SAMOTNOŚĆ - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Ula siedziała na obrzeżu piaskownicy i przyglądała się jak Zosia wytrwale stawiała babki z piasku. To dziecko było fantastyczne. Nie grymasiło, nie upierało się przy niczym, nie robiło scen.

 - Nie chce ci się pić Zosieńko?

 - Na razie nie. Mówiłaś, że są tu wiewiórki.

 - Chcesz do nich pójść? Mam dla nich trochę orzeszków. Pokarmimy je – podniosła się i otrzepała małą z piasku. Dziewczynka grzecznie podała jej rękę i ruszyły w stronę starodrzewu, w którym gnieździły się te sympatyczne zwierzątka. Mała najpierw przyglądała się dwóm starszym paniom, które z powodzeniem wabiły rudzielce. Przykucnęła tak jak one z wyciągniętą rączką, na której Ula ułożyła kilka orzechów. Nie czekały długo. Po chwili podbiegły jedna po drugiej do ręki Zosi i wzięły po orzeszku. Mała zapiszczała z uciechy.

 - Daj jeszcze! – krzyknęła podekscytowana. Ula z rozbawieniem przyglądała się tej dziecięcej spontaniczności. Mała śmiała się głośno, a w jej policzkach wykwitały takie same słodkie dołeczki jak u Marka. Tak jak on miała długie rzęsy i oczy koloru stalowo-szarego kontrastujące z hebanową barwą włosów. Pomyślała, że dałaby wiele, żeby mieć taką małą, słodką córeczkę, z którą mogłaby przychodzić do parku i którą kochałaby największą miłością. W takich momentach jej serce wyło z przeraźliwej samotności. Dziecko na pewno wypełniłoby pustkę w jej życiu, nadało by mu sens. Był nawet czas, że myślała o sztucznym zapłodnieniu, ale kiedy poznała koszty takich zabiegów, zrezygnowała, bo wydatek był ogromny jak na jej możliwości i nikt nie dawał gwarancji, że cały proces zakończy się ciążą. Zerknęła na zegarek. Było kilka minut po czternastej. Nawet nie zauważyła jak szybko minęło te kilka godzin. Przy Zosi nie można było się nudzić.

 - Będziemy musiały już iść skarbie. Trzeba tacie i nam przygotować obiadek, bo na pewno napracował się w domu. Jeśli chcesz, możemy przyjść tutaj jutro, żeby pokarmić wiewiórki, lub pobiegać za motylkami.

Mała bez słowa wstała z trawy i otrzepała sukienkę. Ula włożyła jej wdzięczny kapelusik na głowę. Słońce grzało jeszcze dość mocno.

 - A co będzie na obiad?

 - Zrobimy zupę pomidorową z makaronem i gołąbki. Lubisz?

 - Zupa – pycha, ale nie wiem co to gołąbki. To takie co fruwają?

 - Nie kochanie. To mięsko wymieszane z ryżem i zawinięte w takie ruloniki z kapusty. Do tego pomidorowy sos.

 - To na pewno będę lubić – powiedziała z przekonaniem. - Lubię pomidory.

Przed wejściem do klatki wcisnęła domofon. Marek odebrał natychmiast.

 - Już jesteśmy. Pójdziemy od razu do mnie. Jak możesz, to zjedź o piętnastej.

 - Będę. Na pewno będę.

 - To jest boskie – Marek wytarł usta i poprawił Zosi śliniak. – Spójrz jak Zośka wcina, aż jej się uszy trzęsą. Ależ zrobiłaś nam ucztę. Po takim objedzie najchętniej bym się położył, ale mam jeszcze sporo roboty.

 - To zostaw Zosię. Upieczemy trochę ciasteczek. Pomożesz mi? Będzie świetna zabawa, a tata zyska trochę czasu.

 - Pomogę. Lubię ciasteczka.

Marek z miłością spojrzał na córkę.

 - A jest coś czego nie lubisz?

 - Jest. Cebula. Szczypie w język.

 - No tak, zapomniałem - zachichotał. - To ja wracam do siebie. O której mam po nią przyjść?

 - A o której kładziesz ją spać?

 - Koło ósmej.

 - To przyjdź na kolację. Zjecie i wrócicie do siebie. Jutro przyjdę po nią o dziesiątej tak jak dzisiaj. Fajnie spędziłyśmy ten dzisiejszy dzień i powtórzymy to jutro.

 - Naprawdę nie wiem jak ja ci się odwdzięczę…

 - Nie przesadzaj. Twoja córka to prawdziwy aniołek i opiekować się nią to sama przyjemność. A teraz uciekaj, bo i my mamy co robić.

Umazana mąką Zośka przygryzając język z zapałem wycinała foremkami ciastka. Serduszka i gwiazdki miały być dla taty, a zajączki i kwiatuszki dla nich. Ula ostrożnie poprzenosiła ciasto na blaszkę i wsadziła do pieca.

 - Musimy teraz poczekać pół godzinki, aż się upieką. Tata będzie z ciebie dumny. Piękne ciasteczka ci wyszły. Jak wystygną udekorujemy je lukrem i cukrowymi koralikami.

Marek już od wind czuł ten świeży zapach pieczonego ciasta. – Zośka musiała być w swoim żywiole. Ula ma dobre podejście do dzieci. Mała nie nudzi się przy niej i w dodatku uczy się pożytecznych rzeczy. Szkoda, że Paulina nie była taka.

Ledwo wszedł, gdy Zośka podbiegła do niego wyciągając ręce. Podniósł ją, a ona przytuliła się do niego.

 - Upiekłam ci piękne serduszka i gwiazdki. Są pyszne. A ciocia obiecała mi, że pojedziemy jutro do ZOO zobaczyć zwierzątka.

Roześmiany Marek spojrzał na Ulę.

 - Widzę, że awansowałaś na ciocię. To już nie park i wiewiórki tylko ZOO?

 - Bo tam jest więcej do zobaczenia. Mała będzie miała frajdę. Wchodź, zaraz podam kolację.

Pieczone kiełbaski nafaszerowane kawałkami żółtego sera pachniały obłędnie. Marek pociągnął nosem i uśmiechnął się.

 - Już od dawna nikt mnie tak nie karmił. Pysznie gotujesz. Masz do tego dryg tak jak do ekonomii.

Ucieszyła się z tej pochwały, bo przecież tak naprawdę to nie gotowała od dawna dla nikogo nawet dla samej siebie. Jak to dobrze, że zrobiła w piątek zakupy, bo nawet nie miała by go czym poczęstować.

 - Skoro tak ci smakuje, to jutro zapraszam cię na kopytka z żeberkami. Nieźle mi wychodzi i jedno i drugie. Mój ojciec zawsze je chwalił.

 - A teraz tego nie robi?

 - Nie żyje od kilku lat. Zmarł na serce. Tylko jego miałam, bo mama zmarła jak byłam w maturalnej klasie. Nie mam innej rodziny.

 - To bardzo przykre. A jakiś chłopak, partner?

Zaskoczyło ją to pytanie. Odłożyła widelec i popatrzyła Markowi w oczy.

 - Nigdy nikogo takiego nie było, a raczej był jeden na bardzo krótko w szkole średniej. Od tego czasu jestem sama.

Marek pokręcił z niedowierzaniem głową.

 - Aż się wierzyć nie chce. Jesteś jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie widziałem w życiu i w dodatku posiadasz wiele cennych zalet. Mężczyźni powinni o ciebie walczyć.

 - No jakoś nie walczą… Możemy zmienić temat? Ten nie jest moim ulubionym – zerknęła na Zosię. Mała miała buzię umazaną keczupem i wyglądała komicznie. – Smakowało ci Zosiu?

 - To było pyszne. Najlepsza kolacja, bo z keczupem.

 - No tak. Pomidory. Pójdziemy umyć buzię? Cała się lepisz. Chyba nie chcesz dawać tacie klejących całusów na dobranoc?

Uśpił Zosię i jeszcze chwilę stał w drzwiach przyglądając się jak spokojnie oddycha.

Znienawidził Paulinę za wszystko co mu zrobiła, ale za tego szkraba zawsze będzie jej wdzięczny. Ta mała istotka wywróciła jego dawny świat do góry nogami, ale nie żałował niczego. Kochał to dziecko całym sercem i już nie wyobrażał sobie, że miałoby go nie być. Nalał do kieliszka odrobinę koniaku i przysiadł na kanapie w salonie. Myślał o Uli i o tym, że coś w jej życiu poszło nie tak skoro jest sama od tylu lat. Nie sądził, żeby wybrzydzała i szukała księcia z bajki. To nie ten typ kobiety. Może za bardzo angażowała się w pracę i już nie miała siły ani czasu na nic więcej? Z drugiej strony on sam przecież widział ją kilkakrotnie i nie zwrócił na nią uwagi. Nie wyróżniała się. Pewnie większość mężczyzn zachowywała się podobnie i była zbyt powierzchowna, bo oceniała po wyglądzie. To jednak go nie zmartwiło. Pomyślał, że jej samotność jest dla niego ogromną szansą. Koniecznie musi poznać ją lepiej. Już czuł, że między nimi iskrzy, a przecież tak naprawdę znali się od niespełna dwóch dni. Zośka najwyraźniej przylgnęła do niej. Nazywa ją ciocią, choć nie za bardzo jest skora do określania w taki sposób jego znajomych. Sebastiana zna bardzo dobrze, a nigdy nie powiedziała do niego „wujku”.

Kiedy goście już sobie poszli Ula zrobiła porządek w kuchni. Nadal przetrawiała te niezręczne dla niej pytania Marka. Dlaczego w ogóle zapytał ją o chłopaka? Co to może go obchodzić? Nawet nie wiedziała, czy on cokolwiek by zrozumiał. Nigdy przecież nie był singlem. Miał mnóstwo kobiet i jedną stałą Paulinę. On nie może nic wiedzieć o tej dręczącej duszę samotności, która jak złodziej wdziera się w każdy jej zakamarek i zatruwa życie, powoduje przygnębienie, wywołuje rozpacz i ogromną bezsilność wobec rzeczywistości, którą nie łatwo jest zmienić. Ona nie potrafiła. Mimo zmian w wyglądzie nadal czuła się przezroczysta. Trudno. Co ma być, to będzie. Nie miała ochoty walczyć o siebie. Jej życie już nie było tak beznadziejnie monotonne jak jeszcze rok temu. Jest Zosia. Piękne, radosne dziecko. Co z tego, że nie jej? Postanowiła, że nie będzie się wzbraniać jeśli Marek poprosi ją jeszcze kiedyś o opiekę nad małą. To dziecko wzbudzało wielką tkliwość w jej sercu i wiedziała, że ma w nim tyle miłości, iż jest w stanie obdzielić nią jeszcze kilka takich Zoś.

Weekend szybko minął. Pobyt w ZOO był bardzo udany a Zosia zachwycona żywymi zwierzętami nie mogła przestać o nich mówić. W poniedziałek Marek ściągnął ją z łóżka o szóstej trzydzieści. Musiał zawieźć ją do rodziców. Przed ósmą zaparkował w podcieniach budynku firmy. Obok niego pojawił się samochód Alexa. Ucieszył się. Miał mu sporo do powiedzenia. Przywitali się uściskiem dłoni i ruszyli wprost do gabinetu Marka. Jak zawsze Ania wręczyła mu pocztę i klucze do gabinetu informując, że Violetty jeszcze nie ma.

 - Mam prośbę Aniu. Zrób nam dwie kawy, a Violetcie jak się pojawi powiedz, że szykuję dla niej zwolnienie dyscyplinarne. Mam dość jej wiecznego spóźniania się i niewywiązywania z obowiązków. Nie potrzebuję takiego obiboka w firmie.

 - Już robię, a Violetcie przekażę z wielką przyjemnością. Mnie też zalazła za skórę.

Kiedy rozsiedli się już na wygodnej kanapie Marek powiedział do Alexa

 - Nie uwierzysz bracie w ten szczęśliwy traf. W piątek poznałem Ulę. Okazało się, że mieszkamy w jednym bloku, tylko ona sześć pięter niżej. Byłem z Zosią na placu zabaw i w pewnym momencie zaczęła mi uciekać. Wyleciała na chodnik i przewróciła się. Podbiegła do niej jakaś kobieta i podniosła ją. Okazało się, że to Ula Cieplak we własnej osobie. Ofiarowała się, że opatrzy małej kolana, bo ja nawet plastra nie miałem. Mało tego. Żebym mógł posprzątać ten bajzel po przeprowadzce, przez sobotę i niedzielę opiekowała się Zosią. Mała tak ją polubiła, że zaczęła nazywać ciocią. To wspaniała osoba. Niezwykle uczynna i dobra. Gotuje fantastycznie. Dwa razy uraczyła nas pysznym obiadem i kolacją. Dzięki niej ogarnąłem wszystko i nareszcie mogę się cieszyć tym mieszkaniem.

 - Nooo, to rzeczywiście nowiny. Już sam dawno się przekonałem, że ona jest wartościową dziewczyną. Jest kompletnie inna od tych pokroju modelek na przykład. Jest skromna, a dla mnie to wielka zaleta. Powiem ci, że gdyby moje serce było wolne to niechybnie zakochałbym się w niej.

 - To właśnie chciałem wiedzieć. Pomyślałem, że być może zależy ci na niej a ja nie będę ci wchodził w paradę. Powiem wprost. Ona bardzo mi się podoba i ciągnie mnie do niej.

 - To nie trać czasu. Ja nie będę o nią zabiegał, bo wciąż liczę na to, że Julia kiedyś do mnie wróci. Tej miłości nie potrafię wyrwać z serca. Albo ona, albo nikt inny. Bardzo żałuję, że tak podle ją potraktowałem i podejrzewałem o rzeczy, z którymi nie miała nic wspólnego.

 - Ona nadal jest w Londynie?

 - Podobno. Przez jakiś czas utrzymywała kontakt z Pauliną, ale teraz to ja nie mam kontaktu z siostrą i chyba nie chcę mieć.

 - Powinieneś tam pojechać. Skoro ty zawaliłeś, ty powinieneś to odkręcić. Nie tak trudno zdobyć jej adres. Jak tego nie załatwisz, będziesz się dręczyć do końca życia.

 - A jeśli ona nie jest już sama?

 - Nie będziesz tego wiedział, jeśli nie uczynisz pierwszego kroku. Poza tym ja w to wątpię. Ona naprawdę cię kochała…

 - Tak… Wiem… Jestem głupkiem.