ZŁE NAWYKI - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Pierwszy kryzys zaczął się już w piątek, choć Ula nie miała o tym zielonego pojęcia i niczego podobnego się nie spodziewała. Na Sienną dotarli przed siedemnastą. Trochę czasu zmitrężyli robiąc zakupy, bo nie tylko musieli kupić żywność, ale i środki czystości, których Marek nie miał. Trzykrotnie kursowali w te i z powrotem, żeby opróżnić bagażnik i wszystko pownosić. Ula zajęła się rozpakowywaniem toreb i zapełnianiem półek w lodówce a Marek poszedł do łazienki. Wziął prysznic, żeby zmyć z siebie trudy podróży i zmienił opatrunki. Opróżnił walizkę rzucając brudne rzeczy na stertę innych przeznaczonych do prania, a leżących tu wcześniej. Przebrał się w wygodne jeansy, świeżą koszulę, narzucił marynarkę i chwyciwszy portfel oznajmił Uli, że wychodzi. Zaskoczył ją.

 - Jak to, teraz?

 - Tak, teraz – potwierdził nieco niecierpliwie. - Umówiłem się z Sebastianem. Chce coś obgadać i prosił, żebym wpadł. Nie biorę samochodu. Pojadę taksówką. Na razie.

Wyszedł z mieszkania i wcisnął guzik windy wybierając jednocześnie numer do Olszańskiego. Po chwili usłyszał jego głos.

 - Już jesteście w Warszawie?

 - Właśnie przyjechaliśmy. Jestem w drodze do klubu, przyłączysz się?

 - No jasne! Dawno się nie widzieliśmy. Już się zbieram. Spotkamy się przed wejściem.

Marek wyszedł z budynku i ruszył w stronę postoju taxi. Kazał się wieźć do „Klubu 69”. To była ich ulubiona knajpa i można powiedzieć, że byli tam stałymi bywalcami. Obsługa znała ich doskonale, podobnie jak ich preferencje odnośnie alkoholi. Nie musieli nic mówić a barman już stawiał przed nimi drinki. Tym razem nie było inaczej.

 - No opowiadaj stary. Jak ci się żyje w małżeństwie? Żonka dogadza ci pewnie jak ksiądz Kaśce.

Marek uśmiechnął się krzywo. Pociągnął łyk alkoholu i wycedził przez zęby:

 - No właśnie nie.

 - Żartujesz – Sebastian zrobił wielkie oczy. – Małżeństwo nie zostało skonsumowane? Nigdy nie przeszkadzało ci, że nie znałeś panny, byle by była ładna i miała niski iloraz inteligencji.

 - Ula jest dość ładna a iloraz inteligencji ma wyższy ode mnie i od ciebie razem wziętych. Do tanga trzeba dwojga, a ona jak do tej pory nie jest chętna. Przecież nie będę jej gwałcił. Fakt jest jednak faktem, że brakuje mi seksu – westchnął i kiwnął na barmana, żeby im nalał kolejkę.

 - No to rozejrzyjmy się – Olszański odwrócił się od baru lustrując salę. – Tam pod ścianą siedzą jakieś dzierlatki. Nawet niezłe. Zabawimy się?

 - Oj kusisz bracie, kusisz – Dobrzański roześmiał się klepiąc po plecach przyjaciela.

 - Idę po nie, albo lepiej to my chodźmy. Dosiądziemy się.

Ruszyli w głąb sali i po chwili siedzieli przy stoliku nowo poznanych dziewczyn. Było morze alkoholu, były i tańce. O dwudziestej drugiej impreza przeniosła się do mieszkania Sebastiana. Całe towarzystwo było nieźle wstawione. W końcu rozdzielili się i każdy z nich zaciągnął swoją zdobycz do innego pokoju.

Po wyjściu Marka Ula uprzątnęła kuchnię. Weszła do łazienki i od razu rzuciła jej się w oczy ta sterta brudnych ciuchów Marka. Westchnęła ciężko i zabrała się za ich segregowanie. Wrzuciła do pralki pierwszy wsad z białymi rzeczami i nastawiła pranie. Stanęła na środku salonu i rozejrzała się. Na komodach zalegała spora warstwa kurzu. Zresztą on był wszechobecny. Nie lubiła bezczynności i trochę z nudów zabrała się za sprzątanie. Nie rozumiała dlaczego Marek tak zaniedbuje mieszkanie. Przecież przetarcie kurzu nie jest znowu jakimś nadzwyczajnym wysiłkiem, a umycie podłóg raz w tygodniu i zrobienie prania, to żadna praca. Tu niby taki porządny, a potrafi spać w tym brudzie i wdychać te wszystkie roztocza.

Zrobiła przegląd szaf w poszukiwaniu zmian pościeli i firan. W końcu natknęła się na nie. Pościągała tę, pod którą spali przed wyjazdem i zabrała się za sprzątanie pokoi. Na drugi raz na pewno nie będzie tego robić sama i zaprzęgnie go do roboty.

Pralka skończyła prać. Rozwiesiła na suszarce odwirowane rzeczy i wsadziła kolejną partię. Na koniec zostawiła pościel, bo ta prała się najdłużej. W mieszkaniu zaczęło pachnieć czystością. Został jej jeszcze gabinet. Jutro zagoni Marka do ściągnięcia firan, żaluzji i do mycia okien. Rozłożyła drugą suszarkę, na której rozwiesiła wypraną pościel. Sama weszła pod prysznic i po nim okutana we frotowy szlafrok nastawiła wodę na herbatę. Zerknęła na duży, ścienny zegar i zamarła. Pokazywał dwudziestą drugą czterdzieści pięć. - Przecież to niemożliwe, żeby Marek siedział u Sebastiana do tej godziny. A może poszli w miasto? - Jeśli tak, to nie sądziła, że się go doczeka. Ciągle miała przed oczami ten artykuł z jego nagim zdjęciem a w uszach dzwoniły jej słowa Krzysztofa o tym jakie Marek prowadzi rozwiązłe życie. – No tak, – pomyślała – za długo mu już było. Tydzień bez alkoholu i knajpianej atmosfery to tydzień stracony. – Postanowiła, że nie będzie dzwonić i w ogóle nie będzie komentować tego wyjścia. Będzie robić swoje i tyle. On jest dużym chłopcem i ma swój rozum.

Obudził się z kacem gigantem. Gardło miał suche jak pustynny piasek a język sztywny jak kołek. Przetarł powieki i rozejrzał się. No tak, jest u Sebastiana. Jego ręka trafiła na czyjąś głowę. Uchylił kołdrę. Obok niego spała jak suseł poznana wczoraj dziewczyna. Zerknął na przegub i zmartwiał. Było już po jedenastej. Zerwał się z łóżka i zaczął nerwowo ubierać. Nie miał pojęcia, co powie Uli. Brutalnie szarpnął za ramię śpiącą kobietę i kiedy otworzyła oczy wysyczał szeptem.

 - Ubieraj się. Jest już prawie południe. Masz tu kilka setek i zamów sobie taksówkę. Aha i zabierz ze sobą koleżankę.

Ruszył do pokoju, w którym spał Sebastian i najpierw obudził panienkę.

 - Pośpiesz się, bo koleżanka odjedzie bez ciebie. Właśnie zamawia taksówkę. Było miło, ale musicie już iść.

Pomógł im pozbierać porozrzucane wszędzie ciuchy i wciąż je popędzając niemal siłą wypchnął na korytarz. Wrócił do Sebastiana i obudził go. Obaj wyglądali nieszczególnie.

 - Ja muszę już iść Seba. Nieźle zabalowaliśmy a ja powinienem wymyślić jakieś wiarygodne wytłumaczenie dla Uli. Jak chcesz to pośpij jeszcze, w końcu jest sobota. Ja zatrzasnę za sobą drzwi. Do poniedziałku bracie.

Wyszedł na rozgrzaną słońcem ulicę i rozejrzał się za postojem taksówek. Pamiętał, że był tu gdzieś niedaleko. Wreszcie dostrzegł znak i poszedł w jego kierunku. Dwadzieścia minut później znalazł się na Siennej. Wjechał na górę i przekręcił jak najciszej w zamku klucz. Wszedł do środka i ściągnął adidasy. Omiótł wzrokiem salon i dostrzegł Ulę. Stała na małej drabince i odpinała firanki z karniszy. Zauważył ten nieskazitelny porządek. Podłogi lśniły czystością, że mógł się w nich przejrzeć. Pachniało proszkiem do prania i jakimś płynem o kwiatowej nucie. Zauważył też suszarki stojące przy łazienkowych drzwiach ciężkie od wypranej odzieży i pościeli. Poczuł się głupio.

 - Dzień dobry Ula – wychrypiał. Odwróciła się gwałtownie. Nie słyszała jak wchodził.

 - Dzień dobry – odpowiedziała. Zeszła z drabinki i pozbierała firanki. Idąc w stronę łazienki i mijając go poczuła obrzydliwy odór przetrawionego alkoholu i zapach damskich perfum.

 - Przepraszam, że tak późno wracam, ale zasiedzieliśmy się…

 - Raczej dość wcześnie. Jest południe. Jadłeś coś, czy tylko wlewałeś w siebie alkohol?

 - Skąd wiesz, że…

 - Masz przekrwione oczy i zblazowaną twarz – nie dała mu dokończyć, jakby chciała jak najprędzej uciąć tę dyskusję. - Śmierdzisz na kilometr wódką i perfumami bynajmniej nie męskimi. Wsadzę tylko firanki do pralki i możesz skorzystać z łazienki. Jeśli jesteś głodny to przygotuj sobie coś. Ja nie mam czasu – odeszła uznając, że nic więcej nie musi mówić.

Odprowadził ją wzrokiem – I to tyle? Żadnej awantury, żadnych pretensji, żadnych wyrzutów? Żadnego wypytywania o szczegóły z kim był i co robił? Oczywiście, że nie zadawała pytań kretynie. Wystarczyło popatrzeć w te jej smutne oczy, żeby wiedzieć, że ona domyśla się wszystkiego. Nie trzeba być Einsteinem. Ona doskonale wie, że ją zdradziłeś debilu i na pewno nie będzie pytać z kim. Jesteś durniem Dobrzański. Jeszcze tylko brakuje, żeby opowiedziała jutro o tym rodzicom. Może jednak tego nie zrobi, bo martwi się o nich a zwłaszcza o ojca.

Poszedł do swojej sypialni. Z garderoby wyciągnął wygodny dres i wrócił do salonu. Łazienka była wolna. Ula ściągała z suszarek suche pranie. Obok stała deska do prasowania, na której układała rzeczy. Wszedł do kabiny prysznicowej i puścił na siebie lodowaty strumień wody. To zawsze pomagało. Zachowanie Uli dało mu do myślenia. Żadna z jego poprzednich kobiet nigdy nie zareagowała w taki sposób. One ciągle miały do niego pretensje. Paulina zawsze urządzała karczemne awantury domagając się wyjaśnień z kim był i gdzie. Ula nic na ten temat nie chciała wiedzieć. Chyba po raz pierwszy w życiu zaczął mieć wyrzuty sumienia. Ona nie zasłużyła sobie na takie traktowanie.

Tymczasem Ula zabrała się za przygotowanie obiadu. Wstawiła mięso i jarzyny na zupę. Obrała kilka ziemniaków, rozklepała i opanierowała dwa schabowe kotlety i pocięła sałatę lodową przyprawiając ją śmietaną i octem. Napełniła wiadro wodą, wlała nieco płynu i zabrała się za mycie okna w swoim pokoju. Przetarła je do sucha i upięła firanki. Zmieniła wodę i to samo zrobiła w sypialni Marka i jego gabinecie. Zostało tylko okno w kuchni i salonie. W kuchni były rolety i nie musiała zawieszać firany. Marek siedział na kanapie w salonie przyglądając się temu biernie. W końcu przeniósł się do sypialni zamykając za sobą drzwi.

Skończyła z oknami. Zanim wyciągnęła firanki z pralki wstawiła ziemniaki i usmażyła kotlety. Na tej samej patelni podgrzała dwa gotowe krokiety z mięsem a do zupy wrzuciła pocięte w plastry buraki. Rozwiesiła firany na suszarkach i wróciła do kuchni. Doprawiła barszcz i wlała go w kokilki. Obok postawiła talerzyki z krokietami. Zrobiła puree. Rozdzieliła je na talerze i obok ułożyła kotlety. Na środku stołu wylądowała wielka micha sałaty i dzbanek z herbatą.

Weszła do sypialni Marka. Leżał na łóżku i drzemał.

 - Marek obiad na stole. Rusz się, bo szybko stygnie.

Zebrał się i poszedł za nią. Usiadł przy stole i pociągnął nosem. Pachniało bosko.

 - Smacznego – powiedziała przystawiając kokilkę z barszczem do ust.

 - Nawzajem – odparł cicho. Przez dłuższą chwilę jedli w milczeniu. Ula popatrzyła na bladą, przepitą twarz Marka.

 - Musimy sobie coś wyjaśnić – odezwała się cicho. Podniósł głowę i spojrzał przenikliwie w jej oczy. Czyżby się jednak pomylił i ona zacznie wypytywać go o przebieg wczorajszego wieczoru? - Od wczoraj haruję w tym mieszkaniu jak wół. Naprawdę nie mam pojęcia, jak mogłeś je tak zapuścić. To zresztą już bez znaczenia. Robię to pierwszy i zarazem ostatni raz sama. Jeśli nie będziesz pomagał mi w porządkach ograniczę się tylko do kuchni i pokoju, w którym śpię. Ty, jeśli lubisz żyć w brudzie to twoja sprawa. Druga rzecz, to twoje brudne ciuchy, które zalegały w koszu od tygodni. Nie czujesz tego, że im dłużej leżą tym bardziej śmierdzą? Jeszcze mogłabym to zrozumieć, gdybyś nie miał nowoczesnej pralki i musiał prać w rękach, ale tak nie jest. Pranie będziemy robić co tydzień. Wtedy nie będzie tego dużo. Wiesz ile masz samych koszul do prasowania? Osiemnaście. Musiałabym stać przy desce do późnej nocy, żeby uporać się z tym wszystkim. Wyprasuję podkoszulki i połowę koszul. Drugą połowę zostawiam tobie. I tak nie zdążymy przerobić wszystkiego, bo zostaje jeszcze pościel i zasłony. Lubię pracować, bo lubię oglądać i cieszyć się efektami tej pracy, ale nie będę odwalać roboty za ciebie tylko dlatego, że tobie się nie chce. To dla mnie żaden argument. Nie popieram modelu małżeństwa, gdzie mąż przychodzi z pracy i chowa nos w gazetę nic nie robiąc, bo on się już napracował. Jestem za partnerstwem w związku, bo mimo, że nie dojeżdżam do pracy, to zawodowo pracuję w domu i też mam prawo do odpoczynku. Czy tego chcesz, czy nie, musi nastąpić podział obowiązków, bo tak będzie sprawiedliwie. Jestem twoją żoną nie służącą i mam nadzieję, że rozumiesz różnicę.

 - Rozumiem Ula i przepraszam, że tak wyszło. Następnym razem na pewno bardziej się postaram. A koszulami się nie przejmuj. Jak tylko skończymy jeść zabiorę się za prasowanie.