SEKRET - rozdział 1

Kochani

To opowiadanie zostało napisane wspólnie z Gają i na podstawie jej pomysłu. Miłej lektury.

SEKRET

ROZDZIAŁ 1

Zerwała się ze snu zlana zimnym potem i z niejasnym przeczuciem, że w jej życiu wydarzy się coś złego. Oddychając ciężko sięgnęła po stojącą na nocnej szafce, wypełnioną do połowy wodą szklankę. Zachłannie wypiła jej zawartość. Zerknęła na elektroniczny budzik, który wskazywał godzinę piątą. Artur, jej mąż odwrócony do niej plecami spał posapując cichutko. Wyślizgnęła się z pościeli i na palcach przeszła do łazienki. Zamknęła drzwi kabiny prysznicowej puszczając na siebie ciepły natrysk. Usiłowała sobie przypomnieć ten koszmar, który śniła przez pół nocy, ale w jej pamięci pozostały zaledwie nic nie znaczące strzępy, których nie potrafiła poskładać w całość. Ciepła woda rozluźniła ją i pozwoliła się uspokoić. Zarzuciła na siebie gruby, frotowy szlafrok i ruszyła do kuchni. Nie widziała sensu w ponownym powrocie do ciepłego łóżka. I tak pewnie by nie zasnęła. Włączyła express. Potrzebowała odrobinę życiodajnej, mocnej kawy. Miała dzisiaj sporo roboty. Była sobota, jedyny dzień, w którym mogła ogarnąć mieszkanie i zrobić porządne zakupy na cały tydzień. O siódmej będzie musiała obudzić Malwinę. To było ich ukochane dziecko i oczko w głowie. Ona najchętniej nadal traktowałaby córkę jak dziecko właśnie, ale jej latorośl mocno się przeciwko takiemu traktowaniu buntowała. Miała czternaście lat i koniecznie chciała uchodzić za dorosłą. Nie oszczędzali na niej. Zaszczepili w niej miłość do sportu, czytania i muzyki. Ona sama wyrobiła w Malwinie zamiłowanie do porządku i gotowania, chociaż musiała przyznać, że to była ukochana córeczka tatusia. To on zapisywał ją na różnego rodzaju zajęcia rozwijające już od najmłodszych lat i to on ją na nie odwoził i przywoził. W soboty jeździła na hiszpański. Nauka tego języka była akurat jej własną inicjatywą. Byli w Hiszpanii dwukrotnie. Poznała tam ludzi w swoim wieku, ale nie potrafiła się z nimi dogadać w ich ojczystym języku. Próbowała trochę po angielsku, ale to nie było to samo.

Tak naprawdę to nie mogła na córkę narzekać. W przeciwieństwie do innych mam mających pociechy w wieku Malwiny nie było z nią kłopotów. Uczyła się świetnie, miała mnóstwo zainteresowań, na których skupiała całą swoją energię. Jej rówieśnicy mieli kontakt z narkotykami, czy z dopalaczami a Malwina nie miała pojęcia, co to jest.

Fizycznie bardzo przypominała swojego ojca. Tak jak on miała ciemne włosy i ciemną oprawę oczu. Tęczówki też odziedziczyła po nim, bo były intensywnie zielone. Wciąż rosła i zapowiadało się, że będzie dość wysoka. Ojciec miał prawie metr dziewięćdziesiąt a córka niechybnie szła w jego ślady.

Ocknęła się z tych rozmyślań zauważywszy, że expres przestał pracować. Dolała do kubka odrobinę mleka i dosypała małą łyżeczkę cukru. Rozsiadła się wygodnie w salonie puszczając cichutko radio.

Za kwadrans siódma poszła obudzić męża.

 - Artur wstawaj – powiedziała cicho potrząsając go lekko za ramię. – Za piętnaście siódma. O siódmej budzę Malwinę i nie będziesz miał szans dostać się do łazienki.

 - Już, już… Już wstaję - wymamrotał i przeciągle ziewnął. – Anita dasz mi jakąś czystą koszulę?

 - Dam, tylko się pośpiesz.

Wróciła do kuchni wstawiając wodę na herbatę dla Malwiny i ponownie uruchamiając expres. Artur podobnie jak ona zawsze zaczynał od kawy. Upiekła kilka tostów i wyciągnęła z lodówki pastę jajeczną, którą zrobiła w piątkowy wieczór.

 - Malwina już siódma – usłyszała głos męża. – Wstawaj.

Skończyła szykować śniadanie i przebrała się w domowe ciuchy. Przy stole jedli w milczeniu, które przerwała.

 - Możecie w drodze powrotnej podjechać na targowisko? Potrzebuję trochę jarzyn. Dałabym wam kartkę…

 - Nie ma sprawy. Możemy zrobić ci dzisiaj wszystkie zakupy jeśli chcesz – Artur uśmiechnął się do żony. – Wszak mamy mnóstwo czasu i nikt nas nie goni, prawda? Malwina, skoro już zjadłaś, to zbieramy się. Szkoda czasu.

Anita zamknęła za nimi drzwi i wzięła się za sprzątanie. Mieszkanie było spore i naprawdę było w nim co robić. Z obiadem i tak musi poczekać na Artura i zakupy, które przywiezie.

Było już dobrze po jedenastej, gdy usłyszała zgrzyt klucza w zamku. Zeszła z drabinki, na której myła balkonowe okno i ruszyła do przedpokoju z zamiarem odebrania od Artura ciężkich toreb. On sam wołał ją więc myślała, że w tym właśnie celu.

 - Spójrz kogo przyprowadziłem! To prawdziwy cud, że natknęliśmy się na nią – postąpił krok do przodu odsłaniając tym samym osobę ukrywającą się za jego plecami. Kiedy Anita ją zobaczyła pociemniało jej w oczach i całe życie przeleciało jej przed oczami. Zachwiała się i w ostatniej chwili czepiając się futryny złapała pion. Ta wizyta nie zwiastowała niczego dobrego i Anita pomyślała, że właśnie spełnia się jej najgorszy koszmar. To dlatego już od kilku dni budziła się z takim lękiem. Przeczucie jej nie myliło.

 - Nina – powiedziała słabym głosem – a co ty tu robisz?

 - Nie tak łatwo was znaleźć. Dobrze, że Artur mnie poznał, bo pewnie chodziłabym od bloku do bloku i czytała listy lokatorów. Dostanę jakiejś kawy? Wyjechałam z Wrocławia o świcie i nic w ustach nie miałam.

 - Zaraz zrobimy ci śniadanie, rozgość się – Artur pomógł ściągnąć jej cienką kurtkę i zapraszał do salonu. Malwina z resztą toreb ruszyła za matką do kuchni.

 - Co to za kobieta? – spytała. Anita spojrzała na córkę przenikliwie.

 - Lepiej, żebyś nie wiedziała. Nie wiem jakie ma intencje, ale jej obecność nie wróży dobrze i raczej zwiastuje kłopoty.

 - To dlaczego tata przyprowadził ją do domu? – Malwina drążyła dalej.

 - To długa i niezbyt miła dla mnie historia. Nie chcę o tym mówić. Zanieś jej kawę i kanapki. Ja muszę się trochę pozbierać.

Kiedy córka wyszła Anita zamknęła się w łazience. Nina Wojtasik. Sądziła, że już nigdy nie będzie jej dane spotkać swojej dawnej przyjaciółki. Tak. Kiedyś były przyjaciółkami. Znały się niemal od pieluch. Obie pochodziły z Wałbrzycha. To tam skończyły szkołę podstawową i liceum. Były nierozłączne. Anita w wieku piętnastu lat została tak zwaną eurosierotą. W momencie, kiedy otworzyły się możliwości wyjazdowe, jej rodzice natychmiast z tego skorzystali. Pierwsze kroki skierowali do Wielkiej Brytanii. Po roku wyprowadzili się do Australii. Po kolejnym roku rozstali się i założyli nowe rodziny. Żadne z nich nie pomyślało o osieroconej ich nieobecnością Anicie. Do kraju nigdy już nie przyjechali. Opiekę nad nieletnią córką scedowali na babcię Michalinę matkę ojca Anity. Nie wiadomo co myśleli o całej sytuacji rodzice dziewczynki. Zapewne uznali, że córka jest już na tyle duża i odpowiedzialna, że poradzi sobie wykazując się tym samym własną beztroską i nieodpowiedzialnością. Do dwudziestego roku życia przysyłali jej pieniądze na utrzymanie. Później ona i babcia musiały radzić sobie same. Babcia Michalina po wyjeździe syna i synowej zdecydowała przenieść się do wnuczki. Dogadywały się i żyły ze sobą w zgodzie.

W przeciwieństwie do Anity Nina Wojtasik miała oboje rodziców. W ich domu Anita bywała bardzo często i czuła się tu jak w swoim własnym. Wojtasikowie znając sytuację dziewczyny trochę jej matkowali. Obie przyjaciółki miały podobne zainteresowania i gust. Zwykle zakochiwały się w tych samych chłopakach. To były typowe szczeniackie miłostki, które przychodziły i odchodziły. Dziewczyny nie miały przed sobą tajemnic, zwierzały się z tych pierwszych randek i chichotały ubawione. Czas jednak płynął nieubłaganie. Dziewczyny rosły i dojrzewały. Zdały maturę i zaczęły myśleć o studiach.

Pewnego dnia na ich drodze pojawił się starszy o dwa lata, niesamowicie przystojny Artur. Od razu zwrócił uwagę na Ninę. Nic dziwnego. Zawsze była ładniejsza od Anity. Była typem urodziwej, eterycznej blondynki. Mężczyźni uwielbiali ten rodzaj kobiet sprawiających wrażenie niezwykle delikatnych, wrażliwych, trochę nieporadnych i zagubionych, po prostu takich, którymi należy się zaopiekować i ochronić przed złem tego świata. Nina serce Artura zawojowała zupełnie. Zawojowała do tego stopnia, że zakochał się w niej bez pamięci. Anita w skrytości ducha zazdrościła im tej miłości Artur bardzo jej się spodobał. Siedział jej w głowie i sercu. Wiedziała, że to grubo nie w porządku w stosunku do Niny, ale nic nie mogła na to poradzić. Siedząc w swoim niewielkim pokoiku marzyła choć o jednym jego ciepłym spojrzeniu. Artur jednak nikogo nie zauważał. Dla niego przestały się liczyć inne dziewczyny, bo świata nie widział poza swoją miłością. Nina nie była jednak spokojną duszą. Potrzebowała wyzwań i ekscytujących przygód. Była za młoda, żeby sprostać wymaganiom Artura. On wiedział, że ona jest tą jedyną, ona miała świadomość, że Artur będzie tylko jednym z wielu. Któregoś dnia podczas spaceru powiedziała mu, że to koniec. Powiedziała, że zbyt ją ogranicza, że dusi się przy nim, że potrzebuje więcej przestrzeni. Chłopak był załamany. Próbował coś wskórać poprzez Anitę wychodząc z założenia, że skoro są przyjaciółkami, to być może ona przemówi Ninie do rozumu. Spotkali się kilkakrotnie w parku i w kawiarni za każdym razem szepcząc o czymś konspiracyjnie jakby układali plan nawrócenia Niny na właściwą drogę. Idąc na każde z tych spotkań Anita była szczęśliwa. Sądziła, że teraz, kiedy Nina zdecydowanie z niego zrezygnowała pojawiła się szansa dla niej. Nie miała zamiaru namawiać Niny do powrotu w ramiona Kochańskiego. Wbrew temu co mu mówiła nigdy nie poruszyła z Niną sprawy jej ewentualnej reaktywacji związku z chłopakiem. Nina żyła już czymś zupełnie innym i miała inne towarzystwo. W końcu Artur zdał sobie sprawę, że Anita nie może pomóc mu w niczym i należy zadziałać jakoś inaczej.

Na jednej z letnich imprez, na której również były obie przyjaciółki, dość dużo wypił. Krążył wokół dziewczyn jak sęp czekający na padlinę. Alkohol pobudził go. Sprawił, że zapragnął bliskości. Na złość Ninie zaczął uwodzić Anetę. Cel był oczywisty. Niczego tak nie pragnął jak wywołać w Ninie poczucie zazdrości i straty. Zaciągnął Anitę do jakiegoś pokoju. Nie opierała się. Kochała go i pragnęła. Oboje gorączkowo ściągali z siebie ubrania. Doszło do zbliżenia. W momencie, kiedy ją posiadł była najszczęśliwszą kobietą na świecie. Opamiętanie przyszło dość szybko. Artur zdołał nieco wytrzeźwieć i bardziej przytomnie spojrzał na to, co zrobili. Ubrał się pośpiesznie prosząc Anitę o to samo.

 - To nie powinno się nigdy wydarzyć Anita. Dobrze wiesz, że kocham Ninę nad życie. Chciałem się w ten sposób na niej odegrać i naprawdę tego żałuję.

Patrzyła na niego jak oniemiała. Sądziła, że on wreszcie coś do niej poczuł. Nawet się nie zastanawiała i z całej siły wymierzyła mu siarczysty policzek.

 - Ty parszywy draniu! Wykorzystałeś mnie! Chciałeś się zemścić na Ninie? Moim kosztem?! Jakież to szlachetne i prawe. Teraz powinieneś być z tego dumny. Ja jestem i to bardzo – rzuciła z ironią. – Niech cię szlag trafi Don Juanie, niech cię szlag!

Wybiegła z pokoju i dopiero będąc na zewnątrz rozpłakała się rozpaczliwie. Jak mogła zakochać się w kimś takim?