AZYL - rozdział 1

„AZYL”

ROZDZIAŁ 1

Wielki, znany i uznany projektant ekskluzywnych i unikatowych kreacji dla pań, Pshemko czuł się zmęczony i wypalony. Ostatnie tygodnie dały mu mocno w kość. Przygotowanie każdej kolekcji wymuszało na nim wznoszenie się na wyżyny wielkiej kreatywności a przy tym wysysało z niego całą energię. Gdyby nie on, firma odzieżowa Febo&Dobrzański nigdy nie uplasowałaby się na pierwszym miejscu w kraju. Przez lata wypracował dla niej mocną pozycję na modowym rynku głównie dzięki temu, że tak bardzo dbał o najwyższą jakość materiałów i precyzję szycia. Ostatnia kolekcja wiosenno-letnia była bardzo wymagająca. Niemal sypiał w firmie. Przylepiony do biurka bez wytchnienia szkicował jej kolejne elementy. Stos rysunków stale się powiększał a on nie ustawał, bo wciąż w jego głowie lęgły się kolejne pomysły. Pokaz, który zbliżał się wielkimi krokami musiał być wyjątkowy. Tu nie było miejsca na jakiekolwiek błędy, bo bardzo drogie materiały, które prezes sprowadził z zagranicy należało wykorzystać w najlepszy, możliwy sposób szyjąc z nich te ponadczasowe kreacje. Mistrz doskonale to rozumiał i dlatego tworzył kolejne perełki z coraz większym polotem.

Im bliżej było do pokazu, tym bardziej wzrastała u niego drażliwość i nerwowość. Czasami przestawał nad sobą panować i wtedy rzucał czym popadło zacietrzewiając się w gniewie. W takich sytuacjach zawsze wzywano prezesa. Jak dotąd, tylko on potrafił zapanować nad frustracjami mistrza przemawiając do niego łagodnie i sprowadzając w błyskawicznym tempie spore ilości gorącej czekolady z odrobiną chili, która stanowiła swoisty napęd do pracy i balsam dla duszy. Pshemko to doceniał. Lubił kiedy rozpieszczano jego ego, kiedy troszczono się o jego dobre samopoczucie i spokój, byleby tylko on mógł tworzyć. 

Teraz siedział w swoim ulubionym, czerwonym fotelu i rozmyślał. Pokaz mógł odnotować jako swój kolejny, niezaprzeczalny sukces. Goście, którzy zostali na niego zaproszeni zgotowali mu owacje na stojąco. Długo stał na środku wybiegu kłaniając się wszystkim w pas. Uwielbiał te chwile błogiego triumfu, gdy publika skandowała jego imię i wszystkie reflektory skierowane były na jego mizerną postać. Dzisiaj jednak emocje opadły. Przed nim na biurku piętrzyły się sterty czasopism opisujących w samych superlatywach jego wielkie zwycięstwo, wychwalających jego nieprzeciętny talent, określających go mianem geniusza wyznaczającego modowe trendy. To wszystko było wspaniałe i całkowicie zaspokajało jego wysokie aspiracje. Teraz potrzebował odpoczynku. Takiego prawdziwego, co najmniej dwutygodniowego w dodatku w miejscu, w którym mógłby się całkowicie odciąć od otaczającego go świata, pogrążyć w medytacji na temat życia doczesnego i duchowego. Uwielbiał takie egzystencjalne dywagacje na temat roli człowieka w świecie, o jego wolnych wyborach i całkowitej odpowiedzialności za własne czyny. To wiązało się też z potrzebą kreowania samego siebie, co akurat u Pshemko ściśle współgrało z jego wysoko rozwiniętym pierwiastkiem egoistycznym, który wbrew temu, co mówił o sobie, był dość dominujący i rzutujący na większość poczynań mistrza.

Te duchowe rozważania zostały przerwane skrzypnięciem drzwi. Pshemko otworzył oczy i ujrzał wsuwającego się do pracowni samego prezesa.

 - Marco, jacy dobrzy bogowie cię tu sprowadzają? – wystękał.

Dobrzański zatarł dłonie i przysiadł na krawędzi stołu.

 - Czytałeś? – kiwnął głową wskazując stosik kolorowej prasy. Mistrz smętnie przytaknął. – Jakiś taki bez entuzjazmu jesteś dzisiaj – Marek zmarszczył brwi i uważniej przyjrzał się twarzy projektanta. – Wyglądasz na zmęczonego…

 - Bo jestem zmęczony – wyjęczał mistrz. - Muszę wyjechać, najlepiej do którejś z moich samotni. Tam nabiorę sił i być może pomysłów na następną kolekcję. Ty też powinieneś odpocząć. Obaj dostaliśmy niezły wycisk. Jedź ze mną. Zapewniam cię, że warunki są idealne do tego, żeby złapać drugi oddech. Cisza, spokój, piękne jezioro i domki kempingowe rozrzucone po lesie. Nikt nikogo nie denerwuje, bo każdy ceni sobie to wyjątkowe miejsce i święty spokój.

Marek skrzywił się nieznacznie. Choćby nawet chciał, to i tak teraz nie mógłby się ruszyć. Już od rana słuchawka telefonu rozgrzana była do czerwoności, bo dzwonili ludzie zainteresowani kolekcją i stali kontrahenci. Teraz najważniejsze było podpisanie umów, choć musiał przyznać, że propozycja mistrza była nęcąca. Już nawet nie pamiętał, kiedy odpoczywał w taki sposób. Przez lata związku z Pauliną zawsze wyjeżdżali do zagranicznych kurortów. Ona to kochała, a on wracał stamtąd jeszcze bardziej zmęczony niż przed urlopem. Męczył go tłum turystów i przepełnione do granic możliwości plaże Francuskiej Riwiery, czy hiszpańskiego wybrzeża.

Paulina to uwielbiała i czuła się tam jak ryba w wodzie. Od kiedy z nią nie jest i na urlopy przestał jeździć. Zawsze coś było ważniejszego do zrobienia, co zatrzymywało go w firmie. Przetarł czoło i uśmiechnął się blado do mistrza.

 - Chętnie bym wyjechał z tobą przyjacielu, ale wiesz, że negocjacji i umów z kooperantami nie mogę scedować na nikogo. Mimo to jak już się na coś zdecydujesz, napisz mi adres, bo niewykluczone, że dołączę do ciebie. Podobnie jak ty potrzebuję wyciszyć emocje i zaznać choć trochę tej błogiej ciszy.

Pshemko uśmiechnął się szeroko.

 - I tak mi mów. Zdecyduję się chyba na to miejsce nad jeziorem. Byłem tam dwa lata temu i w zeszłym roku. Mam bardzo dobre wspomnienia stamtąd – wyciągnął z szuflady notes i wyrwawszy z niego kartkę szybko zanotował na niej adres. – Proszę i nie czekaj za długo z wyjazdem. Teraz jest najlepsza pora. Ja, jeśli się zgodzisz wypiszę urlop od jutra.

 - Nie będę cię zatrzymywał. Zasłużyłeś na niego jak nikt inny. Jedź i nabieraj sił.

Mistrz postanowił iść za ciosem. Chwilę po opuszczeniu przez Marka pracowni wyszedł i on z wypisanym wnioskiem urlopowym. Zostawił go w kadrach i zjechał na trzecie piętro do bufetu poczuwszy głód. Zamówił sałatkę z grillowanym kurczakiem i rozsiadł się wygodnie przy stoliku. Zauważył swoją prawą rękę - Izabelę i przywołał ją gestem.

 - Byłem w kadrach i zostawiłem wypisany wniosek urlopowy na dwa tygodnie. Jutro wyjeżdżam i mam nadzieję, że w czasie, kiedy będę nieobecny, nie będzie żadnych niemiłych niespodzianek. Wie Izabela, co trzeba robić, więc proszę trzymać rękę na pulsie. 

 - Wszystkiego dopilnuję panie Przemysławie, a pan niech wypocznie – Pshemko skinął łaskawie głową jakby chciał dać do zrozumienia swojej krawcowej, że audiencja skończona. Ona tak właśnie zinterpretowała ten gest, bo wolnym krokiem wróciła do stolika, przy którym siedziała wcześniej.

Dzień dla większości pracowników F&D był dość lightowy i spora ich liczba nadal komentowała niedzielny pokaz. Pshemko wrócił do siebie i z pietyzmem pochował do szuflad wszystkie swoje projekty pamiętając, by zamknąć je na klucz. Nikt nie miał prawa tu grzebać i naruszać własności intelektualnej mistrza. Poinformował Izabelę, że wychodzi wcześniej i niezwłocznie opuścił biurowiec. Przystanął jeszcze na chwilę przed wejściem i wziął głęboki oddech. Wreszcie poczuł się lekki jak piórko i wolny. Podszedł do swojego „Garbusa” i wrzuciwszy skórzaną teczkę na tylne siedzenie spokojnie wycofał auto z parkingu włączając się do ruchu.

Marek miał pełne ręce roboty. Jego sekretarka nie była zbyt lotna więc znakomitą większość spraw musiał załatwiać sam. Zazdrosna do przesady Paulina skutecznie pozbawiała go przez te wspólne lata asystentek i chociaż już przynajmniej od dwóch nie byli razem, to on nadal nie znalazł czasu, żeby jakąś zatrudnić. Chyba przyzwyczaił się do samodzielnej pracy i tak już zostało. Od dzisiaj zaczynał spotkania z kontrahentami i podpisywanie umów. Zaczął od tych, z którymi umówił się w firmie. Kilku wolało spotkania na mieście i do tych był zmuszony się dostosować. Treść umów redagował sam zlecając Violetcie przepisywanie na czysto. Przynajmniej tyle mogła zrobić. Bardzo się starał, żeby negocjacje trwały krótko i kończyły się podpisaniem kontraktu. Miał już wprawę i wiedział jakich użyć argumentów. Nagle zaczęło mu się spieszyć. Pshemko tak sugestywnie opowiadał o tej samotni, że i on zapragnął tam wyjechać. Wieczorem miał zamiar porozmawiać z ojcem i poprosić go o zastępstwo przynajmniej na dwa tygodnie. Ktoś musiał być obecny i trzymać rękę na pulsie. Był wprawdzie jeszcze Alex, brat jego byłej narzeczonej, ale ani on, ani Marek nie pałali do siebie sympatią.

Telefon od Pshemko zadzwonił w momencie, gdy Marek uścisnąwszy na pożegnanie dłoń kolejnemu kooperantowi opuszczał salę konferencyjną.

 - Witaj przyjacielu. Jesteś w drodze, czy już dojechałeś?

 - Prawie dojechałem. Zatrzymałem się przy jeziorze i chłonę teraz te piękne widoki. Musisz tu koniecznie przyjechać Marco. Słońce świeci, wieje lekki wietrzyk, szuwary szumią, a na jeziorze pływają żaglówki. Jest cudnie a zapach sosen i żywicy jest tak intensywny, że zwala z nóg. Jeśli chcesz, zarezerwuję ci domek.

 - Rezerwuj – Marek w jednej chwili podjął decyzję. – Na pojutrze. Negocjacje idą bardzo dobrze i jutro powinienem je wszystkie zakończyć. Nie będę się ociągał i wkrótce do ciebie dołączę. Zdzwonimy się jeszcze. Do zobaczenia.

Pshemko zaparkował przed długim bungalowem i wygramolił się z „Garbusa”. To tutaj mieściła się recepcja i spora jadalnia. Nie miał zamiaru sam pichcić, chociaż każdy z domków posiadał aneks kuchenny. Nie pierwszy raz tu przyjechał i doskonale pamiętał, że kuchnię mają znakomitą, taką prawdziwie domową i pyszną. Dwa lata temu poznał nawet dziewczynę, która tu gotowała. Mógł zdecydowanie powiedzieć, że zaprzyjaźnił się z nią, chociaż ona nie była zbyt wylewna i raczej stroniła od ludzi. Wydawała się trochę wycofana i bardzo nieśmiała. Miała naprawdę złą przeszłość i ciężkie życie, które boleśnie ją doświadczyło. Mimo to był pełen podziwu dla niej jak dobrze sobie radzi zwłaszcza, że wychowywała swoją młodszą siostrę. Różnica wieku była duża, bo mała Beatka miała wtedy cztery lata, a Ula zastępowała jej matkę. Teraz to już sześciolatka a Urszula ma pewnie ze dwadzieścia siedem lat. – Ciekawe, czy w tym roku też będzie – pomyślał. Kiedy ją poznał niewiele mówiła o sobie. Wiedział jednak, że mieszka gdzieś pod Warszawą i przyjeżdża tu co roku, by pomóc przyjaciółce w prowadzeniu interesu i przy okazji trochę zarobić.

Wszedł do środka i uśmiechnął się już od drzwi. W recepcji królowała Dorota, właścicielka tego pięknego miejsca. I ona ujrzawszy stałego bywalca uśmiechnęła się szeroko i wyszła zza lady witając wylewnie mistrza.

 - Pshemko, jak miło cię znowu gościć u nas. Przyznaj, że zatęskniłeś za nami i za Mazurami.

 - Przyznaję. Mało tego, namówiłem na przyjazd tutaj przyjaciela. Mam nadzieję, że znajdzie się dla niego domek? On przyjedzie pojutrze.

 - Na pewno coś się znajdzie. A ty chcesz ten sam, który zajmowałeś w zeszłym roku? Pamiętam, że dobrze się w nim czułeś, bo stoi trochę na uboczu.

 - Bardzo chętnie go zajmę. Powiedz mi jeszcze duszko, czy Urszula przyjechała?

 - Jest, jest. Zaraz ją uprzedzę, żeby przygotowała ci gorącą czekoladę, taką jak lubisz. Przyniesie ci do domku. A może głodny jesteś? Mamy dzisiaj pyszne pierogi z mięsem i czerwony barszczyk z krokietem.

 - Brzmi wspaniale. Zostanę w takim razie i dopiero po obiedzie się rozpakuję. Daj mi tylko klucz.

Zajął miejsce w jadalni i cierpliwie czekał na swoje dania. W końcu drzwi od pomieszczeń kuchennych otworzyły się i ujrzał w nich Ulę. 

Wstał od stołu i podszedł do niej. Nie zmieniła się. Nadal jej duże, błękitne oczy były pełne smutku i śmiertelnej powagi. Trochę go to zmartwiło, ale mimo to uśmiechnął się do niej szeroko obejmując ją w przyjacielskim uścisku.

 - Pshemko – wyszeptała. – Dorota mi powiedziała, że przyjechałeś… Tak bardzo się cieszę. Zaraz podam ci obiad. Przygotuję ci czekoladę, a jak zjesz to odprowadzę cię do kempingu i zaniosę ci ją.

 - Och Urszulo – wyjęczał dramatycznie – liczyłem na to, że znowu cię tu spotkam. Brakowało mi naszych rozmów i naszego milczenia, a gdzie mała Beata?

 - Jest i ona. Bawi się z dziećmi na placu zabaw. Ale usiądź. Nie chcę, żeby obiad wystygł. - Pobiegła do kuchni i po chwili wróciła z wielką tacą pachnącą barszczem i pierogami. – Smacznego mistrzu. Pierogi takie jak lubisz z podsmażonymi skwarkami boczku. Ty jedz, a ja przygotuję czekoladę.