"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Sierpień okazał się miesiącem, który sypnął Ludce szczodrą ręką deszcz pieniędzy. Z natury rozsądna i bardzo oszczędna nie zachłysnęła się tą ogromną gotówką i jak zwykle porozdzielała jej część w koperty: dla dostawców, na zaopatrzenie, na podatek, za czynsz i wypłatę dla Wandy. Reszta pieniędzy zasiliła jej konto. Miała świadomość, że lato wkrótce się skończy, a wraz z nim te gigantyczne utargi. Turyści wyjadą, a miejscowi nie będą jadać codziennie pierogów. Postanowiła dać ogłoszenie do gazety o tym, że chce nawiązać współpracę z zakładami pracy i dostarczać swój wyrób do tamtejszych stołówek. Podobne ogłoszenie ukazało się w internecie. Zgłoszeń nie było zbyt wiele, ale też to wystarczyło, by utrzymać dotychczasowy poziom obrotów. Na razie pierogi odbierali kierowcy pracujący w tych zakładach, ale ona dobrze wiedziała, że to nie będzie trwało wiecznie. Powinna kupić jakiś mały, dostawczy samochód i zrobić prawo jazdy. To jednak musiało trochę zaczekać, bo zbliżał się pierwszy września i Lusia po raz pierwszy miała przestąpić szkolne progi. Tego ważnego dnia rano Ludka wystroiła ją w czarną, plisowaną spódniczkę i białą bluzkę. Włosy uczesała w warkocz i ozdobiła go białą kokardą. O ósmej rano stawiła się wraz z siostrą na placu szkolnym, gdzie przewidziano zbiórkę wszystkich uczniów. Luśka dzierżyła w rękach spory róg obfitości wypełniony po brzegi słodyczami. Ludka zadbała o najdrobniejsze szczegóły. Zależało jej, żeby siostra wyniosła jak najlepsze wspomnienia z tego dnia.

 Sprawdzono listę obecności i ustawiono dzieci klasami. Pierwsza „b” pomaszerowała do budynku a wszyscy rodzice za nią. Już na miejscu kobieta, która przyprowadziła dzieci przedstawiła się i powiedziała, że jest wychowawczynią klasy. Rozdała wszystkim rozpisane plany lekcji, poinformowała, że jutro będą dostępne podręczniki, za które należy uiścić zapłatę i wyraziła nadzieję, że czas, który dzieci spędzą w tej szkole będzie czasem miłym i pożytecznym. Całość trwała nie dłużej niż dwie godziny. Po powrocie do domu Ludka przyczepiła plan lekcji magnesami do lodówki i zakomunikowała Lusi, że jutro ma na dziewiątą trzy godziny lekcyjne.

 - Ja cię zaprowadzę a potem przyjdę po ciebie. Dopóki się nie przyzwyczaisz i nie nauczysz chodzić sama, ja będę cię odprowadzać, żebyś nie błądziła.

 - Ale ja pamiętam drogę. Jest prosta jak drut.

 - W takim razie umówimy się, że przez miesiąc będziesz chodzić w moim towarzystwie, a potem już sama.

Mała podobnie jak Ludka w jej wieku polubiła szkołę i uwielbiała się uczyć. Pilnie kreśliła w zeszycie litery i uczyła się ich. Już nie było mowy o nudzie, bo Lusia z wielką ochotą tuż po powrocie z lekcji zasiadała do pracy domowej.

Pod koniec września Ludka zapisała się na prawo jazdy. Do zadania podeszła ambicjonalnie zdając testy za pierwszym podejściem. Gorzej było z jazdami, ale i z tym sobie poradziła. Zanim dostała dokument do ręki nadeszły święta. Wigilię spędziły w towarzystwie Karskiej i Wandy z Władkiem. W kolejne dwa świąteczne dni zagospodarowały sobie czas we własnym zakresie. Lusia wypróbowywała sanki, które dostała pod choinkę, a Ludka wiernie jej kibicowała. Prezentów było znacznie więcej i Lusia w tym roku została bardzo dopieszczona. To była taka mała rekompensata za te wszystkie lata, podczas których ich rodzice nawet nie pomyśleli o zorganizowaniu świąt nie mówiąc już o prezentach dla córek. Na nieśmiałe prośby Ludki jej ojciec tylko rechotał i mówił, żeby poszły sprzedać butelki po wódce i za zarobione pieniądze zafundowały sobie świąteczne prezenty. Jakież to było podłe. Za każdym razem jak pomyślała o swoich rodzicach, otrząsała się ze wstrętem.

Interes szedł dobrze. Może nie generowały takich zysków jak podczas wakacji, ale zarobki nie spadły za bardzo. Ludka zarejestrowała w ZUS-sie Wandę tak jak jej obiecała. Na umowę-zlecenie zatrudniła jeszcze młodą dziewczynę po gastronomiku, Ewę. We trójkę robota szła znacznie szybciej i dzięki temu częściej miały chwile oddechu.

W lutym po raz pierwszy poszła na wywiadówkę do siostry. Wychowawczyni chwaliła ją.

 - Jest bardzo pojętna – mówiła – zwłaszcza jeśli chodzi o rachunki. Dobrze też rysuje. Od następnego semestru chcemy zorganizować naukę angielskiego dla naszych maluchów. Byłaby pani zainteresowana? To, czy zatrudnimy nauczyciela zależy wyłącznie od rodziców, bo to na nich spadnie ciężar opłacenia go. Myślę, że to będzie kwota rzędu pięćdziesięciu złotych miesięcznie.

 - Ja bardzo chętnie zapłacę za te lekcje. Cieszę się, że siostra będzie miała taką możliwość nauki języka. Dzisiaj też chciałabym zapłacić za komitet na następne półrocze.

 - Nie ma problemu, a jeśli chodzi o tę wpłatę za angielski to informację przekażę Lusi, jak już będziemy mieli pewność, że większość rodziców wyraża zgodę na te lekcje.

Wyszła ze szkoły bardzo podbudowana. Była dumna i z Lusi i z siebie. Jej mała siostrzyczka była pilną uczennicą, a ona nie pozwoliła, żeby to dziecko przez lata spędzone w rodzinnym domu, patologicznym domu nabrało złych przyzwyczajeń.

Nadszedł maj, a wraz z nim urodziny Ludki. Postanowiła zrobić małe przyjęcie z tej okazji. Zaprosiła na nie wszystkich sąsiadów. Teraz to oni byli jej rodziną. Wanda i Ewa pomogły jej w przygotowaniach. Zestawiono ze sobą stoliki w pierogarni i po zamknięciu w sobotę świętowano ten szczególny dla Ludki dzień. Karska trzymając kieliszek z szampanem w dłoni dziękowała jej za to, że pojawiła się w tym miejscu i tak bardzo odmieniła życie niektórych z obecnych.

 - Jesteś jeszcze taka młoda. Masz dziewiętnaście lat, ale mentalnie jesteś niesamowicie dojrzała i odpowiedzialna. Zmieniłaś nas i zmieniłaś ten dom. On dzięki tobie tętni teraz życiem. Każdy z nas wiele ci zawdzięcza. Mam nadzieję, że jeszcze długo będziemy cieszyć się twoją obecnością tutaj. Piję za twoje zdrowie i pomyślność Ludka.

Do życzeń dołączyli się pozostali. Była wzruszona. Poczuła się częścią tej wielkiej „rodziny”. Pokochała tych ludzi tak jak oni ją. Wspierali jej działania od samego początku. Kiedy miała sporo roboty, zajmowali się Lusią. Ze łzami w oczach im dziękowała i mówiła, że bardzo ich wszystkich kocha, bo nigdy wcześniej nie zaznała tak ogromnej życzliwości i zrozumienia.

Lusia przytuliła się do niej zadzierając głowę do góry.

 - Ja też mam dla ciebie prezent. Namalowałam ci laurkę. Spójrz – podała jej kolorową kartkę wyrwaną z bloku rysunkowego, na której pysznił się bukiet kwiatów.

 -Jest piękna kochanie. Kupimy ramkę i oprawimy ten śliczny rysunek. Bardzo ci dziękuję. Usiądźmy kochani – zwróciła się do gości. – Częstujcie się. Moje niezawodne pomocnice przeszły dzisiaj same siebie i wszystko wygląda bardzo smakowicie – przysiadła na krześle obok Wandy. – Mam do ciebie prośbę Wandziu. Nie wiem, czy Władek ci mówił, ale w poniedziałek jestem umówiona z jednym facetem, który chce sprzedać Forda Focusa Combi. Chciałabym tam pojechać z twoim mężem. Ja kompletnie się na tym nie znam, a on tak i na pewno mi doradzi, czy warto go kupić czy nie. Zastąpiłabyś mnie na te parę godzin? Na pewno dacie sobie radę z Ewą. Jak dobrze pójdzie, to przyjedziemy już samochodem.

 - Nie ma sprawy. Władek mi mówił. Od dawna uważam, że samochód jest niezbędny i bardzo się przyda. Będę trzymała kciuki za tę transakcję.

W poniedziałek wyprawiła Lusię do szkoły i wraz z Władkiem pojechali do Gdańska Oliwy. Odnaleźli adres i człowieka, z którym się umówili. Mówił, że jest pierwszym właścicielem samochodu.

 - Kupiłem go w dwa tysiące dziesiątym roku. Nigdy nie miałem stłuczki. Tutaj mam książkę przeglądów.

 - Ile pan za niego chce i dlaczego tak drogo? – zażartował Władek. Właściciel również się roześmiał.

 - Nie chcę z was zdzierać. Samochód wart jest tej ceny. Nigdy nie stał pod chmurką i zawsze był garażowany. Jeśli się zdecydujecie dorzucę ekstra komplet zimowych opon.

 - Można go obejrzeć?

 - Oczywiście. Możemy nawet wykonać jazdę próbną.

Władek dokładnie lustrował samochód. Zajrzał dosłownie wszędzie i pod maskę i pod podwozie. Musiał przyznać, że auto było w dobrym stanie. Nigdzie nie zauważył żadnych skorodowanych elementów.

 - Jaki ma przebieg?

 - Niewiele ponad sto siedemdziesiąt tysięcy.

 - Myślę Ludka, że to dobra okazja. Samochód jest w świetnym stanie i jeszcze długo pojeździ – mruknął jej do ucha. – Wsiądź i odpal go. Posłuchamy silnika. - Zrobiła jak prosił, a on nastawił uszu. – Brzmi dobrze – stwierdził po chwili. – Myślę, że dobijemy targu. Jesteśmy gotowi podpisać umowę.

Wszystkie formalności zostały dopełnione. Ludka przelała należność na konto sprzedającego. Uszczęśliwiona zasiadła za kierownicę. Przystosowała siedzenie do swojej wygody i ustawiła lusterko. Władek usiadł obok i zapiął pas.

 - No maleńka, to dowieź nas teraz szczęśliwie do domu. Nie śpiesz się. Ostrożność przede wszystkim.

Nie miała zamiaru szarżować. To nie było w jej stylu. Poza tym nie miała jeszcze zbyt dużej wprawy i z konieczności musiała prowadzić ostrożnie trzymając się ściśle przepisów i znaków drogowych.

Pod dom zajechali z fasonem i klaksonem. Na zewnątrz wyszła Karska i kilku sąsiadów. Z pierogarni wybiegła Wanda. Szczęśliwa Ludka wysiadła z auta i omiotła ten ciekawski tłumek.

 - Mamy go kochani. Pamiętajcie, że on nie tylko będzie służył jako wóz dostawczy, ale zawsze możecie przyjść, jeśli zajdzie taka potrzeba, a ja chętnie zawiozę czy na większe zakupy, czy do lekarza.

Samochód zdecydowanie ułatwił jej życie. Teraz każdego ranka robiła kurs po zakładach pracy, z którymi miała spisane umowy i rozwoziła pierogi. Do umów sporządziła aneksy mówiące o doliczeniu kwot za dowóz towaru. Na szczęście nikt nie wniósł zastrzeżeń.

Od czerwca zaczął się młyn. Turystów przybywało. Znowu urabiały się po łokcie, ale nie narzekały, bo ich praca dawała wymierne korzyści.

Lusia kończyła pierwszą klasę i żeby nie nudziła się przez wakacje Ludka wykupiła jej kolonie i w lipcu, i w sierpniu. Mała była podekscytowana, bo Ludka pokazała jej w komputerze zdjęcia mazurskich jezior, nad które miała jechać.

 - Na pewno będziesz zadowolona. Poznasz nowe koleżanki, może nawiążesz przyjaźnie takie na całe życie? Będzie fajnie.

Zaopatrzyła siostrę we wszystko łącznie z tym, że kupiła jej tani i prosty w obsłudze telefon, by mieć z nią kontakt. Na początku lipca odwiozła dziewczynkę na miejsce zbiórki skąd autokary miały zawieźć dzieci na kolonie. Przytuliła Lusię i ucałowała jej policzki.

 - Pamiętaj, pilnuj pieniążków i telefonu. Bądź grzeczna i nie rozrabiaj.

 - Mówisz tak, jakbym do tej pory tylko rozrabiała. Czy ja mam trzy lata? Przecież jestem grzeczna – powiedziała mała ze skargą w głosie.

 - No już, nie gniewaj się. Mówię tylko tak na wszelki wypadek. Baw się dobrze kochanie i odpoczywaj. Należy ci się, bo pilnie się uczyłaś przez cały rok.

Autokary ruszyły. Ludka machała siostrze nie mogąc pohamować cieknących jej po policzkach łez. Po raz pierwszy rozstawały się na tak długo.

Siedziały we trójkę w sobotnie popołudnie i popijały świeżo zaparzoną kawę. Ludka zliczała jeszcze utarg.

 - Nieźle, całkiem nieźle.- mruczała pod nosem. – Myślę dziewczyny, że należą wam się solidne premie i jeśli utrzymamy taką sprzedaż jak do tej pory, to na pewno będę hojna.

 - Dziękujemy Ludka. Jesteś najsprawiedliwszym pracodawcą pod słońcem – Wanda uśmiechnęła się do niej. – Lusia dzwoniła? Jak jej tam?

 - Dobrze. Dzieciak jest wniebowzięty. Chodzą na wycieczki, zwiedzają tamtejsze zabytki, kąpią się w jeziorze i pływają łódką. Jak wróci, to chyba będę musiała zapisać ją na jakieś zajęcia na basenie, bo polubiła taplanie się w wodzie. Nie wiem tylko, jak ja to wszystko ogarnę. Sama chciałam zapisać się na jakieś studia zaoczne. Zawsze o tym marzyłam, ale nigdy nie było mnie na nie stać. Teraz mogę sobie na to pozwolić. Nie wiem tylko, czy wyrobię się w czasie, bo już orientowałam się wstępnie i musiałabym poświęcić na zajęcia soboty i niedziele. Co wtedy z Lusią? Jest za mała, żebym mogła ją zostawiać samą w domu. Szczęście, że do lekcji nie trzeba jej zapędzać, bo dobrze wie, że nauka, to podstawa.

 - A o jakich studiach myślałaś?

 - Jestem dobra z matematyki. Mam umysł raczej ścisły i zdecydowałabym się na finanse i zarządzanie. Tu niedaleko jest Wyższa Szkoła Bankowa na Grunwaldzkiej…

 - Wiesz Ludka – wtrąciła się Ewa – ja chyba mogłabym ci pomóc. Znasz mnie już trochę i wiesz, że jestem odpowiedzialna. Mogłabym się zająć małą. Wprawdzie przez pół soboty musiałaby być w pierogarni, ale drugie pół jakoś bym jej zorganizowała. Niedzielę zresztą też.

 - Naprawdę podjęłabyś się? – zapytała Ludka z nadzieją. – Ja nie chcę za darmo. Zapłaciłabym ci. Z tego, co przeczytałam wiem, że zajęcia zaczynają się o ósmej a kończą o osiemnastej. Trochę długo, ale pewnie musi tak być, skoro trzeba przyswoić materiał, który na studiach dziennych wałkują przez tydzień albo i dłużej. Uważacie, że dałabym radę – spojrzała na swoje pracownice z obawą.

 - Jeśli nie ty, to kto? – twarz Wandy rozciągnęła się w szerokim uśmiechu. – Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam i potrafisz być bardzo zdeterminowana. Dasz radę, jestem tego pewna. A Ewa ci w tym pomoże. Ja zresztą też w miarę swoich możliwości.

Ludka spojrzała na obie z wdzięcznością.

 - Dziękuję. Jesteście wspaniałe.