MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

„Pogrzeb oprócz mojej rodziny, Tani i Uwe, gromadzi jeszcze kilka osób. Jest Klaus, przyjaciel i wspólnik Thomasa, trochę ludzi z firmy, których Klaus mi przedstawia a także prawnik mojego zmarłego męża. Smutna to uroczystość i bardzo przejmująca. Ciągle płaczę i jestem taka rozdygotana. Kulminację mam w momencie, gdy trumna z ciałem wjeżdża do krypty. Ściska mi się boleśnie serce i trzęsę się jak osika. Stojący obok tata przytula mnie mocno. Nie mogę sobie poradzić z tą stratą. Przerażająco dobitnie dociera do mnie, że już nigdy go nie zobaczę, nie porozmawiam i nie przytulę. To boli, bardzo boli. Pociesza mnie tylko myśl, że on przez ostatnie lata miał też dobre momenty, które chociaż na chwilę pozwalały zapomnieć mu o chorobie i cieszę się, że mogłam się do tego przyczynić. To takie niesprawiedliwe, że ludzie odchodzą w kwiecie wieku. Thomas miał zaledwie trzydzieści dziewięć lat. Mógł jeszcze tyle rzeczy zrobić dla świata…

Po pogrzebie docieramy do domu i gromadzimy się wszyscy w salonie. Rozmawiam z Klausem. Thomas miał rację, że on będzie chciał odkupić udziały.

 - Wiem Ula, że to nie najlepszy moment, ale nie mam pojęcia kiedy miałbym znaleźć czas, by ponownie cię odwiedzić…

 - Chcesz odkupić udziały Thomasa? – pytam wprost. Widać, że jest zaskoczony.

 - Skąd wiesz?

 - Jeszcze przed śmiercią Thomas mi mówił, że pewnie będziesz chciał odkupić. Wiedz, że on nie miał nic przeciwko temu. Ja nie znam się na informatyce i tak naprawdę nie potrzebuję tych udziałów. On mówił, że jesteś uczciwy i uczciwie policzysz ile są warte.

 - O to możesz być spokojna. Powiadomię cię, kiedy mogłabyś podpisać akt notarialny. Postaram się załatwić to szybko. Jak podpiszesz akt pieniądze od razu mogę przelać na twoje konto.

Żałobnicy raczą się kawą, którą właśnie zaparzyła Tania. Uwe pomaga wnosić tace z małymi tartinkami i innymi przystawkami. Tania obawia się o swoją pracę. Chyba martwi się, że teraz po śmierci Thomasa zwolnię ją. Moje słowa jednak ją uspokajają.

 - Nie martw się Taniu. Będziesz przychodzić tak jak dotychczas. Zanim ureguluję wszystkie sprawy minie sporo czasu. Wprawdzie zamierzam wrócić do Polski, ale tego domu nie sprzedam. Uwe nadal będzie doglądał ogrodu nawet wtedy jak mnie tu nie będzie. Potem już jak wyjadę nie będziesz musiała przychodzić co tydzień. Będę tu jednak częstym gościem i zawsze uprzedzę cię o moim przyjeździe, żebyś mogła posprzątać. Twoja pensja na tym nie ucierpi zapewniam cię.

Najwyraźniej jej ulżyło. Odetchnęła głęboko i podziękowała mi.

Tata z dzieciakami został przez następne dwa tygodnie. Był dla mnie prawdziwym wsparciem. Dzięki niemu powoli się otrząsam z tej traumy chociaż nie ma dnia, żebym nie była na cmentarzu. Przysiadam na kamiennej ławeczce i rozmawiam cicho z Thomasem, choć tak naprawdę jest to tylko monolog a nie rozmowa. Mam jednak nadzieję, że on mnie słyszy i czuwa nade mną. W domu nie poczyniłam żadnych zmian. Chcę, żeby wszystko było tak jak za życia Thomasa. Mam wrażenie, że wówczas mocniej odczuwam jego duchową obecność. Bardzo mi go brakuje. Ilekroć przysiadam na werandzie z kubkiem smolistej kawy przyłapuję się na tym, że wciąż zerkam na fotel obok, jakby za chwilę miał się na nim zmaterializować Thomas, któremu trzeba poprawić zsuwający się z kolan koc. Czuję się strasznie samotna. Oprócz Uwe i Tani nikt tu nie zagląda.

Tydzień po pogrzebie pojechałam do kancelarii. Notariusz odczytał mi testament i wręczył mi go. Nagle stałam się zamożną kobietą. Sam dom wart był w przeliczeniu na złotówki dwa miliony dwieście tysięcy. To ogromny spadek i śmiało mogę powiedzieć, że Thomas zabezpieczył mnie na resztę mojego życia.”

 - Thomas był wspaniałym człowiekiem, szlachetnym i dobrym. Ja w porównaniu z nim jestem nikim – stwierdził zgodnie z prawdą. – Jak ona może mnie jeszcze kochać? Po tym wszystkim, co jej zrobiłem? To wydaje się tak absurdalne, że aż niemożliwe. Minęło pięć lat i ja się zmieniłem, ale i tak do pięt mu nie dorastam. Choroba potrafi przewartościować człowieka i nawet zmienić jego charakter. Zmienia priorytety. Czy ja kiedykolwiek byłem tak łagodny jak Thomas? Chyba nigdy. Przez ostatnie lata zrobiłem się szorstki jak papier ścierny. Zdziczałem i bliżej mi do wiecznie ponurego Alexa niż do Thomasa.

 Sebastian wciąż powtarza, że to chroniczny brak kobiety. Faktycznie od czasu tego SPA nie byłem z żadną. Żyję jak mnich na własne życzenie. Chyba już nie potrafię budować relacji z kobietami tak jak kiedyś. Tylko z Ulą mógłbym jeszcze być szczęśliwy z żadną inną. Pytanie tylko, czy ona po tak dramatycznych przejściach będzie się chciała z kimś związać? Będzie się chciała związać ze mną? Mam nadzieję, że dziesiątego września dostanę odpowiedź na wszystkie pytania.

„Zaczęłam pisać. Czuję taką potrzebę przelania wszystkiego na papier, całego mojego życia, które nie było sielanką lecz ciągłą walką o coś lub dla kogoś. Czuję się trochę zmęczona tym życiem, a jednocześnie brakuje mi aktywności. Przy Thomasie byłam w ciągłym ruchu, bo wciąż wymagał ode mnie opieki. Prałam, gotowałam, dbałam o jego higienę. Teraz kiedy go już nie ma czuję się jak w zawieszeniu. Bezczynność nie jest dla mnie. Nie muszę pracować, bo mam z czego żyć, ale jak wrócę do Polski to pewnie rozkręcę jakiś mały interes. Nie mogłaby nie pracować, bo to wbrew mojej naturze. Póki co piszę i sama jestem ciekawa co z tego wyjdzie. To coś w rodzaju pamiętnika. Wcześniej też pisałam pamiętnik, ale chyba gdzieś zaginął, bo nie umiałam go znaleźć. Czas dzielę między pisanie i wizyty na cmentarzu. Nie wiem co będzie jak wrócę do Polski. Na pewno tych wizyt będzie mi bardzo brakowało. Thomas zawsze potrafił słuchać, więc może i teraz mnie słyszy?

Praca posuwa się do przodu i z każdym dniem przybywa stron. Nie wiedziałam, że moje zmagania z życiem mogą zająć tak dużo miejsca. Napisałam tyle stron, że powinnam to chyba wydać drukiem, ale nie tu. Ta książka powinna wyjść w Polsce. Niemcy mają jednak inną mentalność od naszej i być może nie zrozumieliby wielu rzeczy.

Znalazłam dwa godne uwagi wydawnictwa. Jedno z nich to „Iskierka” Pamiętam, że kiedyś Marek tak mnie nazywał. Mówił: „jesteś ciepłą iskierką, która ogrzewa mi serce”. Szkoda, że to były tylko nic nie znaczące słowa… Drugie to „Znaki czasu”. Zadzwoniłam tam i rozmawiałam z samym dyrektorem. Był dość uprzejmy i poprosił o przesłanie rękopisu. Powiedziałam mu, że to nie rękopis i że pisałam w komputerze więc mogę przesłać mu wydruk. Uspokoił mnie, że właśnie o to mu chodziło. Dogadaliśmy sprawę i wydruk książki poszedł do Polski. Teraz czekam niecierpliwie jak ją ocenią i czy takie coś ma w ogóle szansę zaistnieć na polskim rynku wydawniczym.

Staram się nie tracić czasu. Czekając na telefon z wydawnictwa zaczęłam szukać mieszkania w Polsce. Wynajęłam pośrednika i opisałam swoje wymagania. Ma być przestronne, jasne i w centrum Warszawy. Ma też posiadać garaż, bo nie będę parkować pod chmurką. Wkrótce dostaję pierwsze propozycje wraz ze zdjęciami. Jedna z nich szczególnie przypada mi do gustu. Mieszkanie jest duże. Niemal apartament. Ma cztery pokoje w tym ogromny salon i otwartą na niego kuchnię. Spora łazienka, osobno toaleta i obszerny przedpokój. Wygląda na nowe i rzeczywiście takie jest, bo blok, w którym miałabym zamieszkać oddano do użytku zaledwie kilka miesięcy temu. Decyduję się błyskawicznie, bo lokalizacja też jest bardzo dogodna. Blok mieści się na rogu Żelaznej i Twardej. Blisko centrum. Dogrywam wszystko z pośrednikiem. Tanio nie jest, ale stać mnie. Przecież to inwestycja na całe życie. Wkrótce przysyłają mi akt notarialny do podpisu. Wraz z nim przesyłam potwierdzone notarialnie upoważnienie dla taty, by mógł działać w moim imieniu. Tak będzie prościej tym bardziej, że ja jeszcze nie mogę się ruszyć z Poczdamu.

 - Róg Żelaznej i Twardej? Przecież to rzut beretem ode mnie – pomyślał zdziwiony. – Doskonale wiem, który to blok. I jeszcze ta „Iskierka” To nie były słowa bez znaczenia, bo to właśnie na jej cześć, na cześć Uli nazwałem tak wydawnictwo. Szkoda, że wybrała to drugie, bo być może spotkałbym ją znacznie wcześniej. Cóż za zbieg okoliczności! Naprawdę mieszkamy obok siebie, a ja o niczym nie miałem pojęcia.

„Wreszcie doczekałam się wieści z wydawnictwa. Wydrukują ją pod warunkiem, że doślę dziesięć ostatnich stron! Zrobię to tuż przed moim wyjazdem do Polski. Tak się cieszę. Dyrektor bardzo mnie chwalił. Mówił, że po niezbędnych korektach książka idzie do druku i na półkach księgarskich można będzie się jej spodziewać w okolicach pierwszego września.

 - Jeśli pani sobie życzy możemy zrobić też książce kampanię reklamową. Wydrukujemy kilkanaście plakatów i umieścimy na szybach wystawowych zaprzyjaźnionych księgarń.

 - To doskonały pomysł.

 - W takim razie powiem tylko jeszcze, że fakturę za całość prześlemy niezwłocznie.

 - A ja niezwłocznie ureguluję. Bardzo panu dziękuję.

Ucieszona tymi pozytywnymi wieściami powoli szykuję się do opuszczenia przytulnego domu Thomasa. Reguluję wszystkie płatności z Tanią i Uwe zapewniając ich, że będę z nimi w stałym kontakcie. Dzwonię też do taty mówiąc mu, że wracam na dobre i przyjadę samochodem, który pozostał mi w spadku po moim mężu. Samochód jest stosunkowo duży i wiele rzeczy się w nim zmieści. Pakuję przede wszystkim dokumenty, bo one są bardzo ważne. Potem swoje ciuchy i trochę drobiazgów. Robię jeszcze zakupy tutejszych specjałów, żeby uraczyć nimi moją rodzinę. Mam zamiar wyjechać jutro wieczorem. Rano przyjdzie jeszcze Tania i pomoże mi okryć prześcieradłami wszystkie meble, żeby ochronić je przed kurzem. Zamykam dom i bramę na cztery spusty i zanim ruszę w drogę zaglądam jeszcze do Thomasa. Do wazonu wkładam ogromny bukiet czerwonych róż i zapalam dwa duże znicze. Będą się palić przez co najmniej trzy dni.

 - Chciałam się pożegnać kochany. Jak mówiłam ci wcześniej, wracam do Polski. Nie mam słów, żeby wyrazić swoją wdzięczność za wszystko to, co dla mnie zrobiłeś. Chcę, żebyś wiedział, że nigdy o tobie nie zapomnę i zawsze będę nosić cię w moim sercu. Byłeś najlepszym, co przytrafiło mi się w życiu i tylko żałuję, że nie dane nam było spędzić ze sobą więcej czasu. Bądź zawsze ze mną i czuwaj nade mną. Spoczywaj w pokoju.

Ciężko mi się ruszyć. Mam tyle żalu do stwórcy, że tak przedwcześnie mi go zabrał. Myślę, że gdyby dano nam więcej czasu, mogłabym pokochać go równie mocno jak Marka. Zaczyna zmierzchać i wiem, że czas ruszać w drogę. Głaszczę chłodny marmur i ze smutkiem odwracam się w kierunku bramy.

 - Niedługo tu wrócę i zapalę ci światełko.

Zaczynam nowy etap w swoim życiu. Czas na zmiany. Mieszkać mam gdzie. Pracę też jakąś znajdę lub otworzę coś swojego. Wierzę, że będzie dobrze. Wierzę w duchową obecność przy mnie Thomasa i wierzę, że on nie pozwoli, żebym była nieszczęśliwa. Myślę, że wyczerpałam limit złych zdarzeń w moim życiu i że już o nic nie muszę walczyć. Teraz może być tylko lepiej.

Zamknął książkę i zamyślonym wzrokiem spojrzał na rodzący się za oknem świt. Zaczęło wschodzić słońce. Już nie będzie się kładł i tak nie mógłby zasnąć. Ta książka wzbudziła w nim wiele emocji i to skrajnych. Bez wątpienia wyłaniał się z niej obraz kobiety siłaczki, kobiety, która nie zna słów „nie da się nic zrobić”, która walczy i wierzy, że osiągnie cel. Nie udało jej się tylko z Thomasem. Nie mogła wygrać w starciu z jego śmiertelną chorobą, która tak potwornie wyniszczyła mu organizm. Mimo to był pewien, że dzięki niej Thomas przez kilka miesięcy lub nawet rok wymykał się śmierci z rąk. On sam będąc na jej miejscu nie podołałby i na pewno by się poddał. Życie strasznie ją doświadczyło. Najpierw śmierć matki, choroba ojca i śmierć Thomasa. To dość jak na jedną osobę. Ona powinna teraz pomyśleć o sobie, skupić się na rzeczach dla niej ważnych i chyba tak zrobi. Świadczą o tym ostatnie zdania książki. Miał nadzieję, że będzie mu dane pomóc jej w tym.

Upiekł sobie dwa tosty a do nich usmażył jajecznicę i zaparzył cały dzbanek kawy. Czuł się zmęczony mimo wziętego chłodnego prysznica. Ta nieprzespana noc dała mu się we znaki.

 Kilka minut po siódmej wyszedł z mieszkania. Nawet szybki marsz do pracy nie pomógł i czuł, że nadal ma ociężałą głowę. Na parkingu przed biurowcem natknął się na Sebastiana. Przyjaciel przyjrzał mu się uważnie.

 - Jakoś marnie dzisiaj wyglądasz, jakbyś nie zmrużył oka.

 - Bo nie zmrużyłem. Czytałem całą noc.

 - Dokumenty? Czy ty naprawdę nie masz nic lepszego do roboty od ślęczenia nad papierzyskami do bladego świtu? – zapytał z wyrzutem.

 - Nie nad dokumentami… Czytałem książkę. Książkę napisaną przez Urszulę Cieplak.

Sebastian aż przystanął z wrażenia.

 - Przez Urszulę Cieplak? Przez tę Urszulę Cieplak?

 - Przez tę samą. Odnalazłem ją i to przez zupełny przypadek. Wczoraj natknąłem się na tę książkę w księgarni tuż obok. Jest tam też plakat, który ją reklamuje. Dziesiątego września ma być spotkanie z autorką, na które zamierzam pójść. Zamierzam błagać ją na kolanach o rozmowę. Muszę jej wszystko wyjaśnić.

 - Ty naprawdę ją kochasz? Minęło tyle lat, a ty wciąż ją kochasz… - Olszański pokręcił z niedowierzaniem głową.

 - A co myślałeś, że gdybym jej nie kochał rzuciłbym tę włoską harpię? Gdybym ją poślubił, dzisiaj byłbym emocjonalnym wrakiem człowieka. Strasznie ją skrzywdziłem – odparł żałośnie.

 - Kogo? Paulinę?

 - Ulę Seba, Ulę. Paulina skrzywdziła się na swoje własne życzenie.

 - Myślisz, że ci wybaczyła?

 - Mam wielką nadzieję bracie. Ona miała bardzo ciężkie życie. Czytałem tę książkę całą noc i nawet momentami ryczałem jak bóbr, bo to, co ona przeszła jest straszne i nawet nie będę ci o tym opowiadał. Chcesz wiedzieć, to kup tę książkę i przeczytaj. Jestem pewien, że wstrząśnie tobą tak jak mną.

 - Kupię. Na pewno kupię. Wiesz, że czuję się winien wobec niej za tę intrygę, którą namotałem. Gdybym tylko mógł błagałbym ją o wybaczenie.

 - Może taka okazja nadarzy się wcześniej niż myślisz. Wszystko zależy od tego, czy ona będzie chciała ze mną porozmawiać czy nie.