SEKRET - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

 - Jeśli mamy mieć psa, to może lepiej wziąć takiego ze schroniska. Jest tu jakieś?

 - Pewnie jest, ale dokładnie nie wiem gdzie. Muszę dopytać – Marta podeszła do niewielkiego składziku i otworzyła drzwi na oścież. - Tu trzymam drewno na opał. Teraz nie będzie ci potrzebne, ale zimą na pewno z niego skorzystasz. Gdyby brakło, zawsze możesz zadzwonić do Wojtka Mazura lub Grażyny, jego żony. To ci moi znajomi. Później podam ci ich numery telefonów. On zawsze chętnie przywiezie a ty po prostu zwrócisz mu pieniądze. Zazwyczaj przywozi całe klocki, ale że jest fajnym facetem, rąbie mi je na szczapy. Tu z boku wiszą narzędzia ogrodnicze, gdybyś jednak zdecydowała się coś zasadzić. I to chyba wszystko. Mam nadzieję, że szybko się tu zaaklimatyzujesz.

 - Na pewno. Już kocham to miejsce.

 - No dobra, to teraz chodźmy się rozpakować i przygotować coś do jedzenia.

Ponacinały kiełbaski i nadziały je na specjalnie do tego celu przystosowane, zaostrzone pręty. Marta zawiesiła je między dwoma metalowymi stojakami. To przypominało rożen. Samo ognisko wyglądało bardzo profesjonalnie ogrodzone bezpiecznym kamiennym kręgiem. Anita ustawiła na stole termosy z herbatą i kawą, pokrojone pieczywo i talerzyki. Początkowo jadły w milczeniu, które jednak przerwała Marta.

 - Tego dnia, gdy wyciągnęłam cię na zwierzenia do restauracji powiedziałam ci, że i ja kiedyś przeżyłam tragedię. To stało się niedaleko stąd, ale zacznę od początku. Kiedy skończyłam podstawówkę i poszłam do liceum poznałam chłopaka. Chodził do równoległej klasy i znacznie się różnił od swoich rówieśników. Był wysoki i dobrze zbudowany. Nie wyglądał jak piętnastoletni młodzik, ale jak mężczyzna głównie dlatego, że od najmłodszych lat ciężko pracował na gospodarstwie, które prowadził razem z matką. Kobieta była słabego zdrowia i często niedomagała. Większość obowiązków spadała wtedy na Roberta. Nie narzekał jednak. Miał pogodne usposobienie i kawał naprawdę dobrego charakteru. Tym właśnie mnie ujął. Zakochaliśmy się w sobie i staliśmy się nierozłączni. Kiedy byliśmy w maturalnej klasie zmarła jego mama. Rozpaczał strasznie a ja pocieszałam go jak potrafiłam. Po maturze został na gospodarstwie. Chciał je zmodernizować i rozwijać. Miał plany. Ja pragnęłam się dalej uczyć, ale też chciałam wybrać coś, co będzie blisko, żeby daleko nie dojeżdżać. W Iławie jest Szkoła Wyższa imienia Pawła Włodkowica i to tam postanowiłam złożyć papiery na administrację. Dostałam się. Dzięki temu mogliśmy się widywać z Robertem niemal codziennie. Będąc na trzecim roku zostałam sierotą. Rodzice mieli straszny wypadek i oboje go nie przeżyli. Teraz to Robert był pocieszycielem i lekarstwem na rozpacz. Kiedy się trochę otrząsnęłam, zaczęliśmy snuć plany. Chcieliśmy się pobrać i osiąść na gospodarce Roberta. Gdy minął okres żałoby zaczęliśmy się przygotowywać do tego najważniejszego dla nas dnia. Jego garnitur już wisiał w szafie, a moją sukienkę kończono szyć. Ślub miał się odbyć w zimowe święta. Na początku grudnia sypnęło szczodrze śniegiem, choć mróz nie był zbyt mocny. Jeziorak częściowo zamarzł, ale nie na tyle, by móc się poruszać po nim jak po twardej ziemi. Gromada dzieciaków z podstawówki wyciągnęła łyżwy i zaczęła szaleć po cienkiej tafli. Lód nie wytrzymał i załamał się pod dwojgiem z nich. Robert szedł właśnie do mnie tego dnia i zauważył, co się dzieje. Bez namysłu ruszył na pomoc. Niestety był znacznie cięższy od tych chłopców. Jakoś udało mu się doczołgać do jednego z nich i wyciągnąć go na powierzchnię. Zbiegli się w międzyczasie ludzie i zaczęli organizować pomoc. Drugi chłopak poszedł pod tę lodowatą wodę jak kamień. Robert zrzucił z siebie wszystko co mógł i zanurkował. Wtedy ludzie stojący na brzegu widzieli go ostatni raz. Nie wypłynął ani on, ani ten chłopak. Siedziałam w domu i wyglądałam Roberta. Zaniepokoiłam się, że długo go nie ma. Ubrałam się i wyszłam mu naprzeciw. Z daleka zobaczyłam zbiegowisko i już wiedziałam, że coś się stało. Zemdlałam, gdy ludzie powiedzieli mi, że to o Roberta chodzi. Nie mogłam w to uwierzyć. Był przecież taki silny, świetnie pływał… - Marta rozpłakała się. – Owdowiałam zanim jeszcze wyszłam za mąż. Pojawił się Wodny Patrol Straży Miejskiej wraz z nurkami. Szukali ich kilka godzin. Podziurawili jezioro jak sito, ale dzięki temu znaleziono i wyciągnięto Roberta, i tego chłopca. Ich widok jeszcze długo śnił mi się po nocach. Miałam depresję i nie potrafiłam sobie z nią poradzić. Wtedy z pomocą przyszli Mazurowie. Pilnowali mnie na zmianę, żebym nie zrobiła czegoś głupiego, bo nie chciałam żyć. Nigdy nie zostawiali mnie samej. Dzięki nim jakoś doszłam do siebie. Obroniłam pracę magisterską. Po obronie Grażyna powiedziała mi, że muszę stąd wyjechać. Wyjechać po to, żeby nabrać dystansu do tej bezsensownej śmierci. Uruchomili jakieś swoje znajomości i załatwili mi mieszkanie w Warszawie. Potem już sama znalazłam pracę i jakoś zaczęłam funkcjonować. Próbowałam przez te wszystkie lata ułożyć sobie życie osobiste na nowo, ale nie udało mi się. Ja nadal kocham Roberta mimo, że upłynęło od jego śmierci ponad dziesięć lat i dopóki się to nie zmieni, nigdy nie zaangażuję się w nowy związek. Zresztą dobrze mi samej ze sobą. Już od kilku lat nie szukam dla siebie nikogo. Przyjeżdżam tutaj najczęściej jak się da. Idę na grób mojego ukochanego, popłaczę, powspominam, pożalę się i zaraz mi lepiej. Ot, cała historia.

Anita siedziała jak skamieniała. Była wstrząśnięta tą opowieścią. Nigdy nie spodziewałaby się, że to będzie coś aż tak dramatycznego. Przytuliła się do Marty.

 - Nawet nie wiesz, jak bardzo ci współczuję i jak bardzo mi cię żal. Los bywa okrutny i przewrotny. Potrafi wywrócić nasze życie do góry nogami i postawić je na głowie. Przeszłaś straszne rzeczy. Nikt nie zasługuje na takie przeżycia a zwłaszcza ty, bo jesteś takim dobrym człowiekiem.

Obudził ją śpiew ptaków za uchylonym oknem. Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do swoich myśli. Takie poranki to prawdziwe szczęście. Radosne, słoneczne i po prostu piękne. Skorzystała z łazienki i przebrała się w krótkie spodenki i jakiś t-shirt. Marta pewnie jeszcze spała a Anita nie chciała bezczynnie czekać aż się obudzi. Włączyła czajnik i nasypała do kubków aromatycznej kawy. Pokroiła kilka wczorajszych kiełbasek i usmażyła na nich jajecznicę. Z kubkiem kawy wyszła na próg domu i odetchnęła głęboko. Jakże to powietrze było inne od tego warszawskiego. Zeszła kilka schodków i ruszyła w stronę jeziora. Nie było dalej jak jakieś trzydzieści metrów od domu. Stanęła nad jego brzegiem wspominając wczorajszy wieczór i zwierzenia Marty. Bardzo jej współczuła. Te tragiczne wydarzenia zostawiły w niej swój ślad i choć minęło tyle czasu, ona nie wygląda na taką, która się z nimi pogodziła. Dopiero teraz zrozumiała dlaczego w pracy nie bardzo ją lubiano. Nie była towarzyska i wcale tego towarzystwa nie szukała. Tę dramatyczną część swojego życia zamknęła za wielkim murem, ale to wcale nie znaczyło, że przestała o tym myśleć. Robert nie powróci do żywych a ona w jakimś sensie przez jego śmierć też pozostała martwa. Nie szuka nikogo, wybrała samotność i jak twierdzi, dobrze jej z tym.

Poczuła rękę na ramieniu i uśmiechnęła się.

 - Już wstałaś? A ja nie mogłam się oprzeć, żeby nie popatrzeć na jezioro. Jest po prostu cudne. Zrobiłam śniadanie i lepiej chodźmy, żeby całkiem nie wystygło.

Zajadały jajecznicę z wielkim apetytem. To rześkie powietrze sprawiło, że zasiadły do stołu głodne. Marta posmarowała masłem kolejną kromkę.

 - Zaraz jedziemy do Iławy. Mam koleżankę, która kilka lat temu otworzyła w mieście salon odnowy biologicznej. Dzwoniłam do niej jeszcze z Warszawy i umówiłam nas. Odstresujemy się trochę, a potem pojedziemy prosto do Mazurów na ten proszony obiad.

Salon oferował dość sporo. Skorzystały z pedicure i manicure, odprężającego masażu, okładów z ciepłych kamieni i maseczki z czekolady. Na koniec usiadły u fryzjera, który modnie podciął obu paniom włosy i potraktował je farbą. Samopoczucie i Marty, i Anity zdecydowanie zyskało. W dobrych nastrojach podjechały pod okazały dom Mazurów. Wojtek był na podwórzu i od razu podszedł się przywitać. Za nim przybiegła Grażyna. Marta przedstawiła im Anitę a Anicie ich.

 - Macie wyczucie czasu – pochwaliła Grażyna. – Za chwilę podaję obiad. Chodźcie.

Anita była pod wrażeniem gościnności gospodarzy. Obiad był pyszny a zwłaszcza drugie danie. Nigdy w życiu nie jadła szczupaka, a ten przygotowany przez Grażynę podany był w całości, a do niego szary sos z nutką musztardy i chrzanu.

Przy kawie Marta zagaiła na temat zatrudnienia Anity w gospodarstwie hodowlanym.

 - Myśleliśmy nad tym. Mamy jedną panią, która we wrześniu odchodzi na emeryturę i dopiero wtedy moglibyśmy cię zatrudnić. Jeśli się zdecydujesz, nie będziemy nikogo szukać na miejsce Nogalskiej. Pytanie tylko, czy dasz radę do września przeżyć bez pracy. To prawie trzy miesiące.

 - Przeżyję. Mam trochę oszczędności więc nie jest tak, że zostałam całkiem bez pieniędzy. Ostatnio prawie nic nie wydawałam poza opłatami za mieszkanie. Jak się człowiek czymś gryzie to nawet na jedzenie nie ma ochoty.

Wojtek uśmiechnął się na takie dictum szeroko.

 - Już my sprawimy, żebyś się nie nudziła. W tygodniu pokażę ci nasze królestwo a jest dość spore. Od czasu do czasu przywiozę ci jakieś ryby, żebyś miała urozmaicenie. Skupisz się na czyszczeniu to i myśleć nie będziesz o przykrych rzeczach. Marta doskonale wie jak to wygląda. Poza tym niedaleko jest las. Możesz jeździć na grzyby. W sierpniu pokazują się pierwsze podgrzybki. Możesz suszyć i zaprawiać. Teraz pod koniec czerwca szykuje się wysyp kurek. Też pyszne. Jestem pewien, że nudzić się nie będziesz i zawsze jakieś zajęcie znajdziesz.

Kiedy żegnały się z gospodarzami Grażyna wręczyła im po reklamówce.

 - Macie tam już sprawione i wyfiletowane rybki. Jest sum, karp i amur. Od razu dajcie do lodówki. W tygodniu Wojtek podjedzie i zabierze cię do nas Anita, ale wcześniej zadzwonimy.

 - Bardzo wam dziękuję. Marta w niczym nie przesadziła. Jesteście wspaniali.

Niedziela upłynęła im na łazędze. Marta oprowadziła ją wzdłuż jeziora, pokazała najciekawsze miejsca, drogę do lasu i mały sklepik, w którym zaopatrywali się mieszkańcy. Późnym popołudniem żegnały się do następnego weekendu.

 - Gdybyś coś potrzebowała, to zadzwoń. Przywiozę – obiecywała Marta. – Rower jest do dyspozycji. Możesz nim jeździć dokąd chcesz. Rządź się i zapytaj Wojtka o to schronisko dla psów, bo obie o tym zapomniałyśmy.

We wtorkowy wieczór zadzwoniła Grażyna z informacją, że jutro o dziesiątej podjedzie Wojtek. Ucieszyła się, bo miała do niego trochę pytań. Mazur przyjechał zgodnie z zapowiedzią. Już na miejscu przesiedli się z osobowego auta do melexa. Był niezastąpiony w jeździe po wąskich groblach oddzielających stawy, w których hodowano różne gatunki ryb.

 - Mamy tu głównie karpia i amura, ale sprowadzam też narybek szczupaka, sandacza, suma i płoci. Lubię różnorodność. Mamy tu nawet węgorze.

  - Uwielbiam węgorze zwłaszcza wędzone, ale w Warszawie kosztują majątek i rzadko sobie na nie pozwalałam.

 - Tu też nie są tanie. To dlatego, że to wymagająca ryba. Normalnie rozmnażają się tylko w jednym miejscu, w Morzu Sargassowym. Nie rozmnażają się w sztucznej hodowli. Rokrocznie zasilam swoją kupując narybek i płacąc za kilogram około pięćset euro. Trzeba go karmić przez co najmniej siedem lat, żeby osiągnął odpowiedni rozmiar i wagę. Jak więc widzisz, nie może być tani, bo hodowcy ponoszą ogromne koszty, które muszą się zwrócić. Teraz podjedziemy do biura. Pokażę ci jak to wszystko wygląda.