SEKRET - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Zajęły wolny stolik i poprosiły o kartę dań. Marta nie musiała właściwie jej przeglądać, bo była zdecydowana, co chciałaby zjeść.

 - Wezmę krem z białych warzyw z grzankami. Jest przepyszny a do tego puree ziemniaczane, kotlet mielony i buraczki tarte na ciepło. Zamówię nam też kawę i po kawałku tortu czekoladowego, ale to później. A ty na co masz ochotę?

 - Mówisz o tym tak smakowicie, że wezmę to samo – Anita uśmiechnęła się z sympatią do Marty.

Mieli tu naprawdę świetnego kucharza, bo wszystko było bardzo smaczne. Już przy kawie Marta zapytała ją wprost.

 - A teraz opowiedz mi, co cię tak gnębi. Od tygodni chodzisz przygaszona i smutna aż serce się kraje. Jeżeli powiesz mi o co chodzi być może znajdę lekarstwo na twój smutek.

Anita westchnęła ciężko i pokręciła przecząco głową.

 - Nie znajdziesz… To zbyt skomplikowane…

 - Spróbuj. Nie jestem nikim wyjątkowym, nawet nie znam cię dobrze, ale nie mogę patrzeć jak się zamartwiasz. Czasem dobrze jest się wygadać komuś obcemu. Przysięgam ci, że to co powiesz zostanie tylko między nami. Nie jestem plotkarą i sama nie znoszę plotek. Potrafię zachować dyskrecję.

W oczach Anity zaczęły gromadzić się łzy. W końcu nie wytrzymała i rozpłakała się. Marta pogładziła ją po plecach.

 - Wypłacz się. To na pewno ci ulży.

 - Całe życie mi się posypało Marta. Dwanaście lat małżeństwa skończyło się w ułamku sekundy. Budowałam to swoje małe szczęście, dmuchałam i chuchałam na nie. Nic to nie dało.

Będę musiała zacząć od początku, żebyś zrozumiała o co chodzi.

Zaczęła snuć swoją opowieść a Marta słuchała bez przerywania i zadawania pytań. Nie oceniała jej.

 - Od dwóch miesięcy odchodzę od zmysłów. Nie wiem gdzie są, ani jak sobie radzą. Nie odbierają moich telefonów a przecież ja chciałam im tylko wyjaśnić, że Nina skłamała, że to co powiedziała kompletnie rozmija się z prawdą. To boli Marta, bardzo boli, że nie uwierzyli mnie tylko jej. Myśl, że Artur wciąż ją kocha jest taka rozczarowująca – znowu zaniosła się płaczem. Marta bez słowa przytuliła ją mocno i trwała tak do momentu aż Anita się uspokoiła.

 - Posłuchaj mnie teraz uważnie. Myślę, że tkwienie w tym domu i rozpamiętywanie przeszłości nie jest dla ciebie dobre. Gryziesz się tym i każdego dnia od nowa przeżywasz swój dramat. Powinnaś rzucić to w diabły, odciąć się od tego, wyjechać. Nie wiem, czy wiesz, ale ja pochodzę z Iławy. Mam tam dom po rodzicach nad Jeziorakiem. To żadne luksusy, ale można tam całkiem przyzwoicie mieszkać. Ja tam się wychowałam i często bywam. To taka moja odskocznia od codzienności. Jeśli się zgodzisz, zabiorę cię ze sobą na ten weekend. Moi znajomi mają tam nowoczesne gospodarstwo hodowlane. Hodują ryby. Mogłabym zapytać, czy nie potrzebują kogoś do księgowości. To znacznie poniżej twojego wykształcenia, ale coś za coś. Tam będziesz miała spokój i piękne widoki. Przemyśl to sobie gruntownie, bo nie chcę, żebyś żałowała.

Ta propozycja bardzo zaskoczyła Anitę. Nie spodziewała się czegoś takiego ze strony dziewczyny, którą ledwo znała.

 - To bardzo wspaniałomyślna propozycja Marta. Jeśli ją przyjmę, będę miała wobec ciebie ogromny dług wdzięczności. Dlaczego chcesz mi pomóc?

 - Bo ja też kiedyś przeżyłam tragedię i też ktoś wyciągnął wówczas do mnie pomocną dłoń. Opowiem ci o tym przy najbliższej okazji. Teraz odwiozę cię do domu, bo późno się zrobiło, a jutro być może poznam twoją decyzję.

Wróciła do domu bardzo pozytywnie nastawiona. Marta okazała się wspaniałą koleżanką i dobrym człowiekiem. Pozwoliła jej się wygadać i dzięki temu poczuła znaczną ulgę. Siedzenie w Warszawie i ciągłe rozpamiętywanie pogłębiało w niej tylko uczucie smutku, tęsknoty i osamotnienia. Jeśli tak dalej pójdzie niechybnie popadnie w jakąś chorobę psychiczną. Propozycja Marty oferowała całkowitą zmianę otoczenia, zmianę pracy i wreszcie zmianę nastawienia do życia. Nie wierzyła już, że między nią i Arturem uda się jeszcze coś wyjaśnić i wyprostować, żeby było jak dawniej. Malwina znienawidziła ją. Bunt czternastolatki potrafi być bardzo konsekwentny i trwać latami. Na samą myśl o córce łzy same cisnęły jej się do oczu. Gdyby tylko zechcieli ją wysłuchać i zrozumieć, wszystko potoczyłoby się inaczej. Czym im zawiniła? Tym, że oboje kochała nad życie, że była gotowa im nieba przychylić, że cokolwiek robiła, robiła to dla nich? Jakże szybko ją osądzili. Wystarczyły kłamstwa Niny i było po sprawie.

Marta dawała jej szansę na nowe przyszłe życie. Czy mogła odrzucić coś tak wspaniałego? Przez pół nocy nie potrafiła zasnąć rozważając wszystkie „za” i „przeciw”. W końcu podjęła decyzję.

Wstała jeszcze przed budzikiem, ale chyba po raz pierwszy od odejścia Artura i Malwiny poczuła się wyspana i wypoczęta. Zniknęła gdzieś ta galopada myśli i ustał chaos w jej głowie.

Zakładała sandały, gdy odezwał się sygnał sms-a. „Jestem przed domem. Marta”. Uśmiechnęła się. - Pewnie nie może się już doczekać, co postanowiłam.

Zamknęła mieszkanie i zbiegła na dół witając się z koleżanką.

 - Ależ mi zrobiłaś niespodziankę. Zaoszczędzę jazdy w tłoku. Dziękuję.

 - Nie ma za co. Postanowiłaś coś?

 - Tak. To co dla mnie robisz jest nie do przecenienia. To wielka szansa dla mnie. Mam zamiar jeszcze dzisiaj złożyć wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym, spakować się i wyjechać.

Marta uśmiechnęła się szeroko. Tego właśnie oczekiwała od Anity. Rozsądku.

 - Bardzo się cieszę. Odpoczniesz, odetchniesz, powdychasz trochę innego powietrza i zaraz inaczej spojrzysz na świat. Skoro tam zamieszkasz będę cię odwiedzać w każdy weekend. W zimie będzie trochę gorzej, ale latem nie widzę przeszkód. Poznam cię z moimi znajomymi. To naprawdę wspaniali ludzie i zawsze chętni do pomocy. Jestem pewna, że ich polubisz. Mamy trzy dni do weekendu. Może uda ci się coś załatwić. Zobaczymy.

Te trzy dni były dla niej bardzo intensywne. Musiała wziąć urlop, bo nie dałaby rady pozałatwiać tego, co chciała. Dyrektor trochę się krzywił, gdy wręczyła mu wypowiedzenie, ale w końcu podpisał usłyszawszy, że przenosi się do innego miasta. Dziewczyny z kadr następnego dnia przesłały jej za pośrednictwem Marty świadectwo pracy i zbędne im już dokumenty. Anita w tym czasie pisała pozew rozwodowy, który jako depozyt złożyła u wynajętego adwokata. Wracając od niego weszła jeszcze do banku, żeby sprawdzić stan konta. Po tym burzliwym odejściu Artur wypisał się z ich wspólnego zabierając ze sobą połowę zaoszczędzonych pieniędzy. Dowiedziała się, że na koncie ma czterdzieści sześć tysięcy. Nie było źle. Nawet jeśli nie dostanie pracy, będzie mogła za to przeżyć jakiś czas. Zainwestowała w nowy telefon i zmieniła adres mailowy odcinając się tym samym od przeszłości. W piątek zostało jej spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy. Nie zabierała ich wiele. Były to głównie rzeczy osobiste i trzy zdjęcia: córki, męża i ich trójki razem. Pakując je do walizki ponownie doznała jakiegoś dziwnego przeczucia, że oni tu wrócą. Nie do niej, ale do mieszkania. Postanowiła zostawić klucze u sąsiadki. Jej już przecież nie będą potrzebne. Poprosiła ją też o podlewanie od czasu do czasu kwiatków. Na stole zostawiła zaklejoną kopertę zawierającą krótki list pożegnalny. Żywiła nadzieję, że być może kiedyś go przeczytają.

Moi najukochańsi

Zwracam się do Was w taki właśnie sposób, bo przez czternaście lat byliście dla mnie najważniejszymi osobami na ziemi. To dla Was pracowałam i dla Was się starałam ze wszystkich sił, żeby niczego Wam nie zabrakło i żebyście mieli szczęśliwy i spokojny dom. Sądziłam, że postępuję słusznie, ale jak widać bardzo się myliłam. Doszłam do etapu, kiedy nie mam już odwagi nazwać Cię Arturze moim mężem, a Ciebie Malwinko moją małą córeczką. Pęka mi serce, gdy o tym pomyślę, ale czasu cofnąć się nie da. Skrzywdziłam Was oboje i za to chcę z całego serca przeprosić. Zmarnowałam Wam życie, a tego wybaczyć się nie da. Myślę, że gdyby Nina była inna, byłbyś od samego początku jej szczęśliwym małżonkiem, a Malwinka dorastałaby w poczuciu wielkiej rodzicielskiej miłości. Naiwnie sądziłam, że jestem w stanie jej ją dać, ale przekonałam się, że wbrew temu co twierdzą ludzie, nie jest prawdą, że ta jest matką, która wychowała, ale ta, która urodziła. Okazało się, że bez znaczenia jest tu fakt, że nie widziała dziecka trzynaście lat i przez trzynaście lat nawet o nim nie pomyślała. Mam nadzieję Arturze, że u jej boku jesteś wreszcie szczęśliwy, bo przecież kochałeś ją od zawsze. Mam też nadzieję, że Malwinka znalazła w niej to, co każda matka powinna mieć. Miłość, czułość i wyrozumiałość. Ja usuwam się w cień z nadzieją, że zdołaliście się pozbierać po tej traumie jaką Wam zafundowałam. Bądźcie szczęśliwi, bo jak nikt na to szczęście zasługujecie. Żegnajcie.

Anita

PS.

W kancelarii adwokackiej na ulicy Wojciecha Górskiego sześć u adwokata Tomasza Kaszuby zostawiłam w depozycie podpisany przeze mnie pozew rozwodowy, za pomocą którego zwracam wolność Wam obojgu. On umożliwi Wam zacieśnienie relacji z Niną, a Tobie Arturze ułożenie sobie z nią życia. Nie zostawiam żadnego adresu kontaktowego dla Was. Dla adwokata jedynie numer skrytki pocztowej, na którą może przesyłać ewentualną korespondencję.

Wyjechały na trasę szybkiego ruchu i Marta mocniej nacisnęła pedał gazu.

 - Pojedziemy jakieś trzy godzinki. To około dwustu jedenastu kilometrów. Może uda się szybciej. O tej porze nie ma jeszcze takiego ruchu. W torbie z tyłu są termiczne kubki z kawą, jeśli masz ochotę. Zatrzymamy się na chwilkę w Iławie przy jakimś dyskoncie i zrobimy zakupy. W domu mam całkiem niezły rower i możesz z niego korzystać. Niedaleko jest niewielki sklepik spożywczy a w nim koks, mydło, i powidło, ale podstawowe zaopatrzenie można zrobić.

Przez całą drogę rozmawiały i nawet żartowały. Wbrew temu, co Anita początkowo myślała o Marcie ona sama okazała się kobietą ze wspaniałą osobowością. Otwartą, wesołą i szczerą.

Na zakupach w Iławie trochę im więcej zeszło niż chwilka, ale zaopatrzyły się we wszystko. Nawet wino kupiły, żeby uczcić przeprowadzkę Anity.

 - Urządzimy sobie dzisiaj nocne Polaków rozmowy – planowała Marta. – Upieczemy na ognisku kiełbaski i napijemy się dobrego winka a wcześniej, żeby podkręcić całą przyjemność skropimy się obficie sprayem na komary, bo nas zeżrą – rozchichotała się. Anita też wybuchła śmiechem. Ten Marty był bardzo zaraźliwy.

Zjechały z wyasfaltowanej drogi na utwardzony, leśny dukt. Dojeżdżały. Między drzewami Anita dostrzegła szarą dachówkę. Wkrótce mogła podziwiać cały dom, przed którym zaparkowała Marta.

 - O matko jak tu pięknie – jęknęła Anita. – Tu naprawdę znajdę spokój i szczęście. Wspaniałe miejsce.

 - Chodź, oprowadzę cię, a potem się rozpakujemy.

Przekręciła w zamku klucz i przepuściła Anitę przodem.

 - Ten dom wybudowali moi dziadkowie. Rodzice trochę go zmodernizowali. Wygrodzili łazienkę i ubikację a także zagospodarowali strych. Dzięki temu są tu dwa dość spore pokoje na dole i dwa malutkie na górze. Tu jest kuchnia. Mała, ale wystarczająca. Trzy lata temu zrobiłam tu gruntowny remont. Bardzo pomogli mi ci znajomi, o których ci opowiadałam. Jutro pójdziemy ich odwiedzić. Mamy zaproszenie na obiad. Chodźmy jeszcze na górę. Obejrzysz te pokoiczki, ale myślę, że zostaniesz jednak na dole, bo to wygodniejsze.

Po oględzinach domu wyszły na zewnątrz. Marta poprowadziła Anitę na tyły.

 - Kiedyś był tu kwitnący ogród, ale jak rodzice pomarli nie miał się już kto nim zajmować. Zostawiłam kilka owocowych drzew i trochę krzaków agrestu i porzeczek. Wysiałam trawę i teraz tylko ją koszę jak tu przyjeżdżam. Kwiatki na pewno by zmarniały. Oczywiście jeśli chcesz, możesz sobie coś wysiać. Może jakieś warzywa? To już zostawiam w twojej gestii.

 - Jestem zachwycona i domem i okolicą. Powiedz mi teraz ile mam ci płacić miesięcznie. Nie chcę tu mieszkać za darmo.

 - Media i tak będziesz opłacać sama. Gazu tu jeszcze nie ma i wszystko jest na prąd. W kuchni można spokojnie palić w piecu kaflowym i na nim gotować. Internet będziesz musiała sobie kupić jeśli chcesz mieć dostęp. Ja od ciebie chcę tylko dwieście złotych. Zostajesz na stałe, dopilnujesz domu, a to dla mnie bezcenne. Poza tym uważam, że powinnyśmy kupić jakiegoś psa. Będziesz miała stróża i towarzysza.