ZŁE NAWYKI - rozdział 12

ROZDZIAŁ 12

Alex krok po kroku wprowadzał Ulę w zadania, którymi zajmował się dział finansowy. Wykazywał powiązania z innymi działami. Mówił o rozliczaniu wszelkich wydatków, zliczaniu faktur i zestawieniach miesięcznych. Wspomniał o kwartalnym raporcie na posiedzenie zarządu, którego sporządzenie leżało w obowiązkach dyrektora finansowego.

 - Turek wszystko ogarnia i bez wątpienia posłuży ci pomocą. Na półkach w gabinecie znajdziesz segregatory z dokumentami. Powinnaś się z nimi zapoznać. To da ci pełniejszy obraz pracy w dziale. W poniedziałek odbędzie się konkurs na asystentów. Powoli zaczynają spływać zgłoszenia. Chciałbym już to scedować na was i nie brać w tym udziału. Salę konferencyjną macie do dyspozycji. Olszański zajmuje się zbieraniem CV i na pewno przekaże ci Marek. I to chyba wszystko. Nie sądzę, żebyś miała jakieś kłopoty. Ewidentnie jesteś zorientowana i wiesz o czym mówię. Naprawdę bardzo się cieszę, że zgodziłaś się objąć to stanowisko. Witamy na pokładzie Ula.

Tyle co to powiedział drzwi od gabinetu otworzyły się i zobaczyli wchodzącego Krzysztofa.

 

 - Przeszkodziłem?

 - Ależ skąd! – Alex podniósł się z fotela i z wyciągniętą prawicą podszedł do seniora. – Właśnie skończyliśmy. Zapowiada nam się znakomity dyrektor finansowy.

Krzysztof uśmiechnął się szeroko. Podszedł do Uli i uściskał ją.

 - Jak ci się podoba moja synowa? Mówiłem ci, że nie dość, że piękna, to w dodatku mądra.

 - Nie chwal mnie tato, bo póki co nic jeszcze nie zrobiłam.

 - Dasz sobie radę kochanie, ja mam nosa do ludzi.

 - Też tak uważam. Chciałem Uli jeszcze przedstawić Turka i dziewczyny w dziale.

 - To może my pojedziemy na górę tato? Napijemy się kawy, a Ula za chwilę do nas dołączy.

 - No dobrze. Niech i tak będzie.

Alex poprowadził Ulę długim korytarzem pokazując jej przy okazji bufet, z którego mogli korzystać wszyscy pracownicy.

 - A tu jest królestwo Adama – otworzył drzwi na oścież przepuszczając Ulę przodem.

 - Dzień dobry – przywitała się.

 - Adam, drogie panie, to jest pani Urszula Dobrzańska, żona Marka. Od dzisiaj pełni funkcję dyrektora finansowego i jest waszym bezpośrednim przełożonym. A to Ula jest Adam Turek kierownik działu, a to panie: Matylda, Barbara i Hanna, nasze niezastąpione księgowe. Mam nadzieję, że wprowadzicie Ulę we wszystkie sprawy. Ja już to poniekąd zrobiłem, ale sami wiecie, że szczegóły wychodzą w praniu. Prawdopodobnie w poniedziałek wyłonimy asystentkę dla pani dyrektor więc dojdzie nam jeszcze jedna osoba.

Alex odprowadził ją do windy i pożegnali się. Wyjechała na piąte piętro i zapytała recepcjonistkę o gabinet dyrektora do spraw promocji i reklamy.

 - Była pani umówiona?

 - Nie… Nazywam się Urszula Dobrzańska. Jestem żoną Marka i od dzisiaj dyrektorem finansowym – wyciągnęła rękę do Ani witając się.

 - Ja bardzo przepraszam, ale nikt mnie nie powiadomił. Pokój pięćset dwanaście. To sekretariat, ten na lewo a w głębi pokój dyrektora.

 - Bardzo dziękuję.

Już bez przeszkód dotarła do Marka. Siedzieli obaj z Krzysztofem na białej sofie i gawędząc popijali kawę. Krzysztof uśmiechnął się do swojej synowej. Od Marka dowiedział się, że ściągnęli jej aparat.

 - Z każdym dniem piękniejesz i zastanawiam się jak to jest w ogóle możliwe.

Zarumieniła się słysząc te słowa.

 - Nie przesadzaj tato. Spójrz jak płoną mi policzki.

 - Są urocze i pięknie ci z tymi rumieńcami. Poznałaś już wszystkich z działu?

 - Tak. Mogę zaczynać. Już wiem mniej więcej na czym stoję. Na pewno większość rzeczy będę konsultować z Adamem, bo on wie wszystko.

Marek podniósł się z kanapy i odstawił filiżankę.

 - Pójdziemy może teraz do Pshemko, a potem pokażę ci twój gabinet.

Krzysztof także wstał.

 - Pójdę i ja przywitać się ze starym druhem. Chodźmy.

Jak się okazało Pshemko nie był sam. Kiedy weszli konsultował z Pauliną wybrane przez nią dodatki. Jak na komendę podnieśli głowy znad stołu. Mistrz poderwał się na widok Krzysztofa i zawisł na jego szyi. Po chwili dostrzegł, że senior nie jest sam.

 - Pozwól Pshemko i ty Paulinko, że przedstawię wam moją synową Ulę Dobrzańską. Alex wprowadził już ją w zakres obowiązków, ale zanim je zacznie wykonywać przyszła się z wami przywitać. To kochanie jest nasz guru mody i najważniejsza osoba w firmie, mistrz nad mistrze – Pshemko, a to moja przyrodnia córka, siostra Alexa, Paulina Febo.

Ula najpierw podała dłoń projektantowi, chociaż chyba powinna była ją podać Paulinie, ale skoro on był tu najważniejszy…

 - To wielki zaszczyt mistrzu poznać pana osobiście.

 - No, no, Marco – Pshemko z uznaniem omiótł wzrokiem Ulę od stóp do głów – ależ piękność ci się trafiła. I mnie jest bardzo miło. Mów mi po imieniu, bo tu wszyscy tak się do siebie zwracają.

Podeszła do Pauliny i uścisnęła jej dłoń.

 - Cieszę się, że mogę panią poznać. Jest pani bardzo piękna i bardzo do brata podobna.

Paulina łasa na komplementy uśmiechnęła się do Uli.

 - Dziękuję i jeśli możesz to nie pani a Paulina, bardzo proszę.

 - Skoro formalnościom stało się zadość to zostawiamy was, a my idziemy do gabinetu Uli. Nie będziemy wam przeszkadzać. Tato jeszcze zostaje. Na razie – Marek ujął Ulę pod ramię i wyprowadził z pracowni.

 - Oto twoje królestwo. To są te segregatory, o których mówił Alex. Widzę też, że przynieśli laptop dla ciebie. Zaloguj się i wprowadź wszystko po swojemu. Ja cię teraz zostawiam. Muszę odpowiedzieć na kilka pism. Miłej pracy Ula – pochylił się i wycisnął całusa na jej policzku. Już drugi raz zaskoczył ją w ten sposób. Przedwczoraj dziękując za obiad i teraz. Pokręciła głową nie wiedząc co ma o tym myśleć. Zresztą nie chciała się nad tym zastanawiać. Miała sporo roboty. Samo pobieżne przejrzenie tylu segregatorów zajmie jej czas do końca dniówki.

Przez pierwszy tydzień często spotykała się z Adamem i dziewczynami konsultując z nimi konkretne sprawy. Zwłaszcza z tym pierwszym pracowało jej się fenomenalnie.

Nigdy nie spotkała tak pieczołowitego i bardzo pracowitego człowieka. U niego wszystko zgadzało się co do grosza i naprawdę imponował jej fachową wiedzą. W międzyczasie wyłonili swoich asystentów. Ona wybrała dziewczynę z kierunkowym wykształceniem i pięcioletnim stażem pracy w zawodzie, a Marek kobietę po studiach ekonomicznych ze sporym doświadczeniem, a co najważniejsze zamężną i posiadającą dwójkę pociech w wieku szkolnym. Oboje byli zadowoleni ze swoich wyborów.

Marek powoli rozkręcał się. Jak tylko dostał od Pshemko specyfikację postanowił zamówić tkaniny. Już wiedział, że Ula świetnie zna niemiecki i angielski. Sam nie miał odwagi załatwiać sprawy rozmawiając po angielsku, bo bał się, że albo on coś przekręci, albo oni nie zrozumieją tego, o czym mówi. Uprosił żonę, żeby zamówiła za niego te materiały. Dogadała się bez problemu. Zapytała, czy mogą faksem przesłać zamówienie i dostała odpowiedź twierdzącą. Zapewniono ją, że tkaniny dotrą do Polski w ostatnim tygodniu lipca. Miały przyjechać dwa tiry: jeden z Niemiec, drugi z Francji.

 - Teraz powinieneś objechać szwalnie. Nie uprzedzaj ich dyrektorów. To ma być działanie z zaskoczenia. Ustalcie z Sebastianem datę wyjazdu. Uważam, że zdążycie objechać wszystkie w ciągu czterech lub pięciu dni. Większość z nich położona jest blisko siebie. Działaj z głową i pamiętaj o czym ci mówiłam.

 - Pamiętam Ula i nie zawiodę.

Olszański bardzo ucieszył się na myśl o wyjeździe. Sądził, że zrobią kontrolę po łebkach i trochę czasu wygospodarują na przyjemności.

 - Jest tam takie SPA. Można odpocząć, zrelaksować się i wyrwać jakieś panienki.

Marek popatrzył na niego jak na ostatniego kretyna.

 - Czyś ty na głowę upadł? Naprawdę nie zależy ci na tej pracy? Masz na oku jakąś inną? Jeśli tak, to powiedz a od razu wypiszę ci świadectwo pracy. Już zapomniałeś, co powiedziałem ci po rozmowie z ojcem? Jeden twój błąd i wylatujesz. Ja nie będę ryzykował. Poza tym chyba zapomniałeś, że jestem żonaty.

 - Marek wyluzuj. Nikt nas nie sprawdzi, a swoją drogą kiedy przelatywałeś panienkę w moim mieszkaniu, jakoś nie pamiętałeś o żonie.

 - Nie pamiętałem i do tej pory żałuję, że po tygodniu małżeństwa ją zdradziłem. Jestem ostatnią świnią, ale już nigdy więcej. Nastaw się na ciężką orkę, bo czasu mamy zaledwie cztery dni a szwalni jedenaście.

Spakował walizkę i stanął jeszcze w przedpokoju chcąc się pożegnać z Ulą. Przyciągnął ją do siebie obejmując ramionami.

 - Wszystko zapamiętałem i wszystko zrobię tak jak powinienem. Nie martw się już. Nie nawalę. Wrócę prawdopodobnie w piątek. Będę dzwonił – pochylił się i przylgnął do jej ust muskając je i pieszcząc. – Uważaj na siebie – mruknął jej do ucha i chwyciwszy walizkę zniknął za drzwiami zostawiając ją kompletnie zaskoczoną tym pocałunkiem, który był miły, słodki i delikatny. Dotknęła dłonią ust. Ten pocałunek przyprawił ją o szybsze bicie serca. Czyżby on do niej coś poczuł? Ona nie miałaby najmniejszego problemu, żeby się w nim zakochać. Fizycznie pociągał ją bardzo, bo był pięknym mężczyzną. Szkoda tylko, że to zewnętrzne piękno nie szło w parze z pięknym wnętrzem. Pomyślała, że mogłaby umierać z miłości do niego, ale jeśli on się nie zmieni, ona nie będzie z nim nigdy i odejdzie po tym roku, na który umawiała się z seniorami.

Marek gonił Olszańskiego jak przysłowiowego psa. Pierwszego dnia sprawdzili trzy szwalnie. Siedzieli nad dokumentami do późnego wieczora. Kiedy przyjechali do hotelu Sebastian już nie myślał o zabawie suto zakrapianej alkoholem i chętnych panienkach. Marzył jedynie, by móc przyłożyć głowę do poduszki i zasnąć kamiennym snem. Marek działał jakby był w amoku. Ściągnął go z łóżka już o szóstej rano. Nawet nie pozwolił mu nic zjeść tylko kazał pakować się do samochodu. Dzień umordował ich zupełnie, bo działali obaj na wysokich obrotach. Jeszcze nigdy tak ciężko nie pracowali, ale Marek nie odpuszczał. W ciągu tego dnia zaliczyli pięć szwalni i chyba pobili rekord. Skopiowali wszystkie potrzebne im do sprawozdań dokumenty, przetrząsnęli magazyny i spisali braki. Na następny dzień zostały im trzy ostatnie szwalnie. Załatwili je do południa, bo położone były w niewielkiej odległości od siebie. Sebastian nieśmiało zaproponował, żeby odpoczęli w hotelu, ale Marek miał inne plany.

 - Odpoczniesz w domu. Skończymy i wracamy do Warszawy. Zatrzymamy się po drodze na jakiś obiad.

Zrezygnowany Olszański tylko pokręcił głową. Nie rozumiał co tak nagle odmieniło mu przyjaciela. Stał się jakiś odległy i obcy. Już nie reagował spontanicznie na jego pomysły zabawienia się. Przez moment zatęsknił za dawnym Markiem. Od kiedy wrócił z podróży poślubnej zmienił się nie do poznania. Już nie miał dla niego czasu, bo wciąż był zajęty robotą. To brzmiało tak kuriozalnie, że trudno w to było uwierzyć. - Dobrzański pracuje – absurdalne.

Marek gnał na złamanie karku. Odległość z Wrześni do Warszawy pokonał w dwie i pół godziny dziękując opatrzności za drogę A-2 i obwodnicę w Łodzi. Już jak ją minęli zatrzymał się przy jakimś Mc Donaldzie i zamówił dwa zestawy zawierające hamburgery i frytki. Raczej nie był zwolennikiem takiego jedzenia w przeciwieństwie do Sebastiana, który pochłaniał wszystko, ale nie mieli wyboru. Zjedli na parkingu, z którego Marek zadzwonił do Uli informując ją o swoim powrocie. Była zdziwiona i nie dowierzała, że wszystko załatwił tak szybko.

 - Załatwiłem i mam na to dowody. Niedługo będę w domu to porozmawiamy. Tęskniłem – powiedział ciszej.

 - Naprawdę?

 - Naprawdę.