UCIEKINIERKA - rozdział 8 ostatni

ROZDZIAŁ 8

ostatni

Było kilka minut przed piętnastą. Laura poskładała dokumenty i wyłączyła komputer. Zerknęła przez okno. Pogoda była paskudna. Od rana siąpił deszcz roztapiając zalegające na chodnikach pryzmy brudnego śniegu. Zanosiło się na kilkudniową odwilż. Narzuciła na siebie kurtkę i wyszła z biurowca. Ktoś zawołał cicho jej imię. Ściągnęła kaptur i rozejrzała się. Nieopodal stał przy samochodzie Tomasz i uśmiechał się do niej szeroko. Skręciła w jego stronę.

 - Tomasz? A co ty tu…

 - Koniecznie musiałem się z tobą zobaczyć – nie pozwolił jej dokończyć – i zapytać o kilka rzeczy. Niestety nie mogę tego zrobić u babci, dlatego chciałem cię teraz porwać do jakiejś przytulnej knajpki na szybką kawę, a potem odwiozę do domu.

Lokal, do którego ją zawiózł świecił o tej porze pustkami. Za ladą urzędowała młoda dziewczyna piłując sobie paznokcie. Przyjęła od Tomasza zamówienie i wróciła do przerwanej czynności.

 - Na razie nie chcę ci zdradzać za dużo szczegółów, ale mogę powiedzieć, że kancelaria Byczkowskich umoczona jest w więcej afer niż ja mam włosów na głowie. Wciąż zbieram materiał dowodowy. Od ciebie chciałbym się dowiedzieć nazwisk tych wszystkich osób, które kręciły się i wciąż kręcą wokół Wiktora. Mówiłaś, że w większości to jego znajomi z pracy, ale i są też koledzy i koleżanki ze studiów. Nie ukrywam, że bardzo ułatwiłoby to identyfikację osób zamieszanych w te afery.

Przez pół godziny popijając kawę Laura dyktowała Tomaszowi nazwiska ludzi, z którymi kiedyś miała do czynienia. Podawała też adresy niektórych, a raczej ulice, przy których mieszkali.

 - Podejrzewam, że większość z nich siedziała u niego w kieszeni. Płacił im, żeby ciągle mieli mnie na oku przynajmniej do czasu jego powrotu z kancelarii. Nie miałam chwili oddechu ani pola manewru, bo bez przerwy ktoś albo dzwonił, żeby wyciągnąć mnie na zakupy, albo przychodził do domu. Tomasz, ja jednak boję się o ciebie. Czy ty sam prowadzisz to śledztwo? Nie darowałabym sobie, gdyby miało ci się coś stać.

 - Bez obawy – pieszczotliwie pogładził jej dłoń. – Wynająłem ludzi z agencji detektywistycznej. To oni wzięli na siebie największe ryzyko.

Chcę cię też zapewnić, że Wiktor już nigdy nie będzie cię nękał. Rozmawiałem z nim. Zagroziłem procesem, bo zablefowałem, że masz wszystkie obdukcje. Dałem też do zrozumienia, że jest obserwowany i jeśli jeszcze raz zdecyduje się ciebie odnaleźć i napuści na ciebie swoich ludzi, pożałuje. Ustalenie wszystkich przekrętów zajmie trochę czasu, ale w końcu one ujrzą światło dzienne a on faktycznie trafi do ciupy a wraz z nim cały jego dwór. Szkoda, że nie będzie sądzony za pobicie ciebie, ale i tak będę szczęśliwy jak go wsadzą a ty wreszcie odzyskasz spokój.

Laurze zalśniły w oczach łzy. Była wzruszona, bo nikt nigdy tyle dla niej nie zrobił co ten człowiek.

 - Jedźmy do domu. Babcia pewnie czeka z obiadem i niecierpliwi się.

Zebranie wszystkich dowodów trwało ponad dwa miesiące, ale wreszcie pozyskano ich na tyle, że dokumenty zajęły kilka segregatorów. Do tego skompletowano też zdjęcia i filmy, w których główne role grał ojciec i syn Byczkowscy. To tatuś wpadł na pomysł kilkanaście lat wcześniej, że pranie brudnych pieniędzy może przynieść rodzinie niezły dochód. Kiedy syn dorósł przy jego pomocy jeszcze prężniej działała ta siatka przestępcza.

Któregoś dnia Tomasz wraz z trzema detektywami wkroczył do biura komendanta komendy głównej policji i ułożył na jego biurku segregatory. Wyjaśnianie wszystkiego trwało kilka godzin, ale po tym czasie komendant miał już jasność. Natychmiast postarał się o nakaz prokuratorski zatrzymania do wyjaśnienia wszystkich pracowników kancelarii. Tę ostemplowano, oklejono taśmami i zamknięto na cztery spusty. Wieść o tym rozeszła się lotem błyskawicy po całej Warszawie. Byczkowscy uchodzili za jednych z najlepszych i najskuteczniejszych prawników. Prowadzili mnóstwo spraw cywilnych, które były jednak tylko przykrywką ich prawdziwej działalności.

Laura dowiedziawszy się o aresztowaniu Wiktora rozpłakała się ze szczęścia. Tomasz okazał się jej bohaterem i obrońcą. Poświęcił czas i mnóstwo pieniędzy, żeby doprowadzić do tych aresztowań. Zapewniała go, że będzie urabiać się po łokcie, żeby zwrócić mu wszystkie koszty, ale on uśmiechał się tylko łagodnie. Wycierał łzy z jej policzków i mówił, że wcale tego nie oczekuje i że najważniejsze się dokonało, bo ona wreszcie jest wolna i już nie musi uciekać ani się ukrywać.

Latem w sierpniu odbył się proces. Tomasz musiał zeznawać, bo to za jego sprawą odkryto przestępczą działalność kancelarii.

Na ławie oskarżonych zasiedli obaj Byczkowscy i dwóch prawników zatrudnionych w kancelarii i umoczonych w przekrętach po szyję. Oprócz nich miejsca dla oskarżonych zajęło piętnaście osób, z których przynajmniej dziesięć było dobrze Laurze znanych. Ona podobnie jak Tomasz dostała wezwanie na rozprawę, ale tak naprawdę nie miała pojęcia, co mogłaby do niej wnieść. Nic nie wiedziała o podwójnych standardach kancelarii.

Proces ciągnął się przez wiele tygodni. Udowodniono na nim, że na czele siatki przestępczej stał ojciec i syn. Zajmowali się praniem brudnych pieniędzy metodą smurfing’u i to dlatego potrzebna była tak duża liczba pośredników tak zwanych smurfów. To właśnie oni zamieniali gotówkę o niskim nominale na banknoty o wysokich nominałach. Najczęściej dokonywali tego w kantorach lub kasynach, gdzie pieniądze wymieniane były na żetony, a później na czeki bądź na wysoko nominałowe banknoty.

Oprócz tego dokopano się do działań korupcyjnych. Znaleziono liczne dowody przekupstwa decyzyjnych polityków, którzy mieli przepchnąć przez sejm ustawy korzystne dla dużych przedsiębiorstw produkcyjnych zwłaszcza w zakresie ochrony środowiska, by te były zwolnione z wysokich kar za jego zanieczyszczanie.

Przez kilkanaście lat obaj panowie a także inni wspólnicy w tym procederze byli niezwykle pracowici. Konto kancelarii puchło od nadmiaru pieniędzy podobnie jak ich prywatne konta.

Wreszcie wezwano i Laurę. Wiktor na jej widok ożywił się. Wyglądała pięknie. Po rudych włosach nie było już śladu. Teraz miały swój naturalny kolor świetnie kontrastujący z porcelanową bielą jej cery. Przedstawiła się i podała sędziemu głównemu swój dowód.

Pytano ją, jak poznała Wiktora i czy wiedziała o jego działalności w kancelarii. Zaprzeczyła.

 - On nigdy mi o tym nie opowiadał. Ja nie byłam partnerem do takich rozmów. Byłam przedmiotem zamkniętym w złotej klatce, z którym można zrobić co tylko się chce. Przez kilka lat byłam ofiarą przemocy z jego strony. Bił mnie i traktował gorzej niż więźnia. Przynajmniej dziesięć z siedzących tu osób na ławie oskarżonych było opłacanych przez niego za pilnowanie mnie i permanentne inwigilowanie. Niestety nic mu nie mogę udowodnić. Posiadam tylko wypis ze szpitala po pierwszym pobiciu i prywatne zdjęcia robione przeze mnie a nie przez lekarzy. Byłam ofiarą a jednak wstydziłam się iść i pokazywać swoje siniaki obcym ludziom. Moi rodzice i matka oskarżonego, która jest lekarzem widzieli mnie pobitą, ale stanęli po jego stronie. Pani Byczkowska miała nawet czelność poprosić mnie o dyskrecję, żeby się nie rozniosło, że jej syn jest zwykłym bandziorem stosującym przemoc wobec kobiet.

Tu przerwał jej prokurator, który zawnioskował odrębne postępowanie za znęcanie się fizyczne i psychiczne. Twierdził, że nawet mimo braku obdukcji będzie można to udowodnić, bo są świadkowie.

Jej zeznanie zakończyło postępowanie. Czterej główni oskarżeni dostali po piętnaście lat. Pozostali od trzech do pięciu lat. Wiktora czekała jeszcze jedna rozprawa, która mogła skończyć się dla niego znacznie wyższym wyrokiem.

Laura i Tomasz opuścili salę sądową. Na holu dostrzegła swoich rodziców rozmawiających z matką Wiktora. Dyskretnie pokazała ich Tomaszowi i szeptem wyjaśniła kim są. Zauważyli ją i szybkim krokiem podeszli do niej.

 - Jak mogłaś to zrobić – burknęła z wyrzutem jej matka. – Teraz chłopak przesiedzi tyle lat w więzieniu.

Laura zacisnęła zęby.

 - A ty nadal odtwarzasz tę zdartą płytę? I tak za mało dostał. Przez niego ciągle uciekałam i ukrywałam się. Jakoś niespecjalnie was to obeszło. I ty i ojciec jesteście siebie warci. Najlepiej zainwestujcie w dużą ilość wazeliny i za jej pomocą wejdźcie w tyłki Byczkowskim. Wtedy może was to uszczęśliwi. Nie chcę was znać. Jesteście wyrodnymi rodzicami.

 - Laura proszę odwołaj to – poprosiła cicho Byczkowska. – Wycofaj to oskarżenie o pobicie…

 - Nigdy w życiu – tym razem odezwał się Tomasz. – Ta kanalia dostała to na co zasłużyła i cieszę się, że mogłem się do tego przyczynić. Powinna się pani zapaść ze wstydu pod ziemię, że wychowała pani takiego bydlaka. Widziała pani rany Laury, widziała jak bardzo była zmaltretowana i nie zrobiła pani absolutnie nic. Pani śmie nazywać się lekarzem? Wstyd i hańba – objął Laurę ramieniem i ruszył do wyjścia.

Krótko po ogłoszeniu wyroku Laura dostarczyła do prokuratury wszystko, co posiadała w związku ze znęcaniem się nad nią w tym zdjęcia zrobione telefonem komórkowym. Złożyła też pisemne zeznanie, w którym opisała swoją gehennę. Dodatkowo przeszła wszystkie badania lekarskie także te u ginekologa, który stwierdził liczne bliznowce wewnątrz pochwy spowodowane użyciem przedmiotów o ostrych krawędziach. To badanie było dla Laury najbardziej krępujące, ale konieczne.

Na rozprawę nie czekali długo. Laura zeznawała płacząc niemal przez cały czas. Zobligowano do zeznań jej rodziców i Byczkowską pouczając o karze za poświadczenie nieprawdy. Chcieli czy nie, musieli zeznać jak było. Ich zeznania oczywiście nie pomogły Wiktorowi. Dostał dodatkowych pięć lat.

Dopiero po tej rozprawie Laura poczuła się naprawdę wolna. Przytuliła się do Tomasza i wycisnęła na jego ustach słodki pocałunek.

 - Dziękuję – wyszeptała. – Gdyby nie ty, nie wiadomo gdzie bym teraz była. Może znowu pędziłabym autostradą na wschód lub na zachód. Uratowałeś mnie. Bardzo cię kocham.

Patrzył jej w oczy i uśmiechał się szczęśliwy. Te słowa właśnie pragnął usłyszeć. 

Po powrocie do domu posadzili Zofię w bujanym fotelu. Teraz, gdy wszystko szczęśliwie się skończyło mogli opowiedzieć jej historię Laury i drugą o swojej miłości.

 - Laura jest już wolna – mówił Tomasz. - Nie musi uciekać przed swoim katem. Kocha mnie a ja ją. Szykuj się babciu na wesele, bo odbędzie się najszybciej jak tylko się da. Za dwa tygodnie jedziemy do Zurychu. Przecież moja ukochana musi poznać swoich przyszłych teściów i szwagra. Po powrocie zaczniemy przygotowania. I jeszcze jedna dobra wiadomość. Sprzedaję mieszkanie. Chcę kupić dla nas wszystkich dom w ładnej, spokojnej okolicy. Koniecznie musisz zamieszkać z nami, bo jesteśmy rozwojowi i być może wkrótce będziesz niańczyć prawnuki.

Zofia uściskała ich oboje. Marzyła o tym, żeby tych dwoje poczuło coś do siebie. Jej wnuk był wspaniałym człowiekiem a Laura idealną kandydatką na żonę dla niego.

 - Bardzo się cieszę dzieci waszym szczęściem. Wiele wycierpiałaś Lauro. Od czasu gdy cię poznałam wciąż zastanawiałam się, skąd u ciebie ten wieczny smutek. Teraz już wiem i wiem też, że Tomasz nigdy czegoś takiego by ci nie zrobił, bo jest wrażliwy i dobry.

 - Ja też to wiem babciu – uśmiechnęła się do niej. – Dał mi na to milion dowodów.

Wesele było bardzo skromne i urządzili je w swoim nowym domu. W sumie razem z nimi było siedem osób. Najbliższa rodzina Tomasza. Laura nie miała zamiaru zapraszać swoich rodziców a w pracy nie miała nikogo takiego, kogo chciałaby widzieć na swoim ślubie. Świadkami byli brat Tomasza i jego dziewczyna.

Nie wyjeżdżali w podróż poślubną. Nie chcieli Zosi zostawiać samej, choć tryskała zdrowiem i energią. Była z nimi szczęśliwa. Dom, który kupił Tomasz miał niezależny pokój z kuchnią i tam właśnie zamieszkała. Sprzedała swój zadbany ogródek, żeby zająć się tym wokół domu i tak jak dawniej grzebała w ziemi razem z Laurą wysiewając warzywa i kwiaty. 

Trzy lata później

Tomasz podjechał pod delikatesy, wyskoczył z samochodu i wyciągnął z bagażnika spacerowy wózek. Wysupłał z fotelika półtoraroczną dziewczynkę i słodko ucałował jej policzki.

 - No chodź maleńka, tata posadzi cię w wózku.

Z samochodu wysiadła Laura i zabrawszy kolorową torbę z pieluchami, biszkoptami i butelką pełną soku marchwiowego umieściła ją na pałąku wózka.

 - Pójdę z nią na ten skwer. Tam nas znajdziesz przy placu zabaw.

 - Dobrze kochanie. Ja szybko załatwię to co najpilniejsze i zaraz do was dołączę. Potrzebujemy coś do domu?

 - Weź zgrzewkę wody mineralnej i może trochę wędliny.

Tomasz ruszył w stronę pawilonu a ona pchnęła wózek i spacerkiem ruszyła na skwerek.

 - Zosieńko chcesz ciasteczko? – pochyliła się nad dzieckiem. Mała kiwnęła głową. Była bardzo podobna do Laury. Tak jak ona miała duże, zielone oczy, długie rzęsy i gęste ciemne włosy. Jak tylko się urodziła Laura wiedziała, że otrzyma imię takie jak babcia. Ona sama była wzruszona. Tuliła to dziecko w ramionach szepcząc: - moja Zosieńka, moje maleństwo, jesteś taka śliczna.

Wraz z jej pojawieniem się na świecie babcia Zosia nabrała niesamowitej energii. Pomagała Laurze jak potrafiła najlepiej. Lubiła się czuć potrzebna a jej wnuki bardzo to doceniały.

Zatrzymała wózek i usiadła na ławce. Mała wierciła się i chciała wyjść. Postawiła ją na ziemi trzymając za rękę. – Chyba nie posiedzę dzisiaj – pomyślała z żalem. Zosia odkąd zaczęła samodzielnie chodzić była bardzo ruchliwa.

Dochodziły do placu zabaw, gdy za plecami usłyszała swoje imię. Odwróciła się gwałtownie. Przed nią stała Tamara i zdziwionym spojrzeniem omiatała raz ją raz dziecko.

 - Cześć. Wieki cię nie widziałam.

 - I bardzo dobrze. Jakoś nie tęskniłam za tobą – odpowiedziała hardo Laura.

 - No tak… Masz prawo mnie nienawidzić.

 - A żebyś wiedziała. Doskonale znałaś całą sytuację. Widziałaś ślady pobicia na moim ciele a jednak bez skrupułów brałaś od Wiktora pieniądze i nachodziłaś mnie niemal każdego dnia udając moją przyjaciółkę i donosząc mu o wszystkim w najdrobniejszych szczegółach. Jesteś po prostu podła. Podła i chciwa. Teraz, gdy siedzi pewnie klepiesz biedę, bo urwały ci się te łatwe pieniądze.

 - Rzeczywiście nie powodzi mi się najlepiej i myślę, że to kara za moje postępki w przeszłości. Bardzo chcę cię za to przeprosić. Jesteś przynajmniej szczęśliwa? To twoja córeczka? Jest bardzo do ciebie podobna. Jest śliczna.

 - Jestem bardzo szczęśliwa. Mam wspaniałego męża i dziecko. Tego nie kupi się za żadne pieniądze świata. Pieniądze zniszczyły ci charakter. Zmanierowały cię. W jakimś sensie też stałaś się ofiarą Wiktora, ale też ofiarą własnej chciwości.

 - Dzień dobry… - Tomasz podszedł, ukłonił się Tamarze i ucałował żonę. – Zakupy w bagażniku kochanie. Możemy jechać? Chodź do taty Zosiu – wziął małą na ręce.

 - Mimo wszystko życzę ci powodzenia – powiedziała Laura na odchodne.

Tamara stała w miejscu patrząc jak oddalają się od placu zabaw. Stanowili ładną parę. Chyba po raz pierwszy w życiu pozazdrościła Laurze naprawdę. Pozbawiona źródła pieniędzy straciła wszystko i została sama jak palec a Laura? Laura rozkwitła. Stała się szczęśliwą kobietą. Kobietą spełnioną pod każdym względem.

Tamara wolno ruszyła przed siebie. Ona nie miała takich perspektyw.

K O N I E C