ZAŚLEPIENIE - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Zapłakana wbiegła wprost w otwarte drzwi windy. Musiała ochłonąć. Już nawet przestała liczyć jak wiele razy przyłapywała go z modelkami. Ten raz był pierwszym, gdy nakryła go tak otwarcie. Poprzednio nawet nie wiedział, że go obserwuje. Kiedy wyjechał na weekend do Mediolanu i zostawił ją z dziećmi nie pokojarzyła, że tam mieszka i pracuje ich była, sztandarowa modelka Klaudia. Dużo później usłyszała strzępy telefonicznej rozmowy i wywnioskowała, że Marek właśnie z nią rozmawia, wspomina ten upojny wspólnie spędzony czas i obiecuje jej następne wizyty. Straciła rachubę jak wiele kobiet przewinęło się przez jego ramiona a przecież robił tak jak był z Pauliną i nie inaczej postępował, gdy ożenił się z Joasią. Teraz był wolnym człowiekiem więc właściwie te jej pretensje nie mają uzasadnienia. Może robić co chce. Z drugiej strony chyba nie do końca. Ma dzieci a to też do czegoś zobowiązuje. Nagle dotarło do niej, że to wszystko nie ma sensu. On nigdy jej nie pokocha i już dawno powinna to zrozumieć. Ile można czekać? Rok, dwa lata, dziesięć lat? Zrobiła dla niego wiele. Nadal robi, ale przecież nie zmusi go do poślubienia jej z wdzięczności, bo ten związek byłby budowany na fałszywych podstawach i pewnie długo by nie przetrwał. Zdradzałby ją tak jak Paulę i Joasię. Żal było jej tylko dzieci. Nie był dla nich dobrym przykładem.

Poczuła chłód i splotła ramiona przyciskając je do siebie. Powoli odzyskiwała spokój. Wytarła twarz i zaczerpnęła głęboki haust powietrza. – Już dobrze Ula, już dobrze. On ma prawo do własnego życia i nie możesz go ograniczać. Będzie, co będzie. Dobrze jak nie za dobrze…

Ktoś szarpnął nią gwałtownie sprawiając, że niemal straciła równowagę. Przestraszyła się. Przed nią ciężko dysząc stał Marek.

 - Ula… przepraszam. Pozwól sobie wytłumaczyć…

 - Z niczego nie musisz mi się tłumaczyć i za nic nie musisz mnie przepraszać. To twoje życie i możesz z nim robić co tylko chcesz a ja nie powinnam cię krytykować. Zareagowałam zbyt emocjonalnie i to ja bardzo cię przepraszam. Nie byłam przygotowana na taki widok i stąd ten szok.

 - Ona przyszła wymusić na mnie zaaprobowanie jej jako twarzy kolekcji…

 - Nie chcę nic wiedzieć – przerwała mu. – To nie moja sprawa.

Nie opowiadaj mi. Wracam do pracy – wyminęła go i ruszyła w stronę budynku firmy.

W porze lunchu zjechała na trzecie piętro do bufetu. Przy stoliku, który zwykle okupowała wraz z Izą, prawą ręką Pshemko, Elą bufetową i Alą - asystentką Sebastiana, zastała tylko tę ostatnią. Ela była zajęta obsługiwaniem klientów. Pomachała jej tylko przywołując jednocześnie, żeby odebrała sobie kawę i kanapkę. Z tacą podeszła do stolika witając się z Alą. Milewska była najstarsza z nich, ale to z nią przyjaźniła się najbardziej często czerpiąc z jej doświadczeń. Ala od początku wiedziała, że Ula darzy miłością Marka i od początku starała się wybić jej to z głowy.

 - Ależ jesteś elegancka – pochwaliła taksując Ulę od stóp do głów. – Naprawdę ładnie ci w tej zieleni i wreszcie przekonałaś się do makijażu.

 - Musiałam coś zmienić. Miałam dość samej siebie i tych niemodnych ciuchów z drugiej ręki. Kupiłam też samochód i przestałam się poruszać komunikacją miejską.

 - Noo, gratuluję. Mimo to wyglądasz na przemęczoną. Jakaś blada jesteś… Pewnie Marek zarzuca cię robotą. Serca nie ma drań.

 - Nie zleca mi więcej niż zwykle. Nie obwiniaj go za wszystko.

 - A co to dzisiaj była za akcja? – Ula zdziwiona podniosła głowę. – No nie udawaj. Widziałam jak lecisz zaryczana do windy a zaraz za tobą Marek.

 - Aaa… to…, nic takiego. Po prostu nerwy mnie trochę poniosły.

 - Nerwy? Znowu go przyłapałaś z jakąś modelicą? – bardziej stwierdziła niż spytała Milewska. Ula spuściła głowę. Nie chciała kolejny raz tego roztrząsać tym razem z Alą.

 - Daj spokój Ala… On jest wolnym człowiekiem i może robić co chce.

 - To prawda, ale czemu na oczach całej firmy? Ja też widziałam niejeden raz jak obściskiwał modelki. Nie rób z niego świętego i daj sobie wreszcie z nim spokój. On nie jest dla ciebie i nie zasługuje na ciebie. Odpuść i zacznij żyć własnym życiem a nie życiem jego i jego dzieci.

Zanosiło się na kolejne kazanie. Nie mogła już tego słuchać. Każdy wiedział lepiej co powinna zrobić i jak ułożyć sobie przyszłość. Dopiła pośpiesznie kawę i zapakowała kanapkę w serwetkę. Podniosła się z krzesła.

 - Przepraszam Alu, ale muszę już iść. Mam sporo pracy. Wybieramy twarz kolekcji. Na razie.

Zeszła z Markiem na firmowy parking. Z ciekawością obejrzał jej nowy nabytek.

 - Niezłe, naprawdę niezłe. Jak na sześciolatka świetnie wygląda. Dobrze ci się jeździ?

 - Dobrze, ale wciąż trochę niepewnie. Z czasem nabiorę wprawy. Pojadę za tobą.

Na Pańskiej przesiadła się do jego Lexusa i nie zwlekając pojechali do przedszkola. Na widok Uli dziewczynki wydały z siebie przeciągły pisk i podbiegły przytulając się do jej kolan. Przykucnęła i rozdała im buziaki.

 - Tak bardzo stęskniłyście się za mną?

 - Bardzo. Zrobisz nam dzisiaj naleśniki? Tata nie umie.

 - Zobaczymy. Najpierw zabieramy was na zakupy.

Obkupili je od stóp do głów. Marek wydał majątek na buty, sukienki, rajtuzy i spodnie. Do tego doszły cieplejsze płaszczyki i kurtki. Po dwóch godzinach wszyscy mieli dość i Marek zarządził odwrót.

 - Jedźmy do mnie. Usmażę im te naleśniki.

 - Pomogę ci. Przy okazji może się nauczę.

Wyciągnęła dziewczynkom kosz z zabawkami i zaczęła przygotowywać ciasto. Podała Markowi biały ser, cukier i trochę rodzynek.

 - Namocz je i dodaj do sera i cukru. Zrób taką masę. Ja zacznę smażyć.

Skupiła się na tej czynności i zamilkła. Marek ucierał ser przyglądając się jej w milczeniu. Była jakaś inna. Zamyślona i nieobecna. Złożył to na karb zmęczenia. Nawet nie pomyślał, że mogła poczuć się dotknięta tym, co zobaczyła dzisiaj rano u niego w gabinecie. Zerknął na talerz, na którym układała usmażone naleśniki.

 - Ula, wystarczy…

 - Co…? – spojrzała na niego rozkojarzona. Pokazał palcem talerz.

 - Wystarczy. Nie damy rady zjeść więcej.

Kiwnęła głową ściągając patelnię z palnika.

 - Zabierz je do pokoju. Ja wyjmę jeszcze dżem i zaleję herbatę.

Posmarowała dzieciom naleśniki i zwinęła je w rulonik. Sama sięgnęła po jednego i zaczęła go skubać.

 - Te zakupy dzisiejsze poddały mi pomysł, który muszę przedyskutować z Pshemko. Pomyślałem o kolekcji dziecięcej. Już raz projektował dla młodzieży więc może i dla dzieci mógłby? Zabrałbym któregoś dnia do firmy moje córki. Mogłyby posłużyć jako modelki dziecięce.

 - To świetny pomysł, ale jak mistrz się nie zgodzi to nici z tego.

 - Już ja go przekonam. Upiję go czekoladą a potem wykorzystam – parsknął śmiechem, gdy zwizualizował sobie tę myśl. – Jutro z nim pogadam. A co ty tak skubiesz? Spójrz ile myśmy już zjedli. Wcinaj.

 - Nie jestem głodna – zdjęła okulary i potarła zmęczone powieki. – Zapakuję wam w pojemnik to weźmiecie do domu.

 - Zmęczona jesteś. Nie będziemy ci siedzieć na karku. Pozmywam po kolacji i wyniesiemy się a ty połóż się wcześniej i daj odpocząć nogom.

Uściskała dziewczynki a one ją. Pytały kiedy do nich przyjdzie, ale nie potrafiła im odpowiedzieć.

 - Na pewno niedługo. A jak już przyjdę to upieczemy ciasteczka. Będzie fajna zabawa. Obiecuję – podniosła się z kucek. Marek pochylił się i cmoknął ją w policzek.

 - Bardzo dziękuję Ula za wszystko. Dobrej nocy.

Zamknęła za nimi drzwi i dotknęła miejsca, w które ją pocałował. To zdarzało się niezmiernie rzadko a właściwie tylko okazjonalnie. Nie wiedziała dlaczego akurat dzisiaj to zrobił. Takimi gestami wzbudzał w niej złudne nadzieje. Tak trwała od jednego pocałunku do drugiego wyobrażając sobie nie wiadomo co i rojąc o czymś romantycznym. Dla niego zapewne te gesty były bez znaczenia a dla niej kolejną nadzieją, która umrze w niej jak wiele poprzednich.

Pshemko zapalił się do pomysłu Marka. Nie zrzędził, nie marudził, tylko zaczął szkicować zanim jeszcze Marek opuścił pracownię. Kazał mu za tydzień przyprowadzić dziewczynki.

 - Weźmiemy miarę z obu i będziemy się jej trzymać. Posłużą za wzór. A teraz już idź i daj mi pracować.

Marek nawet nie zdawał sobie sprawy jak bardzo pobudził wyobraźnię mistrza. Kolekcja na pokaz była już gotowa więc mógł skupić uwagę na czymś nowym. Pomysły strzelały mu w głowie jak fajerwerki. Pierwsze opisane projekty przekazał Izie. Ona miała uszyć prototypy.

 - Mamy tydzień Izabelo. Niech Izabela dobierze sobie dwie najsprawniejsze szwaczki i zacznie kroić i fastrygować. Rozmiar na typowe pięcioletnie dziecko. Jak przyjdą małe modelki, wtedy je zmierzymy i dopasujemy tak jak trzeba.

Iza przewróciła tylko oczami. Mistrz najpierw powinien wziąć miarę a potem kazać jej szyć. Nie odważyła się jednak sprzeciwić, żeby nie wywołać w nim furii. Ostatnia rzecz jakiej pragnęła to doprowadzenie go do ostateczności.

Marek pojawił się zgodnie z życzeniem mistrza po tygodniu i przyprowadził swoje dwie pociechy. Pshemko był oczarowany ich urodą.

 - No Marek, ależ one piękne. Już są piękne, a jak dorosną, będą łamać serca mężczyzn. Dla jednej jest sukieneczka, dla drugiej komplet spodnie i bluzeczka. Izabelo! Proszę mierzyć.

Dziewczynki były zachwycone. Podobała im się ta zabawa w modę. Chętnie pozwalały się przebierać i mierzyć. Czarek robił im zdjęcia.

 - Kolekcję pokażemy na pokazie jesienno-zimowej. Mam w głowie projekty płaszczyków, ciepłych sukieneczek i całych kombinezonów. Będzie hit. Zobaczysz – mówił rozanielony projektant.