MIĘDZY NIEBEM A ZIEMIĄ - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Moje szczęście kochane

Jeśli czytasz ten list, to na pewno wydarzyło się coś złego i nie ma mnie już wśród żywych. Nie tak to miało wyglądać. Kiedy pojawiłaś się w moim życiu poczułem jakby wstąpił we mnie nowy duch. Wiedziałem, że tylko Ty możesz mnie uszczęśliwić i byłem pewien, że tylko z Tobą chcę spędzić resztę mojego życia. Byłaś moją jedyną i największą miłością. Kiedy zgodziłaś się wyjść za mnie niemal lewitowałem ze szczęścia, a kiedy dowiedziałem się, że jesteś przy nadziei - niemal zwariowałem. To dziecko, nasza słodka, mała dziewczynka była moim wielkim marzeniem, które wkrótce miało się spełnić. To dla Was chciałem żyć i dla Was się starać. Nie wyszło kochanie. Coś poszło nie tak. Nawet nie wiesz jak bardzo mi żal, że nie będę świadkiem dorastania naszej córeczki. Gdybyśmy mieli więcej szczęścia, jestem pewien, że mielibyśmy więcej dzieci, które kochałbym bezgranicznie.

Wiem, że będzie Ci ciężko, że nie będziesz chciała pogodzić się z moim odejściem, ale jesteś najsilniejszą kobietą jaką znam i mocno wierzę w to, że poradzisz sobie. Musisz podjąć trud wychowania naszego dziecka również i za mnie. Dasz radę. Opowiedz jej o mnie i nie pozwól, żeby zapomniała. Jeśli tam w niebie jest Bóg, to na pewno się zgodzi, bym czuwał nad Wami.

Mam nadzieję, że kiedy uporasz się już z bólem i żałobą po mnie, znajdziesz dobrego i wartościowego człowieka, który będzie Cię kochał równie mocno jak ja i równie mocno pokocha nasze dziecko. Nie chcę, żebyś starzała się w samotności i zgorzknieniu. Jesteś taka młoda, piękna, dobra i mądra. Masz całe życie przed sobą. Nie marnuj go kochanie na rozpamiętywanie, „co by było, gdyby”. Ty powinnaś cieszyć się życiem i czerpać z niego pełnymi garściami. Ja zawsze będę Cię kochał, bo nadałaś mojemu życiu sens i za to będę Ci wdzięczny na wieki.

Twój kochający Cię całym sercem Leszek.

Płakała jak bóbr a wielkie krople łez znaczyły ślad na tym liście. Czyżby on naprawdę coś przeczuwał? Czy miał świadomość zagrożenia? Czy dlatego jej nic nie mówił, bo nie chciał jej martwić? Czy wypływając wiedział, że to ostatni połów w jego życiu? Miała chaos w głowie. W kopercie znalazła drugą kartkę. To był list do Agatki. Pamiętał i o tym. Ten list miał być jedyną pamiątką po nim dla córki.

Córeńko moja kochana

Odszedłem zbyt wcześnie, by móc Cię poznać, chociaż kochałem Cię od momentu jak tylko zamieszkałaś w brzuszku mamy. Chciałem być dla Ciebie najlepszym tatą na świecie. Chciałem Cię rozpieszczać i jednocześnie kochać mądrze, żebyś wyrosła na dobrego i uczciwego człowieka. Chciałem być dla Ciebie wzorem i przykładem. Ogromnie żałuję, że musiałem odejść zbyt szybko i nie mogłem być świadkiem Twoich narodzin, pierwszych kroków, usłyszeć jak mówisz pierwszy raz „tata” i jak dorastasz. To bardzo boli mój skarbie, ale wierzę, że mama wszystko Ci o mnie opowie i zastąpi Ci mnie w najtrudniejszych momentach Twojego życia. Ja tylko pragnę, żeby Twoje małe serduszko pamiętało o mnie, o człowieku, który kochał Cię bardziej niż własne życie. Na pamiątkę zostawiam Ci moje zdjęcie, żebyś wiedziała przynajmniej jak wyglądałem i takiego mnie zapamiętała. Ty i mama byłyście dla mnie najważniejsze i bardzo mocno kochałem Was obie. Marzyłem, by móc utulić Cię w ramionach jak tylko przyjdziesz na świat, ale nie doczekałem tej cudownej chwili. Rośnij zdrowo moja kochana córeczko. Bądź podporą dla swojej mamy, bo to najlepsza mama na świecie i nie zapominaj o mnie.

Twój bardzo mocno Cię kochający tata.

Z koperty wysunęło się zdjęcie Leszka. Było wielkości pocztówki. Zerkał na nią ten sam cudowny chłopak ze swoim zawadiackim uśmiechem, iskierkami w oczach i z burzą gęstych kręconych włosów. Tego było jej już za wiele. Płakała głośno i rozpaczliwie nie mogąc się uspokoić. Nagle poczuła kopnięcie i za chwilę jeszcze jedno. Pogładziła ręką spory już brzuch i uśmiechnęła się przez łzy. – Żyjesz maleństwo, żyjesz… Mama postara się uspokoić i już nie płakać.

Dzwonek do drzwi przerwał ten wewnętrzny monolog. Zwlekła się z łóżka i poczłapała w ich kierunku. Kiedy je otworzyła zobaczyła na progu swojego ojca i Maćka. Obaj przerazili się jej wyglądem. Cieplak przytulił córkę mocno i razem z nią zapłakał.

 - Tak mi przykro córcia, tak bardzo mi przykro… To ogromna tragedia dla nas wszystkich. Już dobrze kochanie. Musisz się trochę uspokoić, bo trzeba się zastanowić co dalej.

 - Zrobię wam coś do jedzenia, bo pewnie zmęczeni i głodni jesteście po podróży.

 - Zrób nam tylko kawę – Maciek wniósł dwie torby podróżne do przedpokoju. – Zajechaliśmy najpierw do Nikodema i od niego wiemy wszystko. Tam też zjedliśmy, więc nie jesteśmy głodni. Zostajemy u ciebie, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

 - Oczywiście, że nie mam. Pościelę wam w tym dwuosobowym pokoju. Będzie wam wygodnie.

 - To kiedy pogrzeb? –Maciek usiadł za kuchennym stołem i przyciągnął do siebie cukiernicę. – Nikodem mówił coś o czwartku.

 - Tak ustaliliśmy. Najpierw będzie msza w kościele, a potem pójdziemy na cmentarz. To dość spory kawałek drogi. Szkoda, że na tutejszym cmentarzu nie ma kaplicy, bo to by wszystko ułatwiło. Bardzo mi żal rodziców Walusia. Oni nawet nie mogą pochować syna, bo do tej pory nie odnaleziono ciała. Wciąż liczą na to, że morze wyrzuci go na brzeg, ale ja bardzo w to wątpię. To co najważniejsze załatwiliśmy z Nikodemem. On ma też dopilnować sprzedaży kutra. Ja muszę poczekać kilka dni na wypłatę ubezpieczenia. Myślę jednak sobie, że jak już wszystko pozałatwiam, to wrócę do Rysiowa. Nie chcę być tu sama zwłaszcza jak nadejdzie termin porodu. Ponieważ jednak Leszek przepisał na mnie dom postanowiłam przyjeżdżać tu co roku na trzy wakacyjne miesiące i wynajmować letnikom pokoje. Nie chcę z tego zrezygnować, bo Leszkowi bardzo na tym zależało. Możecie zostać tu chociaż tydzień? Myślę, że tyle mi wystarczy. Pojutrze pogrzeb i chciałam cię prosić Maciuś, żebyś jutro oddał mój samochód do przeglądu. Do Rysiowa kawał drogi i chcę mieć pewność, że dojadę bezpiecznie.

 - Nie ma sprawy. Zajmę się tym. Myślę, że tydzień nas nie zbawi panie Józefie, prawda? Zostajemy.

Uroczystość pogrzebowa zgromadziła na niewielkim, władysławowskim cmentarzu mnóstwo ludzi. Stawili się przedstawiciele kapitanatu portu, rybacy, znajomi Leszka, nawet koledzy szkolni. Ksiądz długo przemawiał nad trumną. Zanim ją spuszczono do grobu głos zabrała jeszcze Ula. Podziękowała wszystkim za obecność na pogrzebie, za życzliwość i za pomoc, której doświadczyła od braci rybackiej. Dziękowała za to, że nie zostawili jej samej w tych najgorszych dla niej dniach. Prosiła o modlitwę za Walusia i za to, żeby rodzice mogli złożyć jego ciało w grobie. Nie potrafiła zachować spokoju. Ta uroczystość rozchwiała ją emocjonalnie. Płakała cały czas. Uspokoiła się dopiero na stypie, którą Nikodem i Janka zorganizowali w jednej z tutejszych restauracji. Na niej człowiek z kapitanatu poinformował ją, że pieniądze z ubezpieczenia kutra przeleją na jej konto. Dowiedziała się też, że na początku przyszłego tygodnia sfinalizuje się jego sprzedaż.

Ciężko było jej rozstać się z tym miejscem. Nie miała pojęcia, co przyniosą kolejne miesiące. Martwiła się porodem. Pragnęła już tylko urodzić zdrowe dziecko. Wiedziała, że długo będzie tęsknić za Leszkiem. Do momentu wyjazdu z Władysławowa każdego dnia pojawiała się na jego grobie. W ostatnim dniu obeszła dokładnie cały dom sprawdzając, czy wszystko w porządku. Przy pomocy taty i Maćka zabezpieczyła okna zamykając drewniane okiennice. Teraz mogli już ruszać.

Dzień przed narodzinami córki zgłosiła się do szpitala. Aż do tego momentu chodziła regularnie do lekarza, który pracował na oddziale położniczym jednego z warszawskich szpitali i to on miał odbierać poród. Towarzyszył jej tata i Maciek. Przyjęto ją na oddział, ale ponieważ nie było jeszcze żadnej akcji porodowej nie widziała większego sensu w tym, aby ci dwaj mieli tu tkwić. Prosiła, żeby wracali do domu.

 - Jak już będzie po wszystkim, to zadzwonię i wtedy przyjedziecie. Nie będziecie przecież wydeptywać ścieżek na korytarzu.

Posłuchali jej. Na sali pojawił się jej położnik. Zbadał ją i zapytał, czy chce urodzić już dzisiaj. Chciała i to bardzo. Podano jej środki na wywołanie skurczy i kazano spacerować. Dwie godziny później odeszły jej wody. Zaczęło się i trwało kilka godzin. Była już tak zmordowana, że nie miała siły przeć, ale położnik dopingował ją. W końcu zebrała wszystkie siły i wkrótce wydala na świat swoje wyczekiwane maleństwo. Agatka nabrała w płuca powietrza i rozpłakała się głośno. Umyto ją i przyniesiono Uli. Szczęście rozlało się na jej twarzy. Przytuliła usta do ciepłego czółka córki. Zalśniły jej w oczach łzy. – Jaka szkoda k0chanie, że tego nie dożyłeś – pomyślała z żalem. – Ma ciemne włoski. Możliwe, że to jednak do ciebie będzie podobna.

  - Wybrała już pani imię? – usłyszała głos pielęgniarki.

 - Tak. Agata. Agata Strzelecka.

Pobyt w szpitalu nie trwał dłużej jak trzy dni. Po tym czasie wypisano ją, bo była zdrowa i dziecko także. Powoli przyzwyczajała się do roli matki.

Przygotowywała się do wyjazdu. Dokładnie układała rzeczy w walizkach starając się nie zapomnieć niczego. Serce wyrywało jej się do Władysławowa. Tak dawno nie była na grobie Leszka, że postanowiła odbić sobie tę rozłąkę i bywać tam każdego dnia. Za dwa tygodnie zaczynał się u niej sezon a letnicy zaklepali terminy do końca września. Ojciec jechał razem z nią. I tak nie miał w Rysiowie nic do roboty a tam mógł okazać się przydatny. Maciek miał dojechać w sierpniu i to na krótko. W końcu poznał dziewczynę i zakochał się w niej. Nie chciał jej zostawiać na zbyt długo.

Wraz z ojcem wyniosła walizy na zewnątrz i otworzyła bagażnik. Zanim je włożyła zwróciła uwagę na hałas panujący na sąsiedniej działce. Od bardzo dawna stała odłogiem i zdążyła porosnąć zielskiem wysokim na dwa metry.

 - Koszą, czy mi się wydaje? – zapytała ojca.

 - Nie wydaje ci się. Krążą plotki, że ktoś kupił ten ugór i będzie się budował.

 - Serio? A to ci nowina. Już myślałam, że nie znajdzie się kupiec. Przecież to ze dwadzieścia lat nie koszone. Idź pozamykać wszystko a ja idę po Agatę. Nakarmię ją jeszcze przed wyjazdem.

W pokoju wyciągnęła małą z łóżeczka i odsłoniła pierś. Dziewczynka zaraz przyssała się do niej. Uwielbiała patrzeć na nią, jak ciężko sapie byleby uciągnąć mleka jak najwięcej. Początkowo sądziła, że mała będzie podobna do Leszka. Rzeczywiście odziedziczyła po nim ciemne, kręcone włosy, śniadą cerę, wykrój ust i zgrabny nosek. Po niej duże niebieskie oczy z długimi rzęsami i piegi na policzkach. Była mieszanką ich obojga i bardzo pogodnym dzieckiem. Tę radosną naturę też przejęła po ojcu. Chowała się dobrze. Rzadko łapała jakieś infekcje. Wyjazd nad morze miał ją jeszcze bardziej uodpornić.

Skończyła karmić i ułożyła dziecko w nosidełku. Cieplak zszedł z piętra i oznajmił, że jest gotowy do wyjazdu. Zabrała małą, a on zamknął na cztery spusty frontowe drzwi. Ula ostrożnie wyjechała przed bramę. Ojciec poszedł pożegnać się z Szymczykami. Wręczył im klucze i prosił o podlewanie ogrodu. Po chwili ruszyli.

Tymczasem na działce obok robota paliła się ludziom w rękach. Działka była ogromna. Kosiło dziesięciu mężczyzn a końca pracy nie było widać. Przed rozwaloną bramą zatrzymał się srebrny Lexus, z którego wysiadło dwóch elegancko ubranych mężczyzn. Weszli na teren posesji natykając się na człowieka będącego zapewne szefem tej koszącej grupy.

 - Dzień dobry panu – przywitał się wyższy od towarzysza brunet. – I jak idzie?

 - Ciężko panie Dobrzański. Ziemia jest jak sprasowany beton. Pełno tu krzaków i to takich dwudziestoletnich. Są też samosiejki dość grube w obwodzie, a skoro tak to i korzenie mają długie. Bez wątpienia będziemy musieli karczować, a to zawsze trwa.

 - Ja was nie popędzam. Bardzo mi zależy żeby teren był zrekultywowany, ziemia spulchniona i zero trawy, czy krzaków. Chcę mieć pewność, że koparka, która będzie kopać dół pod fundamenty nie napotka żadnych niespodzianek.

 - Bardzo się postaramy, żeby tak było – uspokoił mężczyznę szef prac.

 - Co Seba? Przejdziemy się? Zobaczysz jak to wygląda. Działka kończy się ścianą niewielkiego lasu. To taka naturalna granica. Widać go tam daleko.

 - Nie miałem pojęcia, że porywasz się na coś takiego. To gigantyczna robota. Bardzo wątpię, że postawisz ten dom w dwa lata.

 - Oczywiście, że nie postawię. Mam zamiar osiąść tu na stałe i nie będę tolerował żadnej fuszerki. Projekt jest świetny. Zapłaciłem za niego kupę kasy i ani myślę jej zmarnować. Budowa może trwać i dłużej byle by jakość prac była na najwyższym poziomie.

 - Ja wszystko rozumiem, ale na co ci taki wielki dom skoro jesteś singlem?

 - Wiecznie nim nie będę przyjacielu. Paulina to była jedna, wielka pomyłka. Może kiedyś się zakocham i ożenię, a dom będzie wtedy spełniał wszystkie wymogi. Będzie miał basen i korty. To co lubimy obaj najbardziej. Może zainwestuję w jakąś małą salę do squasha lub siłownię?

To oczywiście melodia przyszłości. Na razie będę szczęśliwy jak skończą kosić i wjedzie tu koparka. Wracajmy do firmy.