KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Obudził się obolały. Biurowa kanapa nie była najwygodniejsza. Ziewnął przeciągle i rozprostował skurczone mięśnie. Zerknął na zegarek i zdziwił się, bo była dopiero szósta trzydzieści. – Niewiele pospałem – mruknął. Jednak nie ociągał się ze wstawaniem, gdy uświadomił sobie ile rzeczy musi dzisiaj załatwić.

Zabrał z szafy ręcznik, maszynkę do golenia, czystą koszulę i bez pośpiechu ruszył do łazienki. Miał czas, bo ludzie zaczynali się schodzić około ósmej a i do pani Cieplak nie wypadało dzwonić tak wcześnie.

Ogolony i odświeżony zajrzał do Sebastiana. Przyjaciel chrapał w najlepsze. Marek podszedł i potrząsnął jego ramieniem.

 - Seba obudź się, bo za chwilę będzie tu jak w ulu.

Olszański leniwie otworzył oczy i oprzytomniał w momencie.

 - Już…, już się zbieram…

 - Przyjdź do mnie jak już się ogarniesz. Zrobię nam obu mocnej kawy.

Czekając na przyjaciela i popijając małymi łykami gorący napój włączył laptopa i sprawdził czy podgląd działa. Jakież było jego zdumienie, gdy przełączywszy na gabinet prezesa ujrzał jego samego konferującego przez telefon. Rozmowa prowadzona była w języku włoskim. Marek wytężył słuch i wsłuchał się w słowa.

 - Vincent, tłumaczyłem ci już, że tak prędko nie będę mógł tego załatwić. To wymaga trochę sprytu, ale jak dasz mi nieco więcej czasu, na pewno nie będziesz tego żałował. Sporo już zdziałałem, ale przejęcie udziałów, to najtrudniejsza sprawa. Wszystko się skomplikowało, bo miesiąc temu Dobrzańscy scedowali je na Marka, a on jest trudnym przeciwnikiem. Poza tym odnoszę wrażenie, jakby coś podejrzewał. Oczywiście, że staram się być ostrożny i zapewniam cię, że on o niczym się nie dowie. Na pewno coś wymyślę, bez obaw. Ani się obejrzy a będzie goły i wesoły.

 - A to tak sobie pogrywasz panie Febo – pomyślał. – Udziały dla obcego kapitału? Ciekawy jestem, co to za Vincent?

Do gabinetu wślizgnął się Olszański. Przysiadł na skraju biurka i wpatrzył się w monitor.

 - Co jest? Alex jest już w biurze?

 - Ano jest i w dodatku przed chwilą byłem świadkiem ciekawej rozmowy. Gadał z jakimś Włochem o imieniu Vincent. Imię kompletnie nic mi nie mówi, ale właśnie usłyszałem, że to jemu ma zamiar oddać moje udziały. Nie mam pojęcia w jaki sposób chce mnie ich pozbawić, ale jak znam życie i jego, zrobi to podstępnie montując jakąś kolejną intrygę, choć może to już za łagodne słowo biorąc pod uwagę, co on wyprawia. Ja nazwałbym to kolejnym przekrętem. Poza tym przecież teraz udziały są guzik warte, a on nie robi nic, żeby ich wartość podnieść. Co on knuje…? Obserwuj go Seba i wszystko nagrywaj. Niewykluczone, że jeszcze dzisiaj uda mi się spotkać z tą Cieplak. Zaraz zresztą do niej zadzwonię a ty wracaj do siebie. O wszystkim cię powiadomię.

  

Sebastian wyszedł, a Marek wyciągnął z kieszeni wizytówkę i zaczął wybierać numer. Dość długo nikt nie odbierał i już miał zrezygnować kiedy odezwał się z słuchawce zdyszany głos jakiejś kobiety.

 - Biuro doradców finansowych. Urszula Cieplak. W czym mogę pomóc?

 - Dzień dobry pani. Nazywam się Marek Dobrzański i jestem współwłaścicielem firmy odzieżowej Febo&Dobrzański. Pani telefon dostałem od mojego ojca, który z kolei dostał pani wizytówkę od pani ojca, gdy obaj przechodzili badania specjalistyczne w przychodni kardiologicznej. To brzmi dość skomplikowanie i mam nadzieję, że nie tłumaczę tego zbyt zawile?

 - Jak do tej pory wszystko zrozumiałam. O co chodzi? Byłabym wdzięczna, gdyby przeszedł pan do konkretów.

 - Niezwykle trudno wyjaśnić to przez telefon. Mnie bardzo by zależało na spotkaniu z panią i powiedzeniu o wszystkim bezpośrednio. Nie ukrywam, że jesteśmy w bardzo ciężkim położeniu i chyba nie pomylę się jak powiem, że jeszcze góra dwa miesiące i nas już nie będzie.

W słuchawce przez moment panowała cisza. Jedyne, co mógł usłyszeć, to oddech kobiety. W końcu odezwała się.

 - Rozumiem, że stoicie krok nad przepaścią. W takim razie nie ma na co czekać. Proszę przyjechać najszybciej jak się da. Adres ma pan na wizytówce. Czekam na pana.

 - Bardzo jestem pani zobowiązany. Jadę natychmiast.

Rozłączył się i w pośpiechu pakował do teczki dokumenty znalezione u Alexa w biurku. Zabrał też płytę z nagraniem. Powiadomił Olszańskiego, że jedzie na spotkanie i nie wie kiedy wróci.

 - Trzymaj rękę na pulsie i nagrywaj bracie wszystko jak leci.

Budynek, w którym mieściło się biuro doradców finansowych był dość nowoczesny. Z wizytówki doczytał, że znajduje się na pierwszym piętrze. Schody zaprowadziły go do dość dużej sali przedzielonej przeszklonymi boksami determinującymi pojedyncze stanowiska pracy. Za biurkami siedziało jakieś piętnaście, dwadzieścia osób. Nie sądził, że biuro jest tak duże i zatrudnia tylu pracowników. Wyobrażał sobie coś bardziej kameralnego. Podszedł do jednej z kobiet i zapytał o gabinet pani Cieplak. Wskazała mu go. Przed drzwiami stało biurko sekretarki. Przedstawił się jej i nadmienił, że jest umówiony.

 - Tak. Pani dyrektor mnie poinformowała – powiedziała naciskając jednocześnie guzik telefonu. – Przyszedł pan Dobrzański.

 - Poproś, żeby wszedł – sekretarka gestem wskazała mu drzwi.

  

Delikatnie nacisnął klamkę i wszedł do środka. Gabinet pani dyrektor był więcej niż skromny. Kilka regałów, biurko, komputer i stolik okolicznościowy, do którego dostawiono cztery klubowe foteliki. Pani Cieplak nie była sama. Na jego widok podniosła się zza biurka, a z jednego z foteli wstał mężczyzna. Oboje podeszli do Marka i przywitali się uściskiem dłoni.

 - Witamy pana – odezwała się kobieta ciepłym, łagodnym głosem. – Ja jestem Urszula Cieplak a to mój wspólnik Maciej Szymczyk. Sprawdziliśmy pańską firmę i wiemy, że zatrudnia sporo ludzi. Jest duża i to dlatego będę potrzebować pomocy i rady mojego wspólnika. Proszę się rozgościć. Zaraz podamy kawę i porozmawiamy. Złapała za słuchawkę telefonu i zamówiła trzy espresso.

Ta kobieta wywarła na nim ogromne wrażenie. Jeśli można było to tak określić, to ona powalała urodą. Chyba nigdy w życiu nie widział tak ogromnych oczu nasyconych intensywnym błękitem i okolonych długimi rzęsami. Subtelna twarz ze zgrabnym noskiem usianym wdzięcznymi piegami i do tego nienaganna figura odziana w kostium idealnie podkreślający jej kształty. Pomyślał, że spotkał ideał.

Sekretarka przyniosła tacę z filiżankami wypełnionymi kawą i zamknęła za sobą drzwi. Teraz mogli spokojnie porozmawiać.

 - Proszę opowiedzieć dokładnie wszystko od samego początku. Od czasu do czasu będziemy zadawać jakieś pytania jeśli uznamy, że informacje podawane przez pana są niewystarczające.

Nie miał zamiaru niczego ukrywać. Skoro ta kobieta miała im pomóc, to musiała wiedzieć o firmie absolutnie wszystko. Opowiedział jak doszło do jej założenia i kim byli poprzedni wspólnicy. Opowiedział o śmierci rodziców Febo i o tym jak jego rodzice podjęli trud wychowania rodzeństwa. Mówił o bolesnym dorastaniu, czasach studenckich i o tym, w jaki sposób Alexander Febo stał się jego wrogiem.

 - Odkąd pamiętam zawsze knuł, kombinował i intrygował. Nie rozumiałem tego. Czuł do mnie nienawiść, ale przecież i on żył na wysokim poziomie czerpiąc profity z tej firmy, a tymczasem wyglądało na to, że za wszelką cenę chce ją zniszczyć. Miał też wielkie parcie na fotel prezesa. Gdy okazało się, że mój ojciec nie jest w stanie już pracować ogłosił konkurs na stanowisko prezesa. I ja i Febo mieliśmy napisać prezentację, w której zawarlibyśmy pomysły na dalszy rozwój firmy i symulację kosztów i ewentualnych zysków. Alex ukradł moją prezentację i przedstawił ją jako swoją. Dzięki temu został prezesem. To było jakieś dwa lata temu. Od tego czasu jest już tylko gorzej. Wręcz fatalnie. Ludzie odchodzą i szukają innej pracy. Takiej, za którą im się płaci. Nie jesteśmy już wypłacalni. Usiłowałem zaciągnąć kredyt, ale nie dano mi go właśnie z tego powodu. Za wszelką cenę chciałem to powstrzymać, ale okazało się, że niewiele mogę. Najgorsze jest to, że wiem o przekrętach Alexa, ale nie mam na ich potwierdzenie żadnych dowodów. Dopiero wczoraj mój przyjaciel wpadł na pomysł, żeby zainstalować monitoring w gabinecie Febo, sali konferencyjnej i u głównego księgowego. To bardzo dyskretny monitoring, ale dzięki niemu już dzisiaj dowiedziałem się, że Febo ma zamiar oddać jakiemuś Włochowi mój pakiet udziałów. Tu jest płyta z nagraniem tej rozmowy. Niestety prowadzona jest po włosku. Tu mam jeszcze jakieś pismo, którego nie zdążyłem przetłumaczyć i kilka faktur, które leżały u niego w biurku, a które wydały mi się podejrzane przez to właśnie, że nie były wpięte w segregatory. – Podniósł głowę i przenikliwie spojrzał w oczy Urszuli Cieplak. – Jeśli ta firma upadnie nigdy sobie tego nie wybaczę, a mój ojciec tego nie przeżyje – zaszkliły mu się oczy i po policzkach potoczyły się łzy. – Błagam, ratujcie nas – wyszeptał. – Jesteście dla nas ostatnią nadzieją.

Ula spojrzała znacząco na Maćka a następnie uspokajająco pogłaskała Marka dłoń. W tym geście było tak wiele współczucia, że to rozczuliło go kompletnie.

 - Panie Marku, pańska firma znalazła się w fatalnej sytuacji. Ja nie mogę dać panu stuprocentowej pewności, że wszystko nam się uda i firma się podźwignie. Mogę jednak pana zapewnić, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, żeby tak się stało. Nie mamy za dużo czasu więc należy działać szybko. Kiedy pan mówił przeczytałam pobieżnie to pismo, które pan przyniósł. Znam włoski – wyjaśniła widząc w jego oczach zdziwienie. – To jest fax od jakiejś firmy „Modena” należącej do braci Scacci Vincenta i Luigiego. Oni potwierdzają w tym faxie wszystkie punkty umowy, którą zawarli z panem Febo. Tę umowę należy koniecznie pozyskać jak i wiele innych dokumentów, by móc cokolwiek udowodnić. Maciek będzie zdobywał informacje z zewnątrz. On musi być tu na miejscu, bo każdego dnia rozdzielamy naszym pracownikom zadania. Mnie od jutra przyjmie pan do firmy na umowę o dzieło. Umowa będzie zupełnie fikcyjna i dla zamydlenia oczu. Ja muszę mieć możliwość przejrzenia dokumentów. Ma pan asystentkę lub sekretarkę?

Marek przecząco pokręcił głową.

 - Nie mam już od bardzo dawna. Obie się zwolniły.

 - To dobrze się składa. Ja zostanę pana asystentką a moja pracownica będzie pełnić rolę sekretarki. We dwie pójdzie nam szybciej – znowu sięgnęła po słuchawkę telefonu i poprosiła sekretarkę, żeby przyprowadziła do gabinetu Violettę. Po chwili weszła do środka piękna blondynka i chociaż zupełnie nie była w Marka typie, to dyskretnie westchnął.

 - To jest Violetta Kubasińska, osoba ze wszech miar godna zaufania i bardzo kompetentna, a przy tym dyskretna. A to Viola pan Marek Dobrzański współwłaściciel firmy modowej Febo&Dobrzański, w której od jutra zaczniemy działać.

Violetta uścisnęła Markowi dłoń i uśmiechnęła się szeroko.

 - Proszę się nie martwić. Jeśli ktokolwiek ma pomóc pańskiej firmie to właśnie my. Jesteśmy niezwykle operatywne.

 - W takim razie załatwione – Ula podniosła się z fotela. – Jutro spotykamy się na Lwowskiej w pana gabinecie. Jeśli pan może, to proszę przygotować billingi z ostatnich trzech lat a także dokumenty, co do których ma pan podejrzenie, że przyczyniły się do niepowodzenia wszystkich pana przedsięwzięć dotyczących firmy. I proszę być dobrej myśli.