"MATCZYNE SERCE" - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Nieśmiało zapukała do drzwi dziekanatu i wsunęła się przez nie. Za biurkiem siedziała kobieta, która oderwawszy głowę od dokumentów spojrzała na nią zmęczonym wzrokiem.

 - Dzień dobry pani. Można? – Ewa zbliżyła się do barierki oddzielającej miejsce dla petentów od biurek.

 - Proszę bardzo. Czym mogę służyć?

 - Nazywam się Ewa Zakrzewska. Na tej uczelni zaocznie studiuje moja córka Iwona Zakrzewska. Chciałabym się dowiedzieć, czy uczęszcza na zajęcia. Wczoraj miała podobno mieć pięć zaliczeń, ale nie ma to przełożenia we wpisach w indeksie. Tam nie ma żadnych ocen.

 - Pani wybaczy, – kobieta uśmiechnęła się z politowaniem – ale nie udzielamy takich informacji nawet rodzicom. Pani córka jest już dorosłą osobą i decyduje sama o sobie.

 - To nie jest tak do końca proszę pani. To ja płacę za te studia. Pracuję na trzech etatach, żeby móc jej opłacić czesne. Ona ma się tylko uczyć i od chwili rozpoczęcia roku akademickiego bezustannie wmawia mi, że chodzi na wykłady. Ostatnie wydarzenia spowodowały, że przestałam jej wierzyć i skoro to ja pokrywam koszty tej nauki, to mam prawo wiedzieć, czy ona korzysta z niej czy nie. Pani będąc na moim miejscu na pewno nie zachowałaby się inaczej. Proszę mnie zrozumieć. Ja za ciężko pracuję na każdy grosz, żeby być oszukiwaną przez własne dziecko – zalśniły jej w oczach łzy i rozpłakała się. – Przepraszam panią, ale to już zaczyna mnie przerastać.

Kobiecie żal się zrobiło Ewy. Wstała od biurka i podeszła do szafy wyjmując z niej akta osobowe Iwony.

 - Zaraz zobaczymy… Ooo, a to ciekawe… Jest adnotacja, że ma zostać skreślona z listy studentów. Nie pojawia się na zajęciach. Ani na wykładach, ani na ćwiczeniach. Same absencje. Bardzo mi przykro, ale ona była zaledwie na trzech sobotnich wykładach w październiku i od tamtej pory nie pojawiła się.

Ewa pokiwała głową ze zrozumieniem.

 - Czy są jakieś szanse na odzyskanie chociaż części opłaty za pierwszy semestr?

 - Niestety nie. Nie praktykujemy takich rzeczy. Ludzie, którzy tu przychodzą chcą studiować, najwyraźniej pani córka miała inne plany.

 - Bardzo pani dziękuję i przepraszam, że zmusiłam panią do nagięcia przepisów. Do widzenia – Ewa otarła łzy z oczu i cicho zamknęła za sobą drzwi.

Kiedy wieczorem wróciła do domu, Iwona siedziała u niej w pokoju i oglądała jakiś serial. Ewa podeszła do stolika i sięgnęła po pilot gasząc odbiornik.

 - No co ty wyprawiasz?! Przecież ja to oglądam!

 - Musimy porozmawiać – usiadła w fotelu i smutno spojrzała na córkę. – Najpierw pokażesz mi swój indeks. Powiedziałaś, że w niedzielę będą w nim wpisy.

 - I są – Iwona ruszyła po plecak, z którego wyciągnęła prostokątną książeczkę i rzuciła ją bezceremonialnie na stół. Ewa sięgnęła po nią i przekartkowała.

 - Usiądź. Te wpisy są podrobione – powiedziała beznamiętnie. - Dzisiaj przed wyjściem do pracy zaglądałam do indeksu i był tam tylko jeden wpis. Poza tym urwałam się z biura wcześniej i pojechałam na uczelnię. Tam dowiedziałam się, że na zajęciach byłaś tylko trzy razy w październiku i od tamtej pory nikt cię tam nie widział. W twojej teczce osobowej figuruje adnotacja, że masz być skreślona z listy studentów. Ja nie potrzebuję już więcej dowodów. Jesteś obłudna, fałszywa, podła i zła. Bez przerwy kłamiesz. Oszukujesz mnie od lat i mydlisz mi oczy. Okradasz mnie z pieniędzy. Nie przyłapałam cię, ale głupia nie jestem i sklerozy też jeszcze nie mam. Znam zawartość swojego portfela. Zaharowywałam się dla ciebie do utraty sił, bo wciąż miałam nadzieję, że wyjdziesz na ludzi. Nie obciążałam cię żadnymi obowiązkami. Miałaś się tylko uczyć. Nawet z tego nie potrafiłaś się wywiązać. Wobec tego wszystkiego, czego dzisiaj się dowiedziałam daję ci miesiąc na znalezienie sobie pracy. Jeśli tego nie zrobisz spakuję twoje rzeczy i wystawię za próg. Jeszcze tylko przez miesiąc będę cię żywić. Poza tym oddasz babci te tysiąc pięćset złotych, które dostałaś od niej na opłacenie drugiego semestru. Nie studiujesz, więc te pieniądze nie są ci potrzebne. I ostrzegam. Jeśli do miesiąca nie znajdziesz sobie pracy wymienię wszystkie zamki po to, żebyś tu nie miała wstępu. To wszystko, co miałam ci do powiedzenia. Zacznij wreszcie myśleć jak dorosła i odpowiedzialna kobieta.

Iwona łkała. Zanosiła się od płaczu.

 - Mamusiu nie rób mi tego. Ja się poprawię. Znajdę pracę. Zacznę uczciwie zarabiać, tylko mnie nie wyrzucaj. Gdzie ja pójdę? Dokąd? Pod most?

 - T0 mnie kompletnie nie obchodzi moja kochana córeczko. Nawet twoje łzy już na mnie nie działają. Nigdy mnie nie szanowałaś i zawsze traktowałaś jak maszynkę do robienia pieniędzy. Nigdy nie współczułaś, nigdy nie pomogłaś w najdrobniejszej czynności. Byłam twoją służącą, bo wciąż się łudziłam, że się zmienisz. Ale ty się nie zmienisz, bo za dużo błędów popełniłam chcąc cię wychować na dobrego, uczciwego człowieka. Nie jestem bez winy, ale mam przynajmniej tego świadomość. Wychowałam snoba, niewdzięcznika i egoistę dbającego wyłącznie o siebie a innych mającego za nic. To bardzo boli, niemal pęka mi serce, ale najwyższy czas, żebyś i ty poczuła smak prawdziwego, twardego życia. Najwyższy czas. Przynieś mi teraz pieniądze dla babci. Jutro u niej będę to jej oddam.

 - Ale ja nie mam tych pieniędzy – wyszlochała Iwona.

 - Jak to nie masz? To gdzie są? Tylko nie mów, że cię okradli, bo w to nie uwierzę.

 - Nie okradli mnie. Kupiłam sobie trochę rzeczy…

 - No to masz problem, bo tego ci nie daruję. Babcia ciułała te pieniądze odejmując sobie od ust, oszczędzając na lekach, a ty potrafiłaś wydać je lekką ręką w przeciągu dwóch tygodni. Brawo. Po prostu brawo. Odpracujesz te pieniądze i zwrócisz babci co do grosza. Jesteś lekkomyślna i po prostu głupia. Ja na pewno już nie przyłożę ręki do pogłębiania tej głupoty.

A jednak nie była konsekwentna. Minął miesiąc, minął drugi, minął trzeci, a jej córka nadal tkwiła w domu oglądając jakieś bzdury w telewizji i nie przejmując się szukaniem pracy. Ewa nie zmieniła zamków, nie wystawiła jej walizek za drzwi. Jedyne czego się trzymała, to tego, że odcięła ją od źródła pieniędzy. Nie dawała jej ani grosza, nie robiła zaopatrzenia. Lodówka świeciła pustkami i tylko wiatr po niej hulał. Ewa stołowała się na mieście, do domu kupowała tylko tyle, żeby wystarczało jej na kolację. Nie rozmawiała z Iwoną. Wiedziała, że przesiaduje w domu po całych dniach, ale nawet nie wchodziła do jej pokoju. Jednak którejś kwietniowej soboty nie wytrzymała. W całym mieszkaniu czuć było smród psującego się jedzenia. Przetrząsnęła lodówkę, umyła ją, sprawdziła za szafkami, ale nie znalazła kompletnie nic. Postanowiła wejść do pokoju córki. Tej akurat nie było w domu. Wyniosła się wcześnie rano nie wiadomo dokąd. Już od progu uderzył w nią niesamowity fetor. Przytknęła dłoń do nosa nie potrafiąc tego znieść. – Rany boskie, co ona zrobiła z tego pokoju? – pomyślała ze zgrozą. Wszędzie walały się kartony z resztkami niedojedzonej pizzy, pozostałości jedzenia zamówionego na wynos i ogromne plastikowe kubki z na wpół wypitą coca colą. – Skąd ona na to wszystko ma? Już wcześniej powinno mi dać do myślenia, że przecież nie pracuje a wciąż korzysta z telefonu i internetu. Z czegoś musi za to płacić. - Wyciągnęła dwa ogromne worki na śmieci i zaczęła uprzątać ten bajzel. – Jeszcze trochę a wdałoby się tu jakieś robactwo – otrząsnęła się ze wstrętem. Kiedy uporała się już z bałaganem, zmieniła pościel i odkurzyła całe pomieszczenie, usiadła u siebie na kanapie i zaczęła intensywnie myśleć, skąd jej córka bierze na to wszystko. – A może zwyczajnie się puszcza? To wcale nie takie nieprawdopodobne. Potrafi świetnie kłamać i udawać. Pewnie też by mi skłamała nawet wtedy, gdyby okazało się to prawdą.

Tknięta jednak złym przeczuciem zerwała się z kanapy i otworzyła najniższą szufladę w komodzie, gdzie trzymała wszystkie ważne dokumenty. Nerwowo przetrząsała ich stosy szukając tego najważniejszego teraz, a mianowicie lokaty, którą założyli Iwonie wraz z Kazimierzem na długo przed jego śmiercią. Miała ją dostać, kiedy ukończy osiemnaście lat. Już od dawna miała do niej prawo, ale Ewa z premedytacją nie przekazała jej dokumentu wiedząc jak bardzo jest rozrzutna i nie ma poszanowania dla pieniędzy. Poza tym Iwona nie miała pojęcia, że coś takiego w domu jest. Chyba nie miała. Teraz stało się jasne, że dokopała się i tutaj.

Ewa zasunęła szufladę. Wstała i przeszła do pokoju córki. Tam systematycznie przeglądała każdy kąt i każdą kartkę. Wreszcie znalazła. To nie była lokata a jedynie potwierdzenie, że wypłaca się Iwonie Zakrzewskiej sumę, tu podana była kwota, wraz z odsetkami i podpis Iwony. Osunęła się na tapczan i ukryła w dłoniach twarz. Jej córka okazała się ostatnią szują, ostatnią przebiegłą szują, która bez skrupułów działała poza plecami matki. Kwota, na którą opiewała lokata była ogromna. Spokojnie można było za nią kupić niewielkie mieszkanie i jeszcze je urządzić. Przez tyle lat uzbierało się sporo pieniędzy i narósł niezły procent. – Ona się nie zmieni. Na co ja liczyłam? To wszystko na nic. Jeśli chcę jeszcze trochę pożyć muszę się od niej uwolnić, bo inaczej dołączę do Kazimierza wcześniej niż zamierzam.

Te ostatnie wydarzenia przytłoczyły ją. Nie miała już siły tłumaczyć córce i prosić ją, żeby się zmieniła. Zrozumiała, że kolejny raz popełniła błąd, bo nie dotrzymała tego, co jej obiecała. Nie wystawiła jej walizek za drzwi, nie wymieniła zamków w mieszkaniu. - Jesteś idiotką i to twoja wina, bo kolejny raz stworzyłaś jej okazję, żeby cię oszukała.

Nie powiedziała Iwonie o tym, że znalazła poświadczenie likwidujące lokatę. Powoli dojrzewała do tego, żeby rozstać się z córką raz na zawsze. – Na własnej piersi wyhodowałam żmiję i karmiłam ją własnym mlekiem. Czy miłość do dziecka może aż tak zaślepić człowieka? Aż tak?

W poniedziałek wybiegła z pracy zaliczając po drodze sklepy i robiąc zakupy dla pani Tekli. Śpieszyła się. Nie chciała, żeby staruszka czekała na swój obiad dłużej niż to konieczne. Otworzyła drzwi i rozebrawszy się, głośno przywitała z podopieczną. Nie usłyszała jednak jej głosu i nieco zaniepokojona weszła do jej pokoju.

 - Pani Teklo, śpi pani?

Kobieta rzeczywiście wyglądała jakby spała. Z kącika jej ust sączyła się podbarwiona krwią strużka śliny. Ewa podeszła i chusteczką wytarła je. Były dziwnie zasinione podobnie jak dłonie. Ujęła jedną z nich. Była lodowata.

 - Pani Teklo niech pani się obudzi. Zaraz podgrzeję obiad.

Jednak ze strony leżącej kobiety nie było żadnej reakcji. Ewa spanikowała. Schwyciła stojące na stoliku lusterko i przytknęła chorej do ust. Teraz zrozumiała, że Tekla nie oddycha. Złapała za słuchawkę telefonu wybierając numer pogotowia. Czekała nie więcej niż piętnaście minut stojąc w otwartych drzwiach mieszkania. Ujrzawszy lekarza poprowadziła go do pokoju. Lekarz rzucił tylko okiem i dla pewności złapał Teklę za przegub chcąc wyczuć jej puls.

 - Przykro mi, ale ta kobieta nie żyje i to przynajmniej od trzech godzin. Kim pani jest dla niej? Córką, krewną?

 - Ani jednym, ani drugim. Od kilku ładnych lat przychodzę tu i zajmuję się panią Nocoń, bo jej córka mieszka w Legionowie i nie może być tutaj codziennie.

 - Wypiszę akt zgonu. Ma pani jakieś namiary na tę córkę?

 - Oczywiście. Zaraz do niej zadzwonię – trzęsącymi rękami wybierała numer Wandy. – Wandziu, dzwonię, żeby cię zawiadomić, że mama nie żyje – rozpłakała się. – Tak, znalazłam ją przed pół godziną. Wezwałam pogotowie. Jest tu lekarz, który stwierdził zgon i teraz wypisuje akt zgonu. Oddam mu słuchawkę, bo może będą potrzebne jakieś dane.

Lekarz ustalił wszystko i poinformował, że zabierają ciało do kostnicy przy szpitalu na Orzyckiej. Oddał słuchawkę Ewie mówiąc, że Wanda chce jeszcze rozmawiać.

 - Ewuniu, czy mogłabyś zaczekać u mamy w domu na mnie? Ja już wsiadam w samochód i jadę. Będę za jakieś czterdzieści minut.

 - Dobrze. Poczekam – rozłączyła się. Pomyślała, że dzisiaj już nie będzie w stanie dojechać do firmy, w której sprzątała. Wybrała numer kierownika zmiany i poinformowała go, że umarł ktoś jej bliski i chciałaby wolne w dzisiejszym dniu.

 - Nie ma sprawy pani Ewo, ja tylko zaznaczę to w liście obecności, a resztę załatwi pani z kadrami.

Podziękowała mu i rozłączyła się. W międzyczasie zabrano zapakowane w worek ciało Tekli. Zamknęła za lekarzem drzwi i rozejrzała się bezradnie po mieszkaniu. Żeby nie siedzieć bezczynnie pościągała pościel z łóżka i nastawiła pralkę. Potem zrobiła sobie herbaty i usiadła przy stole. Zadzwonił telefon. Okazało się, że to znowu Wanda.

 - Ewuniu ja jestem już w Warszawie, ale chciałabym podjechać do tej kostnicy i załatwić tam formalności. Jutro dowiozłabym tylko ubranie mamie. Zaczekasz?

 - Zaczekam i tak nie mam nic lepszego do roboty.

 - Bardzo ci dziękuję. Będę jak najszybciej.

Poczuła głód. Od rana prócz małej kromki chleba nic nie miała w ustach. Podgrzała zupę, którą miała zjeść Tekla. – Biedna Tekla, – rozczuliła się – nic z życia nie miała. Większość z niego przeleżała przykuta do łóżka. Co to za życie?

Wreszcie po godzinie pojawiła się Wanda. Przesiedziały do wieczora wspominając i płacząc. Ewa rozkleiła się zupełnie. Opowiedziała Wandzie o sobie, o swoim życiu i o wyrodnej córce.

 - Jestem taka bezradna. Już sama nie wiem, co robić – rozłożyła ręce. – I jeszcze teraz śmierć twojej mamy dobiła mnie zupełnie.

 - Ciężkie miałaś życie Ewuniu. Myślę, że powinnaś rzucić to wszystko i oderwać się od Warszawy i toksycznego dziecka. Ja teraz zupełnie nie mam głowy, ale jak już pochowamy mamę i zrobimy porządek w mieszkaniu, to wtedy pomyślę, popytam. Być może u nas w Legionowie odnalazłabyś spokój? Bardzo mi cię żal. A teraz chodź, odwiozę cię do domu. Zmęczona jesteś.

Cztery dni później odbył się pogrzeb Tekli. Niewiele było na nim osób, bo tylko najbliższa rodzina i kilku sąsiadów. Po nim Wanda zostawała w Warszawie. Trzeba było opróżnić mieszkanie z mebli i oddać je do spółdzielni. Nie było własnościowe. Ewa popołudniami pomagała jej, a o osiemnastej biegła sprzątać biura. Z córką nie miała kontaktu. Mijały się.

Pod koniec maja zadzwoniła Wanda z dobrymi wieściami.

 - Właśnie dostałam cynk od mojej dobrej znajomej, która pracuje w Centrum Szkolenia Policji tu w Legionowie, że szukają kobietę do działu księgowości na stanowisko referenta. Wystarczy średnie wykształcenie i doświadczenie w zawodzie. Byłabyś zainteresowana?

 - Oczywiście Wandziu. Tylko musiałabym chyba wynająć tam jakieś mieszkanie, rozeznać teren i przede wszystkim ceny, bo nie wiem, czy udźwignęłabym koszty wynajmu.

 - Na pewno udźwigniesz, bo to nie stolica. Jeśli jesteś zdecydowana, to ja zaraz dzwonię i powiem, że jest kandydatka. Musisz zebrać wszystkie dokumenty i jak już będzie wiadomo konkretnie, że cię przyjmą, napisać wypowiedzenie. Może udałoby się za porozumieniem stron? Popytaj, dobrze? Ja przyjadę za dwa tygodnie w sobotę rano i zabiorę cię do Legionowa.

Ewa podziękowała jej. Nie sądziła, że tak prędko zacznie zmieniać swoje życie, ale czy naprawdę prędko? Przecież zwlekała tak długo nie potrafiąc postąpić wobec córki w sposób kategoryczny. Nie ma się nad czym zastanawiać i trzeba zacząć działać.

Ten dzień, a raczej ten telefon od Wandy poprawił jej nastrój i dodał energii. Byłoby wspaniale, gdyby udało się dostać tę pracę i oderwać się wreszcie od problemów.

Wchodząc do klatki schodowej usłyszała dość głośną muzykę i momentalnie jej dobry nastrój rozwiał się jak dym, bo zrozumiała, że dochodzi z jej mieszkania. Im była wyżej tym głośniejsza stawała się muzyka. Nacisnęła klamkę. Drzwi otworzyły się bez problemu. Stojąc w przedpokoju widziała obściskujące się na jej kanapie pary dość mocno upojone już alkoholem, a co gorsza dostrzegła jakiegoś młodzieńca, który grzebał w jej kasetce z precjozami. Nie było ich wiele i nie były zbyt cenne. Stanowiły raczej sentymentalne pamiątki, bo były prezentami od Kazimierza. Gdy zauważyła, że młodzian wciska sobie na palec obrączkę Kazia i chowa do kieszeni zawartość kasetki wycofała się na korytarz. Wyjęła telefon i wybrała numer policji. Osobie, która odebrała powiedziała, że właśnie okradają jej mieszkanie i jest szansa, że policja przyłapie złodziei na gorącym uczynku.

Nie minęło dziesięć minut, gdy pod blok zajechały dwa radiowozy. Policjanci błyskawicznie zmaterializowali się na drugim piętrze. Ewa zniżając głos do szeptu przedstawiła się im. Powiedziała, że jest właścicielką mieszkania, w którym jej córka urządziła jakąś bibę.

 - Jestem przekonana, że oprócz alkoholu znajdą panowie przy gościach narkotyki. Na własne oczy widziałam, jak chłopak w kolorowej, hawajskiej koszuli zakładał na palec obrączkę mojego męża, a resztę, która była w kasetce schował do kieszeni.

 - Czy drzwi są otwarte?

 - Tak, nie zamykałam ich na klucz.

 - W takim razie wchodzimy.

Grupa umundurowanych policjantów weszła spokojnie do mieszkania Ewy. Jeden z nich podszedł do odtwarzacza i wyłączył muzykę. Najstarszy rangą wysunął się naprzód.

 - Dobry wieczór państwu. Policja. Proszę o dowody osobiste wszystkich państwa.

 - Co jest?! Co się dzieje?! – z pokoju wyskoczyła oburzona Iwona i obrzuciła wściekłym spojrzeniem policjantów i trzymającą się z tyłu matkę. – Możecie mi wyjaśnić jakim prawem tu weszliście? To ja już nie mogę przyjmować przyjaciół? Jeszcze nie ma dwudziestej drugiej!

 - Proszę się uspokoić i pokazać dowód osobisty. Jeśli pani tego nie zrobi skuję panią kajdankami.

 - To może być nawet przyjemne – roześmiała się uznając, że powiedziała świetny dowcip. Jednak towarzystwo nie roześmiało się. Policjant spisywał właśnie chłopaka w pstrej koszuli.

 - Co pan ma na palcu? To pańskie?

Chłopak zmieszał się nieco ściągając obrączkę.

 - Proszę opróżnić kieszenie. - Kiedy to zrobił, policjant zwrócił się do Ewy. – To o te precjoza chodziło?

 - Tak. O obrączkę i o te wisiorki, które mają dla mnie ogromną wartość.

Do chłopaka podeszła Iwona i z całej siły trzasnęła go w twarz.

 - Ty chamie, przyszedłeś mnie okraść?! Z kim ja się zadaję?!

 - Też chciałabym to wiedzieć – powiedziała cicho Ewa.

 - Znaleźliśmy panie sierżancie – dwóch policjantów wysypało na ławę kilkanaście torebek zawierających narkotyki.

 - Zadzwoń po większy samochód. Za dużo ich. Nie pomieszczą się w radiowozach. Jesteście wszyscy aresztowani za posiadanie narkotyków i za zakłócanie porządku publicznego, a pan dodatkowo za kradzież. Skuć ich.

Kiedy gęsiego wychodzili z mieszkania Ewy Iwona stanęła naprzeciw niej i ze złością wysyczała.

 - Zadowolona jesteś? Masz satysfakcję, że zamkną ci córkę? Jak możesz mi to robić?!

 - A ty? Jak ty możesz mi to robić, żebym do własnego domu musiała wchodzić z policją? Masz to, na co zasłużyłaś.

Kiedy została już sama, rozpłakała się rozpaczliwie. Już dość. Naprawdę już dość. Więcej tego nie zniesie. Jak długo można wybaczać dziecku upokorzenia, których się od niego doświadcza? Ubolewała nad tym, że nie zauważyła kiedy Iwona zaczęła się tak drastycznie zmieniać. Prawdę mówiąc, to w tej wiecznej gonitwie za pieniędzmi nie miała szans, żeby to dostrzec.

Omiotła spojrzeniem mieszkanie. Zakasała rękawy i zabrała się za sprzątanie.