odpowiedzi – Krzysztof wymownie spojrzał na zegarek.

 - Ale wy już raz wybraliście mi kobietę i okazało się, że wybraliście źle – próbował się bronić. Ojciec obrzucił go ironicznym spojrzeniem.

 - Czyżby? Gdybyś zachowywał się jak należy, gdybyś traktował ją z szacunkiem na jaki zasługiwała, ona nie musiałaby robić ci awantur i scen zazdrości. Doskonale wiesz, że za każdym razem miała powód, bo zdradzałeś ją na lewo i na prawo, upijałeś się i traktowałeś źle. Paulina nie była idealna, ale gdybyś wykazał minimum dobrej woli, dzisiaj bylibyście udanym małżeństwem, a ona szczęśliwą żoną i być może matką. Wiesz, co jest twoją najgorszą wadą? To, że nie potrafisz docenić tego, co masz. Tym razem będziemy rozsądniejsi i wybierzemy ci kobietę mądrą, zaradną i potrafiącą sobie poradzić z takim gagatkiem jak ty. Jeśli po roku stwierdzisz, że kobieta, którą ci wybierzemy nie jest tą właściwą, nie będziemy przeciwni rozwodowi. Wybieraj.

Marek zwiesił głowę i splótł nerwowo palce aż pobielały mu kłykcie. Ciężkie warunki stawiał przed nim ojciec. Gdyby wybrał drugi wariant i odszedł z firmy, na pewno nie poradziłby sobie. Od czasu skończenia studiów nie wykazał się jakoś specjalnie. Z reguły częściej coś zawalał niż załatwiał pozytywnego dla firmy. Alex się zżymał za każdym razem każąc mu się zaangażować w jakieś projekty, ale on był zbyt leniwy i nie lubił się przemęczać. Odejście z firmy wiązało się ze znalezieniem jakiejś pracy i mocno wątpił, czy znalazłby się ktoś, kto by mu zaufał na tyle, żeby powierzyć jakieś stanowisko. Pewnie musiałby zaczynać od zera ze skromną pensyjką i nie sądził, by dał radę się z niej utrzymać. Nie przy swojej rozrzutności. A może jednak zaufać rodzicom w kwestii znalezienia żony? Znają jego gust, a z kobietą zawsze można się dogadać. Od czego ten jego urok osobisty i te słodkie dołeczki w policzkach, które działały na każdą kobitkę. Może nie będzie tak źle…?

 - No dobrze… Zgadzam się na pierwszy wariant – powiedział z ciężkim sercem. - Mam tylko jedną prośbę. Nie chcę żadnego wesela. Nie chcę gości. Ślub ma być cichy i skromny. Najlepiej z dala od Warszawy. Żadnych świadków z zewnątrz. Równie dobrze wy możecie być moimi świadkami.

 - Nie możemy ci tego wszystkiego obiecać. Jeszcze nie znamy dziewczyny. Ona ma też coś do powiedzenia w tej kwestii, prawda? Postaramy się, żeby ślub był cichy i skromny, a zamiast wesela możecie pojechać w jakąś podróż. To będziemy proponować. Mamy nadzieję, że jak już się ożenisz, to twoje życie zmieni się na lepsze. Pójdziemy już, bo mamy trochę do przemyślenia.

Po wyjściu Dobrzańskich w gabinecie pojawił się Sebastian.

 - I co? Czego chcieli?

 - Nie chcesz wiedzieć – odpowiedział Marek z nietęgą miną.

 - Wręcz przeciwnie! Aż mnie zżera z ciekawości – Olszański przysiadł na kanapie i wbił wzrok w przyjaciela.

 - Ojciec postawił mnie pod ścianą, rozumiesz? Albo mnie wydziedziczy i wyrzuci z firmy, albo oboje z matką znajdą mi żonę. Mam się ożenić i ustabilizować swoje życie. Jeśli wybranka nie przypadnie mi do gustu, to mogę się rozwieść, ale dopiero po roku. Wybrałem tę drugą opcję. W sumie nie przejmuję się za bardzo, bo nie zamierzam wiele zmienić a oni nie muszą wszystkiego wiedzieć. Ja postaram się być ostrożniejszy i nie upijać się do nieprzytomności, żeby znowu nie cyknęli mi jakiegoś kompromitującego zdjęcia. Ślub ma być cichy i skromny bez świadków. Tak więc sorry przyjacielu, może następnym razem…

Seniorzy nie tracili czasu. Po wyjściu z firmy podjechali pod redakcję najpoczytniejszego dziennika w Warszawie i zredagowali ogłoszenie o treści:

Poszukujemy kandydatki na żonę dla naszego syna. Wybranka powinna być osobą inteligentną, wykształconą, konsekwentną i zaradną w wieku od dwudziestu pięciu do trzydziestu lat. Pod uwagę będą brane głównie przymioty charakteru nie urody. Kobiety spełniające powyższe wymogi prosimy o kontakt pod numerem telefonu…

Zadowoleni z siebie wyszli z redakcji i już bez przeszkód pojechali do domu. Przy obiedzie omawiali jeszcze szczegóły.

 - Myślę Krzysiu, że będziemy się z nimi umawiać w jakiejś kawiarni. Neutralny grunt jest najlepszy. Najlepiej jakby to była jakaś mała przytulna kafejka, w której można by spokojnie porozmawiać.

 - Zgadzam się z tobą. Mam nadzieję, że to ogłoszenie jednak którąś z panien zaintryguje. Celowo nie pisałem o żadnych szczegółach dotyczących Marka, bo chcę im to powiedzieć już na spotkaniu. Trochę się obawiam, czy nie natkniemy się na jakąś, która Marka dobrze zna. Wiesz co mówią o nim na mieście, że to największy playboy stolicy.

 - Nie zakładaj Krzysiu najgorszego. Ja wierzę, że znajdziemy tę właściwą, tę najwartościowszą. Kobietę z taką mocą sprawczą, która odmieni nam syna.