POWRÓT DO DOMU - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Następnego dnia obudziła się tuż przed siódmą. Wzięła przyjemny prysznic i zrobiwszy sobie aromatycznej kawy zasiadła z telefonem na kanapie. Przy szóstej rozmowie poczuła zniechęcenie. Okazało się, że oferty pracy są już nieaktualne. W końcu wybrała numer do sekretariatu Wydawnictwa Poznańskiego mieszczącego się na ulicy Fredry i poprosiła o rozmowę z redaktorem naczelnym panem Falewiczem. Połączono ją i po kilku sygnałach odezwał się męski, niski, przyjemny głos. Przedstawiła się mówiąc, że jest zainteresowana pracą tłumacza w wydawnictwie i zapytała, czy ta oferta pracy jest nadal aktualna. Mężczyzna potwierdził i wyraził chęć spotkania się z nią. Ucieszyła się, gdy zaproponował spotkanie za godzinę w siedzibie wydawnictwa.

Już na miejscu zapytała o jego gabinet i poinstruowana przez młodą kobietę siedzącą w recepcji weszła na drugie piętro bez trudu odnajdując właściwe drzwi. Redaktor naczelny uścisnął jej dłoń i wskazał fotel, na którym usiadła. Opowiedziała mu trochę o sobie o skończonych przez nią studiach, również tych podyplomowych z zakresu translatoryki. Na poparcie swoich słów pokazała mu CV i pozostałe dokumenty. Wyjaśniła, że nie mieszka w Poznaniu ale teksty może przesyłać mailem.

 - Posiada pani oprogramowanie?

 - Tak. Zainwestowałam w nie niedawno, bo natknęłam się na korzystną promocję SDL Trados Studio.

Naczelny uśmiechnął się szeroko i wyciągnął do niej dłoń.

 - W takim razie witamy na pokładzie. Naszych tłumaczy zatrudniamy głównie na umowę o dzieło i tak są rozliczani. Jaką stawkę zaproponowałaby pani za stronę A-4? Nie ukrywam, że i tu panuje konkurencja a my wybieramy te najkorzystniejsze dla nas propozycje.

 - Myślałam o dwudziestu złotych za stronę. Uważam, że to nie jest wygórowana cena zważywszy, że większość tłumaczy liczy sobie za taki format trzydzieści a nawet czterdzieści złotych.

 - To prawda i myślę, że na pewno się dogadamy. Czy jest jakiś zakres, w którym pani konkretnie się specjalizuje?

 - Mogę tłumaczyć większość tekstów z beletrystyki, e-booki, jakieś wspomnienia, biografie, eseje, czy literaturę sensacyjną, kryminalną lub science-fiction. Nie podjęłabym się tłumaczenia specjalistycznych podręczników, poradników, czy publikacji naukowych.

 - To świetnie się składa, bo tych ostatnich tłumaczymy naprawdę niewiele, za to literatury pięknej, powieści i innych mamy całkiem sporo. Jeśli pani zależy na tej pracy już dzisiaj możemy zawrzeć stosowną umowę. Zaraz przejdziemy do działu kadr. Umawiamy się na te dwadzieścia złotych za stronę. W kadrach poda pani swój adres mailowy i numer konta, na które będziemy przesyłać wynagrodzenie. Pod koniec każdego miesiąca prześle pani raport zawierający ilość przetłumaczonych stron rozpisany tabelarycznie według tytułów. Za chwilę pokażę pani jak to ma mniej więcej wyglądać. Gdyby pani miała jakieś pytania czy wątpliwości, to proszę dzwonić. Na brak pracy raczej nie będzie pani narzekać, bo mamy jej całkiem sporo. I to chyba wszystko. Reszta wyjdzie już w trakcie.  

Nie minęła godzina, kiedy podpisała umowę o dzieło. Zostawiła w kadrach wszystkie swoje namiary i odebrała pierwsze zlecenie: dwie książki o tematyce obyczajowej i jedną z dziedziny literatury faktu. Uradowana podziękowała naczelnemu za zaufanie obiecując jak najlepiej wywiązać się z powierzonego zadania.

Wyszła stamtąd uskrzydlona. Nie sądziła, że uda jej się zatrudnić w dość znanym na rynku polskim wydawnictwie. Pomyślała, że mimo wszystko ma szczęście. Jak dobrze pójdzie to przetłumaczy te książki w ciągu miesiąca lub dwóch. Nie liczyły zbyt wielu stron, ale każda z nich miała ich około stu pięćdziesięciu. Najgrubsza była ta z dziedziny historii powszechnej napisana przez Willy’ego Brandta, który w swoich wspomnieniach odsłaniał kulisy zimnowojennych rozgrywek, tajnych układów Kennedy’ego czy dyplomatycznej wojny o Berlin. Tę musiała przetłumaczyć na polski.

Wróciwszy do domu zadzwoniła do Witka. Koniecznie musiała się z nim podzielić tymi dobrymi wieściami. Podekscytowana opowiedziała mu przebieg rozmowy z naczelnym Falewiczem i pochwaliła się zawartą z nim umową.

 - Tak się cieszę Wituś, bo w sześciu innych wydawnictwach spotkałam się z odmową. Już wszystko mam ustalone i będę teksty wysyłać mailem. Wspaniale, prawda?

 - I ja bardzo się cieszę Bożenko i gratuluję ci. Czekamy tu na ciebie niecierpliwie i obaj cię pozdrawiamy. Wracaj szybko. Do zobaczenia.

Popołudnie spędziła na układaniu spakowanych osobistych rzeczy w bagażniku. Pościel zapakowaną w wielkie worki upchała na tylnym siedzeniu. Drobiazgi powędrowały na podłogę między fotelami. Kilka razy obracała na śmietnik pozbywając się rzeczy według niej kompletnie nieprzydatnych ani jej, ani ojcu. Samochód był nieźle obciążony, ale nie zamierzała ryzykować szybkiej jazdy i bezpiecznie dotrzeć na miejsce. Następnego dnia rano zamknęła mieszkanie na cztery spusty i podjechała pod budynek administracji. Tam wymeldowała się. W Urzędzie Miasta zgłosiła wymeldowanie i zmianę adresu. To samo zrobiła w Urzędzie Skarbowym. Przez to załatwianie trochę krążyła po całym mieście, ale w końcu dotarła do ojca zostawiając mu klucze.

 - Mam miesiąc na opróżnienie mieszkania. Jak już zabierzecie wszystko, to dasz mi znać. Wtedy przyjadę i zgłoszę wymeldowanie w gazowni i zakładzie energetycznym. Meblościanka jest opróżniona. Jak chcesz, to weź ją sobie. Kanapa, fotele, dywan i stolik są twoje. Meble kuchenne także, jeśli je chcesz oczywiście. Telewizor zabieram, bo tam nie ma. Załatwicie to tak?

 - O nic się nie martw Bożenko – Bogusia podeszła do niej i poklepała ją po ramieniu. - Pojadę razem z tatą i wysprzątam mieszkanie na błysk, a potem oddamy je do spółdzielni.

 - Bardzo wam obojgu dziękuję. Jadę w takim razie. Chcę się jeszcze zatrzymać we Wronkach i zrobić jakieś zakupy. Ostatnio na targu kupiłam pyszne pieczywo i mam nadzieję, że uda mi się je dostać i tym razem. Trzymajcie się i bądźcie zdrowi. Gdyby coś się działo, to dzwońcie. Do zobaczenia. Będę za miesiąc.

 - Szczęśliwej drogi dziecko. Uważaj na siebie.

Dojechała na miejsce bez żadnych niemiłych przygód. Z radością skonstatowała, że kończono wymieniać okna. Nacisnęła klakson i po chwili na podwórku pojawił się Witek a za nim dreptał wujek Karol. Wysiadła z samochodu i uściskała obu serdecznie.

 - Tak się cieszę kochani, że już jestem z powrotem. Miasto jest nie do zniesienia. Pomożecie mi się wypakować? Trochę tego zabrałam. Ty wujku weź zakupy. Kupiłam nam chrupiące bułki i ciepły chleb we Wronkach. Wituś dla ciebie cięższe zadanie. Na siedzeniach jest pościel i trochę sprzętów gospodarstwa domowego, ja wezmę walizy z ciuchami. Garnki, express do kawy i talerze połóż na razie na kuchennym blacie. Jest tam jeszcze deska do prasowania, żelazko i odkurzacz więc jeśli możesz, wsadź to wszystko do schowka. Jak opróżnię samochód i wprowadzę go do garażu, zrobię wam ciepłą kolację. Obiad zjedliście?

 - A jakże – wujek Karol uśmiechnął się. – Nawet nie masz pojęcia jak ludziom smakowały twoje kotlety mielone. Niektórzy brali dokładki. Kapustę zjedliśmy całą podobnie jak zupę ogórkową. Wituś zadbał o nas wszystkich. Ja też trochę pomogłem. Zauważyłaś nowe okna? Pięknie się prezentują, prawda? Koniecznie musisz zobaczyć łazienkę, bo ją skończyli. Idą jak burza.

Bożenka objęła wuja ramieniem.

 - Ja też bardzo się cieszę, że wszystko robią w takim szybkim tempie. Dzisiaj wieczorem muszę z tobą porozmawiać, bo mam dla ciebie pewną propozycję i liczę na to, że się zgodzisz. Teraz jednak wjadę do garażu.

 - Ja to zrobię – zadeklarował się Witek. – Daj mi tylko kluczyki, a ty rozpakuj spokojnie rzeczy.

Wyjęła z piekarnika zapiekankę z ziemniaków, kiełbasy i żółtego sera. Wzbogacona świeżymi ziołami pachniała bosko. Zaprosiła na kolację trzech pracowników, którzy wstawiali okna. Skończyli pracę i zasłużyli na solidny posiłek.

 - Proszę bardzo, częstujcie się panowie. Witek za chwilę się z wami rozliczy. Bardzo dziękujemy, że tak solidnie wykonaliście swoją pracę. Naprawdę to doceniamy.

Po kolacji Witek uiścił zapłatę i kiedy już opuścili dom Bożenka usiadła przy Karolu stawiając przed nim kubek z kawą.

 - Chciałam ci zaproponować wujku, żebyś zamieszkał z nami na stałe. Witek też jest zdania, że tu będzie ci lepiej, bo zajmiemy się tobą i zadbamy o ciebie. Nie możesz na zimę wrócić do Białej, bo nie poradzisz sobie sam, a przecież trzeba rąbać drewno, palić w piecu i coś jeść. Nie możemy liczyć na to, że pani Kozłowska będzie zaglądać do ciebie codziennie, bo przecież ona ma swoją rodzinę. Poza tym ktoś musi pilnować, żebyś brał leki, które przepisał ci lekarz. Sam mówiłeś, że często o tym zapominałeś…

 - To prawda dziecko. Byłbym szczęśliwy zostając tutaj, ale miałbym wyrzuty sumienia, że siedzę wam na karku i jestem dla was ciężarem.

Bożenka obruszyła się. Witek również.

 - No co też wujek opowiada!? – wykrzyknęli niemal równocześnie. – Przez całe lata dbałeś o ten dom i starałeś się go zachować dla nas. Jesteśmy ci za to bardzo wdzięczni i bylibyśmy szczęśliwi, gdybyśmy mogli przynajmniej w taki sposób ci podziękować. Prosimy cię, żebyś z nami został. Jesteś nam potrzebny, bo musimy się jeszcze wiele od ciebie nauczyć. Zgódź się, proszę…

Twarz Karola wypogodziła się. Otarł z twarzy łzy i uśmiechnął się do obojga.

 - Dziękuję wam dzieci i naprawdę to doceniam. Dzięki wam będę miał spokojną starość, bo moje własne dzieci wypięły się na mnie. Będę wam pomagał ile tylko sił starczy. Na wiosnę kupimy ze dwie świnki i trochę drobiu. Ja zajmę się zwierzętami. To sama przyjemność. Będzie nam tu jak w raju. Bardzo was kocham.

 - My też cię kochamy wujku i nie wyobrażamy już sobie, że miałoby cię tutaj nie być. Z twoją pomocą poradzimy sobie. Wituś – zwróciła się do „brata” – co mamy jutro w planach?

 - Przyjdą stolarze. Wzmocnią belki w stodole a te spróchniałe wymienią. To samo trzeba będzie zrobić w chlewiku i kurniku skoro mamy zamiar hodować drób i świnie. Trzeba też pomyśleć o zaopatrzeniu na zimę. Komórka ocieplona. Można śmiało przechowywać w niej wszystko, co tylko chcemy. Wyniosłem już tam powidła. Pomyślałem, żeby któregoś dnia wybrać się na targ do Wronek i zakupić większą ilość jarzyn na zimę a przede wszystkim ziemniaków i może kapusty… Znalazłem w stodole wielką beczkę. Na pewno ją pamiętasz Bożenko, bo babcia kisiła w niej kapustę. Szatkownicę też znalazłem. Odczyściłem ją trochę i naoliwiłem. Może zrobilibyśmy trochę ogórków kiszonych? Chciałbym to załatwić jeszcze przed moim wyjazdem. Muszę ruszyć się stąd najpóźniej dwudziestego, bo następnego dnia mam koncert w Łańcucie i potem pod koniec miesiąca będę miał jazdę do Wrocławia i Poznania. Trochę się martwię jak wy sobie tu poradzicie, dlatego postaram się załatwić najpilniejsze sprawy. Umówiłem też ludzi do postawienia ogrodzenia. Będą pojutrze rano. W sobotę wybralibyśmy do tych Wronek, co? Pojedziemy we dwa samochody, to więcej uda nam się przywieźć. Co o tym myślisz?

Bożenka wyszczerzyła się do niego.

 - Myślę mój drogi, że jesteś świetnie zorganizowany. Ja nie mam do tego planu żadnych zastrzeżeń. Jutro znowu pójdziemy z wujkiem do sadu pozbierać trochę owoców. Zaprawię ile się da.

Następnego dnia wstała skoro świt. O piątej ubrana w kalosze, długie spodnie i flanelową koszulę, na którą narzuciła przeciwdeszczową kurtkę wyszła z domu z wielkim wiklinowym koszem. Wiedziała, że zaczął się wysyp grzybów i koniecznie chciała uzbierać też coś dla nich, żeby mieli na święta. Doskonale znała miejsca i ścieżki do nich prowadzące. Pewnie zanurzyła się w las i po chwili natknęła się na pierwsze kapelusze. Systematycznie przetrząsała las pilnując czasu, bo koniecznie chciała wrócić i naszykować chłopakom śniadanie. Kosz zaczął wypełniać się dorodnymi podgrzybkami, prawdziwkami i kozakami. Natknęła się na wielkie połacie miodówek idealnie nadających się do marynaty i o wiele lepszych w smaku niż maślaki, a przynajmniej ona tak uważała. Trafiło się też kilka kań, które postanowiła przygotować na obiad. Kosz zaczął jej ciążyć i uznała, że na dzisiaj wystarczy. Jeśli codziennie będzie chodzić chociaż na godzinkę, to na pewno uzbiera wystarczającą ilość na święta.

Wróciła do domu i przebrała się szybko. Domownicy najwyraźniej jeszcze spali. Zakrzątnęła się koło śniadania. Zaparzyła herbatę w dzbanku i zagotowała mleko, które wujek tak lubił. Ugotowała kilka jaj na twardo. Ułożyła wszystko na stole dodając miseczkę powideł, świeże masło, pokrojony, pachnący chleb i twaróg z rzodkiewką. Wysypała grzyby na starą gazetę i zaczęła je obierać. Wyciągnąwszy ze spiżarni dwa ogromne sita kroiła wielkie kapelusze w paski i układała je na nich. Tu miały się suszyć.

Panowie pojawili się w kuchni niemal równocześnie. Widok grzybów zaskoczył ich całkowicie.

 - Bożenko! Kiedy ty zdążyłaś uzbierać ich aż tyle? – Witek był pod wrażeniem. – Jakie dorodne! Po śniadaniu rozpalę w kaflowym piecu, żeby szybciej wyschły. Jesteś naprawdę niesamowita.

 - Nie przesadzaj – zarumieniła się. – Nalej wujkowi mleka i sobie herbaty. Obsłużcie się sami, a ja już tu dokończę.