"ODCZAROWAĆ LOS" - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Joachim Szulc miał dzisiaj dobry dzień. Sprzedał dwie tony gromadzonego z kradzieży węgla i z kieszenią wypchaną żywą gotówką wszedł do spożywczego sklepu.

 - Pani da dziesięć półlitrówek czystej i zgrzewkę „Żywca” – zerknął na ladę chłodniczą, w której ułożono pokrojoną wędlinę. – I jeszcze pół kilo mortadeli, sześć krupnioków, sześć żymloków, dwa leberki, margarynę, tę najtańszą i chleb duży, krojony. I jeszcze pięć paczek cygaretów, też najtańszych.

Kobieta wystukała należność na kasie.

 - Dwieście osiemdziesiąt pięć złotych.

Wygrzebał plik pieniędzy z kieszeni i odliczył należność. Towar zapakował w brudną torbę i wyszedłszy ze sklepu umieścił w wózku, który kiedyś służył Ludce do przewozu złomu i makulatury.

 - No to teraz do domciu.

Zanim do niego dotarł zaprosił kilku kumpli na popijawę. Nie trudno było mu ich skrzyknąć, bo od dawna stanowili stały element krajobrazu podpierając całymi dniami ściany jednego z familoków. Typowy lumpenproletariat, bezrobotny i wiecznie na rauszu.

 - Karina! – krzyknął na żonę już od progu – gości przyprowadziłem! - Pojawiła się w brudnym, wymiętym szlafroku i wzrokiem omiotła towarzystwo. - Tu masz zakupy. Przygotuj jakąś zakąskę i szkło. Dobrze mi poszło. Jest co świętować.

Na widok baterii butelek z ulubionym trunkiem uśmiechnęła się błogo ukazując garnitur pożółkłych od nikotyny i popsutych zębów. Na wyszczerbionych talerzach ułożyła pokrojoną mortadelę, kaszankę, pasztetówkę i kilka kromek chleba. Na stół wjechały kieliszki i butelki z alkoholem. Zaczęła się biesiada.

Po dwóch godzinach wszyscy byli już mocno pijani. Bełkotali niezrozumiale tocząc między sobą bezsensowne dysputy. Około dwudziestej gwar rozmów ucichł. To był znak, że towarzystwo upojone tanim alkoholem poszło spać.

Zamroczony Joachim ocknął się w pewnym momencie, bo poczuł duszący dym. Niemrawo podniósł się do pozycji siedzącej. Zewsząd otaczał go ogień. Chciał wstać, ale obezwładniająca, krążąca w jego organizmie wóda sprawiła, że nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Chciał krzyknąć, ale ogień już zdążył objąć jego ciało. Bezwładnie osunął się na podłogę.

Gryzący, drażniący płuca dym obudził śpiących mieszkańców kamienicy. Ktoś zadzwonił po straż pożarną. Ludzie wylegli z mieszkań tak jak stali, w piżamach. Gaszenie pożaru trwało do rana. Dwa piętra były kompletnie spalone. Runął dach. Po wstępnej analizie komisja uznała, że pożar został wywołany przez niedopałek papierosa. Znaleziono siedem zwęglonych ciał. Sześć należało do mężczyzn. Jedno do kobiety.

Pogorzelcom zapewniono mieszkania zastępcze o podobnym standardzie. Kamienica nadawała się już tylko do rozbiórki.

 - Ludka, widziałaś tego faceta tam pod oknem? – Wanda dyskretnie kiwnęła głową w kierunku młodzieńca. – Dziwny jakiś. Przychodzi tu już od dłuższego czasu, zamawia pierogi i gapi się na ciebie jak sroka w gnat. Chyba wpadłaś mu w oko.

Ludka obejrzała się za siebie i zlokalizowała człowieka, który tak poruszył wyobraźnię Wandy. Pochylał się nad talerzem zajadając ze smakiem swoją porcję pierogów.

 - Chyba ci się coś przewidziało. Klient jak każdy inny. Pewnie jakiś turysta.

 - A ja myślę, że miejscowy. Przyłazi tu co drugi dzień wciąż o tej samej porze. Można według niego zegarki regulować.

 - Przesadzasz – Ludka wróciła do wałkowania ciasta. – Ja nie mam czasu na jakieś randki, a faceci ani mi w głowie. Mam ważniejsze rzeczy do roboty. Od października zaczynam studia, które mam zamiar skończyć. To jest mój priorytet.

Rzeczywiście podeszła do tego ambicjonalnie. Po deklaracji Ewy, że zajmie się Lusią zgromadziła wszystkie niezbędne dokumenty i złożyła w dziekanacie na uczelni. Opłaciła też już czesne za pierwszy semestr. Do rozpoczęcia roku akademickiego zostały dwa tygodnie. Czuła podekscytowanie i wielką radość, że oto udaje jej się zrealizować jedno z jej największych marzeń.

Od samego początku ruszyła z nauką z kopyta. Pilnie słuchała wykładów. Zakupiła niezbędne podręczniki, by móc jak najmniej korzystać z uczelnianej biblioteki. Większość jej kolegów stanowili ludzie znacznie od niej starsi. Była najmłodsza na roku. Reszta miała już kilkuletni staż pracy i podjęła studia tylko ze względu na nowe wymogi, które stawiali pracodawcy. Zdobycie wyższego wykształcenia dawało szansę szybszego awansu, a co za tym idzie lepszych pieniędzy. Ona nie miała takiego parcia na szkło. Uczyła się wyłącznie dla samej siebie, a to sprawiało, że podchodziła do nauki z przyjemnością, a nie z przymusem. Szybko okazało się, że jest naprawdę dobra. Podziwiano ją i zazdroszczono jej. Czasem próbowano wykorzystać jej umiejętności, ale tu zawsze odmawiała.

 - Ja mam za ciebie wykonać i obliczyć te ćwiczenia? A co ty będziesz robił w tym czasie? Przyjemnie go spędzał? Chyba nie po to zacząłeś studia, żeby ktoś za ciebie odwalał zadania domowe? Ja i bez tego mam mnóstwo roboty, a przede wszystkim dziecko, którym muszę się zająć. Chcesz awansować, to sam się do tego przyłóż.

Takie odpowiedzi budziły gniew i zniechęcały ludzi do niej. Nie szukała poklasku, nie zależało jej na ich przyjaźni. Ona przyszła tu w konkretnym celu i konsekwentnie do niego dążyła.

Pierwszy semestr zaliczyła w zerowych terminach. Zależało jej na tym, bo Lusi za chwilę zaczynały się ferie zimowe i chciała z nią spędzić trochę czasu. Wykupiła jej tygodniowy pobyt na zimowisku, ale pierwszy tydzień miały wyłącznie dla siebie.

Starała się nie zaniedbać niczego, co dotyczyło jej małej siostrzyczki. Załatwiła karnet na basen i w każde sobotnie popołudnie Ewa zabierała ją na lekcje pływania. Oprócz tego pilnie uczyła się angielskiego, bo szkoła kontynuowała te zajęcia i przedłużyła umowę z nauczycielem.

Największym szczęściem było jednak to, że mała prawie wcale nie chorowała. Miewała czasem trochę kataru, ale szybko mijał. One obie w jakiś sposób uodporniły się na różnego rodzaju infekcje. Lusia te najgorsze choroby, które dzieci przechodzą na różnych etapach swojego życia miała za sobą. Przeszła już odrę, ospę i świnkę jeszcze tam, na Śląsku. Ludka wtedy nie odchodziła od jej łóżka, bo rodzice zajęci byli bynajmniej nie troską o zdrowie swoich córek. Klimat Gdańska ewidentnie im służył.

Nadszedł kolejny maj i kolejne, tym razem dwudzieste urodziny Ludki. Jak poprzedniego roku tak i teraz świętowali je w identycznym gronie. Za niespełna półtora miesiąca solenizantka kończyła pierwszy rok studiów, a jej mała siostrzyczka drugą klasę podstawówki. Obie już zapomniały o tym koszmarnym okresie w swoim życiu, zapomniały o pijackich libacjach, wiecznym niedożywieniu i ciuchach noszonych po kimś. Okrzepły. Ludka wciąż narzekała na permanentny brak czasu i nadmiar pracy, ale w ogólnym rozrachunku była z siebie zadowolona. Nie sądziła, że w tak krótkim czasie dojdzie do jakichś uczciwych pieniędzy, dzięki którym nie musiała się już troskać ani o własny byt, ani o byt Lusi. Powodziło im się całkiem nieźle jak na dzisiejsze standardy. Ludka wciąż nie pozwalała sobie na jakieś zbytki, lub bezmyślne zakupy, wciąż była oszczędna. Założyła małej lokatę, którą zasilała miesięcznymi wpłatami. Dzięki temu kiedyś w przyszłości Lusia będzie miała swoje pieniądze na życiowy start.

Tego dnia wstała wcześniej niż zwykle. Obudziła Luśkę i pomogła jej się ubrać. Była sobota a ona śpieszyła się na zajęcia. Podała małej śniadanie i sama też trochę zjadła. Potem zaprowadziła ją do Wandy, po czym zbiegła na dół otwierając pilotem samochód.

 - Pani Ludmiło – odwróciła się na dźwięk swojego imienia. – Przepraszam, czy możemy zamienić kilka słów? – Przed nią stał chłopak, którego kiedyś pokazała jej Wanda. Był wysoki i szczupły. Miał śniadą cerę, modnie ostrzyżone, ciemne włosy i ładne oczy, które patrzyły na nią błagalnie.

 - Ja pana znam. Jest pan klientem pierogarni. Bardzo przepraszam, ale zupełnie nie mam czasu. Śpieszę się na uczelnię. O ósmej zaczynają mi się zajęcia.

 - A o której pani wraca? Nie ukrywam, że bardzo zależy mi na rozmowie z panią.

 - Ludka. Proszę mi mówić po imieniu.

 - W takim razie Mateusz - wyciągnął do niej dłoń, którą uścisnęła.

 - Wracam dość późno, około osiemnastej trzydzieści, ale jeśli pan chce, to znaczy, jeśli chcesz, to możemy porozmawiać po moim powrocie. A teraz pożegnam się już. Jest koniec semestru i muszę zaliczyć kilka sprawdzianów. Do zobaczenia.

Wsiadła do samochodu i pośpiesznie go odpaliła. Miała naprawdę mało czasu.

To był dla niej męczący dzień. Pisała sprawdziany z czterech trudnych przedmiotów. Od tego zależało dopuszczenie jej do egzaminów. Jeśli zawali, będzie musiała zdawać we wrześniu. Tego bardzo chciała uniknąć. Miała zamiar, tak jak w poprzednim semestrze pozdawać wszystko w zerowych terminach. Teraz będzie trudniej, bo szykowały jej się egzaminy z sześciu przedmiotów.

Z tablicy ogłoszeniowej spisała sobie daty zerówek. Musiała wiedzieć na czym stoi i co wziąć na pierwszy ogień. Pod koniec zajęć przyniesiono wyniki wszystkich sprawdzianów. Zdała i to całkiem nieźle. Trzy piątki i jedna czwórka z plusem. Odetchnęła. Było dobrze.

Podjeżdżając pod dom zauważyła kręcącego się przy nim Mateusza. Szczerze powiedziawszy zapomniała o nim. Ciekawe o czym on chce z nią rozmawiać?

Zaparkowała i wysiadła z samochodu. Nie chciała zapraszać go do mieszkania. Nie znała go.

 - Może się przejdziemy? Muszę trochę odetchnąć świeżym powietrzem po zaduchu uczelnianej auli.

Zgodził się chętnie.

 - Co studiujesz?

 - Finanse i zarządzanie.

 - Ooo, to grubsza sprawa. Trudny kierunek sobie wybrałaś.

 - Nie jest tak źle. Lubię przedmioty ścisłe i radzę sobie. A ty? Czym się zajmujesz?

 - Jestem na ostatnim roku inżynierii geotechnicznej i mechaniki gruntów na Politechnice Gdańskiej.

 - To też ścisłe studia i chyba trudne.

 - Nie tak bardzo. Od dziecka się z tym oswoiłem, bo rodzice są geofizykami, a to co studiuję jest niejako dziedziną pokrewną. Mają swoją firmę już od lat i ja prawdopodobnie też tam zacznę pracę. Bronię się na początku lipca.

 - No dobrze. W takim razie powiedz mi dlaczego tak ci zależało na rozmowie ze mną.

 - Pewnie zauważyłaś, że jestem stałym bywalcem twojej pierogarni i nie przychodzę tam tylko dla nieprawdopodobnie smacznych pierogów. Bardzo mi się podobasz i byłbym szczęśliwy, gdybyśmy mogli się spotykać od czasu do czasu na prywatnym gruncie.

Zdumiona popatrzyła na niego.

 - Ty mówisz poważnie?

 - Śmiertelnie poważnie. Bardzo mi zależy na spotkaniach z tobą i na tym, by poznać cię bliżej.

 - To może być trudne. Nie zrozum mnie źle, bo to nie jest tak, że ja nie chciałabym chodzić na randki i umawiać się z tobą. Chodzi o czas, o przeraźliwie mało czasu, a raczej o permanentny jego brak. Od dwóch lat, od kiedy tu przyjechałam funkcjonuję na wysokich obrotach. Mam na wychowaniu młodszą siostrę. Ma dopiero osiem lat. To głównie dla niej tak haruję. Dwa lata temu zainwestowałam trochę pieniędzy w tę pierogarnię i nawet do głowy mi nie przyszło, że tak szybko interes się rozkręci. To praca dwadzieścia cztery godziny na dobę. Siostra chodzi do szkoły, ja podjęłam zaoczne studia w zeszłym roku. Naprawdę trudno to ogarnąć. Soboty i niedziele mam totalnie zajęte, bo wtedy mam wykłady. W dni powszednie siedzę w pierogarni od ósmej do osiemnastej. Kiedy ja mam czas na jakieś życie prywatne? Za chwilę mam egzaminy, sześć trudnych egzaminów. Sezon turystyczny już się zaczął i dziennie trzeba ulepić kilka tysięcy pierogów. Pojęcia nie mam, kiedy ja wreszcie odpocznę.

 - Rozumiem to doskonale. Ale wiem też, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Ja wkrótce się obronię. Potem mam trzy miesiące luzu zanim podejmę pracę. Tak ustaliłem z rodzicami. Mógłbym ci pomagać. Wprawdzie w lepieniu pierogów jestem kiepski, ale wiem, że rano rozwozisz wyroby do zakładów pracy. Przez wakacje ja mógłbym to robić. Wtedy byłaby możliwość widywania cię każdego dnia, dla mnie bardzo kusząca. Dodatkowym atutem jest posiadanie przeze mnie samochodu, który byłby wielce użyteczny w takiej sytuacji. Poza tym ty jak pozdajesz egzaminy, to też będziesz miała wolne od nauki. Soboty lub niedziele moglibyśmy spędzać w swoim towarzystwie.

Ludka uśmiechnęła się szeroko.

 - Zawsze masz pod ręką jakieś wyjście awaryjne? Zawsze jesteś taki przeraźliwie przewidujący i logicznie planujący?

 - Ja staram się tylko wydobyć pozytywne aspekty tej niełatwej sytuacji. To jak, zgodzisz się?

 - No dobrze… Możemy spróbować, ale najpierw moja sesja i twoja obrona, a potem zobaczymy.

Mateusz rozciągnął usta w szerokim uśmiechu.

 - Lejesz miód na moje serce. Bardzo bałem się tej rozmowy i twojej reakcji. Dziękuję, że dajesz mi szansę. A teraz chodź, odprowadzę cię do domu, bo pewnie padasz na twarz.

Był dwudziesty czwarty czerwca. Dzisiaj Lusia miała zakończenie roku szkolnego. Ludka szła wraz z nią. Kiedy mała dostała świadectwo duma rozpierała Ludce piersi, bo do świadectwa dostała jeszcze nagrodę w postaci książki za bardzo dobre wyniki w nauce. Kiedy wracały już do domu Luśka powiedziała.

 - Jak skończę czwartą klasę, to przyniosę ci świadectwo z czerwonym paskiem. Będziesz ze mnie dumna.

 - Już jestem dumna kochanie, bo jesteś naprawdę dobrą uczennicą. W nagrodę wykupiłam ci znowu kolonie na te dwa wakacyjne miesiące. Każdy turnus to trzy tygodnie świetnej zabawy. W dodatku w lipcu pojedziesz do Niemiec i zwiedzisz Pojezierze Meklemburskie. Pojedziecie też na wycieczkę do Rostocku i obejrzycie latarnię morską. Zapowiadają mnóstwo atrakcji. Nie będziesz się nudzić.

Mała aż podskoczyła z wrażenia.

 - Pojadę za granicę? – zapytała z niedowierzaniem.

 - Mhmm. Aż ci zazdroszczę. Mam nadzieję, że przywieziesz mi jakąś pamiątkę?

 - No pewnie. Wybiorę dla ciebie coś naprawdę ładnego.

Rzeczywiście trochę zazdrościła siostrze tego wyjazdu. Nagle poczuła się bardzo zmęczona tą wieczną gonitwą. Sama wyrwałaby się chętnie choćby na miejscową plażę i poleniuchowała trochę. Niestety przed nią były jeszcze dwa egzaminy, które bardzo chciała zdać. Wcześniejsze zaliczyła bez najmniejszego problemu.