POWRÓT DO DOMU - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Czas uciekał. Trochę się obawiała, czy zdąży przetłumaczyć te trzy pozycje, które zleciło jej wydawnictwo. Jak do tej pory niewiele mogła wykroić czasu dla siebie, bo wciąż miała mnóstwo pracy. Witek będąc w Rosku kupił sto słoików, w które zaprawiała teraz grzyby i owoce. Na grzyby chodziła każdego dnia o świcie. Było ich coraz więcej. Teraz też wracała z dwoma wielkimi koszami wypełnionymi po brzegi prawdziwkami i podgrzybkami. Już nie zapuszczała się w las, ale zwyczajnie szła wzdłuż drogi, bo tam prawdziwków rosło najwięcej. Dzisiaj zawędrowała aż pod Białą. Jutro była sobota i zamierzali pojechać do Wronek na targ. W ciągu tygodnia postawiono płot i odremontowano budynki gospodarcze. Serce jej rosło, gdy ogarniała wzrokiem całe gospodarstwo. Już nie przypominało tej ruiny jaką zastali po przyjeździe. Miała wiele planów. Zamierzała powiększyć ogródek i wysiać więcej warzyw, ale to dopiero na wiosnę. Sad domagał się też uwagi, bo drzewa były stare i niektóre z nich po prostu trzeba było wyciąć, a pozostałym przyciąć gałęzie, żeby mogły jeszcze rodzić owoce przez kilka lat. Teraz jednak priorytetem było zabezpieczenie bytu na zimę, zapewnienie opału i zrobienie zapasów.

Weszła do sieni z ulgą stawiając ciężkie kosze z grzybami. Poczuła zapach kawy i zdziwiona weszła do kuchni. Tam krzątał się już Witek szykując dla wszystkich śniadanie. Uśmiechnęła się. Zawsze był bardzo pracowity i garnął się do każdej roboty. Usłyszał za sobą kroki i odwrócił się.

 - Jesteś już… Jak poszło?

 - Dobrze… Bardzo dobrze… Przyniosłam dwa kosze. Wujek już wstał?

 - Słyszałem jak wchodził do łazienki. Siadaj. Już podaję.

Kiedy i Karol do nich dołączył Witek poinformował ich, że na jutro umówił dwóch chłopaków od sąsiadów.

 - Chcieli zarobić parę groszy i pytali, czy nie znalazłaby się u nas jakaś robota. Zaproponowałem, żeby porąbali trochę pniaków. Wujek ich dopilnuje. Niech układają szczapy pod ścianą na lewo od drzwi. Te skrawki desek tak samo. Przynajmniej zrobią trochę porządku w obejściu. My wyjedziemy rano i postaramy się wrócić przed obiadem. Ja dzisiaj skoczę do Krucza, bo zamówiłem u stolarza półki na przetwory i kojce na warzywa. Czuję, że będziemy mieć najlepiej urządzoną komórkę w Hamrzysku – uśmiechnął się do Bożenki.

Po śniadaniu rozeszli się. Bożena uprzątnęła naczynia i zabrała się za grzyby. Całe kapelusze nabijała na kolce gałązek tarniny i opierała o ciepłe kafle pieca, by mogły dobrze schnąć. Część kroiła układając na sitach a te całkiem małe przeznaczyła do marynaty. Przygotowała też wszystko do obiadu. Wreszcie miała trochę wolnej chwili i mogła zasiąść do tłumaczenia. Wyciągnęła wielki słownik Collinsa, który mógł się okazać pomocny i usiadła przy kuchennym stole włączając laptopa.

Szło jej całkiem nieźle, bo tekst pierwszej książki okazał się dość łatwy. Zawierał sporo dialogów i niezbyt rozbudowanych opisów. Nawet nie musiała sięgać po słownik. Była zadowolona i pomyślała, że jeśli i ta druga okaże się równie prosta, to będzie miała więcej czasu, by pochylić się nad tomiskiem Willy’ego Brandta i rzetelnie przetłumaczyć go na język polski.

Po godzinie wrócił Witek, ale zobaczywszy siedzącą przy laptopie Bożenkę bąknął tylko, że nie będzie jej przeszkadzał i pójdzie zamontować półki. Był pod wrażeniem jej pracowitości i tego jak wiele rzeczy ogarnia. Nie oszczędzała się. Wiele wzięła na swoje barki i jeszcze te tłumaczenia…

Do godziny trzynastej zdołała przetłumaczyć prawie trzydzieści stron. – Trzeba liczyć około tygodnia na przetłumaczenie takiej ilości. Dam radę machnąć te dwie pozycje w ciągu miesiąca. – Zamknęła laptop i zajęła się obieraniem ziemniaków. Był piątek więc tradycyjnie postawiła na rybę. Wysuszyła papierowymi ręcznikami rozmrożonego fileta z dorsza i opanierowawszy go ułożyła na rozgrzanej patelni. Surówka z kiszonej kapusty dopełniła reszty.

Po obiedzie Witek zaciągnął ją do komórki chcąc pochwalić się zamontowanymi półkami.

 - Spójrz ile masz tu teraz miejsca. Żeby ci tylko sił starczyło na zapełnienie go. Mam wrażenie, że zbyt dużo bierzesz na swoje barki. Wciąż niedosypiasz, latasz o świcie po lesie, a potem jak automat przechodzisz od jednego zajęcia do drugiego. Boję się, że to odbije się na twoim zdrowiu – dokończył zmartwiony. – Zmieniłaś się fizycznie. Schudłaś, co jest najlepszym dowodem, że harujesz tu jak wół.

 - A ty nie? Oboje się nie oszczędzamy, ale to dlatego, że obojgu nam zależy, by wreszcie doprowadzić to miejsce do ładu. Spójrz jak wiele dokonaliśmy w tak krótkim czasie. To miejsce jest wyzwaniem. Rzeczywiście mieszkając w mieście nie miałam aż tylu zajęć. Z pracy wracałam do domu i zbijałam bąki. Tu praca nigdy się nie kończy, ale zdążyłam już przywyknąć. Nic mi nie będzie, więc nie martw się. Komórka wygląda świetnie. Te kojce z piaskiem to kapitalny pomysł. Warzywa na pewno wytrzymają do wiosny. Ciekawa jestem, czy uda nam się wszystko jutro kupić. Mamy tylko jedną starą beczkę, a przydałaby się jeszcze jedna a nawet dwie na ogórki. Nie muszą by takie duże jak ta.

 - Rozejrzymy się i kupimy to, co trzeba. Jednak dzisiaj resztę dnia wykorzystamy na odpoczynek. Wszystkim się zajmę. Kupiłem grill w Kruczu. Przygotuję kilka szaszłyków i hamburgerów. Rozpalę ognisko. Posiedzimy przy ogniu i trochę się zrelaksujemy. Przynajmniej nie będziesz stała przy garach.

Witek był bardzo zorganizowany. Najpierw przyprawił i dobrze rozklepał mięso na hamburgery. Ponabijał na zmoczone wcześniej długie patyczki plastry boczku, kiełbasy, cebuli i kawałki papryki Rozpalił pod grillem i ułożył to wszystko na nim. W tym samym czasie wujek Karol zajął się ogniskiem, a Bożenka przyniosła na tacy talerze, pieczywo, dzbanek z herbatą i pojemniki zawierające musztardę i keczup. Usiedli wokół ceglanego kręgu zajadając się pysznościami. Wspominali czasy dzieciństwa, a wujek opowiadał im historie ze swojej młodości. Witek sięgnął po skrzypce. Przytulił je do podbródka i pociągnął smyczkiem po strunach.

https://www.youtube.com/watch?v=qweCeXMrO-0

Popłynęła melodia w żywym tempie i miła dla ucha, w której Bożenka rozpoznała utwór Vivaldiego. Kiedy Witek skończył powiedziała cicho.

 - To Vivaldi, prawda? Zawsze go lubiłeś.

 - Tak. To jego „Burza”. Będę grał ją w Łańcucie.

 - To było bardzo piękne synku - odezwał się Karol. – Pójdę już. Sen mnie morzy, ale wy posiedźcie jeszcze, bo dopiero dziewiąta. Dobranoc kochani.

Witek schował skrzypce do futerału i przysiadł obok Bożenki okrywając ją i siebie ciepłym kocem. Podrzucił jeszcze kilka szczap do ogniska. Ciepło bijące od jego ciała rozluźniło Bożenę zupełnie. Przyjemnie i miło było tak siedzieć w ciszy.

 - Chciałbym ci o czymś powiedzieć – usłyszała jego szept. – Wiesz, że ostatnio dużo myślałem o słowach babci. Drażniły mój umysł i nie dawały mi spokoju. Jednak wydaje mi się, że wreszcie zrozumiałem co miała na myśli i mam nadzieję, że właściwie odczytałem jej intencje względem nas. Zastanawiałaś się czasem, dlaczego żadne z nas nie ułożyło sobie do tej pory życia, nie spotkało na swojej drodze tej właściwej osoby i nadal jesteśmy singlami?

 - Szczerze? Czasem myślałam o tym, ale też uważałam, że to ze mną jest coś nie tak i że przyciągam wyłącznie niewłaściwych facetów. Nie do takiego typu ludzi byłam przyzwyczajona.

 - Właśnie. Przyzwyczajona – powiedział z naciskiem. - To chyba odpowiednie słowo. Przypomnij sobie nasze dzieciństwo od momentu, kiedy zmarła moja mama i zostaliśmy tylko z babcią. Zawsze trzymaliśmy się razem i zawsze blisko niej. Teraz myślę, że ona w jakiś sposób oswajała nas nie dla siebie, ale dla nas nawzajem. Przyzwyczajała nas do tolerowania zachowań, naszych zalet i wad, do bycia ze sobą. Tu nie wchodziły w grę żadne osoby trzecie, żadne osoby z zewnątrz, bo to był tylko nasz i jej świat. Ona chciała dobrze. Nie przewidziała tylko, że nasze drogi po jej śmierci tak bardzo się rozejdą. Nie przewidziała, że żyjąc z dala od siebie w jakimś sensie staniemy się życiowymi kalekami, bo bez tej drugiej osoby nie będziemy potrafili właściwie funkcjonować. Ktoś, kto popatrzyłby na nasze życie z zewnątrz uznałby pewnie, że wszystko jest w porządku. Pokończyliśmy nauki, zaczęliśmy dorosłe życie, a jednak nie byliśmy tak do końca w pełni wartościowi. Trudno jest mi to ująć w słowa, ale wierz mi, że ja czułem tę pustkę przez cały czas będąc z dala od ciebie i od tego miejsca – ujął jej dłoń i przytulił do policzka. – Myślę Bożenko, że ona zaplanowała nam życie i mimo, że wychowywaliśmy się jak rodzeństwo, to ona przeznaczyła nas dla siebie. Obserwowała nas, widziała jak bardzo jesteśmy do siebie przywiązani i wiedziała już, że w przyszłości pisany jest nam wspólny los. Nie mogła i nie potrafiła nam tego wyjaśnić, bo byliśmy za mali i nie zrozumielibyśmy. To dlatego mówiła, żebyśmy nie rozmieniali naszej miłości na drobne, co tak naprawdę miało znaczyć, że powinniśmy skupić się wyłącznie na sobie, bo chociaż jeszcze tego nie rozumiemy to w końcu nadejdzie moment, że będziemy mieć pewność co do swoich uczuć względem siebie. Ona miała rację Bożenko. Jak tu przyjechałaś i zapytałaś, czy kogoś mam odpowiedziałem ci, że nie rozmieniłem mojej miłości na drobne i jest w moim życiu kobieta, którą kocham od wielu lat. Ta kobieta, to ty. Nie wiem, czy czujesz podobnie. Nie mam pewności, czy odwzajemnisz to uczucie. Ja bardzo chciałbym. Ten dom upomniał się o nas. Nie rozumiałem tego, ale teraz już wiem, że to taki rodzaj karmy, która do nas wróciła. To ona kazała nam tu przyjechać i wspólnie odbudować ten dom, bo to w nim powinniśmy zamieszkać i w nim się zestarzeć. To tu powinny się urodzić nasze dzieci. To co ci przed chwilą powiedziałem, to co ci wyznałem, to wyłącznie moje własne przemyślenia, a tu – wyciągnął z kieszeni jakiś stary brulion – znalazłem ich potwierdzenie. To zapiski babci Emilii. Wpadły mi w ręce, kiedy uprzątałem strych. Przeczytaj proszę.

Bożena była wstrząśnięta tym wyznaniem. Wprawdzie od jakiegoś czasu patrzyła na Witka nieco inaczej niż wcześniej. Nie traktowała go już jak swojego starszego brata, ale jak mężczyznę, z którym rozumiała się bez słów, który odczytywał w lot jej myśli i z którym zawsze się zgadzała w każdym aspekcie życia. Wychowała się z nim i doskonale znała jego charakter. Pod tym względem byli niemal identyczni. Westchnęła głęboko i popatrzyła Witkowi w oczy.

 - Nie potrafiłabym nigdy ująć w słowa tego co czułam przez te wszystkie lata. Z całą pewnością odczuwałam pewną izolację. Źle się czułam mieszkając w mieście. Wciąż miałam wrażenie, że kompletnie tam nie pasuję, że to nie jest mój świat. Drażnił mnie i często ranił, a ja nie potrafiłam sobie z tym poradzić. Mężczyźni, z którymi umawiałam się na randki mówili wyłącznie o sobie, a ja tylko słuchałam. Nie nadawałam się na dziewczynę. Bardziej na powiernicę ich sekretów, bo traktowali mnie jak konfesjonał. Nigdy dwukrotnie nie spotkałam się z żadnym z nich, to chyba o czymś świadczy. Próbowałam ułożyć sobie życie, ale oni wszyscy byli jakby z innej bajki. To wstrząsające, co powiedziałeś, ale myślę, że masz rację. Nawet nie mogę mieć o to pretensji do babci, bo wygląda na to, że w niczym się nie pomyliła. Te ostatnie trzy dni, które spędziłam w Poznaniu uświadomiły mi, że to w Hamrzysku jest moje miejsce na ziemi, że to tutaj przynależę i nigdzie indziej nie będę mogła być szczęśliwa.

 - Ja czuję zupełnie podobnie. To dlatego wkładam tyle serca, żeby stworzyć tu warunki do życia najlepsze z możliwych. Już jest nieźle, a będzie jeszcze lepiej, bo ja zrobię absolutnie wszystko, żeby tak się stało – przekartkował brulion i trafił na właściwą stronę.

 - To ten fragment – postukał palcem w pożółkłą kartkę. – To nam wystarczy. Nie powinniśmy czytać wszystkiego, bo te zapiski są bardzo intymne i niech pozostaną babci tajemnicą.