ZDRADZONA - rozdział 1

ZDRADZONA

ROZDZIAŁ 1

Natrętnie dzwoniący telefon obudził ją w środku nocy, a przynajmniej tak się jej wydawało. Szybkie zerknięcie na budzik zweryfikowało czas. Okazało się, że jest kilka minut po dwudziestej trzeciej. Co gorsza obudził się też Piotruś jej dwuletni syn. Potykając się o sprzęty dobrnęła do komody, na której stał aparat i z wściekłością złapała za słuchawkę.

 - Halo… - odezwała się ochrypłym głosem.

 - Pani Aneta Żychowicz?

 - Tak…

 - Tu starszy aspirant Marian Olech. Chciałem panią powiadomić, że godzinę temu na sopockiej wylotówce miał miejsce wypadek. Z dokumentów jakie znaleźliśmy u kierowcy wynika, że to pani mąż, Sławomir Żychowicz. Niestety nie przeżył. Przeżyła tylko pasażerka, którą odwieziono już do szpitala.

Słowa tego człowieka namieszały jej w głowie. Przecież Sławek pojechał do Wrocławia na delegację a nie do Sopotu.

 - To niemożliwe proszę pana. Mąż wprawdzie wyjechał, ale nie na Wybrzeże tylko do Wrocławia.

 - Czy numer rejestracyjny samochodu marki Opel Astra koloru białego to WB63339?

 - Tak…, to się zgadza…

 - W takim razie nie ma mowy o pomyłce. Jeśli pani może, proszę jak najszybciej przyjechać. Wszelkich informacji udzieli sopocka komenda policji.

Zdruzgotana odłożyła słuchawkę i wybuchła płaczem. Poszła do pokoju synka i wziąwszy go na ręce tuliła usiłując go uspokoić. Sama czuła się kompletnie bezradna i przytłoczona tym nagłym wdowieństwem.

Ze Sławkiem znali się już od czasów technikum. Byli równolatkami. Zaczęli chodzić ze sobą od drugiej klasy i stali się nierozłączni. Potem były studia a po obronie prac wreszcie ślub. Jej rodzina uwielbiała go. Był dobrym, porządnym facetem, niezwykle opiekuńczym i rodzinnym. Gdy na świecie pojawił się Piotruś, Sławek po prostu oszalał na jego punkcie. Jej mama wciąż powtarzała, że taki zięć to prawdziwy skarb i drugiego takiego ze świecą szukać, a jej dwa lata młodsza siostra Nela przepadała za jego towarzystwem.

Przy tym wszystkim miała wrażenie, że jego miłość do niej nie osłabła ani trochę, choć od momentu, gdy urodziła Piotrusia miała zdecydowanie mniej czasu dla Sławka i częściej była zmęczona. Rozumiał to i nie wymigiwał się od obowiązków, które znacznie ją odciążały.

Tuż po studiach wraz z dwoma kolegami postanowili założyć własną działalność. Tak powstała firma „Archi-projekt”. Mieli szczęście, bo niemal od początku nie narzekali na brak zleceń. Głównie były to projekty niewielkich willi, ale pozwalały przeżyć. Z czasem podejmowali się i większych przedsięwzięć, które ustabilizowały sytuację materialną wszystkich wspólników. Kiedy Aneta urodziła dziecko postanowili zgodnie, że weźmie trzyletni urlop wychowawczy. Od dwóch lat siedziała w domu z Piotrusiem a Sławek zarabiał na chleb. Czasem odwiedzała ją Nela znosząc ploteczki zasłyszane od mamy. Ona też okres studencki miała już za sobą i pracowała w jakiejś firmie jako informatyk.

Otworzyła zapłakane powieki. Piotruś uspokoił się i słodko spał w jej ramionach. Za oknem świtało. Ułożyła dziecko w łóżeczku i zaparzyła mocnej kawy. Powoli docierało do niej, że nigdy nie zobaczy już Sławka, nie utonie w jego ramionach a Piotruś w ogóle nie będzie go pamiętał. Sięgnęła po komórkę i wybrała numer Jacka, przyjaciela Sławka i jednocześnie jego wspólnika. Odebrał najwyraźniej zaskoczony jej telefonem.

 - Cześć Aneta. Co ty spać nie możesz?

 - No nie mogę – odpowiedziała zmęczonym głosem. – Sławek nie żyje… - rozpłakała się. – W nocy zadzwonili do mnie z Sopotu i powiedzieli, że dachował na wylotówce. Nie przeżył… - słyszała jak Jacek przełyka ślinę. Nie mógł wykrztusić słowa. – Posłuchaj… Ja muszę tam jechać i muszę zabrać ze sobą Piotrusia, bo nie mam go z kim zostawić. Nela też wyjechała z Warszawy na jakieś sympozjum informatyczne do Lublina i nie wiem, kiedy wróci. Chciałam cię prosić, żebyś zajął się firmą i przekazał wieści Witkowi i reszcie.

 - Oczywiście przekażę i wszystkim się zajmę. To okropna wiadomość i strasznie ci współczuję. Sam jestem w szoku i nie mogę w to uwierzyć. Zastanawia mnie tylko, co on robił w Sopocie. Nam mówił, że jedzie do Wrocławia w sprawie projektu jakiegoś pawilonu i miał nadzieję, że jak rozmowy pójdą po jego myśli, to będziemy mieli robotę na następne pół roku.

 - Mnie też tak mówił i też tego nie rozumiem. Być może na miejscu dowiem się więcej. Kończę już, bo muszę spakować siebie i dziecko.

 - Jedź ostrożnie i bezpiecznie. Gdybyś potrzebowała pomocy, to nie krępuj się i dzwoń. Do zobaczenia.

Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy i zaniosła do samochodu. Usadowiła syna w foteliku i ustawiła GPS wprowadzając adres sopockiej komendy policji. Najpierw kierowała się na Łódź by potem odbić w prawo na trasę szybkiego ruchu A-1. Po czterech godzinach wjeżdżała do Sopotu. Zaparkowała pod budynkiem komendy i wyciągnęła Piotrusia z fotelika.

Weszła do środka i zapytała o starszego aspiranta Olecha. Po chwili witała się z nim mówiąc kim jest i że to z nią rozmawiał o wypadku męża. Zaprosił ją do jednego z pokoi, w którym stały trzy biurka. Usiadła przy jednym z nich. Olech zaproponował kawę widząc jak bardzo jest zmęczona. Nie odmówiła. Popijając małymi łykami gorący napój poprosiła go o wyjaśnienia.

 - Proszę mi powiedzieć coś więcej. Ja nadal nie mogę uwierzyć w tę tragedię. Nie rozumiem dlaczego mój mąż znalazł się w Sopocie skoro interesy miał załatwiać we Wrocławiu.

 - Na to pytanie nie odpowiem pani. Być może więcej światła na ten temat rzuci kobieta, którą wyciągnęliśmy z wraku. Miała naprawdę dużo szczęścia. Cały czas była przytomna, a później po oględzinach lekarskich okazało się, że ma tylko trochę zadrapań i żadnych złamań. To prawdziwy cud wziąwszy pod uwagę, że cięliśmy blachę.

 - Ale jak w ogóle doszło do tego, że dachowali? O ile wiem, jezdnia chyba nie była śliska. Wczoraj w całym kraju była dobra pogoda.

 - Tego też nie udało nam się ustalić. Sprawdzaliśmy nawierzchnię pod kątem jakiejś rozlanej substancji, ale nic takiego nie znaleźliśmy. Prawdopodobnie zajęci rozmową nawet nie zauważyli, że zjechali na skraj jezdni. Potem musiało się już potoczyć bardzo szybko. Skasowali barierki i zjechali w dół skarpy. To jej stromizna spowodowała nagłe dachowanie auta.

 - Gdzie jest teraz ciało męża? – zapytała drżącym głosem.

 - Jest w szpitalnej kostnicy. Przebadano męża pod kątem toksyn, zawartości alkoholu we krwi i wykonano kilka innych badań. Okazało się, że był trzeźwy i nic nie zażywał. Doznał wielu uszkodzeń ciała i wolałbym, żeby pani oszczędziła sobie tego widoku, ale oczywiście nie mogę pani zabronić.

 - Ja muszę go zobaczyć…, po prostu muszę.

 - W takim razie zawiozę panią do szpitala. Trzeba załatwić formalności, bo jak rozumiem zechce pani go przewieźć do Warszawy. Obok szpitalnej kostnicy funkcjonuje zakład pogrzebowy. Oni zajmują się także transportem zwłok. Mają do tego odpowiednie samochody. Jeśli to pani ułatwi sprawę, to może pani z nimi dograć szczegóły.

 - A co z tą kobietą? Kto to właściwie jest?

Aspirant przerzucił kilka dokumentów i pochylił się nad jednym z nich.

 - Kobieta nazywa się Kornelia Witkowska i leży na oddziale urazowym tego szpitala.

Anetę zatkało. Wytrzeszczyła oczy na aspiranta, który przez to jej spojrzenie poczuł się niezręcznie.

 - Wygląda na to, że to nazwisko nie jest pani obce? – zaryzykował przypuszczenie. Pokiwała twierdząco głową.

 - Kornelia Witkowska jest moją młodszą siostrą. Mniej więcej w tym samym czasie co mój mąż wyjechała na jakieś sympozjum informatyczne do Lublina. Kolejna zagadka. Mam nadzieję, że przynajmniej to uda się wyjaśnić. Czy moglibyśmy już jechać? Ja pojadę za panem, bo przyjechałam własnym samochodem.

Starszy Aspirant Olech okazał się niezwykle miłym i uczynnym człowiekiem. Bardzo jej pomógł w załatwieniu formalności. Zajął się nawet Piotrusiem podczas gdy ona oglądała ciało męża. Jego widok wstrząsnął nią i zaniosła się płaczem. Był straszliwie zmieniony. Miał opuchniętą i pokiereszowaną twarz. Zamiast ust wykwitały w ich miejscu dwie nienaturalnych rozmiarów sino czarne plamy. Gdyby nie towarzyszący jej pracownik kostnicy pewnie by zemdlała. Ten straszliwy obraz zapadł jej w serce. Minęło dobre pół godziny nim przestało walić jak młot i zaczęło bić spokojniej. Olech zaprowadził ją do drzwi obok, gdzie mieścił się zakład pogrzebowy. Spędzili tam blisko godzinę, ale ustalili wszystko. Termin przywozu ciała i koszt.

Olech zanim się pożegnał wręczył jej jeszcze wszystkie dokumenty w tym również te męża. Podziękowała mu za wszystko i kiedy odszedł weszła z synkiem do windy i nacisnęła dwójkę. Na drugim piętrze mieścił się oddział urazowy. Miała nadzieję, że Nela wyjaśni jej jakim cudem znalazła się razem ze Sławkiem w Sopocie. Trzymając Piotrusia za rękę weszła cicho do sali, w której umieszczono Nelę. Zauważyła ją od razu. Leżała na plecach gapiąc się bezmyślnie w sufit. Aneta podeszła do łóżka i pochyliła się nad siostrą całując ją w policzek. Odwróciła do niej twarz. Jej oczy patrzyły na Anetę rozszerzone przerażeniem. Wyglądała jakby zamiast gałek ocznych miała dwie, martwe, szklane kulki. Rzeczywiście nie sprawiała wrażenia kogoś, kto mocno ucierpiał w tak poważnym wypadku. Miała kilka zadrapań na twarzy, dłoniach i nogach. Na jednej z nich założono solidniejszy opatrunek z powodu głębokiej rany ciętej.

 - Jak się czujesz? – zapytała cicho Aneta.

 - Nie wiem jak mam ci to powiedzieć… Boję się a jednocześnie wiem, że powinnaś poznać prawdę – mówiła z trudem składając zdania. – Nie wiem, czy kiedykolwiek mi wybaczysz…

Aneta wbiła w nią wzrok. Czuła przez skórę, że to, co za chwilę usłyszy, przewróci jej świat do góry nogami.

 - Dlaczego mnie okłamałaś? – zapytała cicho. – Dlaczego powiedziałaś mi, że jedziesz do Lublina a wylądowałaś w Sopocie razem ze Sławkiem, który w tym czasie miał być we Wrocławiu?

 - Aneta… On cię nie kochał… Od paru lat mieliśmy romans… Od momentu jak zaszłaś w ciążę…

Kobieta pokręciła z niedowierzaniem głową. To, co usłyszała od siostry zakrawało na jakiś okrutny żart.

 - To nieprawda… Kłamiesz! Byłam miłością jego życia i udowadniał mi to na każdym kroku. Nad życie kochał Piotrusia. Uwiodłaś go suko i to jest jedyne wytłumaczenie tej sytuacji. 

 - Nie kłamię… i nie uwiodłam go. Zakochaliśmy się w sobie.

 - Przestań! Po prostu przestań! On nigdy nie zakochałby się w kimś takim jak ty.

 - A jednak… - Nela była gotowa wyznać siostrze wszystko i zrobiła to z najdrobniejszymi szczegółami, nie oszczędzając jej niczego i nie zważając, że Aneta wcale nie chce tego słuchać.