Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 1

„Z CZYSTEJ DESPERACJI…”

ROZDZIAŁ 1

Kolejna rozmowa kwalifikacyjna znowu zakończyła się dla niej fiaskiem i była bardzo upokarzająca. Mężczyzna, z którym umówiła się w sprawie pracy już od wejścia otaksował ją krytycznym spojrzeniem a na jego twarzy momentalnie wymalowała się niechęć do przybyłej. Nawet nie podał jej ręki udając, że nie widzi skierowanej do niego jej dłoni. W jednej chwili zrobiła się purpurowa i usiadła niepewnie na skraju krzesła obserwując jak mężczyzna studiuje jej CV.

 - Naprawdę skończyła pani dwa kierunki studiów? – zapytał z niedowierzaniem. Ono wzrosło jeszcze bardziej, kiedy doczytał, że zna trzy języki obce. – To jakiś szwindel – pomyślał. – Wygląda jakby była bezdomna… Nie wiem, na co ona liczy? Jak mógłbym przyjąć do pracy kogoś takiego? – pokręcił głową i westchnął. – No dobrze… Za trzy dni ktoś odezwie się do pani i poinformuje o naszej decyzji. Dziękuję, że znalazła pani dla nas czas.

Rozmowa skończona a właściwie monolog, bo mężczyzna nawet nie dał jej szansy na to, by opowiedziała mu o sobie. Wolno podniosła się z krzesła i pożegnawszy się cicho wyszła z gabinetu. Opuściła budynek i już na zewnątrz zawładnęła nią czarna rozpacz. Oparła się z bezsilności o mur i rozpłakała.

Nawet nie potrafiła zliczyć w ilu firmach złożyła swoje CV. W każdej bez wyjątku potraktowano ją podobnie. Nie liczyło się to, co ma w głowie, ale to jak wygląda. Wyglądała nieszczególnie. Zawsze ledwo wiązali koniec z końcem. Nie miała środków na to, żeby ubierać się i wyglądać lepiej. Jej odzież pochodziła z drugiej ręki, bo tylko na takie rzeczy było ją stać. Grube, niemodne okulary i niedbale związane w kucyk włosy na nikim nie robiły dobrego wrażenia.  

Po ukończeniu studiów sądziła, że wreszcie odmieni swój los i los swojej rodziny. Znajdzie dobrą pracę i zacznie porządnie zarabiać a jej bliscy przestaną biedować. Minęło osiem miesięcy a ona nadal pozostawała bez zajęcia. Najbardziej bolało ją to, że czuła się jak darmozjad będąc wciąż na utrzymaniu ojca. Skromna renta nie wystarczała na długo a przecież oprócz niej w domu była jeszcze dwójka młodszego rodzeństwa. Żeby chociaż trochę uciszyć w sobie wyrzuty sumienia niedojadała i rezygnowała z wielu rzeczy dla dobra brata i najmłodszej siostry. Martwiła się o ojca. Od śmierci żony mocno podupadł na zdrowiu. Wymagał skutecznych i drogich leków, na które nie było ich stać. Zaczęli popadać w długi. Kobieta ze sklepu już nie chciała im nic dawać na zeszyt, bo spóźniali się ze spłatą zaległości. Sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna. Bywały dni, że nawet nie mieli na chleb. Dorastający Jasiek imał się różnych zajęć i czasem przynosił do domu trochę pieniędzy ratując w ten sposób rodzinny budżet. Ona też nie gardziła żadną pracą. Szukając uparcie tej w wyuczonym zawodzie dawała w tak zwanym międzyczasie korepetycje z matematyki i języków uczniom tutejszej podstawówki. Nie było z tego dużego zarobku, ale każdy grosz był ważny.  

Wytarła chusteczką zapłakaną twarz. Oderwała się od ściany biurowca i wolno ruszyła w stronę przystanku. Autobus, który nadjechał był prawie pusty. Zajęła miejsce przy oknie opierając głowę o szybę. Przymknęła powieki. Pomyślała, że ojciec znowu będzie rozczarowany, że nic nie załatwiła, chociaż na pewno jej o tym nie powie i jeszcze będzie pocieszał. Zupełnie nie wiedziała, co ma robić. W Warszawie nie było dla niej pracy i nie zanosiło się na to, że spełni się w wyuczonym zawodzie. Znowu zebrało jej się na płacz. Ukryła twarz we włosach. Rozgoryczenie i rozżalenie wzięły górę. Tyle lat nauki poszło na marne a zapewnienie dobrobytu swojej rodzinie jawiło się jak niemożliwy do zrealizowania plan.

Nieśpiesznie wysiadła z autobusu i powlekła się noga za nogą w stronę domu. W połowie drogi zatrzymała się usłyszawszy, że ktoś woła jej imię. Odwróciła się wolno jakby obudziła się z ciężkiego letargu.

 - Ula! Wołam cię i wołam! Ogłuchłaś, czy co? - Obok niej zmaterializowała się mieszkająca naprzeciwko Szymczykowa. Stanęła przed nią zasapana. - Z Warszawy wracasz? I jak z pracą?

 - Tak jak zwykle. Nie przyjęli mnie – powiedziała cicho łykając łzy. Sąsiadka popatrzyła na nią ze współczuciem.

 - To nie koniec świata. Jeszcze poznają się na tobie. Chodź do mnie. Mam dla was kilka jajek i trochę warzyw z ogródka. Zrobisz dzieciom jarzynówki.

 - Dziękuję pani Marysiu. Zginęlibyśmy bez pani.

Z wielkim koszem wypełnionym marchwią, kapustą i ziemniakami wtoczyła się do domu, i z wysiłkiem postawiła go na stole. Tuż za nią do kuchni wszedł Józef ciekawy nowin, ale zobaczywszy smutek na twarzy córki nie miał sumienia zapytać jak poszło w stolicy.

 - Nie dostałam pracy tatusiu – powiedziała drżącym od płaczu głosem. – Przepraszam, że znowu nic z tego nie wyszło.

Przytulił ją mocno gładząc jej gęste, kasztanowe włosy.

 - Nie przepraszaj Ula, przecież to nie twoja wina. Jakoś sobie poradzimy, chociaż robi się coraz trudniej. Przyszedł rachunek za prąd. Astronomiczny. Do siódmego następnego miesiąca musimy zapłacić prawie dwa tysiące inaczej odetną…

Oderwała się od niego przerażona. Nie miała pojęcia skąd wezmą tyle pieniędzy.

 - Trochę się ogarnę i pomyślę. Marysia Szymczykowa dała nam sporo jarzyn i jajka. Zaraz ugotuję zupę i zrobię wam trochę naleśników. Po obiedzie siądę do komputera i przejrzę ogłoszenia. Muszę wreszcie zacząć zarabiać, choćby jako sprzątaczka. Nie będę wybrzydzać.

Krzątała się w kuchni pilnując gotującej się jarzynówki i smażąc jednocześnie naleśniki kiedy zjawił się Jasiek pokazując z triumfem wypełnioną jabłkami reklamówkę.

 - Przydadzą się? Byliśmy z Robsonem koło starej cegielni. Rośnie tam sporo na wpół zdziczałych jabłoni. Uzbieraliśmy trochę owoców. Nie są ładne, ale zdrowe.

Ula uśmiechnęła się szeroko.

 - No jasne, że się przydadzą. Zaraz przesmażę kilka. Będą do naleśników. Zajmiesz się Betti? Jest w ogrodzie. Obiad będzie za godzinkę. Zawołam was.

Dawno nie mieli takiej uczty. Zupa ze świeżych warzyw smakowała bosko a naleśniki to była poezja. Józef z zadowoleniem wytarł serwetką usta i uśmiechnął się do córki.

 - To był królewski obiad córcia. Przy okazji podziękuję Marysi za jarzynki. Dobra z niej kobieta. Zawsze nas ratuje w ciężkich chwilach.

 - Obiecałem, że pomaluję jej płot – odezwał się Jasiek. – Pójdę jutro z rana, to uwinę się w kilka godzin. Przynajmniej tak się jej odwdzięczę.

 - Najpierw pomóż mi pozmywać. Ja też chcę jeszcze prześledzić ogłoszenia o pracy – Ula wstała od stołu i rzuciła bratu ścierkę do wycierania naczyń. – Tak będzie szybciej, nie?

Jeszcze przez pół godziny towarzyszyła rodzinie przy stole zabawiając małą Betti. W końcu podsunęła jej kredki i blok rysunkowy a sama zaszyła się we własnym pokoju odpalając wiekowy komputer.

Ogłoszenia, które przeglądała do późnego wieczora ponownie rozwiały w niej nadzieję na znalezienie czegoś, co dałoby realny dochód i pomogło rodzinie wyjść na prostą. Wynotowała kilka adresów i telefonów. Przez kolejne trzy dni objeżdżała okoliczne miasteczka aż w końcu przyjęto ją w pobliskich Radliszkach do pracy w pieczarkarni. Takich jak ona pracowało w tym prywatnym kombinacie mnóstwo. Idealnie wpisała się w obraz taniej siły roboczej. Harowała jak wół za naprawdę psie pieniądze. Nie skarżyła się jednak, chociaż zatrudnienie było niepewne a rotacja pracowników ogromna. Ludzie odchodzili po miesiącu lub dwóch zorientowawszy się, że są obrzydliwie wykorzystywani. Jasiek też starał się pomóc i szedł do każdej roboty nawet tej najgorszej. Koniecznie trzeba było zapłacić ten wysoki rachunek za prąd.

Jakoś uzbierali pieniądze, chociaż sytuacja przez to nie stała się lepsza. Wciąż balansowali na krawędzi.

W pieczarkarni Ula przepracowała dwa miesiące. Po tym czasie odeszła, bo w miejscowym dyskoncie zaproponowano jej trochę lepsze warunki. Pracowała na zmiany układając i sortując towar. Ten, który zdaniem szefowej nie nadawał się na półki miała wyrzucać do kontenera, ale często nie stosowała się do poleceń przełożonej. Jeśli uznała, że coś nadaje się jeszcze do zjedzenia ukrywała to skrzętnie w kontenerze i zabierała wówczas, gdy kończyła pracę. Miała świadomość, że łamie przepisy. Często była świadkiem jak przeganiano śmietnikowych szperaczy zabraniając im zabrać cokolwiek. Po kilku miesiącach przyłapano i ją. Szefowa nie miała litości, nie chciała słuchać tłumaczeń i zwolniła ją bez pardonu. Znowu była bez pracy. Czas niepowodzeń odcisnął na niej swoje piętno. Coraz częściej załamywała ręce widząc beznadziejność położenia, w którym tkwili jej bliscy i ona sama. Tato wciąż dopingował, ale ten doping nie motywował jej już tak jak dawniej. Ponownie doszły do głosu wyrzuty sumienia, że nie spełniła oczekiwań jakie w niej pokładała rodzina. Zamykała się w sobie przesiadując po całych dniach przed komputerem, śledząc ogłoszenia lub czytając artykuły niekoniecznie traktujące o pracy.

Któregoś jednak wieczora natknęła się na coś, co dało jej do myślenia, bo było czymś dla niej kompletnie nowym a jednocześnie dawało szansę na w miarę szybkie zdobycie pieniędzy. Artykuł nosił tytuł: „Surogatka urodzi dziecko za pieniądze”. Doczytała, że to jest nielegalny biznes w Polsce, ale istnieje surogackie podziemie i chętnych najwyraźniej nie brakuje. Niektórzy są w stanie zapłacić ponad kilkadziesiąt tysięcy złotych. za upragnione dziecko. Wynajęcie surogatki w Polsce jest niezgodne z prawem, bo według nowelizacji kodeksu rodzinnego macierzyństwo zastępcze jest wykluczone. Przepisy jako matkę jednoznacznie wskazują kobietę, która nosiła dziecko, nawet jeśli genetycznie nie miała z nim nic wspólnego a umowy zawierane między rodzicami a surogatką są zwykłą próbą obejścia prawa a tym samym są nieważne. To trochę Ulę przeraziło. Ostatnią rzeczą jakiej pragnęła, to iść za coś takiego do więzienia. Jednak pragnienie, by polepszyć byt swoich bliskich przeważyło.

Ten artykuł pobudził jej zmysły i nowe nadzieje. Pomyślała, że właściwie dlaczego nie? Jest sama i niezależna, niezwiązana z żadnym mężczyzną. Oprócz swojej rodziny nie ma wobec nikogo żadnych zobowiązań. Mogła by zarobić naprawdę niezłe pieniądze a przy okazji uszczęśliwić jakąś bezdzietną parę.

Postanowiła iść za ciosem. Otwierając link za linkiem natknęła się na forum surogatek a na nim na ogromną ilość ogłoszeń. Niektóre były naprawdę infantylne w stylu: „Urodzę dzidzię wynajmując brzusio”, albo „Brzuszek szczęścia wynajmę”. Nie sądziła, żeby na podstawie takich naiwnych, mało inteligentnych ogłoszeń te dziewczyny miały szansę znaleźć jakąś zdesperowaną, bezdzietną parę. Jej ogłoszenie miało być konkretne i wzruszające. Takie, które dawałoby nadzieję i było w stu procentach wiarygodne.

Od tego dnia ten pomysł, by komuś urodzić dziecko zaprzątał jej głowę bez reszty. Przez prawie dwa tygodnie chodziła od przychodni do przychodni poddając się wszystkim możliwym badaniom. Uważała, że powinna być całkowicie zdrowa, aby potencjalni, przyszli rodzice mogli jej zaufać.

Mając w ręku komplet badań i pewność, że na nic nie choruje usiadła któregoś wieczora do komputera z zamiarem ułożenia sensownego ogłoszenia, które wyróżniłoby ją na tle innych.

25 lat, bez nałogów, 172 cm wzrostu, 52 kg wagi, kasztanowe włosy, niebieskie oczy, grupa krwi ABRh+, zdrowa (komplet badań do wglądu), wykształcenie wyższe (ukończone dwa kierunki studiów). Poszukuję chętnych rodzin, które borykają się z bezpłodnością i szukają matki zastępczej dla swojego przyszłego maleństwa. Jeśli jest to Wasze największe marzenie ja jestem gotowa je spełnić. Oczekuję wyłącznie poważnych zgłoszeń od osób, w których pragnienie zostania rodzicami jest naprawdę silne.

To ogłoszenie nie było jednak tak wzruszające jak chciała, ale na pewno było konkretne, zawierało sporo danych a co za tym idzie według niej było wiarygodne. Przeczytała je kilka razy i dopisała jeszcze nowo założony adres mailowy. Teraz pozostało jej tylko czekać.