SAMOTNOŚĆ - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

 - Nie rozumiem jak można nie doceniać tak pięknego zakątka. To idealne miejsce, żeby odpocząć od zgiełku miasta, smrodu spalin i tłoku w autobusach. Nagrzany asfalt pachnie paskudnie, a tu świeży zapach lasu, plusk wody, cisza i spokój. Miejsce doskonałe na pozbycie się stresów.

 - Ona tego tak nie postrzegała i zawsze dokuczała mi twierdząc, że mam plebejski gust. A tak z innej beczki. Wiesz, że Alex wyjeżdża? Nawet jeśli tego nie wiesz, to on na pewno ci powie. Chce, żebyś przejęła jego obowiązki na co najmniej dwa tygodnie. Twoje dziewczyny będą musiały się sprężyć, bo na tak krótki okres nikogo nie uda mi się załatwić do pomocy. Oczywiście dostaną extra premie jak się spiszą.

 - A co go tak nagle przypiliło?

 - Miłość, moja droga. Miłość. Od lat jest jak ten samotny wilk McQuade. To bardzo romantyczna historia. Miał kiedyś dziewczynę. Pracowała tutaj. Zakochany był w niej bez pamięci. Zresztą ona miała podobnie. Nosił się z zamiarem oświadczyn i poślubienia jej. Niestety uległ podszeptom złych języków. Nawet jestem w stu procentach przekonany, że to Paulina rozpętała tę nagonkę na Julię. Tu niby udawała wielką przyjaźń do niej, a poza jej plecami knuła, bo pewnie uważała, że Alex zasługuje na kogoś lepszego, a raczej na kogoś z lepszą pozycją towarzyską i materialną. Wymyśliła, że Julia ma kochanka. Rozpuściła wici, które dotarły do uszu Alexa. Plotka urosła do niebotycznych rozmiarów i złamała mu serce, bo uwierzył w nią. Julię potraktował strasznie. Nie mogła dłużej zostać w firmie. Nie potrafiłaby już z nim pracować. Odeszła. Potem dowiedziałem się, że wyjechała do Londynu i podjęła pracę w jednej z tamtejszych firm. On zamknął się w sobie. Stał się odludkiem. Od tej pory ani raz nie widziałem go z żadną kobietą. Kiedy ujrzałem cię obok niego na pokazie pomyślałem, że wreszcie znalazł sobie dziewczynę w dodatku zjawiskowo piękną. Niestety szybko sprowadził mnie na ziemię. Dużo rozmawialiśmy ostatnio. On nadal kocha Julię. Poradziłem mu, żeby pojechał do Londynu i spotkał się z nią. Porozmawiał i wyjaśnił. Mam nadzieję, że mu się uda i wróci stamtąd szczęśliwy.

 - On zasługuje na szczęście jak mało kto. Jest wspaniałym, porządnym facetem i świetnym szefem. Bardzo go lubię i szanuję. Będę trzymać za niego kciuki – zerknęła na zegarek. – Późno się zrobiło. Chyba pójdę się położyć. Jutro też jest dzień.

 - Masz rację. Dobrej nocy w takim razie.

Obudził ją świergot ptaków i natarczywe promienie słońca wdzierające się przez tiulowe firanki. Przeciągnęła się rozkosznie.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu mogła powiedzieć, że porządnie się wyspała. Powietrze tutaj było całkiem inne niż w Warszawie. Rześkie i odświeżające. Spojrzała na ekran komórki wskazujący godzinę ósmą. – Dopiero ósma? Myślałam, że co najmniej dziesiąta. Wstaję. Szkoda tracić taki piękny dzień. – Wyskoczyła z łóżka i przeszła do sąsiadującej z pokojem łazienki. Z przyjemnością wzięła ciepły prysznic. Ubrała strój do opalania i cienką sukienkę na ramiączkach. Cicho zeszła na dół sądząc, że Marek i Zosia jeszcze śpią, ale z okien salonu dostrzegła Marka popijającego kawę na werandzie. Wyszła na zewnątrz i przywitała się.

 - Usiądź. Zaraz podam śniadanie. Dobrze spałaś?

 - Fantastycznie. A gdzie Zosia? Śpi jeszcze?

 - Śpi. Kocha spać tak jak tatuś. Jak się urodziła to musiałem na jakiś czas porzucić spanie i teraz nie śpię tak długo jak kiedyś, a mogłem nawet do południa. Kawa, czy herbata?

 - Kawę poproszę.

Wkrótce na stół wjechał spory kubek z kawą, talerz z kolorowymi kanapkami i kilka ugotowanych jajek.

 - Nie miałem pojęcia, jakie lubisz. Te z kropką są na twardo. Musiałem je jakoś odróżnić.

Na progu ukazała się Zosia trąc zawzięcie powieki. Marek wziął ją na ręce i przytulił.

 - Już nie mogliśmy się doczekać, kiedy wstaniesz. Chodź umyjemy się i zjesz śniadanko.

Z pomieszczenia gospodarczego Marek wywlókł dwa drewniane, solidne leżaki i ogromny, ogrodowy parasol. Przeniósł wszystko w pobliże pomostu. Z kuchni poprzynosił szklanki i napoje.

 - Ula! – krzyknął. – Zapraszam! Słońce świetne. Można się opalać. Zosia, chodź wysmaruję cię kremem. – Pomógł córce zdjąć bluzeczkę i zostawił ją w samych majtkach. Sam też pozbawił się koszuli. Starannie wcierał ochronny krem w delikatne ciało córki. Na progu domu ukazała się Ula. Przysłoniła dłonią oczy i spojrzała na Marka. – O matko, jaki on piękny… Jest taki proporcjonalny, widać, że wysportowany. Ma ciało jak młody Bóg.

Marek zauważył ją. Stał i patrzył jak majestatycznie przemierza trawnik. Była w opalaczu a przez biodra miała przewiązane pareo.

 – Mój Boże ona wygląda jak anioł. Jest taka piękna, zgrabna, po prostu ideał. Wyglądasz cudownie – szepnął jej do ucha, gdy podeszła. Zarumieniła się. Nie była przyzwyczajona do komplementów.

 - Ciocia pobawisz się ze mną?

 - Oczywiście kochanie, a co chcesz robić?

 - Najpierw potaplać się w wodzie, a potem zbudować zamek z piasku.

 - W takim razie chodźmy. Założę ci tylko rękawki.

 - Ja idę z wami. Też chętnie popływam – Marek porwał Zosię na ręce i biegiem ruszył do wody. Mała piszczała i śmiała się do rozpuku.

Ula weszła ostrożnie i wolno. Ochlapała ciało wodą, co wywołało na jej skórze wykwit gęsiej skórki. Powoli zanurzyła się i popłynęła w kierunku Marka. Zmieniali się. Raz ona pływała z Zosią raz on. Mieli przy tym wiele uciechy. Ociekający wodą usiedli na leżakach. Ula wytarła Zosię i zmieniła jej majteczki. Do kubka nalała ciepłej herbaty.

 - Musisz się troszkę rozgrzać, bo woda jednak nie jest taka ciepła. Jak wypijesz pójdziemy budować zamek.

Dość leniwie mijał ten dzień. W porze obiadowej Marek zabrał je do pobliskiego zajazdu, gdzie podano pyszny obiad. Po nim znowu zalegli na leżakach.

Mimo ochronnego kremu Ula jednak się spiekła. Bolały ją ramiona. Marek przyniósł z domu jakąś tubkę i pokazał ją Uli.

 - Zawsze mam coś przy sobie na takie ewentualności. Posmaruję cię i obiecuję, że zrobię to najostrożniej jak potrafię.

Rzeczywiście jego dłonie subtelnie wcierały chłodny krem w jej spieczone ramiona. Przymknęła oczy. Mógłby ją tak masować do końca świata. On pomyślał, że ta kobieta ma delikatną skórę jak jedwab i gładzić ją, to prawdziwa przyjemność.

Wieczorem po uśpieniu Zosi znowu zasiedli na werandzie z kieliszkami wina. Początkowo siedzieli w ciszy wsłuchując się w koncert świerszczy.

 - Chciałbym cię o coś zapytać – odezwał się szeptem Marek. Przeniosła wzrok na jego twarz i spojrzała mu w oczy. – Nie będę ukrywał, że bardzo mnie pociągasz. Jesteś piękna, inteligentna i wyjątkowa. Zależy mi na tobie i byłbym szczęśliwy, gdybyś zgodziła się spotykać ze mną nie tylko okazjonalnie, ale częściej i niekoniecznie w pracy, ale poza nią.

Po prostu ją zatkało. Oto objawił się jej wywróżony, przystojny brunet. Czyżby wróżka miała jednak rację i coś w tych kartach zobaczyła? Czy ona w ogóle mogła marzyć o takim facecie, któremu żadna kobieta nie mogła się oprzeć, chociaż on nie wykazywał zainteresowania żadną z nich? Zainteresował się nią, skromną, przeciętną Ulą. Samotniczką nie z wyboru, ale z powodu zwykłego pecha. Czy to miało oznaczać koniec jej samotności? Ktoś powiedział, że nadzieja umiera ostatnia i chyba miał rację. Zalśniły jej w oczach łzy. On bardzo jej się podobał. Mimo, że słyszała o tej jego niechlubnej przeszłości tak naprawdę mało ją to obchodziło. Ona poznała go z bardzo pozytywnej strony. Był dobrym prezesem, wspaniałym ojcem i szczerym, uczciwym facetem. Był pięknym mężczyzną i pięknym człowiekiem. Nawet nie wiedziała kiedy pociekły jej łzy po policzkach.

 - Jesteś tego pewien? – wyszeptała. – Jesteś pewien, że to ja jestem tą właściwą osobą? Trochę się tego boję… Boję się, że cię rozczaruję i będzie to dla mnie bardzo bolesne.

Marek pokręcił głową.

 - To niemożliwe… Ty jesteś po prostu idealna i to pod każdym względem. Podoba mi się w tobie absolutnie wszystko. To w jaki sposób zajmujesz się Zosią, to jak odnosisz się do mnie i do innych. W życiu nie spotkałem bardziej wrażliwej i życzliwej osoby. Moja córka myśli tak samo. Przylgnęła do ciebie jak plaster i chociaż zazwyczaj jest bardzo otwarta w stosunku do innych, to nikogo nie obdarzyła tak wielkim zaufaniem jak ciebie – ujął jej dłoń i przytulił do ust. – Zgodzisz się? – ponowił prośbę.

 - Tak.

Na jego twarz wypłynął szczęśliwy uśmiech. Stuknął swoim kieliszkiem w jej kieliszek.

 - Za nasze wspólne szczęście.

 - Za szczęście…

Ich pobyt dobiegł końca. W późne, niedzielne popołudnie opuszczali to piękne miejsce. Marek widział z jak wielkim żalem Ula żegna się z nim.

 - Nie martw się. Jeśli chcesz, możemy przyjeżdżać tu w każdy weekend. Nie ma problemu.

 - Naprawdę? Byłoby cudownie. Pokochałam to miejsce i tę wszechobecną ciszę. Chętnie przyjadę tu ponownie.

W poniedziałek ledwie weszła do swojego pokoju, gdy rozległ się dźwięk jej komórki. Alex prosił ją, żeby przyszła do niego.

 - Pewnie chce mi powiedzieć o tym wyjeździe – pomyślała. Nie zwlekając pobiegła schodami na piąte piętro. Nie myliła się.

 - Usiądź Ula, bo chcę ci o czymś powiedzieć – Alex usiadł naprzeciwko niej w fotelu, splótł dłonie i spojrzał jej w oczy. – Wiem, że proszę cię o kolejną, wielką przysługę, ale nie mam nikogo, kto mógłby mnie zastąpić. Chcę wyjechać na dwa tygodnie. Mogę powiedzieć, że sprawa, którą chcę załatwić zaważy na moim dalszym życiu. Tu właśnie prośba do ciebie, żebyś zastąpiła mnie na czas mojej nieobecności. Będzie ciężko i sporo pracy, ale nikt tu nie jest lepszy od ciebie i nikt z tymi obowiązkami sobie lepiej nie poradzi.

 - Nie przejmuj się. Dam radę. Marek powiedział mi o twoim wyjeździe i wiedz, że bardzo mocno trzymam kciuki za powodzenie tej sprawy. Wierzę, że wszystko ci się uda. Zobaczysz.

Febo spojrzał na nią z wdzięcznością.

 - Wiedziałem, że nie odmówisz. W życiu nie miałem przyjaciela kobiety, ale ciebie mogę tak śmiało nazwać. Bardzo ci dziękuję Ula.

 - Naprawdę nie ma za co. Jeśli pragniesz, by wszystko szczęśliwie się skończyło, bądź wobec niej przeraźliwie szczery. Nie kombinuj, tylko mów wprost, co ci leży na sercu. Kobiety lubią jasne sytuacje, lubią wiedzieć na czym stoją, nie znoszą niepewności i myślę, że ta wyjątkowa kobieta pod tym względem nie odbiega od normy. Mam nadzieję, że wrócisz odmieniony i szczęśliwy.

Oczy Alexa podejrzanie zwilgotniały. Podniósł się z fotela i przytulił Ulę do siebie.

 - Ja też mam taką nadzieję Ula. Ja też…

Wyszedłszy od niego pomyślała, że to naprawdę musi się udać. Doskonale go rozumiała i tę jego dręczącą samotność przez tyle długich lat. Podziwiała go, że nie przestał kochać Julii i nadal obdarzał ją gorącym uczuciem.

Wróciła do siebie i poinformowała dziewczyny o całej sprawie.

 - Alex wyjeżdża w interesach i wróci dopiero za dwa tygodnie. Właśnie od niego wracam. Prosił mnie o zastępstwo na ten czas i w związku z tym musicie mnie odciążyć z połowy moich obowiązków. Już rozmawiałam też z prezesem na ten temat i od niego wiem, że jeśli się postaracie dostaniecie solidne premie. Chyba warto się sprężyć, prawda? Dobrze wiecie, że nigdy nie oszczędzam na was i zawsze walczę o wysokie nagrody. Tym razem też tak będzie. Mówimy tu o kwocie w wysokości waszych pensji.

 - Serio? – Matylda uśmiechnęła się od ucha do ucha. – W takim razie zabieramy się do roboty.

 - I to właśnie chciałam od was usłyszeć. Dziękuję.