Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 3

KOCHANI

PONIEWAŻ OD BARDZO DAWNA NIE BYŁO ŻADNEGO ROZPIESZCZANIA WIĘC W JEGO RAMACH SERWUJEMY WAM KOLEJNY ROZDZIAŁ OPOWIADANIA.

PRZYJEMNEGO CZYTANIA.

ROZDZIAŁ 3

Siedziały w przytulnej, hotelowej kawiarence przy aromatycznym espresso i rozmawiały cicho. Właściwie to Paulina mówiła a Kiara słuchała z uwagą.

 - Już nie wiem co mam wymyślić, żeby uspokoić Marka. Kocham go bardzo, ale nie mam zamiaru urodzić mu jakiegoś rozwydrzonego bachora. Wiesz jak bardzo nie lubię dzieci. Denerwują mnie i drażnią. Poza tym nie zamierzam psuć sobie figury. Za ciężko pracuję, żeby wyglądać atrakcyjnie. Od dwóch lat nie słyszę nic innego tylko dziecko i dziecko. W końcu załatwiłam sobie za odpowiednią cenę zaświadczenie, że jestem bezpłodna i dał mi spokój, ale jednocześnie wpadł na pomysł, żebyśmy adoptowali jakieś. Kuriozum, nie uważasz? Ja miałabym wychowywać jakiegoś obcego smarka? Fakt jest jednak faktem, że on oddalił się ode mnie. Czuję to. Już w sypialni nie jest taki spontaniczny i kreatywny. Często odwraca się do mnie plecami udając, że śpi. Marek uwielbia seks a ja uwielbiam się z nim kochać i to mnie tak bardzo uwiera. On wprawdzie nie obwinia mnie o to, że nie mogę mu dać dziecka, ale jednak nie traktuje mnie już tak jak kiedyś. Może popełniłam błąd dając mu to zaświadczenie o bezpłodności?

 - Słuchaj, zawsze jest jakieś trzecie wyjście. Jeśli nie chcesz go stracić, będziesz musiała się zgodzić na dziecko, które niekoniecznie musisz urodzić. Nie wiem jak tu, ale na przykład w Hiszpanii jest to całkowicie legalne. Zastępcze matki dostają tam nawet zadośćuczynienie za uciążliwy proces, który muszą przejść a który wymaga czasu i terapii hormonalnej. W internecie są fora surogatek, które wynajmują swój brzuch oczywiście odpłatnie. Może dla was to byłoby jakieś rozwiązanie? Ty wciąż będziesz kochającą żoną a potem matką, a on zostanie dumnym tatusiem. Poza tym nawet jak pojawi się dziecko zawsze możesz wynająć opiekunkę i nie będziesz musiała się nim zajmować.

Paulina z zaciekawieniem słuchała słów kuzynki. Ona podawała jej gotowe rozwiązanie na tacy. Ono mogłoby uszczęśliwić Marka i jednocześnie rozwiązać problem adopcji.

 - Myślę, że ta opcja chyba najbardziej przypadłaby do gustu Markowi. Dziewczyna wynajmuje brzuch i zostaje zapłodniona nasieniem Marka. Dziecko będzie miało jego geny a o to mu właśnie chodzi. Bardzo chce mieć potomka.

Kiedy Kiara wyjechała do Mediolanu Paulina nie traciła już czasu. Przez trzy dni przekopywała się przez fora dla surogatek usiłując znaleźć tę najodpowiedniejszą. Wreszcie natknęła się na ogłoszenie, które wydało jej się najbardziej poważne z tych które przejrzała. Wydrukowała je i z zadowoloną miną udała się do gabinetu męża.

 - Kochanie, chyba znalazłam rozwiązanie naszych problemów. Spójrz – podsunęła mu wydruk przed nos. – To ogłoszenie kobiety, która może urodzić nam dziecko. Czytaj.

Szybko przebiegł wzrokiem po tekście i zdumiony podniósł głowę.

 - Ty mówisz poważnie?

 - Śmiertelnie poważnie. To najlepsze wyjście z sytuacji. Ja nie chcę adoptowanego dziecka, a to, które urodzi ta kobieta, będzie cząstką ciebie, będzie miało twoje geny. Wprawdzie w Polsce nie jest to legalne, ale z dużą łatwością można ominąć ten zakaz. Ona rzecz jasna nie zrobi tego za darmo. Wyczytałam, że zrzeczenie się praw kosztuje średnio ponad sto tysięcy złotych. Stać nas, żeby jej tyle zapłacić. To cena naszego szczęścia. Wystarczy tylko do niej napisać i umówić się z nią. Zgódź się. To dla nas jedyna i ogromna szansa.

Czy mógł się nie zgodzić? Czy mógł nie skorzystać z tej możliwości? Byłby ostatnim głupcem. Jego oczy pojaśniały ze szczęścia a na twarz wypłynął szeroki uśmiech.

 - Zgadzam się. Napisz do niej i poproś o spotkanie. Niech to ona zadecyduje gdzie, my się dostosujemy.

 - Zaraz to zrobię. Bardzo się cieszę, że się zdecydowałeś – podeszła do niego wyciskając na jego ustach pocałunek. – Kocham cię.

Kiedy zamknęły się za nią drzwi wypuścił powietrze z płuc. Musiał przyznać, że bardzo go zaskoczyła. Od momentu, gdy nie zgodziła się na adopcję odnosił wrażenie, że wcale jej nie zależy na dziecku a bynajmniej zachowywała się tak, jakby wcale ją nie obszedł fakt bezpłodności. Teraz dała mu dowód, że jest dokładnie odwrotnie. Nie zostawiła sprawy odłogiem i wciąż szukała rozwiązania a co najważniejsze – znalazła.

Zaczął szperać w internecie. Cena za taką „usługę” faktycznie przyprawiała o zawrót głowy, ale pieniądze nie były ważne. Czytał na forach relacje szczęśliwych rodziców. Czytał, że przez cały czas opiekowali się ciężarną od samego zapłodnienia po rozwiązanie i opłacali rachunki za ewentualną pomoc lekarską i kontrolę. To było istotne, żeby pilnować młodej matki i ustrzec ją przed pokusami, na przykład przed nałogami. Ta z ogłoszenia deklarowała, że ich nie posiada, ale kto wie, może nie napisała prawdy? Jeśli się zgodzi, jeśli ich wybierze, będzie musiała się do nich wprowadzić. Nie ma innej opcji. W ten sposób będą mieć ją cały czas na oku. Dziecko musi urodzić się całkowicie zdrowe.

Była sobota. Od bladego świtu sprzątała dom i prała odzież. Jasiek pobiegł do Szymczykowej, bo obiecał jej, że wypieli grządki i zrobi porządek w niewielkim sadzie. Dzisiaj też było u niej świniobicie. Pod topór szedł jeden ze świniaków, który zdążył się upaść do stu czterdziestu kilo. Wynajęty przez sąsiadkę rzeźnik już ostrzył noże na podwórku. Jasiek uwijał się z robotą a kiedy skończył pomagał jeszcze sprzątać obejście. Rzeźnik w tym czasie robił kaszanki, kiełbasy i salcesony. Młody Cieplak nie wrócił do domu z pustymi rękami. Hojna Szymczykowa wypełniła kosz tymi wyrobami dorzucając jeszcze porąbane kości ze schabu i karczku a także kawał słoniny na smalec i płat surowego boczku wraz z kawałkiem wątroby na pasztet. W całym domu pachniało świniną. Ula poporcjowała to wszystko i włożyła do lodówki. Na pewno przez jakiś czas nie będą jeść byle czego. Nie omieszkała też pójść wraz z ojcem podziękować za wszystko.

 - Nie ma za co. Jasiek tak pięknie pomalował mi plot i wysprzątał całe obejście. Coś za coś. Niech wam będzie na zdrowie.

Narobiła pasztetu i rozdzieliła go w słoiki. Wytopiła słoninę i nastawiła zupę na jutrzejszy obiad. Czuła się zmęczona po długim, pracowitym dniu. Mimo to postanowiła sprawdzić pocztę. Wciąż liczyła na to, że ktoś przeczyta jej ogłoszenie i odpowie na nie.

Zasiadła do komputera i zalogowała się. Ktoś jednak odpowiedział. Czuła podekscytowanie. Szybko kliknęła w wiadomość.

Dzień dobry Pani

Przeczytaliśmy Pani wiadomość na forum dla surogatek i jesteśmy poważnie zainteresowani Pani ofertą. Jeśli wciąż jest aktualna to bardzo prosimy o spotkanie w celu omówienia szczegółów. Do Pani należy wybór miejsca i czasu spotkania, choć nie ukrywamy, że bardzo nam na tym czasie zależy i pragnęlibyśmy, aby stało się to jak najszybciej. Czekamy na odpowiedź. Z poważaniem.

Paulina i Marek Dobrzańscy

 - Dobrzańscy? Jakbym już gdzieś słyszała to nazwisko… A może mi się tylko wydaje?

Wiedziona impulsem zaczęła odpisywać.

Szanowni Państwo

Bardzo dziękuję za odpowiedź na mój anons. Jesteście Państwo pierwszymi, którzy na niego odpowiedzieli. Jestem gotowa spotkać się z Państwem choćby jutro o godzinie szesnastej przed wejściem do „STUDIO teatrgaleria” obok Pałacu Kultury. Noszę duże okulary w czerwonych oprawkach i włosy spięte w kucyk. Myślę, że na pewno mnie Państwo rozpoznają.

Pozdrawiam i do zobaczenia jutro.

Ula Cieplak

 - Klamka więc zapadła. Jak się powiedziało „A” to trzeba powiedzieć „B”. Odwagi Ula. Pamiętaj, że robisz to dla swojej rodziny.

Następnego dnia przygotowała rodzinie obiad. Przy nim poinformowała ojca, że ma spotkanie w Warszawie o szesnastej i musi jechać. Nałożywszy na siebie najlepszą sukienkę jaką miała, ruszyła na przystanek. Na miejsce przybyła dziesięć minut przed czasem. Była zdenerwowana. Stanęła przed wejściem do galerii tak, żeby Dobrzańscy mogli ją dostrzec. Oni sami zaparkowali tuż przy Placu Defilad. Marek pomógł wysiąść Paulinie, podał jej ramię i rozejrzał się. Ulę dostrzegł z daleka. Bez trudu zauważył te wielkie, czerwone okulary. Podeszli do niej i przedstawili się.

 - To jest Paulina Febo-Dobrzańska a ja jestem Marek Dobrzański.

Wyciągnęła do nich dłoń.

 - Bardzo miło mi państwa poznać. Urszula Cieplak.

 - Powinniśmy porozmawiać w jakiejś kawiarni a nie tutaj. Tu nie ma za bardzo warunków na taką rozmowę. Podjedźmy może do Baccaro. To bardzo klimatyczna restauracja i na pewno tam będzie nam wygodnie. Zapraszam – Marek wskazał ręką samochód.

Drogę do restauracji przebyli w milczeniu i dopiero jak już zajęli stolik Marek zapytał – pani Urszulo, zanim przejdziemy do omawiania najważniejszej dla nas kwestii chciałbym wiedzieć, dlaczego pani to robi i jakie motywy panią kierują. Musi pani przyznać, że to niecodzienna sytuacja.

 - To prawda i proszę mi wierzyć, że gdyby nie tragiczna sytuacja mojej rodziny a także poważna choroba serca mojego ojca ja na pewno bym się nie zdecydowała na ten krok. Robię to z czystej desperacji, bo nie mam już pomysłu jak zapewnić moim bliskim godziwe życie. Okazuje się, że w moim przypadku fakt, iż skończyłam dwa kierunki studiów i znam języki jest bez znaczenia, bo każdy, kto przeprowadzał ze mną rozmowę kwalifikacyjną patrzył na mnie przez pryzmat moich biednych ubrań a nie tego, co mam w głowie. Od prawie roku szukam bezskutecznie pracy w swoim zawodzie i imam się zajęć znacznie poniżej moich możliwości. Mój ojciec powoli umiera. Wymaga poważnej operacji i dobrych, skutecznych leków. To już dwa powody. Trzeci to taki, że skoro jestem zdrowa, mogę uszczęśliwić jakąś rodzinę. Tu są moje wyniki badań, o których pisałam w ogłoszeniu. Proszę przejrzeć. Jest też zaświadczenie od ginekologa, że nie ma przeciwskazań do zajścia w ciążę. Ja jestem zdecydowana. Reszta zależy od państwa.

 - Posiadanie dziecka, to nasze niespełnione marzenie. My również jesteśmy zdecydowani. Jesteśmy gotowi zaopiekować się panią, pokryć wszelkie koszty zabiegów i utrzymania. Proponujemy pani także nasz dom. Jest dość komfortowy i duży. Jestem przekonany, że będzie pani w nim wygodnie. Proponujemy sumę stu tysięcy rozłożoną na raty. Każdego miesiąca będę robił przelew na pani konto w kwocie pięciu tysięcy aż do rozwiązania. Po załatwieniu adopcji otrzyma pani resztę kwoty. Myślę, że to uczciwa cena.

 - Bardzo uczciwa. Niezręcznie mówić o pieniądzach, gdy w grę wchodzi szlachetny cel. Ja nie chciałabym informować mojej rodziny o tej decyzji, bo myślę, że potępiliby ją, zwłaszcza ojciec. Na czas zapłodnienia i ciąży muszę zniknąć z domu i wrócić jak już będzie po wszystkim.

 - To bardzo dobry pomysł – odezwała się milcząca do tej pory Paulina. – Tu jest nasza wizytówka z adresem i telefonami komórkowymi. Czy mogłaby pani spakować się i przyjechać do nas jutro o godzinie osiemnastej?

 - Oczywiście. Na pewno będę.