KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 13 ostatni

ROZDZIAŁ 13

ostatni

Od rozprawy i osadzenia Febo w więzieniu minęło sześć miesięcy. Sporo się działo w tym czasie zarówno w firmie jak i w życiu osobistym bohaterów. Powoli, ale sukcesywnie Marek wyprowadzał firmowe sprawy na prostą. Po zwrocie przez Febo pieniędzy przede wszystkim wymówił dzierżawę obu szwalni, zakupił nowe maszyny i zatrudnił z powrotem ludzi, którzy wcześniej w nich pracowali. Sporo pracowników powróciło także do siedziby głównej. Zgodnie z tym, co kiedyś obiecał, wszystkim podniósł pensje. Zarówno on jak i ojciec uważali, że to najlepsza motywacja do pracy. Znowu zaczął funkcjonować firmowy bufet, a Pshemko był dopieszczany codziennymi dostawami gorącej czekolady. Pojawiła się darmowa kawa dla pracowników w pomieszczeniach socjalnych i woda mineralna. Można było powiedzieć, że firma znowu zaczęła tętnić życiem.

Marek był bardzo zdeterminowany. Kontakty pozyskane na praskich targach mody zaowocowały sześcioma korzystnymi kontraktami i już wysłano pierwsze dostawy najnowszej kolekcji. Pshemko był wniebowzięty, bo wyjście z kreacjami jego autorstwa na rynki zagraniczne było aż do teraz jego niespełnionym marzeniem.

Marek po perypetiach z Febo miał uraz do włoskich powiązań i skupił uwagę na hiszpańskim rynku. Kilka tamtejszych firm miało rzetelne opinie. Wybrał według siebie najlepszą i sfinalizował z nią umowę. Pomógł tu też Pshemko, a jego zdanie było przecież najważniejsze. Poza tym przez te ostatnie pół roku mistrz wznosił się na wyżyny swojej wielkiej kreatywności. Zakończył szycie kostiumów dla obu teatrów, zaczął projektować nową kolekcję dla elegantek a oprócz tego kolekcje dla młodzieży i mężczyzn. Dla tych ostatnich pozyskali zlecenie z Bytomskich Zakładów Odzieżowych. Chodziło o nowoczesne kroje marynarek i całych garniturów. Pracy było mnóstwo, ale Marek nie wydawał się tym zmartwiony ani trochę. Wręcz przeciwnie. Tryskał energią jak nigdy i wszędzie było go pełno. Zatrudnił asystentkę i asystenta, co pozwoliło mu nieco zwolnić i rozsądniej rozdzielać zadania. To było ważne, bo przez nadmiar pracy nie chciał zaniedbywać swojego prywatnego szczęścia. Szczęście to traktował nadzwyczaj poważnie i miał już konkretne plany na przyszłość swoją i Uli. Jego uczucie do niej rozkwitało z każdym dniem i z każdym dniem było coraz silniejsze. Doprowadził do spotkania obu rodzin. Józef i Krzysztof nie mogli się nagadać. Józef bardzo chwalił Marka. Mówił, że gdyby tylko mógł zaadoptowałby go, bo chłopak jest niezwykle pracowity, bardzo dobrze wychowany, ma kawał solidnego charakteru i jest po prostu dobrym człowiekiem. Krzysztof gloryfikował Ulę i jej ogromny talent do ekonomii.

 - Ani trochę nie przesadziłeś Józefie. Gdyby nie twoja piękna i mądra córka, dzisiaj być może bylibyśmy ludźmi bez przyszłości.

Odbyła się też rewizyta i państwo Dobrzańscy odwiedzili gościnny dom Cieplaków.

Marek działał metodycznie i pomyślał, że skoro obie rodziny poznały się już dość dobrze, to czas na następny krok. Któregoś dnia wraz z Sebastianem wybrali się do salonu jubilerskiego i obaj zakupili pierścionki zaręczynowe. Ula była skromna i nie obwieszała się złotem więc Marek wybrał dla niej pierścionek z małym diamencikiem. Violetta kochała świecidełka i to głównie dlatego Olszański zakupił dla niej bardziej okazały pierścionek. On czekał z zaręczynami jak to mówił „na odpowiedni moment”, ale Marek nie zamierzał zwlekać. Kochał Ulę bardziej niż własne życie, dlatego w jeden z ciepłych, lipcowych weekendów zabrał ją do Konstancina, gdzie w pięknych okolicznościach przyrody, na środku kładki na rzece Małej, w Parku Zdrojowym runął przed swoim kochaniem na kolana i wyjąwszy pierścionek prosił ją, by została jego żoną.

 - Jesteś dla mnie najważniejszą osobą na ziemi. Kocham cię każdą myślą, każdym słowem, całym sercem. Jeśli się zgodzisz, uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Tylko z tobą chcę iść przez życie i tylko z tobą się zestarzeć.

W jego szare oczy wpatrywały się jej dwa wielkie błękity. Była wzruszona. Wzięła głęboki oddech i wyszeptała:

 - Zgadzam się, bo kocham cię równie mocno.

Wsunął jej pierścionek na palec i poruszony do głębi przylgnął do jej ust.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo jestem szczęśliwy… Nadałaś mojemu życiu sens. Bardzo, bardzo cię kocham.

Firma złapała rytm i pracowała jak dobrze naoliwiona maszyna sprawnie i szybko. Teraz Marek mógł poświęcić więcej czasu na prywatne sprawy i skupić się na organizacji ślubu. Ostatnie, ciężkie dla niego miesiące nauczyły go logistyki i sprawnego planowania. Wiedział już, że ślub i wesele będą skromne. Ula nie chciała nic z rozmachem i tabunem gości. Rysiowski kościółek był świetnym wyborem i spełniał ich wymagania. Ula miała do niego sentyment i jeśli już miała wychodzić za mąż to w miejscu, w którym pobierali się jej rodzice.

Ślub miał być konkordatowy i to oszczędziło Markowi czasu, bo nie musiał załatwiać już zaślubin w Urzędzie Stanu Cywilnego. Salę załatwił w jednym z warszawskich hoteli. Jego rodzice przy tym obstawali mówiąc, że poniosą wszelkie koszty z tym związane. Sebastian też był pomocny. To on załatwił zaproszenia i zespół muzyczny. Już wiedział, że on i Violetta będą Marka i Uli drużbami.

Z uwagi na to, że Pshemko był bardzo zajęty i nie mógł zaprojektować ślubnej sukni Uli, ona sama zaciągnąwszy Violettę do dużego salonu wybrała idealną dla siebie kreację. Nie chciała welonu a we włosach miała mieć jedynie skromny stroik.

Ten dzień był wyjątkowy dla nich obojga. Biała limuzyna podwiozła ich pod kościół, a Marek podał pannie młodej dłoń pomagając jej wysiąść. Roziskrzonym szczęściem wzrokiem omiatał twarz swojej wybranki, która wyglądała jak oblicze anioła. Podał jej ramię i szepnął do ucha

 - Jesteś najpiękniejszym stworzeniem na ziemi. Prawdziwy szczęściarz ze mnie.

Uśmiechnęła się do niego wdzięcznie patrząc z miłością w jego oczy.

 - Mogę o tobie powiedzieć to samo kochanie. Mam pewność, że będziesz najlepszym mężem na świecie.

Sunęli wolno w kierunku ołtarza a za nimi Violetta z Sebastianem, Maciek z Anią i Jasiek ze swoją dziewczyną. Jako pierwsza kroczyła mała Betti sypiąc płatkami czerwonych róż.

Kiedy mieli składać sobie przysięgę małżeńską oboje mieli w oczach łzy. Marek pomyślał, że ona jest nagrodą za te trudne, ciężkie miesiące, gdy musiał walczyć o przetrwanie firmy, a potem podźwignięcie jej z kolan. To wszystko nie udałoby się, gdyby nie ta cudna, niezwykle mądra i nieprzeciętna istota.

Ula patrzyła w lśniące od łez oczy Marka i pomyślała, że gdyby nie te wszystkie zbiegi okoliczności, ona nigdy nie poznałaby tego przystojnego, urodziwego mężczyzny i wspaniałego, wrażliwego człowieka. I pomyśleć, że wszystko się zaczęło od przypadkowego spotkania jej ojca z seniorem Dobrzańskim i wręczenia mu wizytówki.

EPILOG

Ostre promienie lipcowego słońca wdzierały się do sypialni przez tiulowe firanki i łaskotały policzki śpiącej kobiety. Skrzywiła się lekko i ziewnęła przecierając jednocześnie oczy. Rozejrzała się dokoła i w końcu jej wzrok spoczął na śpiącym obok mężczyźnie. Uśmiechnęła się z czułością. Znowu tej nocy dał jej dowody swojej wielkiej miłości. Kochał ją tak samo jak wtedy, gdy po raz pierwszy odważył się jej wyznać tę miłość. Nie do wiary, że to już pięć lat odkąd są małżeństwem. Dzisiaj były jego urodziny i spodziewali się gości. Ona już wczoraj szykowała smakołyki na ten dzisiejszy dzień i bardzo jej zależało, żeby się udał. Mieli go spędzić w rodzinnym gronie i wśród grupki przyjaciół. Westchnęła cicho. Tyle rzeczy wydarzyło się przez te pięć lat. Ona zdążyła urodzić córkę podobnie jak Violetta, chociaż jej Justysia była młodsza od Michaliny Dobrzańskiej o cały rok.

Ania, żona Maćka niemal w tym samym czasie co Violetta powiła syna Marcina. W zeszłym roku ożenił się Jasiek a Kinga, jego żona była właśnie przy nadziei.

Seniorzy Dobrzańscy i jej ojciec trzymali się krzepko. Krzysztofowi znacznie poprawił się stan zdrowia dzięki corocznym wyjazdom do szwajcarskich uzdrowisk. Józef Cieplak niezmiennie jeździł do Ciechocinka, bo jak mawiał, tam czuł się najlepiej. Rzeczywiście cała trójka wyglądała zdrowo, co cieszyło i Marka, i Ulę. Przyjście na świat Michaliny spowodowało zadziwiający wzrost energii u nich wszystkich. Kochali swoją jedyną wnuczkę nieprzytomnie i to dzięki nim Ula dość szybko mogła wrócić do pracy. W międzyczasie kupili dom i pozbyli się mieszkania na Siennej. Dom dawał większe możliwości i im, i ich dziecku. Był ładnie położony a wraz z nim w pakiecie dostał im się kawałek lasu. Marek urządził tu małej spory plac zabaw a dla dorosłych powstała długa wiata z ławami i stołem. Na jej końcu pysznił się murowany grill. W ciepłe i wolne od pracy dni wielokrotnie organizowali tu plenerowe imprezy. Dzisiejsza także miała być na świeżym powietrzu.

Marek odwrócił się w jej kierunku i zamruczał. Powoli uchylił powieki i napotkał te dwa błękitne diamenty, które tak ukochał. Na jego twarz wypełzł szczęśliwy uśmiech.

 - Dzień dobry moje szczęście – wyszeptał. – Wyspałaś się już?

Przylgnęła do jego ust całując go namiętnie.

 - Wszystkiego najlepszego kochanie. Dzisiaj ważny dzień. Poleż jeszcze chwilkę, a ja… - Nie dokończyła, bo drzwi od ich sypialni otworzyły się i wbiegła przez nie ich latorośl odziana w piżamkę w kolorowe słonie i trzymająca w ręku jakąś kartkę. Wskoczyła na łóżko, usiadła okrakiem na Marku i przytuliła się do niego.

 - Wszystkiego najlepszego tatusiu. Mam coś dla ciebie – podała mu kartkę. – Ładna? Bardzo się starałam.

Marek spojrzał na kartkę, na której wymalowane były kolorowe kwiatki i uśmiechnął się. Ucałował córkę w oba policzki.

 - To bardzo piękny prezent kochanie. Oprawimy laurkę w ramki, bo jest śliczna. Dziękuję. Kocham cię bardzo, bardzo, bardzo… - przytulił mocno dziecko do siebie.

 - A dla mnie też masz buziaka? – upomniała się Ula. Mała oderwała się od ojca, objęła Ulę za szyję i uściskała mocno całując jej policzek. – Ależ to był słodki całus. Poleżcie sobie, a ja idę przygotować wam pyszne śniadanko.

Pierwsi przyjechali Cieplakowie. Wysypali się wszyscy z nowiutkiego opla combi z bukietami kwiatów i kolorowymi torbami. Wyściskali Michalinę, która pierwsza podbiegła do tej wesołej gromady, a potem niemal chórem składali życzenia Markowi i witali się z Ulą. Kinga i Betti od razu zaoferowały swoją pomoc w kuchni.

Nie minęło dziesięć minut, gdy na podjazd niemal równocześnie wjechali seniorzy Dobrzańscy i Maciek z Anią. Po nich pojawili się Olszańscy. Na końcu zjawił się Pshemko, bo jego nie mogło zabraknąć i traktowany był jak członek rodziny, która wiele mu zawdzięczała.

Dzieci zgodnie bawiły się w piaskownicy a dorośli delektowali się smaczną kuchnią Uli. Marek dbał o alkohole a Maciek z Jaśkiem pilnowali grilla. Były toasty, śpiewy i nocne Polaków rozmowy, bo impreza skończyła się nad ranem. Wszyscy zostawali do niedzieli. Dom był ogromny i mógł spokojnie pomieścić wszystkich gości.

Zmęczona, ale szczęśliwa Ula narzuciła na ramiona dużą chustę i wyszła przed dom. Zadarła do góry głowę i wpatrzyła się w usiane gwiazdami niebo. Powietrze pachniało trawą, maciejką i czymś wilgotnym. Poczuła dłonie, które objęły ją jak obręczą. Uśmiechnęła się i ufnie przylgnęła do Marka.

 - Piękna noc – wyszeptała jakby bała się, że zmąci tę ciszę.

 - Piękna – potwierdził - i bardzo udana impreza. Dziękuję ci skarbie. Napracowałaś się i bardzo to doceniam.

 - A ja mam dla ciebie jeszcze jeden prezent. Chciałam z nim trochę zaczekać, ale to chyba najbardziej odpowiedni moment.

 - A co to jest? – zapytał zaciekawiony.

 - Nie co, ale kto. Byłam kilka dni temu u ginekologa. Będziemy mieli dziecko. Jestem w dziewiątym tygodniu ciąży.

 - O mój Boże…, o mój Boże… Nawet nie wiesz jak o tym marzyłem – wzruszony spojrzał jej w oczy. – Może Michasia będzie miała braciszka? Ależ rodzice się ucieszą – przytulił ją mocno i przylgnął ustami do jej czoła. – Jesteś najlepszym, co przytrafiło mi się w życiu. Odwzajemniłaś moją miłość i dałaś mi piękną córkę. Stworzyłaś mi ciepły, przytulny dom a teraz jeszcze ta ciąża. Boję się, żebym nie zwariował z nadmiaru szczęścia. – Rozchichotała się.

 - Lepiej nie wariuj, bo jesteś potrzebny nam wszystkim zdrowy na ciele i umyśle. Bardzo cię kocham panie Dobrzański.

 - Ja ciebie bardziej pani Dobrzańska. Chodźmy spać, bo za chwilę zacznie świtać a nasz żywiołek lubi wcześnie wstawać. Jutro obwieścimy wszystkim dobrą nowinę – objął żonę ramieniem i wolno skierował się do wnętrza domu.

K O N I E C