SEKRET - rozdział 6

 Samych wspaniałości na święta, zdrowia i pomyślności, przyjemnych chwil spędzonych z najbliższymi  życzą:

Gośka i Gaja

ROZDZIAŁ 6

Podjechali pod dość spory, murowany budynek. Był parterowy. Wojtek oprowadził Anitę pokazując rozkład pomieszczeń.

 - Zatrudniam dwudziestu ludzi. Mają tu jadalnię i szatnię. Jest też osoba przygotowująca dla nich posiłki. Przeważnie są to treściwe zupy, ale często też smażone ryby. W lewym skrzydle mieszczą się biura. Tu masz sekretariat a dalej księgowość. Wejdźmy tam. – Już w środku przedstawił Anicie panią Nogalską. – Pani Haniu, to jest Anita Kochańska. Zastąpi panią jak przejdzie już pani na zasłużoną emeryturę. A to jest Basia Marczak – przedstawił Anicie młodą dziewczynę, która wyszła z sąsiedniego pokoju. – Basia jest referentem. Zaopatruje też nas w artykuły biurowe. Przywiozę cię tu pod koniec sierpnia i wtedy pani Nogalska wprowadzi cię w zakres obowiązków. A teraz wracajmy, bo Grażyna przygotowała nam coś smacznego.

Już przy posiłku poruszyła sprawę psa.

 - Marta uważa, że powinnam sobie sprawić zwierzaka, że będzie mi raźniej. Chciałam zapytać, czy w Iławie jest jakieś schronisko.

 - Schronisko jest, ale mam lepszy pomysł. Suka od Musików trzy miesiące temu się oszczeniła. Wiem, że trzy szczenięta już ludzie zabrali i została suczka. Była najmniejsza z miotu i to pewnie dlatego nikt jej nie chciał. W drodze powrotnej możemy wstąpić do nich i zapytać. Tamte szczeniaki poszły za darmo więc i za tego pewnie nie wezmą pieniędzy. Są szczęśliwi, że ktoś je przygarnął. Nie chcieli ich usypiać.

W drodze do Musików zapytała Wojtka, czy nie wybiera się do Iławy.

 - A potrzebujesz coś?

 - Tak. Chciałabym kupić mobilny internet. Trochę mi tego brakuje a mój laptop leży bezużyteczny. Mało oglądam telewizji a wiadomości czytam w internecie właśnie.

 - Mógłbym pojechać w piątek do południa, ale to będzie szybki kurs, bo mam sporo roboty z odławianiem. Ostatnio przyszło mnóstwo zamówień i muszę się wywiązać.

 - Jeśli tak, to może zrezygnuję. Nie chcę cię tak wykorzystywać. Właściwie mogłabym pojechać PKS-em, prawda?

 - Mogłabyś, ale autem zawsze szybciej – wyszczerzył się. – Dojeżdżamy. To ta chałupa z czerwonym dachem.

Państwo Musikowie byli już starszymi ludźmi. Oboje zastali krzątających się po obejściu. W dużym kojcu ogrodzonym siatką Anita zauważyła sukę i szczenię. Suka była najwyraźniej mieszańcem owczarka niemieckiego a szczenię łudząco ją przypominało. Miało podobne umaszczenie.

Na dźwięk klaksonu staruszkowie oderwali się od swoich zajęć i podeszli do samochodu, z którego wysiadał Wojtek i Anita. Przywitali się i Mazur od razu przeszedł do rzeczy wskazując na kojec.

 - A ta sierotka nadal tu jest? Nikt jej nie chciał?

 - Ano jak widzisz. Utrapienie z nią tylko, bo matka już nie chce jej karmić i opędza się od niej. A kogo to przywiozłeś Wojtuś?

 - To Anita Kochańska. Marta Wiślicka wynajęła jej dom. Są koleżankami. Obie zadecydowały, że przydałby im się pies a ja pomyślałem o was.

Starsza pani mocno się zdziwiła, ale spojrzała na Anitę pytając:

 - Naprawdę wzięłaby pani sunię? My nic za nią nie chcemy. Chcemy tylko, żeby trafiła w dobre ręce i miała porządny dom.

 - Ja bardzo chętnie ją wezmę – uśmiechnęła się Anita. – Jest naprawdę śliczna. Jak się wabi?

 - Nie nadawaliśmy imienia, bo pomyśleliśmy, że to właściciel powinien zrobić. Zaszczepiliśmy ją, żeby nie dostała parwowirozy i tylko za zastrzyk potrącimy, jeśli pani się zgodzi.

 - Jak najbardziej – Anita już wyciągała portfel a pan Musik otworzył kojec i przypiął suni do obróżki smycz. Anita przykucnęła przy psinie mówiąc do niej pieszczotliwie i głaskając.

 - Jest bardzo spokojna – wyjaśnił starszy pan. – Najspokojniejsza z całego miotu, ale i najwaleczniejsza. Od urodzenia musiała walczyć ze swoimi braćmi o miejsce przy cycku. Nie zawsze dawała radę to dokarmialiśmy. Nie będzie tak duża jak matka i rodzeństwo. Tak myślę – poskrobał się po czole.

 - Jestem pewna, że będę miała z niej pociechę. Bardzo państwu dziękuję za to cudo i do zobaczenia.

Wojtek podjechał pod dom Marty i pomógł Anicie z psem, który nie miał odwagi wyskoczyć z tylnego siedzenia.

 - Jak ją nazwiesz?

 - Najlepiej krótko i bez udziwnień. Co myślisz o Loli? Proste i wpada w ucho. Mam nadzieję, że szybko się do niego przyzwyczai.

Wojtek przykucnął i pieszczotliwie podrapał sunię za uchem.

 - Od dzisiaj jesteś Lola. Trzymaj się piesku i pilnuj swojej pani a my widzimy się w piątek.

Kiedy samochód Mazura zniknął za zakrętem ruszyła z Lolą na spacer. Suczka musiała się oswoić z nowym miejscem a przede wszystkim przyzwyczaić do Anity.

 - W piątek będę cię chyba musiała zabrać ze sobą. Koniecznie trzeba kupić jakieś legowisko, karmę dla trzymiesięcznego psiaka i jakieś gumowe zabawki, żeby nie przyszło ci do głowy gryźć moje buty. Kupimy też nową smycz, skórzany kaganiec i koniecznie jakąś szczotkę do czesania. Zapowiadasz się na długowłosego psa. Twój tata był chyba czystej krwi owczarkiem co dobrze świadczy o dobrym guście twojej mamy.

Obeszły spory kawałek i w końcu Anita zarządziła odwrót.

 - Trzeba wracać i coś zjeść. Idziemy piesku.

W domu ugotowała trochę ryżu i kawałek kurczaka z jarzynami. Była ciekawa, czy mała polubi marchewkę i pietruszkę. Ku jej zdumieniu Lola wyczyściła miskę do cna. Z pełnym brzuchem podreptała za Anitą do pokoju i zaległa przy wersalce.

W piątek Wojtek przyjechał znacznie wcześniej niż zapowiadał. Pojawił się przed domem kilka minut po ósmej. Zdziwiona Anita wyszła na ganek a Lola wesoło merdając ogonem przypadła do Wojtka.

 - Przyjechałem wcześniej, bo dzięki temu poświęcę ci trochę więcej czasu niż początkowo zakładałem. Pomyślałem, że powinien Lolę obejrzeć weterynarz. Niech ją zbada i powie, czy ten komponent, którym zaszczepili ją Musikowie wystarczy. Jeśli możesz, to zbieraj się i zabierz smycz.

Dzięki znakomitej logistyce Wojtka w bardzo krótkim czasie pozałatwiała wszystkie swoje sprawy i weterynarza, który orzekł, że pies jest zdrowy, dał Anicie kilka broszurek na temat żywienia i pielęgnacji szczenięcia.

Kiedy tego samego dnia wieczorem przyjechała Marta nie mogła się nadziwić, że w domu jest już pies.

 - Ależ jesteś śliczna – rzuciła Loli kolorową, gumową piłeczkę – i tyle masz zabawek. Świetnie się spisałaś Anita. Pies jest wspaniały.

 - To dzięki Wojtkowi. Zawiózł mnie do państwa Musików, bo ich suczka urodziła cztery młode. Pieski poszły od ręki a Lola jako najsłabsze szczenię została. Jest bardzo grzeczna i trzyma się nogi. Kupiłam jej wysuwaną smycz, żeby miała więcej swobody. Miałaś rację. Przynajmniej mam do kogo usta otworzyć. Ona nie odpowie, ale wydaje się taka pojętna i patrzy na mnie jakby wszystko rozumiała. Kochany psiak. Załatwiłam dzisiaj mnóstwo rzeczy. Oprócz weterynarza i zakupów dla psa zlikwidowałam to nasze wspólne konto, które mieliśmy z Arturem i założyłam nowe tylko dla siebie. Kupiłam mobilny internet. Mam zamiar zlikwidować swoje konta na portalach społecznościowych. Zacieram za sobą ślady.

 - I chyba dobrze robisz. Przynajmniej nikt nie będzie cię nękał.

Lato upływało Anicie bardzo intensywnie. Zawarła kilka znajomości. Zaprzyjaźniła się z Musikami, którym przez kilka dni pomagała w sadzie. Z Lolą wypuszczała się na coraz dalsze wędrówki i poznawała okolicę. Czasami przywiązywała smycz do roweru i wolniutko pedałując tak, żeby pies nadążył i nie zmęczył się, jechała do sklepu po zakupy. Często gościła wraz z nią u Mazurów. Oni sami posiadali olbrzymiego nowofundlanda, który polubił Lolę i wybaczał jej wszystkie psoty. Najmilszy był widok, gdy zmęczona zabawą sunia wtulała się w gęste futro Freda i zasypiała kamiennym snem. Anita najbardziej się obawiała momentu, gdy pójdzie do pracy i będzie musiała zostawić ją samą. Powiedziała o tym Grażynie a ona wyszła z propozycją, że przecież może przyjeżdżać razem z psem i zostawiać go u nich. Ten pomysł niezbyt przypadł Anicie do gustu. Uważała, że Lola jest jeszcze za mała, by przebiec każdego dnia w sumie sześć kilometrów, ale Grażyna i na to miała radę.

 - Mamy taką specjalną przyczepkę, którą Wojtek zrobił kiedyś dla naszego drugiego psa. To był zwykły kundelek, ale bardzo kochany i wierny. Ze starości cierpiał na reumatyzm i nie mógł się poruszać. Wojtek podpinał przyczepkę z siedzącym w niej Baddym do roweru i ciągnął ją za sobą, albo robił to Fred. To bardzo wygodne.

Lola na pewno się w niej zmieści, bo Baddy był od niej niewiele mniejszy.

To rozwiązanie okazało się idealne a Anita pomyślała, że powinna zainwestować we własny rower, żeby nie nadużywać uprzejmości Marty.

Czas mijał. Przyzwyczaiła się do życia tutaj. Czasami tęskniła za tym dawnym, rodzinnym. Brakowało jej Artura i Malwiny. Nic o nich nie wiedziała, nie otrzymała spodziewanych papierów rozwodowych od prawnika co świadczyło o tym, że ani jej mąż ani córka nie wrócili do Warszawy, nie byli w domu i nie przeczytali kartki, którą im zostawiła. Nadal była więc mężatką. Tu unikała kontaktów z mężczyznami, którzy czasem proponowali jej randki. To i tak nie było dla niej. Nadal kochała Artura a ból związany z jego i Malwiny odejściem nieco zelżał. Gdy ponure myśli i tęsknota za bardzo ją przytłaczały zabierała Lolę i biegała z nią wzdłuż brzegu jeziora. Czasem zapuszczały się aż pod Ośrodek Wypoczynkowy „Pod Omegą”. Szybko przemierzały niewielką plażę usianą letnikami, mijały marinę i zapuszczały się w las. Takich ośrodków położonych tuż nad brzegiem było kilka. Anitę cieszyła myśl, że nie mieszka przy żadnym z nich. Letnicy bywali hałaśliwi i zostawiali po sobie bałagan.

Pierwsze w tym miejscu święta Bożego Narodzenia spędziła z Mazurami. Przyjechała też Marta, która od kilku lat gościła u nich na wigilii. Wojtek zaopatrzył je w tak ogromną ilość ryb, że miały co jeść jeszcze przez parę miesięcy. Siedząc z Martą przed płonącym kominkiem mówiła jej jak bardzo się czuje szczęśliwa w tym miejscu.

 - Mam świetną pracę, prawdziwych przyjaciół, kochanego psa i dookoła dobrych ludzi. Czy można chcieć czegoś więcej?