"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Ludka stała na zewnątrz i kibicowała panu Władkowi, który przykręcał szyld z napisem „PIEROGARNIA U LUDMIŁY”.

 - Trochę niżej z prawej strony panie Władku. O tak. Teraz idealnie. Bardzo dziękuję. – Władek zszedł z drabiny i przyjrzał się szyldowi.

 - Pięknie to zrobiłaś jak profesjonalistka. To kiedy planujesz otworzyć?

 - Pojutrze, w poniedziałek. Kupiłam już wszystkie potrzebne rzeczy. Jutro jeszcze tylko wyskoczę po zamówione mięso mielone do farszu i wędzony boczek. Skwarki muszą być, bo bez nich pierogi nie są już takie smaczne. Niech pan wejdzie do środka i zobaczy wystrój. Może trzeba będzie coś zmienić?

Wnętrze przedstawiało się bardzo schludnie. Przemalowana, stara lada miała posłużyć do obsługi gości. Po drugiej stronie naprzeciwko lady zrobiona była szeroka półka, coś w rodzaju roboczego blatu, na którym Ludka miała wałkować ciasto na pierogi. Obok stał piec a na nim duże garnki z wiecznie wrzącą wodą. Władek omiótł wnętrze wzrokiem.

 - Bardzo ładnie wyszło. Te stoliczki są genialne. Nawet nie wiedziałem, że zmieści się aż pięć. Nie są za małe, takie w sam raz.

 - Też tak uważam. Kupiłam je niemal za bezcen od człowieka, który likwidował interes. Pierogi będę podawać na plastikowych tackach. Przynajmniej zaoszczędzę czas na myciu talerzy i sztućców.

Wieczorem, kiedy Lusia poszła już spać Ludka usiadła jeszcze i starannie wykaligrafowała menu wraz z cennikiem. Wcześniej zorientowała się ile może wziąć za porcję pierogów liczącą sześć sztuk. To była mała porcja za siedem złotych. Duża, licząca dwanaście pierogów za czternaście. Ceny były konkurencyjne. Musiały takie być przynajmniej na początku. W okolicznych restauracyjkach też sprzedawane były pierogi, ale stanowiły tylko jedno z oferowanych dań i przeważnie były wcześniej mrożone. U niej były daniem głównym. Postawiła na różnorodność, czyli na różne rodzaje farszu. Oczywiście królować miały te z mięsem i kapustą z grzybami, ale nie zabrakło też w ofercie tych ze szpinakiem z serem fetą, z twarogiem, leniwych, ruskich, czy z sezonowymi owocami, a nawet z kaszą gryczaną. Boczek był obowiązkowy, ale nie do każdego farszu pasował. Tu postanowiła zrobić gęste dipy na bazie jogurtu z czosnkiem, chili, czy szczypiorkiem. Teraz zostały jej jeszcze do napisania godziny otwarcia. Zdecydowała, że otwierać będzie o dziesiątej a zamykać o osiemnastej w dni powszednie, natomiast w sobotę będzie czynne od dziesiątej do czternastej. Trochę czasu musi mieć też dla siebie i Luśki, choć miała świadomość, że ilość pracy będzie ogromna.

Piętnastego lipca pierogarnia otworzyła swoje podwoje. Sąsiedzi stawili się wszyscy. Część z nich już zdążyła poznać, z pozostałymi witała się po raz pierwszy. Żeby uczcić to wydarzenie otworzyła dwie butelki szampana a po nich poczęstowała wszystkich pachnącymi pierogami. Zajadali w milczeniu, co nieco Ludkę zaniepokoiło.

 - Smakuje wam, czy nie?

 - Ludka – odezwała się Karska – to jest boskie. Farsz pyszny i taki soczysty, sosy rewelacyjne a ciasto cieniutkie. Takie właśnie powinno być. Zrobisz prawdziwą furorę.

Inni też zachwalali. Mówili, że ma niesamowity dryg do robienia pierogów jakby urodziła się do takiej roboty. Wandzia, żona Władka podeszła do niej i nachyliła się do jej ucha.

 - Nie potrzebujesz pomocy? Ja chętnie przychodziłabym i może choć ciasto wałkowała. Siedzę w domu na bezrobociu i nudzę się jak mops.

 - Ja bardzo chętnie, – Ludka popatrzyła na nią - ale musi pani wiedzieć, że to zaledwie początek. Nie mam pojęcia, czy ten interes wypali, czy nie. Nie mogę pani zaoferować porządnej zapłaty, bo ja sama nie zarabiam jeszcze, a tylko inwestuję. Mogę pójść na taki układ, że rozliczymy się po miesiącu, jak będę znać wysokość utargu. Poza tym z niego moje jest tylko pięćdziesiąt procent. Drugie pięćdziesiąt dostanie pani Karska, bo w ten sposób będę jej płacić za wynajem tego lokalu.

 - Tym sobie głowy nie zawracaj. Ja wiem przecież, że na razie nic nie możesz obiecać. Poza tym ja nadal dostaję zasiłek i mogę na razie pracować za darmo dopóki interes się nie rozhula.

 - No skoro tak, to ja z wielką przyjemnością przyjmuję pani pomoc – zerknęła na wiszący na ścianie duży zegar. – Dochodzi dziesiąta. Za chwilę mogą pojawić się pierwsi klienci. Podpalę palniki, niech woda zacznie wrzeć.

Sąsiedzi rozeszli się. Została tylko Wandzia, która już od teraz zadeklarowała pomoc. Na zapleczu siedziała Lusia i składała styropianowe pudełka dla tych, którzy chcieliby kupić pierogi na wynos. Ludka wróciła do lepienia, a Wanda wałkowała ciasto. Kilka minut po dziesiątej pojawiła się pierwsza grupka klientów. Byli młodzi, roześmiani, zapewne studenci, którzy zawitali do Gdańska w celach turystycznych. Złożyli zamówienie i zajęli miejsca przy stolikach. Ludka uwijała się jak w ukropie, ale wkrótce stawiała przed nimi talerze z pachnącymi pierogami i herbatę z cytryną.

 - Proszę bardzo. Życzę państwu smacznego.

Do lady podeszła dziewczyna i zapytała

 - Przepraszam panią, czy sprzedaje pani pierogi też na wynos?

 - Oczywiście, jak najbardziej –Ludka zbliżyła się do niej. - Ile by pani chciała i z jakim farszem?

 - Wzięłabym trzydzieści z mięsem. Są genialne. Dawno nie jedliśmy tak smacznych.

 - Proszę usiąść i skończyć jeść. Ja zaraz przygotuję porcję i przyniosę do stolika.

Zawołała Lusię i poprosiła ją o przyniesienie kilku pudełek. Potem wbiła na kasę fiskalną należność za zamówienia i oczom nie mogła uwierzyć, bo razem z tymi pierogami na wynos zrobiło się sto pięćdziesiąt jeden złotych. Skrzętnie zanotowała tę sumę w zeszycie. - Gdyby tak było każdego dnia, ten interes kręciłby się jak złoto – pomyślała.

Młodzież zjadła, zapłaciła, podziękowała i wyniosła się. Po nich zawitała para staruszków, najwyraźniej małżeństwo. Zamówili na wynos czternaście pierogów ze szpinakiem mówiąc, że jeśli im będą smakowały, to przyjdą tu ponownie.

Obie z Wandą nie oszczędzały się. Wbrew obawom Ludki ruch był jak na Marszałkowskiej. Jedni wchodzili, drudzy wychodzili. Jedni konsumowali na miejscu, inni brali na wynos. Znamienne było to, że żaden z klientów nie wnosił zastrzeżeń i wszystkim pierogi bardzo smakowały. Od tych pochwał serce Ludki rosło, bo dzięki nim jeszcze bardziej uwierzyła w siebie i we własne możliwości.

Zamknęły kilka minut po osiemnastej. Posprzątały i umyły podłogę. Umówiły się następnego dnia o siódmej rano. Do dziesiątej na pewno zdążą przygotować wszystko do sprzedaży. Już w domu Ludka policzyła utarg. Suma przeszła jej najśmielsze oczekiwania. W kasie było ponad tysiąc dwieście złotych. Napracowały się obydwie, ale było warto. Gdyby tak było każdego dnia, to pod koniec miesiąca wypłaci pieniądze pani Wandzi i zapłaci Karskiej za wynajem. Porozdzielała do kopert utarg i zrobiła pierwszy wpis w księdze przychodów. Chciała być uczciwa i odprowadzać należny podatek do urzędu skarbowego. Nie chciała mieć problemów z prawem. Przyrzekła też sobie, że nigdy nie będzie brała towaru na kredyt. Umówiła już dostawców na stałe i nie musiała sama jeździć po produkty. Zresztą nie była mobilna.

Było jej szkoda Lusi. Mała próbowała znaleźć sobie jakieś zajęcie, ale najczęściej nudziła się siedząc na zapleczu. Ludka zainwestowała w kredki i kilka książeczek do kolorowania. To pozwalało choć na jakiś czas zająć uwagę małej. – Jak pójdzie do szkoły, to będzie zupełnie inaczej. Będzie odrabiać lekcje i uczyć się. Nie będzie miejsca na nudę. - Mimo to starała się siostrze jakoś wynagrodzić ten wieczny brak czasu. W sobotnie popołudnia najczęściej wychodziły pospacerować, a w niedzielę organizowała jej kino, czy wycieczki na plażę lub do ZOO. Mała uwielbiała zwierzęta i ogród zoologiczny był jej ulubionym miejscem rozrywki.

Wyszła spod prysznica i przysiadła jeszcze na fotelu chcąc obejrzeć wiadomości. Przez ten cały czas, który poświęciła na remonty nie miała pojęcia, co się w świecie dzieje. Przyciszyła maksymalnie głos nie chcąc obudzić śpiącej Lusi. Pokazywali jakąś sondę uliczną. Nagle zobaczyła tę dziewczynę, która kupowała u niej trzydzieści pierogów na wynos. Teraz trzymała je w dłoni uśmiechając się do kamery. Za nią stała grupka jej przyjaciół.

 - Jesteście z Gdańska, czy tylko wypoczywacie tutaj? – padło pytanie.

 - Przyjechaliśmy z Warszawy, żeby pozwiedzać. Gdańsk jest piękny. Polecamy to miasto wszystkim. Poza tym mieliśmy okazję jeść tutaj najlepsze pierogi na świecie – dziewczyna pomachała styropianowym pudełkiem. – Są przepyszne a ja wzięłam nawet na wynos. Wbijajcie ludziska do „Pierogarni u Ludmiły” na Ogarnej. Nie będziecie rozczarowani. Pozdrawiamy Gdańszczan.

Oniemiała. Ta dziewczyna zrobiła jej reklamę, o jakiej mogła tylko marzyć. - Ciekawe, czy jutro też będzie taki ruch – zastanawiała się.

Reklama zrobiła swoje. Fama poszła w miasto. Teraz lepiły pierogi na akord, a ich ilość liczyły w tysiącach. Już wiedziały, że najlepiej schodzą te z mięsem. Dzieci wolały z owocami na słodko. Najgorzej sprzedawały się te z kaszą i leniwe. Postanowiły z nich zrezygnować oferując w zamian knedle z truskawkami, czy innymi owocami. Przez pół miesiąca jej inwestycja w to miejsce zwróciła się niemal w połowie. Ostatniego lipca zapukała do Karskiej.

 - Przyszłam się z panią rozliczyć pani Basiu.

 - Wejdź moje dziecko. Chcę z tobą porozmawiać – wskazała jej wygodny fotel z wysokim oparciem i sama usiadła naprzeciwko. – To był zły pomysł z tym dzieleniem się po połowie. Harujesz jak wół. Jesteś każdego dnia na wysokich obrotach. Musiałabym być bez sumienia, żeby brać te pieniądze za nic. Będziesz mi płacić tak jak za mieszkanie pięćset złotych miesięcznie i to będzie najwłaściwsze. Ja nawet nie jestem w stanie przejeść tych pieniędzy. Na co mi one. Mam ich wystarczająco dużo, a ty jesteś na początku drogi. Z czasem zarobisz tyle, że kupisz sobie jakieś ładne mieszkanie w nowoczesnej dzielnicy. Wiecznie tu mieszkać nie będziesz. Może wyjdziesz za mąż? Pieniądze przydadzą ci się. Lusia rośnie i też ma swoje potrzeby, a i ty powinnaś bardziej o siebie zadbać. Ludzi karmisz, a sama nie masz nawet czasu, żeby zjeść. – Ludka otworzyła usta chcąc coś powiedzieć, ale Karska nie dopuściła jej do głosu. – Nie protestuj, bo ja jestem uczciwym człowiekiem i z nikogo zdzierać nie będę. Daj mi pięćset złotych i będziemy kwita.

Ludka wstała i uściskała ją serdecznie.

 - Pani Basiu, jest pani najlepszą osobą jaką znam. Bardzo dziękuję.

Wyjęła z portfela pieniądze i odliczyła żądaną sumę kładąc ją na stoliku. – Nie ma pani ochoty na knedle? Dzisiaj są z jagodami. Podobno niezłe.

Karska uśmiechnęła się do niej.

 - A wiesz, że zjem z wielką chęcią. Przynieś mi kilka.

 - Przyślę Lusię, bo Wanda przestała ogarniać, tyle jest ludzi. Jeszcze trzy godzinki i zamykamy.

Po zamknięciu sklepu poprosiła jeszcze Wandę, żeby usiadła. Wspólna praca zbliżyła je i od jakiegoś czasu mówiły sobie po imieniu, choć różnica wieku była całkiem spora.

 - Mam dla ciebie wypłatę za pół miesiąca. Osiemset pięćdziesiąt złotych. Jak tak dalej pójdzie, to zatrudnię cię na stałe i będę odprowadzać składki do ZUS-u, a na razie bez składek i podatku. Proszę.

Zdziwiona Wanda wzięła w dłoń banknoty.

 - Nie sądziłam, że aż tyle…, Nie liczyłam na aż tyle…

 - Uczciwie pracujesz i dajesz z siebie dwieście procent. Gdy dochody się zwiększą to i płaca będzie wyższa, a na razie tyle…

 - Bardzo ci dziękuję Ludka. To poważny zastrzyk finansowy w domowym budżecie. Ależ się Władek zdziwi…

Postanowiła zainwestować trochę pieniędzy w laptop i telefon komórkowy. Te dwie rzeczy wydawały jej się niezbędne i w dodatku bardzo ułatwiały życie. To dzięki internetowi zlokalizowała dziecięcy sklep w Jaśkowej Dolinie, który oferował ubrania w każdym przedziale wiekowym, w dodatku był czynny w niedzielę. Mała Lusia musiała dostać nową odzież, bo szła do szkoły. Ludka nie chciała, żeby jej siostra w jakiś sposób odstawała od reszty dzieci. Dobrze pamiętała, gdy ona sama była często przedmiotem drwin kolegów i koleżanek z podstawówki i nie było to przyjemne. Chciała małej zaoszczędzić takich upokorzeń. Wybrały się tam w pewną sierpniową niedzielę. To był bardzo dobry pomysł, bo zaopatrzyła siostrę we wszystko, czego potrzebowała. Oprócz bielizny, strój do wychowania fizycznego, dwie pary trampek, adidasy, kurteczka na jesienne chłody i taka prawdziwie ciepła, zimowa. Do tego dwie pary butów wyściełanych futerkiem i porządna czapka z szalikiem i rękawiczkami. Lusia była wniebowzięta. Nigdy wcześniej przecież nie miała takich ładnych ubrań i wciąż chodziła w jakichś starych i zniszczonych przez inne dzieci. Kupiły też porządny tornister i trochę szkolnych przyborów łącznie z piórnikiem. Mała była przeszczęśliwa i przez całą drogę powrotną nie zamykała jej się buzia. Ludka pomyślała, że potrzeba tak niewiele, żeby poruszyć serce takiego dzieciaka. Gdyby rodzice byli inni, one nigdy nie zaznałyby upokorzenia i biedy.

Kiedy usypiała Lusię czytając jej bajkę przed snem, mała przytuliła się do niej mówiąc:

 - Bardzo cię kocham. Jesteś najlepszą siostrą na świecie.

 - Ja też cię kocham skarbie, a teraz śpij już. Jutro też jest dzień.