SEKRET - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Spłukała zimną wodą twarz i spojrzała w lustro. Wyglądała jak zapędzone w róg, zaszczute, przerażone zwierzę. W głowie lęgły jej się pytania, których przez te czternaście lat nie odważyła się nawet wyartykułować. Co będzie, gdy przypadkowo natkną się na Ninę? Czy nie posunie się do tego, żeby wyjawić Arturowi prawdę? Jak zareaguje Malwina, gdy dowie się, że to Nina jest jej matką? Teraz te pytania nabrały rzeczywistego charakteru a Nina obecna ciałem i duchem popijała sobie kawkę u niej w salonie.

Bała się. Naprawdę się bała. Ten paniczny strach sprawił, że przestała racjonalnie myśleć i zaczęła wyobrażać sobie najgorsze. Dlaczego ich szukała? Czyżby w jej głowie wylęgł się pomysł zniszczenia im życia? Nina była zdolna do wszystkiego. Przez czternaście lat nie wiedziała co się z nią dzieje. Nie miała pojęcia, czy skończyła studia, czy wyszła za mąż i czy ma dzieci. Tylko jedno wiedziała o niej, że mieszka we Wrocławiu i to dlatego, że sama im przecież o tym powiedziała.

Wytarła twarz ręcznikiem i cicho wyszła z łazienki. Przeszła spory przedpokój i zatrzymała się na jego końcu słysząc wymianę zdań między nią i Arturem.

 - Mało się zmieniłaś – mówił z uznaniem. – Minęło tyle lat a ty nadal jesteś piękna i młoda jakby czas ci się zatrzymał. Wyszłaś za mąż?

 - Nie jestem zbyt stała w uczuciach. Nadal jestem singielką. Jakoś żaden nie zdołał mnie usidlić. Zbyt rogaty mam charakter – roześmiała się perliście ukazując rząd białych, równych zębów.

– Jednak zdarza się, że wpadam w sentymentalny nastrój. Tak było przed przyjazdem tutaj. Zupełnie przypadkowo dowiedziałam się, że Anita wyszła za mąż za ciebie właśnie. To było chyba z jedenaście lat temu. Byłam w Wałbrzychu i spotkałam się z jej babcią, i to od niej wiem. Moja „przyjaciółka” dopięła swego – ton Niny stał się nagle zjadliwy.

 - Co masz na myśli? – Artur przyjrzał jej się uważnie.

 - No nie udawaj. Wtedy, gdy byliśmy parą podkochiwała się w tobie skrycie.

Artur zaczerwienił się i ukradkiem spojrzał na córkę. Siedziała nieruchomo z wbitym w Ninę wzrokiem. Ta ostatnia uśmiechnęła się ironicznie.

 - Myślisz, że nie wiem o tym odwecie za to, że z tobą zerwałam? Byłeś z nią. W ten sposób chciałeś się zemścić.

 - Dzięki tej zemście mam teraz piękną córkę, którą kocham nad życie.

Nina roześmiała się szyderczo.

 - Uważasz, że to z nią masz córkę? O święta naiwności. Tak ci powiedziała? Przecież ona nie była w ciąży. Wybacz Malwinko, ale to ja jestem twoją matką. Nie miałam możliwości i warunków, by móc cię wychowywać, a Anita zaproponowała adopcję ze wskazaniem. Nieźle namieszała wam obojgu w głowach, nie ma co.

Stojącej w przedpokoju Anicie pociemniało w oczach. - To tak sobie to wymyśliła… Podła kłamczucha.

Usłyszeli głośny huk i zerwali się z foteli. Artur pierwszy wybiegł z pokoju i natknął się na nieprzytomną Anitę. Wziął ją na ręce i położył na kanapie.

 - Anita ocknij się – klepał ją po twarzy. Wreszcie otworzyła oczy i spojrzała na niego przytomniej. Zebrała siły i usiadła wlepiając wzrok w Ninę.

 - To po to tu przyjechałaś? – zapytała słabym głosem. – Żeby zniszczyć mi rodzinę? Za co ty mnie tak nienawidzisz? Znowu masz fazę szukania mocnych wrażeń? Jesteś podła i w dodatku mówisz nieprawdę. Obie dobrze wiemy jak to wyglądało.

 - Jeśli chodzi o łgarstwa, to stałaś się mistrzynią – odparowała Wojtasik. – Trzeba nie lada sprytu, żeby przez tyle lat okłamywać dziecko i człowieka, którego zaciągnęłaś do ołtarza tylko dlatego, że wmówiłaś mu, że Malwina jest córką twoją i jego.

 - Artur to nieprawda – spojrzała błagalnie na męża. – To w ogóle nie tak...

 - A jak? – odezwała się Malwina. – Jak mogłaś ukryć przede mną coś tak ważnego? I nie mów mi tylko, że chciałaś mnie chronić, bo i tak ci nie uwierzę. Jesteś hipokrytką. Wpajałaś mi od dzieciństwa, jak ważne jest mówienie prawdy, jak ważna jest szczerość a tymczasem kłamałaś i mnie, i tacie przez czternaście lat. Nie chcę cię znać – odwróciła się na pięcie i pobiegła do swojego pokoju. Nina stała z założonymi na piersiach rękami i z uśmiechem tryumfu na twarzy wpatrywała się w Artura czekając na jego reakcję.

 - Wiesz jak się czuję? – zwrócił się z pytaniem do żony. – Czuję się jak ofiara oszustwa i zdrady. Czuję się jak ostatni głupek i naiwniak. Czuję się tak, jakby ktoś wymierzył mi mocny cios w brzuch. To co zrobiłaś…, czego się dopuściłaś…, było podłe i niegodne. Sądziłem, że dobrze cię znam, a okazało się, że nie znam cię w ogóle.

 - Artur pozwól sobie wytłumaczyć… - próbowała wyjaśnić tę skomplikowaną sytuację.

 - Niczego nie będę słuchał – przerwał jej gwałtownie. – Mam dość twoich krętactw. Zabieram Malwinę i wyprowadzam się.

 - Nie rób tego, błagam… Pozwól mi wyjaśnić i powiedzieć jak to było naprawdę. Nina kłamie.

 - Nie sądzę. Mam tego dość. Idę się pakować.

Zostały w salonie same. Przez chwilę mierzyły się nienawistnym wzrokiem.

 - Ty bezduszna kanalio – syknęła Anita. – Nie chciałaś tego dziecka, puszczałaś się z kim popadło. Nawet nie wiedziałabyś czyje ono jest, gdyby tak bardzo nie przypominało Artura. Pomagałam ci ile mogłam, a ty po latach przychodzisz sobie jak gdyby nigdy nic tylko po to, żeby zniszczyć to na co tak długo pracowałam, bo zazdrościsz mi rodzinnego szczęścia? Ty podłoto. Należysz do najgorszego sortu ludzi. Gardzę tobą. Osiągnęłaś swój cel, więc ciesz się póki możesz, bo jakoś mam dziwną pewność, że szybko ci się to znudzi. Kolejny raz wbijesz Arturowi nóż prosto w serce i skrzywdzisz swoją córkę.

 - Ja przyszłam tylko po swoje moja droga. To mnie Artur kochał, nie ciebie i jestem pewna, że ta miłość znowu w nim odżyje. A jeśli chodzi o Malwinę, to przecież przed chwilą to ty ją skrzywdziłaś, nie ja.

 - Wynoś się! Wynoś się z mojego domu i nigdy nie wracaj!

 - Z wielką przyjemnością zwłaszcza, że chyba Artur i Malwina są już spakowani.

Opuścili dom bez słowa pożegnania. Anita wciąż nie mogła uwierzyć w to, co przed chwilą miało miejsce. Jej życie rozpadło się jak domek z kart. Siedziała odrętwiała na kanapie przez kilka godzin nie potrafiąc się ruszyć i nie przestając płakać.

Nie mogła zrozumieć dlaczego Artur tak łatwo dał wiarę słowom Niny. Dlaczego jej córka odwróciła się od niej? Jak ma teraz bez nich żyć? Przecież byli dla niej wszystkim. Treścią i sensem jej życia, które poświęciła dla nich. Gdyby to coś dało, wyrwałaby sobie serce, żeby tylko wrócili do domu.

Artur z Malwiną i Niną wyszedł z bloku i ruszył w stronę parkingu. Miał pustkę w głowie i nie bardzo wiedział dokąd ma jechać, ale Nina rozwiała jego wątpliwości.

 - Pojedźmy do Wrocławia. Jestem wam to winna. Mam duże mieszkanie na wrocławskich Krzykach i na pewno wszyscy się pomieścimy. W poniedziałek zaczniemy załatwiać formalności. Zapiszemy Malwinę do szkoły i poszukamy ci pracy. Będzie dobrze.

Minęły dwa miesiące. Przez ten czas usiłowała się do nich dodzwonić, ale zarówno Artur jak i Malwina odrzucali połączenia od niej. Nie miała pojęcia jak sobie radzą. Nie miała pojęcia czy zostali w Warszawie, czy pojechali do Wałbrzycha, czy też z Niną do Wrocławia. Obstawiała to ostatnie. Wielokrotnie żałowała, że podczas tej ich ostatniej rozmowy nie była bardziej dosadna próbując wyjaśnić całą sytuację. Żałowała, że pozwoliła się tak stłamsić i zdominować Ninie. Samotność przytłaczała ją. Funkcjonowała jak automat. Z domu do pracy, z pracy do domu, czasem jakieś zakupy, żeby nie umarła z głodu.

Jej koleżanki z firmy nie zwracały uwagi na jej smutek i przygnębienie. Z żadną z nich nie zaprzyjaźniła się na tyle, by móc jej się zwierzyć z kłopotów. Któregoś dnia idąc do windy natknęła się na Martę. Nie znała jej dobrze i niespecjalnie za nią przepadała. Od początku jak tylko zaczęła pracować, Marta wydała jej się osobą wyniosłą, oschłą, dość surową i zadzierającą nosa. Raczej z nikim nie utrzymywała stosunków koleżeńskich, bo pewnie pozostałe dziewczyny odbierały ją tak jak Anita. Marta była singielką i to dosyć urodziwą. Mężczyźni zwracali na nią uwagę natomiast ona sprawiała wrażenie jakby wcale jej na tym nie zależało. Po kątach szeptano, że kiedyś miała narzeczonego, ale zginął tragicznie a ona od tamtej pory stała się odludkiem.

Anita przystanęła obok niej witając się cicho. Musiały uzbroić się w cierpliwość, bo biurowiec był stary i posiadał tylko jedną windę. Marta przyjrzała się Anicie bardzo uważnie marszcząc przy tym brwi. Dostrzegła oznaki zniechęcenia i depresji u koleżanki, i zaniepokoiła się. Już od kilku tygodni widywała ją taką zgnębioną jakby przybyło jej dziesięć lat.

 - Anita nie poszłabyś ze mną na porządny obiad? Ja stawiam.

 - Na obiad? – zdziwiła się. - Ale dlaczego…?

 - Od dawna nie gotuję i czasem muszę się podeprzeć czymś treściwszym. Tobie też to chyba by dobrze zrobiło. Wydaje mi się, że ostatnio mocno zrzuciłaś na wadze. Zgódź się. Przy okazji pogadamy i poznamy się lepiej.

Właściwie nie miała nic do stracenia. Może Marta zyskuje przy bliższym poznaniu? Jeśli miała wybierać między rozpamiętywaniem swojej życiowej porażki a obiadem z Martą, zdecydowanie wolała to drugie. Uśmiechnęła się nieśmiało.

 - Bardzo chętnie zjem obiad w twoim towarzystwie – powiedziała. – A dokąd chcesz iść?

 - Tu za rogiem jest świetna knajpka. Dają dobrze jeść i gotują po domowemu. Jak już bardzo odczuwam brak domowych obiadów to chodzę właśnie tam. Mają genialne rolady i kotlety mielone. Pycha.