"MATCZYNE SERCE" - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

ostatni

Następnego dnia Magda już po obchodzie lekarskim znowu poszła do matki. Musiała znać przebieg choroby i jakie leki zastosowano w jej leczeniu. Zabrała ze sobą kartę pacjentki, żeby uzupełnić ją wywiadem lekarskim.

 - Jak samopoczucie? – zapytała na wstępie.

 - Może być. Nie narzekam.

 - Zjadła pani coś dzisiaj?

 - Tak. Jakiś kleik.

 - Muszę zadać pani kilka pytań w związku z wirusem i sposobami jego leczenia. Powiedziała pani, że wykryto go osiem lat temu. Czym go leczono?

 - Głównie inhibitorami proteazy, fuzji i integrazy. Nie czułam się po nich dobrze. Często miałam gorączkę, wymioty i bolał mnie brzuch. Nie mogłam spać i cierpiałam na częste biegunki. Potem przyplątała się lipodystrofia. To stąd to wychudzenie na nogach i rękach. Tkanka tłuszczowa nie rozkłada się równomiernie.

 - Tak, to od razu rzuca się w oczy. Poza tym z panelu lipidowego, który zrobiliśmy wynika, że ma pani zaburzenia gospodarki lipidowej. Bardzo wysoki poziom cholesterolu i trójglicerydów. Jedno z drugim się wiąże i jest wynikiem długotrwałego zażywania inhibitorów proteazy. Spróbujemy zmienić leki na nieco łagodniejsze, choć nie da się całkowicie wyeliminować skutków ubocznych. Jeszcze dzisiaj dostanie pani abakavir i lamiwudynę. Zobaczymy jak pani na nie zareaguje. I jeszcze jedna informacja. Około godziny jedenastej przyjdzie policjant. Niestety szpital ma obowiązek zgłaszać wszelkiego rodzaju urazy spowodowane nożem lub postrzały. Przesłucha panią. Muszą wiedzieć jak doszło do zranienia. Teraz sprawdzę jeszcze ranę operacyjną – Magda odsunęła na bok kołdrę i uniosła koszulę. Rana podkrwawiała nieco, co było widać na opatrunku. Zadzwoniła po pielęgniarkę.

 - Proszę zmienić pacjentce opatrunek – poprosiła. Sprawdziła jeszcze cewnik i worek z moczem, ale tu było w porządku.

Wychodząc z sali na korytarz dostrzegła swojego chłopaka rozmawiającego z jednym z jej kolegów. Pomachała mu na przywitanie. Podszedł do niej i cmoknął dyskretnie.

 - Jak się ma moja ulubiona pani doktor?

 - Całkiem nieźle.

 - Zobaczymy się dzisiaj?

Spojrzała na niego żałośnie.

 - Bardzo bym chciała Andrzejku, ale mam do późna dyżur. Za to sobotę i niedzielę mam wolną. Możemy pojechać nad zalew. Mam nadzieję, że ty nie masz w weekend dyżuru?

 - Nie mam i bardzo chętnie pojadę.

Pożegnała się z nim. Musiała wracać do pacjentów. Znali się od kilku lat, jeszcze z uczelni. Był starszy od niej o dwa lata. Zrobił specjalizację z ginekologii i teraz pracował dwa piętra wyżej. Często ich dyżury kolidowały ze sobą, ale też zdarzało się tak, że obydwoje mieli wolne i wtedy mogli się sobą nacieszyć. Uśmiechnęła się przypominając sobie łagodne gderanie babci, gdy ta mówiła, że już dawno powinni się pobrać.

 - Kiedy ty chcesz urodzić mi prawnuki? Chciałabym się jeszcze nimi nacieszyć – mawiała.

 - Nie wiem kiedy babciu, bo nigdy nie mamy wystarczająco dużo czasu dla siebie. Za często się mijamy – śmiała się Magda.

Weszła do dyżurki i nalała sobie do kubka kawy. Dzisiaj czekały ją jeszcze dwie operacje, na szczęście niezbyt skomplikowane.

Iwona nie czuła się dobrze. Leki, które zaordynowała jej Magda nie sprawdziły się. Wymiotowała po nich, nie mogła nic przełknąć i czuła, że słabnie z każdym dniem. Kiedy zamykała powieki przewijało się przed nimi jej całe życie. Wzloty i upadki. Gdyby bardziej się szanowała nie musiałaby umierać tak wcześnie. Mimo wszystko nie żałowała zbyt wielu rzeczy. Żyła jak zawsze pragnęła, dostatnio i luksusowo. Tylko te ostatnie lata trochę za ciężko ją doświadczyły. HIV był skutkiem niezabezpieczania się podczas seksu uprawianego z przygodnie poznanymi mężczyznami. Szła z każdym, kto tylko proponował jej jakieś pieniądze. Kiedy dowiedziała się, że ma HIV zabierała ze sobą całą garść prezerwatyw. Nie przyznawała się klientom do choroby, ale profilaktycznie kazała im zakładać dwie, bo nie chciała nikomu przekazać wirusa. Ostatni jej klient okazał się wredną karykaturą. Nie dość, że ją przeleciał, to chciał ją jeszcze okraść. Broniła się. Nie pozwoliła wyrwać sobie torebki trzymając ją kurczowo w dłoniach. Wtedy pchnął ją nożem. Krzyknęła osuwając się na ziemię, a on zwiał. Policjantowi, który przyszedł ją przesłuchać opisała sprawcę, ale nie była w stanie podać jego danych osobowych, bo ich po prostu nie znała.

Jej córka zachowywała się wobec niej bardzo w porządku. Nie robiła jej żadnych wyrzutów. Traktowała wprawdzie jak każdego pacjenta, ale nie mogła wymagać od niej więcej, bo przecież nie łączyła ich żadna emocjonalna więź. Chciała jej coś zostawić po sobie. Nie przyłożyła ręki do tego, żeby ją wychować, wykształcić, pomóc finansowo matce, która cały ciężar utrzymania wzięła na swoje barki. Teraz choć w części mogła się za to odwdzięczyć. Kiedy jej pierwszy w życiu klient umierał na kolejny zawał serca Iwona nie miała pojęcia, że zapisał jej w testamencie sto tysięcy złotych. Pomyślała, że pewnie zrobił to z sentymentu do niej. Nie ruszyła nigdy tych pieniędzy. Już wtedy postanowiła przekazać je córce. Chyba nadszedł właściwy moment na uregulowanie wszystkich spraw. Sięgnęła po komórkę i wybrała numer notariusza, który wielokrotnie bywał jej klientem. Poprosiła go o przyjazd do szpitala. Powiedziała mu, że chodzi o testament.

Zjawił się następnego dnia i spisał słowa Iwony. Zapisała córce te sto tysięcy złotych podając numer konta a także kawalerkę, w której mieszkała. Czuła, że już do niej nie wróci, że nie wyjdzie już z tego szpitala. Podpisała dokument i pożegnała się z notariuszem. Wieczorem, kiedy Magda do niej zajrzała wcisnęła jej kartkę z jego imieniem, nazwiskiem i numerem telefonu prosząc ją, że gdyby się coś stało, gdyby umarła, niech go powiadomi o jej śmierci.

 - Mam jeszcze jedną prośbę. Już ostatnią. Chciałabym jeszcze zobaczyć się z mamą. Wiem, że nadużywam twojej uprzejmości, ale to dla mnie bardzo ważne. Muszę jej wiele rzeczy powiedzieć nie dlatego, żeby zaspokoić jej ciekawość, ale żeby ulżyć własnemu sumieniu. Poprosisz ją o to?

 - Spróbuję. Może się zgodzi.

Przy kolacji opowiedziała Ewie przebieg rozmowy z Iwoną.

 - Ona czuje, że odchodzi. Wydaje się spokojna i pogodzona z losem. Pragnie tylko jednego, a mianowicie rozmowy z tobą. Bardzo mnie prosiła, żebym zapytała cię, czy się na to zgodzisz. Mówiła, że to dla niej bardzo ważne. - Ewa miała łzy w oczach. Magda patrzyła na nią ze współczuciem. - Ja wiem babciu jakie to dla ciebie trudne, ale sama uczyłaś mnie, że człowiek powinien wybaczać. Ona umiera i chyba chce odejść pogodzona ze światem i z tobą. Ja już przy pierwszej rozmowie z nią powiedziałam jej, że nie mam do niej żalu, że pozbyła się mnie. Podziękowałam jej, że oddała mnie tobie, bo miałam najlepsze dzieciństwo na świecie.

 - Dobrze dziecko. Ja nie jestem zapiekła w złości, bo ta dawno mi minęła. Pojadę z tobą i spotkam się z nią.

Następnego dnia wsiadłszy do samochodu Magdy pojechały do szpitala. Magda usadziła ją w pokoju lekarzy i zrobiła jej słabą kawę.

 - Ty sobie tu posiedź chwilkę. Ja odbębnię obchód i po nim pójdziemy do niej. To nie potrwa długo.

Pół godziny później zaprowadziła babcię do sali, w której była Iwona. Leżała odwrócona tyłem do drzwi i być może spała. Magda powiedziała Ewie, że zostawia ją tutaj. Nie chciała być świadkiem tej bardzo osobistej rozmowy. Ewa podeszła do łóżka i chrząknęła lekko.

 - Iwona? – powiedziała cicho. – Chciałaś ze mną rozmawiać, więc jestem.

 

Kobieta wolno odwróciła się i wtedy Ewa zobaczyła jak bardzo jest wyniszczona przez chorobę. Ścisnęło jej się serce, a w oczach zamigotały łzy. Usiadła na łóżku i rozkleiła się zupełnie.

 - Co się z tobą stało dziecko? Co się stało? Jak mogłaś do tego dopuścić?

 - Ciii…, Już dobrze mamusiu. To już nie jest ważne. Chciałam cię tylko jeszcze zobaczyć i prosić o wybaczenie. Byłam fatalną córką. Złą, krnąbrną, nieposłuszną i zawsze w kontrze do ciebie. Nie zasłużyłaś sobie na to. Ciężko pracowałaś, żeby niczego mi nie zabrakło. Nie potrafiłam tego docenić. Oszukiwałam. Kłamałam ci na każdym kroku. Pogardzałam tobą, bo ciągle odczuwałam niedosyt, wciąż myślałam, że jestem gorsza od moich bogatych koleżanek. Miałam do ciebie wieczne pretensje, że nie potrafisz na to wszystko zarobić. Przez wiele lat żyłam w przeświadczeniu, że Bóg stworzył mnie do wyższych celów. Stworzył do życia w bogactwie i luksusie. Tak właśnie żyłam przez kilkanaście lat do momentu, kiedy nastąpił bolesny upadek. Nie mogłaś mnie zmienić i nie musisz robić sobie z tego powodu wyrzutów. Ja chcę ci tylko podziękować za Magdę. Wiedziałam, że tylko ty możesz podjąć się trudu wychowania jej. Nie chciałam jej oddawać w obce ręce. Nie uwierzysz, ale nawet po jej urodzeniu nie czułam żadnego instynktu macierzyńskiego. Widocznie taka już jestem nieczuła. Teraz, kiedy ją poznałam bardzo doceniam to jak wspaniale ją wychowałaś. Ja zmarnowałabym to dziecko.

 - To była najmądrzejsza decyzja w twoim życiu – odezwała się cicho Ewa. – Kiedy ją zobaczyłam po raz pierwszy i przytuliłam wiedziałam, że moja miłość do tego dziecka będzie ogromna. W dodatku była tak bardzo podobna do ciebie i Kazimierza. Jest wspaniała. Jest mądra i wrażliwa. Opiekuje się nami, bo babcia Zosia jeszcze żyje, chociaż już nie chodzi i leży w łóżku. Podarowałaś mi najwspanialszy prezent i za to zawsze będę ci wdzięczna.

 - Kiedyś was widziałam. To było bardzo dawno temu. Jechałam z kimś samochodem, który zatrzymał się na światłach przy cmentarzu. Wy wychodziłyście z bramy. Magda miała wtedy nie więcej jak cztery lata. Zastanawiałam się wówczas jak dałaś jej na imię. Cieszyłam się, że już jest taka duża i taka śliczna. Ten widok uspokoił mnie, i upewnił, że ona trafiła w najlepsze ręce pod słońcem. W twoje ręce – Iwona przetarła mokre policzki i westchnęła ciężko. – Mam do ciebie prośbę. Nie zostało mi już wiele życia. Kiedy umrę chciałabym być pochowana obok taty. Możesz się na to zgodzić?

 - Będzie jak zechcesz – uspokoiła ją Ewa.

 - Dziękuję. Zawsze byłaś najlepszą mamą na świecie. Szkoda, że ja nie spełniłam twoich oczekiwań. To nasze ostatnie spotkanie. Nie chcę, żebyś tu przychodziła i patrzyła na moją agonię. Dziękuję, że potrafiłaś mi wybaczyć. To było dla mnie bardzo ważne i teraz mogę już odejść spokojna.

Ewa podniosła się z łóżka. Pochyliła się nad Iwoną i objęła ją mocno.

 - Żegnaj córeczko – odwróciła się i wyszła wolno z sali.

 - Kocham cię mamusiu – szepnęła Iwona, ale Ewa już nie słyszała tych słów. Dopiero na korytarzu rozpłakała się rozpaczliwie. Oparła się o ścianę i łkała zasłaniając dłońmi twarz. Tak zastała ją Magda. Przytuliła ją mocno.

 - Wypłacz się babciu. Może poczujesz się lepiej. Jest u mnie Andrzej. Właśnie zszedł z dyżuru. Odwiezie cię do domu.

Iwona zmarła dwa dni później. Odeszła w nocy we śnie. Magdy nie było wtedy na dyżurze. O śmierci matki dowiedziała się dopiero rano. Natychmiast zadzwoniła do dziadków.

 - Musicie tu przyjechać. Mnie nie wydadzą jej osobistych rzeczy. Trzeba się zająć pogrzebem. Zadzwonię jeszcze do Andrzeja. On chyba ma dzisiaj wolne, więc mógłby was przywieźć i pomóc w załatwianiu formalności. Ja wiem tylko, że ciało jest już w przyszpitalnej kostnicy.

Wykonała kolejny telefon do Andrzeja, a potem wyciągnęła z notesu kartkę i zadzwoniła do człowieka, którego imię, nazwisko i numer telefonu wypisała Iwona. Trochę się zdziwiła, gdy zgłosiło się biuro notarialne. Podała nazwisko i połączono ją z właściwą osobą. Przedstawiła się i powiedziała, że zgodnie z ostatnią wolą Iwony Zakrzewskiej dzwoni do niego z wiadomością, że ona zmarła dzisiaj w nocy.

 - Dziękuję pani za tę informację. Nie wiem, czy pani wie, ale jestem notariuszem i jednocześnie wykonawcą testamentu pani matki. Tak wiem, że Iwona Zakrzewska była pani matką. Jeśli pani się zgodzi to możemy umówić się już wstępnie na konkretny dzień, żeby odczytać testament.

Magda była zdziwiona, ale umówiła się z notariuszem po pogrzebie.

Ten załatwili dość szybko. Zgodnie z życzeniem Iwony pochowano ją obok ojca. Na pogrzebie była tylko Ewa ze Staszkiem i Magda z Andrzejem. Po tej skromnej uroczystości pojechali prosto do kancelarii, gdzie miał być odczytany testament. Formalności trwały bardzo krótko. Notariusz otworzył zalakowany dokument i rzekł.

 - Znam bardzo dobrze treść testamentu. Został sporządzony w szpitalu kilka dni przed śmiercią pani Iwony. Ona zapisuje swojej córce sto tysięcy złotych zdeponowanych na koncie w banku, a także swoją kawalerkę. To jest cały majątek jakim dysponowała. Czy przyjmuje pani spadek? Oświadczam, że na mieszkaniu nie ciążą żadne długi. Ma czystą hipotekę.

- Przyjmuję – odpowiedziała oszołomiona Magda wciąż się zastanawiając, skąd matka miała sto tysięcy złotych skoro wiedziała od babci, że jej rodzicielka była raczej rozrzutną osobą.

Po wizycie u notariusza pojechali prosto do Legionowa. Tam, żeby uspokoić myśli Ewa przygotowała dla wszystkich obiad. Jedząc go wspominali jeszcze zmarłą.

Magda podjechała pod blok jednego z warszawskich osiedli. Sprawdziła jeszcze adres i wjechała windą na szóste piętro. Przekręciła w zamku klucz i wsunęła się do wnętrza. Panował w nim zaduch wymieszany z zapachem lekarstw. Podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Rozejrzała się dokoła. Mieszkanko było maleńkie. Nieduży pokój połączony z aneksem kuchennym i łazienka. Wszędzie panował nieład. Było zaniedbane. Zrzuciła płaszcz i zabrała się za przeglądanie rzeczy matki. Zaczęła od szafy. Znalazła w niej piękne ubrania, trochę znoszone, ale wciąż bardzo eleganckie i gustowne. Zaczęła je układać w równe stosiki. Postanowiła oddać je biednym. Bieliznę osobistą upchała w worki na śmieci, które ze sobą przywiozła. Opróżniła mebel, ściągnęła pościel z łóżka i przejrzała toaletkę. Matka miała mnóstwo kosmetyków i to markowych. Kilkanaście flakonów francuskich perfum, a w kasetce, na którą się natknęła leżało kilka złotych, ciężkich naszyjników wysadzanych szlachetnymi kamieniami, pierścionków, zdobnych obrączek, bransolet i łańcuszków. Magda zachodziła w głowę, skąd tu się to wszystko wzięło. Na szerokim parapecie zauważyła laptop. Wzięła go na kolana i włączyła. Aż podskoczyła, gdy tuż po obrazie na pulpicie zobaczyła twarz swojej matki.

 - Dzień dobry córeczko – przemówiła. – Skoro oglądasz ten materiał ja już na pewno spoczywam dwa metry pod ziemią. Mimo to chciałam ci wyjaśnić kilka rzeczy. Nigdy nie powiedziałam babci, czym zajmowałam się przez całe życie. Nie chciałam, żeby wiedziała jak zarabiałam i czym się parałam. Myślę, że nigdy by się z tym nie pogodziła. Na pewnym etapie swojego życia natrafiłam na bajecznie bogatego człowieka. On mnie przygarnął, dał dach nad głową, wyżywienie, piękne ubrania i życie bez trosk. Oczywiście nie za darmo. Tak naprawdę był zwykłym alfonsem, ale takim z wyższej półki. Zaczęłam zarabiać ciałem. Stałam się ekskluzywną prostytutką, za usługi której panowie płacili trzydzieści tysięcy za noc. Tyle pieniędzy dostawał mój „pracodawca”. Ja przeciętnie zarabiałam od pięciu do dziesięciu tysięcy. Z czasem stałam się bogatą kobietą. Niestety z biegiem lat moja atrakcyjność malała. Starzałam się. Wyszłam poza ramy ekskluzywnej prostytutki. Musiałam odejść z luksusowego domu i zacząć życie na własną rękę. Powodziło mi się raz lepiej raz gorzej. Potem, gdy dowiedziałam się, że mam HIV, już tylko gorzej. Pieniądze, które ci zostawiam nie pochodzą z procederu, który uprawiałam. Wiem, że napawałyby cię obrzydzeniem. Są spadkiem po kimś, kto kiedyś bardzo mi pomógł. Możesz więc śmiało z nich korzystać. Mieszkanie możesz sprzedać. Zawsze to trochę grosza. Potraktuj te pieniądze jako mój wkład w twój dobry start do życia. Mam nadzieję, że twoje życie będzie o wiele szczęśliwsze niż moje. Powodzenia.

Siedziała jak oniemiała. Jej matka była zwykłą dziwką? Nie…, nie zwykłą. Ekskluzywną dziwką. Na pewno nigdy nie powie o tym babci. Jej serce by tego nie zniosło. Nikomu o tym nie powie. Kiedy matka to nagrała? Na pewno długo przed swoją śmiercią. Równie dobrze nigdy mogła nie natrafić na to nagranie. Matka liczyła chyba na jakiś zbieg okoliczności. Miała szósty zmysł, czy co? Przecież nie mogła przewidzieć, że zostanie zaatakowana nożem i akurat trafi na jej dyżur w szpitalu. Kliknęła na opcję „skasuj” Nagranie znikło. Odetchnęła z ulgą i wróciła do opróżniania mieszkania.

Mieszkanie zostało sprzedane. Wszystkie meble i odzież trafiły do biednych. Magda zatrzymała tylko dla siebie stary laptop i precjoza. Nie chciała ich nosić, choć niektóre naprawdę jej się podobały. Po prostu spieniężyła je. Pobyt matki w szpitalu, jej śmierć i pozbywanie się jej rzeczy wykończyły Magdę emocjonalnie. Żeby oderwać się od wszystkiego zaczęli z Andrzejem planować ślub. Miał być skromny z niewielką ilością gości. Wreszcie którejś październikowej soboty pobrali się w legionowskim kościele.

Ewa płakała jak bóbr. W końcu spełniło się jej marzenie. Młodzi na razie zamieszkali w dawnym mieszkaniu Ewy. Babcia Zosia została przeniesiona do mieszkania, które zajmowała Ewa ze Staszkiem. Uparcie trzymała się życia. Miała już dziewięćdziesiąt trzy lata, ale umysł jeszcze jasny, choć ciało już dawno odmówiło posłuszeństwa. Teraz, gdy od tak dawna zalegała w łóżku przypominała Ewie panią Teklę, o której zawsze myślała ciepło i z sympatią.

Życie zwolniło. Po roku Ewa przywitała na świecie swoją prawnuczkę. To było największe szczęście, bo mała jako żywo przypominała swoją matkę. Pochylając się nad kołyską mówiła do Magdy.

 - Będzie taka śliczna jak ty i na pewno taka rezolutna i mądra.

Magda w takich razach przytulała się do niej i mówiła.

 - Bardzo się o to postaram babciu. Będę kochać to dziecko rozsądnie, żeby samo potrafiło mocno kochać, żeby potrafiło sobie radzić w trudnych sytuacjach i żeby było wrażliwe. Ty tak właśnie mnie wychowałaś i za to będę ci zawsze wdzięczna.

K O N I E C