SAMOTNOŚĆ - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

 - To prawda – Alex przyznał mu rację. – Sam byłem zdziwiony dlaczego tak naciskają, ale teraz wiem, że w tym wszystkim była duża ingerencja samej Pauliny. Przecież ona na drugi dzień po zaręczynach zaczęła planować wasz ślub. To nie było normalne.

 - A ja myślę, że ona zrobiła to z premedytacją. Ja zdradzałem ją przed ślubem, ona zrobiła to po ślubie. Nie przewidziała tylko, że zajdzie w ciążę i urodzi dziecko. Taka opcja nie mieściła się w jej planie. Jak widać i z tego wybrnęła. Ja myślałem, że każda kobieta posiada instynkt macierzyński, a tymczasem okazało się, że ja chyba mam go w nadmiarze, a ona nie ma go wcale. Jestem już tym zmęczony i bardzo chciałbym mieć to za sobą.

 - Doczekasz się – Alex podniósł się z fotela. – Teraz skup się na pokazie. Znajdziesz kogoś, kto pojedzie z tymi umowami jutro? Nie chciałbym już gonić Uli. Ma sporo roboty.

 - Jasne. Nie ma problemu. Jak trzeba będzie, to sam pojadę. Wielkie dzięki Alex. Uratowałeś mi tyłek, a Uli sam podziękuję przy najbliższej okazji. Jak ona się nazywa?

 - Cieplak. Ula Cieplak.

Tuż przed pokazem Ula ponownie została wezwana do gabinetu Alexa. Miał dla niej zaproszenie na pokaz i bankiet.

 - Proszę Ula, to dla ciebie. Mam nadzieję, że będziesz. Ty też masz swój wkład w to najważniejsze, firmowe wydarzenie. Zaproszenie jest też dla osoby towarzyszącej.

 - Czy osoba towarzysząca, to konieczność? – zapytała.

 - Nie, oczywiście, że nie. Zrobisz, co zechcesz.

Odetchnęła. Skąd niby miałaby wziąć osobę towarzyszącą? Bardzo chciała być obecna na tym pokazie. Dla niej to było coś nowego, kolejna atrakcja, która na pewno jej się spodoba. Pomyślała, że powinna w tym dniu wyglądać wyjątkowo. W piątek po pracy poszła do fryzjera, z którym umówiła się znacznie wcześniej. Zainwestowała też w modną, elegancką sukienkę, buty i inne dodatki. Zaopatrzyła się także w komplet soczewek kontaktowych.

W sobotę szykowała się już od samego rana. Zależało jej, by chociaż raz wzbudzić zainteresowanie mężczyzn. Ostatni raz zerknęła na siebie w lustrze. Spodobała się sama sobie. Sukienka przylegała idealnie do jej ciała. Makijaż nie był może profesjonalny, ale nie wyglądała wyzywająco, a świeżo i delikatnie.

Kilka minut po szesnastej wyszła z domu. Na postoju wzięła taksówkę i kazała się wieźć do Łazienek, gdzie w Starej Pomarańczarni miał odbyć się pokaz. Miała jeszcze sporo czasu, ale pomyślała, że dołączy do Izy, która walczyła tam od godziny dwunastej. Kiedy dotarła na miejsce ludzi było niewielu. W środku natknęła się na Alexa i przywitała się z nim.

 - No, no – otaksował ją zachwyconym spojrzeniem. – Prawdziwa piękność z ciebie. Zająłem nam miejsca w drugim rzędzie. Pierwszy należy do ważnych kontrahentów i ludzi z branży. Ty masz numer szesnasty. Zapamiętaj. Uciekam, bo chcę jeszcze przed pokazem pogadać z Krzysztofem. Na razie.

 - Ciekawe, czy naprawdę sądzi, że jestem pięknością, czy tylko tak kurtuazyjnie mi powiedział. On też dzisiaj wygląda nienagannie, chociaż nie rozumiem tego dziwnego upodobania do jedwabnych szaliczków. Jest brunetem i to przystojnym, ale nie sądzę, że to on mi jest przeznaczony. On jest świetnym materiałem na przyjaciela, ale na mojego chłopaka raczej nie – zerknęła na zegarek. Nie było sensu iść do Izy. Niewiele by jej pomogła. Była przekonana, że za kulisami panuje istny Armagedon. Pshemko był pewnie na najwyższych obrotach. Postanowiła zająć miejsce tym bardziej, że zaczęło napływać coraz więcej ludzi.

Usiadła i rozejrzała się ciekawie. Przy szeroko otwartych drzwiach wejściowych zauważyła prezesa i Alexa rozmawiających ze starszą parą. Rozpoznała Krzysztofa i Helenę Dobrzańskich. Prezes prezentował się idealnie. Świetnie skrojony garnitur, śnieżno biała koszula i aksamitna muszka. – Gdzie się rodzą tacy piękni ludzie? On jako żywo mógłby uchodzić za ideał mężczyzny. Ta jego żona, to niezbyt mądra. Mieć takiego faceta u boku i szukać przygody w ramionach innego. Trzeba nie mieć piątej klepki. Gdybym ja miała takiego kogoś, nie wypuściłabym go z rąk.

Miejsca powoli zaczęły się zapełniać. Obok niej usiadł Alex i Adam, który z dużym trudem rozpoznał w niej swoją pracownicę. Początkowo sądził, że to dziewczyna Alexa, chociaż od lat z żadną go nie widział. Kiedy wreszcie załapał, że ma obok Ulę, aż oblizał wargi z zachwytu. Bez okularów i z upiętymi włosami wyglądała zjawiskowo. Postanowił, że na bankiecie poprosi ją do tańca. Punktualnie o siedemnastej przygasły wszystkie światła. Na wybieg dla modelek wszedł Marek witając wszystkich przybyłych. Powiedział kilka słów na temat kolekcji i jej autora a potem zgrabnie przeszedł do podziękowań.

- Zanim zaczniemy chciałbym jeszcze powiedzieć kilka słów, a właściwie podziękować za trud i ogromny wkład pracy ludzi z firmy Febo&Dobrzański. Dziękuję mistrzowi Pshemko za wielką kreatywność i wybitne, ponadczasowe pomysły. Dziękuję naszym pracowitym szwaczkom, które włożyły swoje serce w każdy szew tej pięknej kolekcji. Dziękuję ekipie technicznej, fotografom i stylistkom, a przede wszystkim specjalne podziękowania należą się dyrektorowi finansowemu Alexandrowi Febo i naszej wybitnej ekonomistce Urszuli Cieplak za czujność, skrupulatność i niezwykle profesjonalne podejście do tematu. A teraz już serdecznie zapraszam wszystkich państwa na pokaz.

Ulę zatkało. Wytrzeszczyła oczy i spojrzała na Alexa. Uśmiechał się do niej od ucha do ucha. Podniósł jej dłoń i ucałował.

 - Ja też ci bardzo dziękuję, bo zrobiłaś wielką rzecz dla tej firmy i bardzo się cieszę, że i Marek o tym pamiętał.

 - Ale… skąd on zna moje nazwisko? Przecież nigdy z nim nie rozmawiałam, ani się nie przedstawiałam.

 - Powiedziałem mu, komu zawdzięczamy ten budżet. Obiecał, że podziękuje ci osobiście i jeśli do tej pory tego nie zrobił, to tylko dlatego, że ma trochę kłopotów osobistych, które w tej chwili są priorytetem. Cieszę się jednak, że mógł podziękować ci tu na pokazie.

Na wybieg zaczęły wchodzić modelki. Ula chłonęła widok pięknych kreacji i musiała przyznać, że talent Pshemko jest ogromny. Po pokazie wszystkich zaproszono do sali bankietowej. Odnalazła w niej swoje koleżanki i dosiadła się do ich stolika. Wszystkie były zachwycone pokazem podobnie jak ona. Sączyły schłodzonego szampana i dzieliły się wrażeniami. Rozległy się pierwsze dźwięki muzyki. Do stolika podszedł Turek i poprosił Ulę do tańca. Nieco zażenowana podała mu dłoń i pozwoliła poprowadzić się na parkiet. Zdecydowanie nie umiał prowadzić. Nerwowo szarpał ją w tańcu, że kilka razy podeptała mu stopy.

 - Nie przypuszczałem, że jesteś taka piękna Ula. Naprawdę zrobiłaś na mnie wrażenie i chętnie umówiłbym się z tobą na randkę.

To bezpośrednie wyznanie zaskoczyło ją. Popatrzyła Adamowi w oczy. – Jest starym kawalerem, łysy, dość obleśny, śliniący się na widok kobiet, zbyt często ulegający napadom głupawki i kupę lat starszy ode mnie. Marzę o prawdziwej miłości, od wielu lat jestem samotna, ale nie jestem zdesperowana do tego stopnia, żeby rzucać się w ramiona tego rodzaju faceta. Wybacz Adam, ale ja nie jestem zainteresowana. Jesteś moim szefem, miłym człowiekiem, którego bardzo szanuję i podziwiam za ogromną wiedzę i profesjonalizm, ale to nie wystarczy, żebym poczuła do ciebie coś więcej oprócz sympatii.

Turek uśmiechnął się krzywo.

 - Szkoda, naprawdę szkoda, bo stanowilibyśmy niezły duet ekonomistów.

Nie podjęła już tematu. Dotańczyła z nim do końca i wróciła do stolika.

Tymczasem na drugim końcu sali Marek podziękował dziennikarzom, którym udzielał wywiadu i podszedł do rodziców, którzy pogratulowali mu udanego pokazu. Sięgnął po dwa kieliszki szampana i dołączył do Alexa podając mu jeden z nich.

 - Twoje zdrowie bracie. A gdzie twoja dziewczyna? – Alex zmarszczył brwi i pytająco spojrzał na Marka. – No ta, która siedziała obok ciebie. – wyjaśnił.

 - Aaa…, nie… to była Ula Cieplak. Pewnie gdzieś się tu kręci.

 - To była Ula Cieplak? Gdzieś ty do tej pory chował to zjawisko? Ależ ona piękna… Jak ja mogłem nie zauważyć jej wcześniej?

Alex roześmiał się.

 - Tak naprawdę to ona dopiero dzisiaj tak wypiękniała. Na co dzień nie bardzo rzuca się w oczy. Zwykle nosi rozpuszczone włosy, ma na nosie okulary i raczej rzadko rusza się ze swojego pokoju. Chyba tylko na lunch. Jest niesamowicie pracowita i mądra.

 - Muszę ją koniecznie poznać. Rozejrzę się trochę. Na razie.

Miała dość. Turek okazał się ostatnim dupkiem. Sądziła, że jej odmowa dotarła do niego, ale chyba się pomyliła. Upił się w piorunującym tempie i bez przerwy okupował stolik, przy którym siedziała nie dając spokoju również dziewczynom. W końcu nie widziała innego wyjścia jak zmyć się z imprezy. Pod pretekstem pójścia do toalety zniknęła po angielsku. Wieczorny chłód orzeźwił ją nieco. Była zła, bo chętnie zostałaby jeszcze, a przez tego debila musiała zrezygnować z dobrej zabawy. W poniedziałek na pewno mu wygarnie, co o tym myśli. Kładąc się do łóżka pomyślała, że przynajmniej połowa imprezy była bardzo udana. Podobał jej się pokaz. Z przyjemnością słuchała pochwał z ust prezesa i wypiła naprawdę dobrego szampana.

Nawet nie przypuszczała, że poniedziałek stanie się przełomowym dla niej dniem. Oczywiście była zdecydowana wygarnąć Turkowi, ale nie sądziła, że nie będzie jej to dane. Okazało się, że Adama nie ma w pracy. Trochę się zdziwiła tym bardziej, że dziewczyny, które razem z nią siedziały w pokoju, nic nie wiedziały na temat absencji swojego szefa.

 - Jak wychodziłam wczoraj z imprezy kilka minut po dwudziestej drugiej, to on był już nieźle wstawiony. Może wziął urlop i odsypia kaca? – zgadywała Ula.

W porze lunchu poszła do bufetu i tam dopiero dowiedziała się, co wydarzyło się na bankiecie po jej wyjściu.

 - Jak Turek zorientował się, że jednak nie wrócisz, to się wściekł – opowiadała rozemocjonowana Iza. – Zaczął demolować stoliki i pić alkohol wprost z butelki. Zrobiło się zamieszanie. Przyszedł Alex i wyprowadził go za fraki z sali. Turek wrzeszczał na niego, wyzywał. Mówił, że jest świnią, bo obiecał mu stołek zastępcy dyrektora finansowego i nie dotrzymał słowa, że obiecał mu podwyżkę i też jej nie dostał. Okropne rzeczy wygadywał o Alexie. Ja wiem, że on jest surowym szefem, ale sprawiedliwym. Szanuje i docenia pracowników, którzy są lojalni i zaangażowani wobec firmy. Ty jesteś tego najlepszym przykładem. Turek zarzucał mu, że kradnie jego pomysły. Tego było chyba Alexowi za wiele, bo już poza salą bankietową podobno kazał mu się nie pokazywać w firmie i zwolnił go.

Ula przetrawiała w głowie te rewelacje. Ewidentnie jej już były szef nie posiadał instynktu samozachowawczego. Przecież pracował w tej firmie od dziesięciu lat. Gdyby był taki świetny Alex na pewno by go awansował i podniósł pensję. Nic dziwnego, że się wściekł, bo Turek bezsprzecznie go obraził. Ale się porobiło… Tylko co dalej? Zostały bez kierownika.

Dopijała kawę, gdy odezwał się jej telefon. Odebrała natychmiast, bo dzwonił Febo.

 - Ula, jeśli możesz zajrzyj do mnie. Mam pilną sprawę.

 - Już. Już idę. Muszę iść dziewczyny. Sam szef wzywa.

Zapukała cicho do drzwi gabinetu Alexa i weszła usłyszawszy głośne „proszę”.

 - Dzień dobry – przywitała się i usiadła na fotelu. Alex nie tryskał humorem. Świadczyła o tym jego twarz wykrzywiona w jakimś dziwnym grymasie.

 - Nie wiem, czy byłaś świadkiem tego godnego pożałowania incydentu na wczorajszym bankiecie z Turkiem w roli głównej.

 - Nie… Wyszłam tuż przed nim. Adam się upił i był namolny wobec mnie i dziewczyn, z którymi siedziałam przy stoliku. Robił niedwuznaczne propozycje, czym kompletnie wytrącił mnie z równowagi. Uznałam, że najlepiej będzie, jak pójdę do domu.

 - Chyba dobrze zrobiłaś… On wczoraj doprowadził mnie do ostateczności. Wywołał skandal. Jestem pewien, że pismaki będą mieli o czym pisać jeszcze przez kilka miesięcy. Co za wstyd. Zwolniłem go dyscyplinarnie i mamy wakat. W związku z tym chciałem cię prosić, żebyś przejęła stanowisko po Turku.

 - Ja? – oczy Uli przybrały wielkość pięciozłotówek. – Ale ja pracuję tu bardzo krótko. Beata i Matylda mogą się czuć zawiedzione…

 - Nie mogę ich awansować. One mają wykształcenie średnie ekonomiczne i nie mogą zajmować stanowisk wyższego szczebla. Tylko ty jesteś idealną osobą na ten stołek. Proszę cię zgódź się. Nie mam już siły organizować kolejnego konkursu i przepytywać chętnych.

 - No dobrze… Skoro uważasz, że sobie poradzę to przyjmuję ten awans i bardzo dziękuję.

Twarz Alexa wypogodziła się.

 - To ja dziękuję Ula. Wiedziałem, że mnie nie zawiedziesz. Jeszcze dzisiaj przyniosę ci nominację i nowy angaż.