MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Rozsiadła się wygodnie na tarasie w drewnianym, bujanym fotelu i kontemplowała widoki. Przed sobą miała ścianę niezbyt gęstych sosen. Przez nią mogła dostrzec plażę z żółtym piaskiem i dalej soczysty błękit morza przenikający się z lazurem nieba na horyzoncie. 

Zapach sosnowych igieł i żywicy zniewalał. Obok niej pojawił się Leszek z dwoma wielkimi szklanicami schłodzonego, pomarańczowego soku.

 - To cię trochę orzeźwi, a ja za kilka minut podam nam wspaniały posiłek.

Taki okazał się w istocie. Była pod ogromnym wrażeniem jego umiejętności. Po raz pierwszy jadła tak pyszne krewetki i dorsza pieczonego w solnej skorupie. Do tego smaczna surówka z białej kapusty i pieczone w piecu ćwiartki ziemniaków podane ze świeżym masłem. Wytarła serwetką usta i uśmiechnęła się do Leszka.

 - To było coś wspaniałego. Nie sądziłam, że rybę można przyrządzić w taki właśnie sposób. Pomyślałabym, że będzie zbyt słona, żeby móc ją zjeść, a tymczasem jest delikatna i pyszna. Jesteś znakomitym kucharzem.

 - Lata praktyki. Dość wcześnie zostałem sam i musiałem nauczyć się sobie radzić, również w gotowaniu. Chciałem cię zapytać na jak długo tu przyjechałaś. Nie ukrywam, że bardzo mi zależy, żeby móc spotykać się z tobą. Na pewno znalazłbym czas. Rano wypływamy około piątej. Ciągniemy sieci przez jakieś dwie godziny i wracamy. Mniej więcej o dziewiątej jestem wolny aż do siedemnastej, bo wtedy zaczynam wieczorny połów. To ciężka robota, ale jak ma się szczęście i trafi na ławicę, to trud się opłaca. Teraz nie mogę pozwolić sobie na jednorazowe wyjście z portu w ciągu dnia, bo bardzo mi zależy na ukończeniu domu i każdy grosz się przydaje. Zimą najgorzej jest zarobić, a mój kuter już nie taki sprawny jak kiedyś i często się coś w nim psuje.

 - W sumie mogłabym. I tak niewiele mam tu do roboty i najczęściej włóczę się sama po mieście. Planowaliśmy zostać do końca sierpnia, czyli jeszcze jakieś sześć tygodni. Mój przyjaciel, z którym tu przyjechałam pomaga w gospodarstwie swojego kuzyna, który też tak jak ty jest rybakiem. Głównie czyści ryby i przygotowuje je do wędzenia.

 - A jak się nazywa?

 - Szymczyk. Nikodem Szymczyk, a mój przyjaciel to Maciek Szymczyk.

 - Nikodema znam bardzo dobrze. Zresztą tu w porcie wszyscy się znają, bo nie jest nas tak wielu. Cieszę się, że będziemy mieć całkiem sporo czasu, żeby poznać się lepiej.

Widywali się każdego dnia. Ula pojawiała się w porcie około dziewiątej i albo Leszek z Walusiem kończyli pracę, albo właśnie dobijali do nabrzeża. Wtedy pomagała im ładować do skrzyń ryby i wraz z nimi jechała do chłodni. Potem mieli już tylko dzień wyłącznie dla siebie. Dzięki Leszkowi zwiedziła cały Hel. Obejrzała fokarium. Była w Jastarni i Juracie.

 

W dni, kiedy Leszek nie wypływał na połów fundował jej dalsze wycieczki na przykład do Gdańska, czy Gdyni. Byli też w Sopocie. Dzięki niemu zwiedziła całkiem sporo. Przez ten czas poznawali się wzajemnie i oboje bez wątpienia pozostawali pod swoim urokiem. Ona poznała jego życie od podszewki. Życie, które zahartowało go od najmłodszych lat. Było pracowite i twarde, nie dla mięczaków. Podziwiała w nim ten upór i żelazną konsekwencję w dążeniu do celu, a przy tym ten jego wieczny optymizm, pogodę ducha i niezłomną wiarę w to, że do wszystkiego można dojść i wszystko osiągnąć jeśli się tylko tego chce i jeśli jest się odpowiednio zdeterminowanym. On ulegał jej łagodności i dobroci. Doceniał, że była osobą niezwykle cierpliwą i cichą. Nigdy nie podnosiła głosu nawet w momentach wielkiej ekscytacji, a za spojrzenie jej cudnych, błękitnych jak niebo nad głową oczu, dałby się pokroić. Najbardziej lubił sobotnie lub niedzielne popołudnia, gdy plaża zaczynała pustoszeć a on mógł usiąść na ciepłym jeszcze piasku przytulony do Uli i wraz z nią czekać na zmierzch.

Pierwsze pocałunki i pierwsze intymne gesty nieco ich zawstydzały, ale szybko stały się normą. On najbardziej martwił się, czy to uczucie, które ich połączyło przetrwa próbę czasu. Dzielił się z nią tymi obawami, ale ona zawsze potrafiła go uspokoić mówiąc, że rok szybko zleci, że są telefony i komputery, że będzie starała się przyjeżdżać jak tylko wykroi trochę wolnego czasu.

 - Na piątym roku już nie będę miała tak wielu zajęć. Znam już temat pracy dyplomowej, którą nawet zaczęłam pisać i zgromadziłam sobie wszystkie potrzebne materiały. To głównie na tym będę się skupiać, a to nie zajmie mi aż tak wiele czasu. Oczywiście będą jakieś seminaria, czy konsultacje z promotorem, ale może się okazać, że przez dwa, góra trzy dni w tygodniu, a potem będę mieć kilka dni wolnego.

Ona też miała trochę obaw, ale nie chciała, żeby to, co ich połączyło okazało się tylko letnią, nic nie znaczącą przygodą. Leszek stał się dla niej ważny na tyle, że opowiedziała o nim Maćkowi. Pod koniec pobytu Uli we Władysławowie Leszek urządził grilla na tarasie swojego domu i zaprosił na niego wszystkich Szymczyków. Wtedy miał też okazję poznać Maćka. Kilka dni później zrobił im obojgu niespodziankę zabierając ich na połów. Maciej okazał się niezwykle pomocny, natomiast Ula nie czuła się dobrze i właściwie cały czas spędziła przewieszona przez burtę oddając hołd Neptunowi. Po tym rejsie stwierdziła, że morze na nią źle reaguje i że już nigdy więcej.

Rozstanie było bolesne. Długo tulili się do siebie szeptając miłosne zaklęcia. Ula obiecała zadzwonić zaraz po przyjeździe do domu. Przed ojcem nic nie ukrywała. Zawsze uważała, że dobrze jest powiedzieć prawdę i nigdy nie miała przed nim tajemnic. Opowiadała stęsknionemu Cieplakowi o pobycie, o poznaniu Leszka, o tym jak bardzo wartościowy jest to człowiek, jak bardzo zaradny i pracowity.

 - On ciężko pracuje tatusiu, ale ma swój cel, do którego konsekwentnie zmierza. Jest przy tym mądry i ma wesołe usposobienie. Zakochałam się w nim. On we mnie również. Nie chcemy dopuścić, żeby czas i odległość nas rozdzieliły, dlatego będę jeździć do niego w czasie wolnym od zajęć. Chcę mu też trochę pomóc przy wykończeniu domu, bo sam niczego nie przyspieszy. Wezmę znowu korepetycje, żeby zarobić na te podróże i żeby ciebie nie obciążać kosztami. Przywiozłam mnóstwo wędzonych ryb złowionych przez Leszka. Koniecznie musisz spróbować, bo są pyszne.

Ten rok był dla nich niezwykle pracowity. Leszek wypływał coraz dalej z nadzieją na obfity połów, a co za tym idzie, większy zarobek. Pokoje przeznaczone dla letników zaczęły nabierać charakteru. Wygospodarował też miejsce na dwie łazienki, żeby przyjezdni nie korzystali z jego prywatnej. Ula przyjeżdżała przeciętnie co dwa tygodnie. Dojeżdżała pociągiem do Gdyni, a tam czekał już na nią stęskniony Leszek. Dzięki korepetycjom i niewielkim zleceniom od małych firm mogła zaoszczędzić trochę pieniędzy. Wraz z Maćkiem założyli małą spółkę zajmującą się księgowością i mozolnie pracowali na każdy grosz. Oboje kończyli ten sam kierunek studiów i oboje mieli się bronić w czerwcu.

W święta to Leszek zawitał do Rysiowa. Przywiózł mnóstwo ryb i dla Cieplaków i dla Szymczyków. W święta też poprosił ojca Uli o jej rękę. Przysięgał, że kocha ją nad życie i pragnie, żeby została jego żoną. Ją samą nieco zaskoczyła ta spontaniczność ukochanego, ale nie protestowała i pierścionek przyjęła. Uzgodnili, że pobiorą się w małym, rysiowskim kościółku, a potem Ula przeprowadzi się do Władysławowa.

Kiedy już po świętach i wyjeździe Leszka siedziała wraz z ojcem w kuchni dojadając świąteczny makowiec była pełna obaw co do przyszłości.

 - Bardzo się martwię tato jak ty sobie sam poradzisz. Ja będę oczywiście przyjeżdżać, ale to nie to samo, co być na miejscu.

Cieplak uspokajał.

 - Nie masz się o co martwić córcia. Zdrowie na razie dopisuje, a i Szymczykowie blisko. Oni zawsze pomogą w potrzebie. Nie będzie tak źle. Najważniejsze jest twoje szczęście.

Tydzień przed obroną pracy stanęli na ślubnym kobiercu. Bardzo skromny był to ślub. Nie wynajmowali żadnej sali, bo wszyscy goście pomieścili się u Cieplaków. Samym przyjęciem zajęła się Szymczykowa i Matecka ich najbliższe sąsiadki. Ula pomagała jak tylko mogła. Leszek przyjechał kilka dni wcześniej i zajął się przyrządzaniem przywiezionych przez siebie ryb. W ciasnej kuchni Cieplaków zrobiło się nagle tłoczno i gwarno, ale bardzo wesoło. Sam ślub był dla obojga bardzo wzruszającym momentem, tym bardziej, że już wiedzieli, że Ula jest we wczesnej ciąży. Nikomu się nie pochwalili, bo Ula nie chciała zapeszać. Leszek był przeszczęśliwy. Odkąd pamiętał zawsze chciał założyć rodzinę i mieć dzieci, a teraz to marzenie się spełnia.

Po weselu Leszek został w Rysiowie. Czekał, aż Ula wreszcie się obroni. Chciał wraz z nią wrócić do Władysławowa i to dlatego przyjechał samochodem, żeby móc zabrać jej rzeczy.

Obrona przebiegła bez niespodzianek. Ula zawsze była solidna i bardzo przykładała się do nauki. Obroniła się na piątkę, podobnie Maciek. Teraz już nic nie stało na przeszkodzie, by wraz ze świeżo poślubionym mężem mogła objąć w posiadanie to nadmorskie „królestwo”. Już na miejscu Leszek miał dla niej kilka niespodzianek. Przede wszystkim pokoje były wyszykowane i czekały na pierwszych gości. Założył stronę internetową, żeby rozreklamować to miejsce. Nie mógł zarejestrować budynku jako pensjonatu więc podciągnięto go pod agroturystykę. W sumie mogli pomieścić jednorazowo dziewięć osób, bo pokoje były dwu, trzy i czteroosobowe. Z pieniędzy weselnych zaopatrzyli się w niezbędną pościel a to, co zostało zainwestowali w nowszy samochód, którym miała jeździć Ula. Byli nieprzyzwoicie szczęśliwi, bo wszystko układało się po ich myśli. Ula nie chcąc tracić zarobków w założonej przez siebie firmie zorganizowała sobie pracę przez internet. Dane spływały na jej pocztę, a ona wykonawszy rozliczenia przesyłała je zwrotnie tą samą drogą. Maciek na swoje barki wziął firmy, do których niestety musiał jeździć.

W połowie czerwca przyjechali pierwsi letnicy. Starsze małżeństwo, rodzina z dwójką dzieci i trzech rowerzystów. Sień oddzielająca lewe skrzydło od prawego znakomicie spełniała swoją rolę, bo ani wczasowicze, ani gospodarze nie wchodzili sobie w paradę. Ula ograniczała się jedynie do mycia łazienek i zmiany pościeli. Leszek zabronił jej się przemęczać. Brzuszek rósł a on czekał na to dziecko wielce podekscytowany.

 - Chcę, żeby było podobne do ciebie i miało twoje oczy. Piękne i nieprzyzwoicie błękitne.

 - Gdyby jednak odziedziczyło urodę po tobie, to też nie byłoby źle – odpowiadała z uśmiechem. – Jesteś bardzo przystojny kochanie.

Coraz częściej też poruszała sprawę tego drugiego, wieczornego połowu. Uważała, że mąż niepotrzebnie tak haruje, że teraz, kiedy mają letników przez całe lato mógłby trochę odpocząć, ale on zawsze miał przeciwko temu własne argumenty. Najczęściej wyliczał jej co byłoby im niezbędne, lub co by się przydało. W końcu obiecał jej, że będzie tak łowił do końca października, a potem spasuje przynajmniej do połowy lutego, bo wtedy miało się urodzić ich maleństwo.

Ostatniego dnia września opuścili ich ostatni letnicy. Ula idąc za ciosem wysprzątała wszystkie pokoje, pomyła lodówki w aneksach kuchennych i okna. Wyprała całą pościel. Teraz pomieszczenia stały puste czekając na kolejny sezon. Przez czternaście tygodni przez ich dom przewinęło się sporo ludzi i oboje uznali to za dobry znak, bo wraz z ich pobytem szedł realny dochód. Razem z tym, co zarabiał Leszek i ona mogli spokojnie przeżyć zimę. Ula obiecywała sobie, że jak już urodzi i będzie miała chwilę czasu, zajmie się ogródkiem, żeby przynajmniej jarzyny mieli własne.

Koniec października obfitował w liczne sztormy. Częściej siedziała w domu niż wychodziła na spacer plażą, która teraz usiana była zwykłymi śmieciami wyrzuconymi przez fale na brzeg. Odpowiednie służby starały się sprzątać, ale przy niesprzyjającej aurze i silnym wietrze była to syzyfowa robota.

Leszek nie przestał łowić popołudniami. Trafił na bogate łowisko i szkoda mu było odpuścić niezły zarobek.

 - Jak tylko wyjdziemy na swoje i odłowimy, to robię sobie przerwę – obiecywał. Martwiła się o niego i jego bezpieczeństwo. To nie był dobry czas, żeby aż tak ryzykować. – Kochanie, przecież ja jestem starym wygą w tym zawodzie. Nic mi nie grozi, zapewniam cię.

Mimo, że chciała wierzyć jego zapewnieniom, to wciąż była pełna wątpliwości.