POWRÓT DO DOMU - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Mirka umarła. Mimo, że bardzo się starałam, nie potrafiłam jej uratować. Zioła nie są lekarstwem na raka z przerzutami. Wituś ogromnie rozpacza. Co gorsza Bożenka również. Nie może zrozumieć, dlaczego Mirka się nie rusza. Jak można coś takiego wytłumaczyć dzieciom? Witek nieco lepiej to pojmuje, a może przeczuwa, że już zawsze będzie bez mamy? Tuli się do mnie i martwi, co dalej z nim będzie. Jakie to szczęście, że obie pomyślałyśmy o adopcji. Staram się uspokoić ich oboje. Obiecuję, że zawsze już będą razem i że nikt i nic ich nie rozdzieli.

Po pogrzebie próbuję zająć ich uwagę czymś innym. Zabieram do lasu, choć on jeszcze martwy po zimie. Wieczorami męczę Witusia grą na skrzypcach. Każę ćwiczyć i nie odpuszczam. On nie narzeka. To takie dobre i wrażliwe dziecko. Bożenka też przeżyła tę śmierć. Kiedy Witek ćwiczy ona sporo rysuje, chociaż talentu ma mało w tym kierunku. Wciąż trzymają się razem. Nie zawierają przyjaźni w szkole i raczej nie szukają towarzystwa. Wystarcza im ich własne. Mają podobną wrażliwość i na wiele rzeczy reagują identycznie. Zadziwiające jak bardzo są zgodni. Nie kłócą się jak to zwykle bywa wśród dzieciaków. Witek jest bardzo opiekuńczy. Wydaje się rozumieć, że Bożenka jako dziewczynka jest słabsza od niego. Broni jej i nie pozwala skrzywdzić. To jej mały rycerz szlachetny i prawy.

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mam pod jednym dachem dwie idealnie pasujące do siebie połówki jabłka. Są jeszcze za mali, żeby rozumieć świat uczuć dorosłych. Mimo to lgną do siebie zupełnie instynktownie. Stali się nierozłączni i jedno bez drugiego nie potrafi funkcjonować. Zadziwiające jak bardzo potrzebują siebie nawzajem, jak idealnie się uzupełniają. Jedno zaczyna zdanie a drugie je kończy. Uprzedzają swoje myśli jakby nadawali na jednej fali. Trochę się obawiam tego momentu, gdy będą musieli się rozdzielić. Jak poradzi sobie jedno bez drugiego? Witek musi rozwijać swój talent a to wiąże się z wyjazdem i zamieszkaniem w internacie. Bożenka zostanie ze mną aż do matury.

No i stało się. Bożenka jeszcze w podstawówce a Witek już w szkole muzycznej. Bardzo tęskni. Jak przyjeżdża nie mogą się z Bożenką nagadać. Rozstania zawsze są bolesne i oboje przeżywają to bardzo. Ja już wiem, że oni są sobie przeznaczeni. Jeśli ulokują uczucia w kimś innym zawsze będą już nieszczęśliwi. Wciąż im powtarzam, żeby nie rozmieniali miłości na drobne, żeby dziesięć razy się zastanowili zanim podejmą ważne, życiowe decyzje. Mam nadzieję, że kiedyś zrozumieją, że tylko razem mogą zbudować zgodne i szczęśliwe życie.

Dużo z nimi rozmawiam. Uświadamiam im najoczywistsze prawdy. Chcę, żeby z rozmysłem wkroczyli w dorosłość. Wciąż im powtarzam, że to tu jest ich miejsce, że przynależą do niego i jeśli tego nie pojmą to i tak ten dom się o nich upomni. Chyba niewiele do nich dociera. Uważają, że to przecież normalne i gdzie niby mieliby mieszkać jak nie tutaj. Trochę się zżymam i mam dziwne przeczucie, że oni wyjadą, a dom będzie stał pusty. Jednak staram się odgonić te myśli. Mimo to niepokój wraca.

Bożenka zamknęła brulion. Miała mokre od łez policzki. Witek delikatnie wytarł je i przytulił ją mocno.

 - Nie płacz – szepnął. – To wielkie szczęście, że natknąłem się na ten zeszyt. On tylko potwierdził moje przypuszczenia. Jakby na to nie patrzeć babcia Emilia była niezwykle mądrą i przewidującą kobietą. Chyba też niezłym psychologiem. Niewiarygodne jak wcześnie odkryła, że jesteśmy sobie przeznaczeni, jak dostrzegła to w nas? Przecież byliśmy dziećmi. Potem w miarę jak dorastaliśmy swoim zachowaniem tylko upewnialiśmy ją, że nie pomyliła się ani trochę i że ma rację.

 - Nie pomyliła się… To ja się myliłam sądząc, że potrafię ułożyć sobie życie z kimś innym. Nie potrafiłam… I co teraz będzie…? – ponownie się rozpłakała. Witek uśmiechnął się szeroko.

 - No jak to co? Będziemy żyć długo i szczęśliwie. Ja bardzo tego pragnę. Bez ciebie tylko bym coraz bardziej zamykał się w sobie i gorzkniał. Mam jednak nadzieję, że to mi nie grozi?

 - Nie… Na pewno nie… - Bożenka podniosła głowę i uśmiechnęła się przez łzy.

Następnego dnia rano po solidnym śniadaniu oboje wsiedli w swoje samochody i pojechali do Wronek. Zaparkowali nieopodal targu i ruszyli po sprawunki. Mieli zamiar kupić sporo główek kapusty, żeby ją posiekać, ale natknęli się na już pociętą, zapakowaną w dziesięciokilogramowe, foliowe worki.

 - Weźmiemy tę. Przynajmniej oszczędzimy sobie pracy – zadecydował Witek. Potem przyszła kolej na cebulę, marchew, buraki i pietruszkę, a także na sześćdziesiąt kilo ogórków. Beczki dostali bez problemu. Wzięli dwie trzydziestolitrowe.

 - Ziemniaków kupimy tylko metr na bieżące potrzeby. Więcej wolałabym kupić od jakiegoś gospodarza u nas. I tak będziemy jechać mocno obciążeni. Dokupię jeszcze słoików. Spójrz jaka ładna papryka. Zaprawiłabym trochę.

Faktycznie wracali wypakowanymi po dach samochodami, bo oprócz jarzyn na zimę nakupili całą furę mięsa, wędlin, jaj i przypraw. Już na miejscu Witek pownosił wszystkie warzywa do komórki zasypując je piachem. Bożenka zajęła się porcjowaniem mięsa. Przy obiedzie Witek stwierdził, że przydałby im się jakiś samochód dostawczy.

 - Trzeba coś wykombinować, bo jeśli czegoś nie zrobimy, to zajedziemy nasze autka na amen.

 - Mój to jest już stary, – powiedziała Bożena – ale twój wygląda na całkiem nowy.

 - No bo jest nowy. Dlatego trzeba pomyśleć o czymś używanym i większym do przewożenia różnych ciężkich rzeczy. Pamiętasz, że wyjeżdżam w piątek? Jadę prosto do Łańcuta, bo koncert jest w sobotę. Potem ruszę do Warszawy i spróbuję coś zdziałać z mieszkaniem. Chciałbym przywieźć trochę mebli. Mam niezłą kanapę. Pasowałaby idealnie do tego pokoju dla gości. Tak, czy siak, będę próbował załatwić przewóz. Wracam pod koniec miesiąca, a potem będę wyjeżdżał praktycznie co drugi tydzień aż do świąt. Mam nadzieję, że jakoś poradzicie sobie beze mnie…

 - A przynajmniej spróbujemy – Bożenka uśmiechnęła się do niego wdzięcznie. – Tego co było najważniejsze do zrobienia dopilnowałeś w najdrobniejszym szczególe. Będzie dobrze.

Dopóki Witek nie wyjechał załatwił jeszcze przywóz drewna z nadleśnictwa. Dostarczyli je pocięte w zgrabne klocki, do rąbania których ponownie zatrudnił synów sąsiadów. Miał nadzieję, że starczy tego na całą zimę. Bożenka pracowicie marynowała w słoikach wszystko, co tylko się dało. Wraz z Witkiem zakisili kapustę i ogórki. Półki w komórce wkrótce zapełniły się jabłeczną i pigwową pulpą, kompotami z gruszek, śliwek i skrzętnie wyzbieranymi jabłkami zimowych odmian ułożonymi w drewnianych skrzynkach. Na hakach wkręconych w ścianę zwieszały się warkocze czosnku, cebuli i ostrej papryki chili.

Wujek Karol zaglądał do komórki i kręcił głową z podziwu.

 - Kiedy my to pozjadamy dzieci? Strasznie dużo tego.

Witek i Bożenka tylko uśmiechali się łagodnie.

 - Nawet się nie obejrzysz i trzeba będzie robić nowe zapasy. Poza tym w święta będziemy mieć gości i mam nadzieję, że zostaną do nowego roku. Mówiłam ci, że przyjeżdża tata z Bogusią.

 - No tak, tak…, rzeczywiście.

W piątek rano Witek wyprowadził samochód z garażu. Wpakował do niego walizkę i pokrowiec zawierający elegancki garnitur. Futerał ze skrzypcami powędrował na tylne siedzenie. To nadal były te same, zabytkowe skrzypce babci Emilii, na których uczyła go grać. Witek bardzo dbał o nie, bo nie wyobrażał sobie gry na innych. Wrócił jeszcze do domu, żeby zjeść śniadanie i pożegnać się z Bożenką i Karolem. Bożenka wyszła wraz z nim na podwórko wręczając mu woreczek z kilkoma kanapkami i termos z gorzką, mocną kawą taką jak lubił.

 - To na wypadek, gdybyś zgłodniał po drodze, bo to nie tak blisko a kawa doda ci energii.

Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.

 - Dziękuję, że tak o mnie dbasz. Najchętniej nie ruszałbym się stąd wcale, ale niestety mam zobowiązania. Postaram się załatwić wszystko jak najlepiej i będę często dzwonił. Dbaj o siebie i nie przemęczaj się tak. Roboty jeszcze nikt nie przerobił – pochylił się i przylgnął do jej ust całując namiętnie. Oddała ten żarliwy pocałunek chociaż tak naprawdę to wciąż przyzwyczajała się do tych całusów i do tego, że on już nie jest jej „bratem”, ale chłopakiem.

 - Szczęśliwej drogi - wyszeptała odrywając się od niego. – Wracaj cały i zdrowy.

 - Tak właśnie zamierzam.

To pożegnanie obserwował zza firanek Karol i tylko uśmiechnął się pod nosem widząc czułości tych dwojga. – A jednak twoje na wierzchu mamo – pomyślał.

Witek zasiadł za kierownicą, pomachał jeszcze Bożence na pożegnanie i ostrożnie wyjechał z obejścia. Ona z ciężkim sercem wróciła do domu. Przywykła już do jego obecności, bo było tak jak dawniej. Rozstawali się najwyżej na parę godzin i większość czasu spędzali razem. Pomyślała, że na pewno będzie tęsknić i na każdym kroku odczuwać jego brak.

Wujka zastała w saloniku przylegającym do kuchni. Siedział sobie w bujanym fotelu i grzał nogi przy kominku czytając jakąś gazetę. Pomyślała, że i ona popracuje trochę nad tłumaczeniami. Niewiele czasu jej już zostało do końca miesiąca i musiała się sprężać. Dwa tłumaczenia już wysłała, a teraz biedziła się nad książką Willy’ego Brandta. Zamierzała ostatniego dnia miesiąca pojechać do Poznania, żeby odwiedzić ojca i przy okazji osobiście dostarczyć do wydawnictwa miesięczny raport. Miała nadzieję, że do tego czasu Witek wróci, bo nie chciała zostawiać wujka samego.

Po ośmiu godzinach morderczej jazdy Witek wreszcie dotarł do Łańcuta. Zameldował się w hotelu i zapytał o swoich kolegów z kwartetu. Oświadczono mu, że jest już na miejscu cała trójka i mają pokoje obok. Ucieszył się. Musiał jeszcze z nimi przegadać repertuar. Wprawdzie ustalali to już wcześniej z organizatorami tego trzydniowego festiwalu, ale zawsze mogło się coś zmienić. W pokoju pobieżnie rozpakował rzeczy i ruszył do łazienki. Musiał zmyć z siebie trudy tej długiej podróży. Odświeżony złapał za telefon i wybrał numer Bożenki.

 - Witaj kochanie – powiedział usłyszawszy w słuchawce jej głos. – U was wszystko w porządku?

 - Jak najbardziej. Wujek odpoczywa a ja tłumaczę. Jesteś już na miejscu?

 - Właśnie dojechałem przed godziną. Za chwilę idę spotkać się z chłopakami. Ponoć już są. Potem pójdę coś zjeść, bo w brzuchu mi burczy a wszystkie twoje kanapki pochłonąłem po drodze. Muszę się dowiedzieć, o której gramy w poszczególne dni. Zadzwonię jutro. Pozdrów wujka. Całuję cię mocno. Do usłyszenia.

Okazało się, że te trzy zaplanowane koncerty zagrają w jednej z sal łańcuckiego zamku i wszystkie zaczną się o godzinie siedemnastej.

Witkowi bardzo to odpowiadało, bo miał czas, żeby pogadać z dawno niewidzianymi kumplami i zadzwonić do Bożenki. Opowiedział kolegom o swoich planach sprzedaży warszawskiego mieszkania.

 - Całe lato harowałem starając się doprowadzić mój rodzinny dom do stanu używalności. Efekty są świetne, chociaż jest jeszcze trochę rzeczy do zrobienia. To tam mam zamiar osiąść na stałe z kobietą, którą kocham. Już możecie się czuć zaproszeni na ślub, chociaż tak naprawdę to jeszcze nic nie ustaliliśmy.

 - Nooo…, gratulacje stary – odezwał się Piotrek wiolonczelista. - Nic nie mówiłeś, że masz dziewczynę. Cicha woda z ciebie. A jeśli chodzi o mieszkanie, to ja bym je chętnie od ciebie kupił. Już od jakiegoś czasu chcemy zamieszkać razem z Agnieszką, ale ceny mieszkań zwalają z nóg. Mam nadzieję, że nie zedrzesz z nas skóry?

 - Nie obawiaj się. Byłeś u mnie i widziałeś jego rozkład. Całość ma pięćdziesiąt dwa metry kwadratowe i wyceniono je na czterysta dwadzieścia tysięcy. Ja byłbym skłonny opuścić jakieś dwadzieścia tysięcy. Taniej nie dostaniesz. Jeśli się zdecydujesz, to nawet nie będę dawał ogłoszenia. Tobie zależy, żeby kupić tanio a mnie zależy, żeby sprzedać szybko i równie szybko wynieść się z Warszawy. Chcę też wynająć samochód do przewiezienia mebli i mam nadzieję, że pomożecie mi w pakowaniu.

 - Nie ma sprawy – odezwała się pozostała dwójka. – A ty Piotrek dzwoń do swojej dziewczyny i załatwiaj kasę. To naprawdę ładne lokum i ma dobrą lokalizację. Zresztą twoja Agnieszka przecież była u Witka więc wie jak to wygląda. Nie trać czasu chłopie.