SZCZĘŚCIE CZEKA ZA PROGIEM - rozdział 5 ostatni

ROZDZIAŁ 5

ostatni

Otworzyła drzwi na oścież i szeroki uśmiech, który zdobił jej twarz zaczął powoli znikać. Wpatrywała się w te szare, dobre oczy i nie mogła uwierzyć. On też stał jak słup soli. Tyle lat ją szukał, a tymczasem okazuje się, że dziewczyna, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia jest siostrą jego pracownika i najlepszego kumpla. Piotrek i Marzena nieco zdezorientowani przenosili wzrok raz na Anię raz na Kacpra.

 - To ty? – wykrztusił wreszcie Wiśniewski.

 - To ty? – powiedziała cicho Ania.

 - Czy wiesz jak desperacko cię szukałem? W każdej dziewczynie widziałem ciebie. Pisałem do gazet niestety bez powodzenia, a tymczasem byłaś tak blisko. Niemal na wyciągnięcie ręki. Nie miałem pojęcia, że jesteś siostrą Piotra. Nadal nie mogę w to uwierzyć.

 - To wy się znacie? – zapytał skonsternowany Piotr.

 - Znamy się Piotruś. Pamiętasz jak kiedyś wróciłam do domu kompletnie przemoczona, bo ochlapał mnie samochód? Oto winowajca – uśmiechnęła się nieśmiało. – Ale nie stójcie w progu. Wchodźcie.

Kacper wyciągnął zza pleców czerwoną różę.

 - Proszę, to dla ciebie.

Przyjęła ją z jego rąk wtulając twarz w pachnące płatki.

 - Pięknie pachnie. Dziękuję. Muszę z tobą koniecznie porozmawiać.

 - Ja też bardzo chciałbym.

Wlała do filiżanek gorącą kawę i zaprosiła go do swojego pokoju.

 - Nie uwierzysz, ale przeczytałam artykuł w kolorowym magazynie, w którym opowiadałeś o nas. To z niego dowiedziałam się jak się nazywasz, gdzie mieszkasz i znam twój numer telefonu.

 - Telefon nieaktualny – przerwał jej. - Zgubiłem go i teraz mam nowy numer.

 - To wyjaśnia dlaczego nie mogłam się do ciebie dodzwonić. Artykuł przeczytałam jakieś dwa miesiące temu, ale gazeta nosiła datę sprzed roku. Byłam u ciebie w mieszkaniu a raczej pod twoimi drzwiami. Twoja sąsiadka powiedziała mi, że wyjechałeś i wrócisz dopiero w grudniu. Potem dzwoniłam wielokrotnie, ale teraz już wiem, że nie mogłeś odebrać. Nie mogłam uwierzyć, że szukałeś mnie przez tyle lat.

Kacper uśmiechnął się łagodnie i pogładził jej dłoń.

 - To dlatego, że zakochałem się w tobie jak wariat. Byłem taki rozczarowany, gdy nie przyszłaś do tej kawiarni…

 - Wierz mi, że bardzo chciałam. Przemokłam jednak tak strasznie, że dostałam wysokiej gorączki i cały tydzień przeleżałam w łóżku. Nie byłam w stanie nigdzie wyjść i ogromnie żałowałam, że ominęło mnie to spotkanie. Jak to się stało, że zostałeś szefem Piotrka? To niesamowity zbieg okoliczności, prawda?

 - Piotrek trafił na moją firmę tuż po studiach. Ja tak jak on kończyłem geodezję i zaraz po studiach rozkręciłem swój własny interes. Jak zobaczyłem jego dyplom nie wahałem się ani chwili i przyjąłem go do pracy. Nigdy się na nim nie zawiodłem. Jest naprawdę świetny w tym co robi i w dodatku jest moim najlepszym kolegą, wręcz przyjacielem.

 - Aż dziwne, że nic mi o tobie nie wspominał. Pewnie dlatego, że zawsze były inne rzeczy do obgadania. Twoja sąsiadka mówiła mi, że pojechałeś do Niemiec pochować ojca a wcześniej pochowałeś mamę… Bardzo ci współczuję, bo to okropne przeżycia.

Kacper zwiesił głowę. Sprawiał wrażenie, jakby samo wspomnienie o tych przejściach wciąż stanowiło ciężar nie do udźwignięcia.

 - To prawda. Mama mieszkała ze mną. Opiekowałem się nią, ale ona nikła w oczach w zastraszającym tempie. Cierpiała na raka wątroby i miała przerzuty. Nie mogli jej już pomóc. Ojciec zginął tragicznie pod kołami rozpędzonej ciężarówki. Tam w Niemczech miał swoją firmę. Oprócz tego, że musiałem go pochować, to jeszcze załatwiałem sprzedaż tej firmy i sprawy spadkowe, bo był i spory dom. Na szczęście udało mi się ogarnąć wszystko po mojej myśli i to dość szybko. Już nie muszę tam wracać. Przez ten cały czas tu zastępował mnie Piotr i znakomicie sobie poradził. Teraz na szczęście mogę go już odciążyć i sam zająć się firmą.

Jeszcze sporo rzeczy muszę ci o sobie powiedzieć. Wielu rzeczy nie wiem o tobie. Jedno wiem na pewno, że kocham cię całym sercem i jeśli ty nie jesteś z nikim związana, to byłbym naprawdę szczęśliwy, gdybyś zgodziła się na spotkania ze mną. Może z czasem odwzajemniłabyś tę miłość?

 - Myślę Kacper, że ja już cię kocham. Przez te wszystkie lata wciąż miałam wrażenie, że za chwilę cię spotkam, że znowu zobaczę te ładne, szczere, łagodne oczy. One urzekły mnie już wtedy, kiedy pierwszy raz w nie spojrzałam i nie mogłam o nich zapomnieć. Mieliśmy prawdziwego pecha, że nie doszło do spotkania w kawiarni, że nie udało ci się wysiąść z tego nieszczęsnego autobusu. Nie znaliśmy swoich imion i przez to nie wiedzieliśmy o kogo pytać i kogo szukać. Naprawdę bardzo to doceniam, że nie zrezygnowałeś, że minęło tyle lat, a ty wciąż mnie szukałeś. Kiedy zobaczyłam twoje zdjęcie pod artykułem postanowiłam, że odnajdę cię za wszelką cenę, bo kolejnej szansy mogę już nie mieć. Próbowałam, ale potem zaczął się w pracy taki młyn, bo rok się kończy a ja musiałam sfinalizować zaczęte projekty. Pomyślałam, że po świętach znowu pojadę na Bukowińską i będę jeździć aż do skutku, do momentu kiedy wreszcie zastanę cię w domu. Tymczasem okazało się, że moje szczęście czeka za moim progiem – podniosła głowę. Jej oczy lśniły od łez. – Jeśli myślisz, że wypuszczę to szczęście z rąk, to grubo się mylisz.

Przygarnął ją do siebie wtulając twarz w jej długie włosy.

 - Jesteś moim najpiękniejszym świątecznym prezentem. Ktoś tam na górze jednak nade mną czuwa. Marzenia się spełniają a ja jestem dzisiaj najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

Przetarła mokre powieki i uśmiechnęła się do niego.

 - Chodźmy. Jest jeszcze trochę pracy. Piotr mówił, że nieźle radzisz sobie ze smażeniem ryb. Bardzo na ciebie liczę.

Te święta okazały się wyjątkowe. Przede wszystkim przy świątecznej kolacji Ania i Kacper na przemian opowiadali historię swojej znajomości. Winniccy seniorzy byli zauroczeni Wiśniewskim. W przeciwieństwie do Mirka, którego uważali za prymitywnego zarozumialca zupełnie nie potrafiącego zachować się w towarzystwie Kacper ujął ich wielką wrażliwością, szacunkiem i wielką atencją z jaką zwracał się do Ani a także bijącą z twarzy szczerością. W dodatku okazał się najlepszym przyjacielem ich syna. Byli też pod wrażeniem jego umiejętności kulinarnych, bo ryby były usmażone wzorowo i wszystkim bardzo smakowały. Kiedy opuszczał gościnny dom Ani dostał reklamówkę wypełnioną kiełbasą, szynką, pysznym pasztetem, rybami i innymi smakołykami. Był wszystkim bardzo wdzięczny za te dary choć i trochę zażenowany. Dziękował im dziesięć razy obiecując, że pojawi się jutro na późnym, świątecznym śniadaniu.

Pierwszy i drugi dzień świąt spędzili dość aktywnie spacerując po zaśnieżonym parku. Dobrze czuli się w swoim towarzystwie i idealnie dogadywali.

Ania nie miała nic przeciwko temu, gdy Kacper przytulał ją do swojego boku. Było jej wspaniale, a przykre wspomnienia o jej poprzednim związku zacierały się w błyskawicznym tempie. Coraz więcej wiedzieli o sobie. Ze zdziwieniem odkrywali, że podobają się im te same rzeczy, te same książki, czy te same filmy. O wielu mieli niemal identyczne zdanie, co bardzo dobrze rokowało na przyszłość.

Sylwestrową noc spędzili razem. W ostatniej chwili Kacper załatwił bilety na bal w jednym z warszawskich hoteli. Chciał kupić też i dla Piotra i Marzeny, ale ten stwierdził, że tym razem nowy rok przywitają w domu, bo Marzena czuje się już zbyt ociężała na sylwestrowe szaleństwa. Oni natomiast bawili się świetnie. Ania w ramionach jej chłopaka z deszczu czuła się lekka jak piórko. To było takie przyjemne, bo kiedy przypominała sobie o imprezach z tańcami, na których bywała z Mirkiem mimowolnie wykrzywiała twarz w grymasie. Mirek trzymał ją zawsze bardzo blisko dysząc jej prosto w twarz, deptał jej buty i często tracił rytm. Najgorsze, że nigdy nie potrafił utrzymać przy sobie rąk i zwykle kładł je na jej tyłku, lub sięgał do jej piersi, co zawsze wprowadzało ją w ogromne zażenowanie. Kacper był zupełnie inny. Posiadał w sobie wielkie pokłady wrażliwości, taktu i wielkiej klasy. Tego nie można się nauczyć. To się po prostu ma lub nie.

Z biegiem czasu doceniła i inne jego zalety. Był niesamowicie pracowity. Kiedy wiosną zawitali u rodziców Ani nawet nie chciał słyszeć, że miałby bezczynnie siedzieć i patrzeć jak obie Winnickie kopią ogródek i sieją nowalijki. Usadził Ani mamę na werandzie w bujanym fotelu, troskliwie okrył ją kocem mówiąc, że to nie wypada, żeby starsza kobieta tak ciężko pracowała. Wraz z Anią skopali wszystko i wysiali też wszystko. Nie miał najmniejszego problemu z wyrzucaniem gnoju z chlewów i obory, co było sporym dysonansem w odniesieniu do zachowania Mirka, który z obrzydzeniem kręcił nosem, narzekał na smród i uciekał najdalej jak tylko mógł. Kacper dzięki swojej pracowitości i zaangażowaniu kupił sobie na dobre serca seniorów.

Po pół roku znajomości oboje postanowili, że zamieszkają razem. Uznali, że Kacper przeniesie się do mieszkania Ani, które było o wiele większe, przestronniejsze i przez to wygodniejsze. Teraz zasypiali i budzili się obok siebie. Byli szczęśliwi. Ich pierwsze zbliżenie było po prostu magiczne. Spragniony jej ciała Kacper traktował je jak największą świętość. Całował i pieścił każdy jego skrawek, czym doprowadzał ją niemal do utraty zmysłów. Mirek nigdy nie dał jej tak ogromnego poczucia błogości, przyjemności i rozkoszy mimo, że uważał się za eksperta w sprawach seksu. Po stosunku zwykle odwracał się od niej tyłem i po prostu zasypiał. Kacper otaczał ją ramionami i przytulał mocno szeptając jej tak ważne słowa o swojej ogromnej miłości do niej. Nigdy też nie dał jej powodu do kłótni. Czasem przekomarzali się, ale wynikało to z przekory nie ze złości. Nie potrafiłaby się na niego gniewać. Był najlepszym co spotkało ją w życiu i bardzo to doceniała. Chronili swoje małe wielkie szczęście i dbali o nie.

Pod koniec sierpnia oboje wzięli po dwa tygodnie urlopu, żeby pomóc rodzicom przy zbiorach. One już od paru lat nie były aż tak ciężkie, bo dzięki finansowej pomocy Ani senior zakupił niezbędne do nich maszyny. Wieczorami po pracowitym dniu lubili chodzić na łąki, słuchać koncertu świerszczy i zwyczajnej ciszy. Mieli swój ulubiony, zwalony pień, na którym siadywali przytulając się do siebie. Nie musieli nic mówić, bo rozumieli się bez słów.

Podczas jednego z takich wieczorów przepojonych szumem traw i szelestem liści Kacper zsunął się z pnia i ukląkł przed Anią. Spojrzał jej głęboko w oczy i uśmiechnął się nieśmiało.

 - Kochanie moje, wiesz, że jesteś w moim życiu najważniejsza i nie ma dnia bym nie dziękował opatrzności za ten szczęśliwy zbieg okoliczności, który sprawił, że spotkaliśmy się i pokochaliśmy. Nie czekajmy już dłużej i pobierzmy się. To przecież takie naturalne, że jak dwoje ludzi się kocha, to chce razem przejść przez życie i być ze sobą na dobre i na złe – otworzył dłoń, na której spoczywał śliczny pierścionek z małym diamencikiem. – Przysięgam, że będę najlepszym mężem i jak nam się poszczęści, najlepszym ojcem na świecie. Zostań moją żoną.

Wzruszyło ją to wyznanie. Czyż i on nie był najważniejszym człowiekiem w jej życiu? Czy nie kochała go równie mocno? Przecież i ona nie wyobrażała sobie już życia bez niego. Podniosła załzawione oczy i spojrzała w jego własne.

 - Bardzo cię kocham – wyszeptała, jakby bała się zmącić tę panującą dokoła ciszę - i dobrze wiesz, że nie mogę odpowiedzieć inaczej jak tylko twierdząco. Z radością będę dzielić z tobą życie na dobre i na złe, do końca moich dni.

Wsunął jej pierścionek na palec i przylgnął do jej ust.

 - Chce mi się krzyczeć z radości. Jestem szczęśliwy Aniu. Bardzo szczęśliwy.

Podzielili się tą radosną nowiną z Winnickimi, którzy długo im gratulowali, a mama nie mogła powstrzymać łez.

 - Nie mogliście nam zrobić większej przyjemności. Tak się cieszę dzieci, tak bardzo się cieszę…

Pobrali się w zimowe święta. To było takie trochę symboliczne, bo równy rok wcześniej Kacper stanął na progu mieszkania Ani. Oboje przepełniała wielka radość i szczęście. Oboje mieli wrażenie, że wreszcie dobili do spokojnej przystani, w której panuje zgoda, wzajemny szacunek i wielka miłość. Po wyjściu z kościoła przytulił ją mocno.

 - Kocham cię, mój śliczny, wspaniały darze od losu.

 - Kocham cię, mój chłopaku z deszczu – przywarła do jego ust całując go namiętnie.

K O N I E C