„MIŁOŚĆ PODRÓŻUJE KOLEJĄ” - rozdział 3 ostatni

ROZDZIAŁ 3

ostatni

 - Chodźmy do Literatki – zaproponowała Beata, kiedy wraz z Witkiem opuściła budynek urzędu miejskiego. – To taka przyjemna restauracja na Krakowskim Przedmieściu i świetnie tam karmią.

 - Skoro tak twierdzisz, to chodźmy…

  

 
Menu nie rozczarowało ich. Po daniach głównych Witek zamówił jeszcze szampana.

 - Koniecznie musimy uczcić nasze spotkanie a schłodzony szampan świetnie się do tego nadaje.

 - Wciąż nie mogę uwierzyć, że spotkaliśmy się ponownie – Beata uśmiechnęła się nieśmiało kręcąc głową. – Ty wysiadałeś wtedy w Iławie a ja zorientowałam się, że też tam muszę wysiąść, bo jadę w złym kierunku. Sądziłam, że to właśnie tam mieszkasz.

 - Mieszkałem jakiś czas, ale w ogóle to pochodzę stąd. Teren objęty planem zagospodarowania przestrzennego należał do moich rodziców. Mnóstwo długich, wąskich działek stanowiących głównie nieużytki z niewielkimi fragmentami zajętymi pod drogi publiczne. Gdyby nie to, te parcele nadal leżałyby odłogiem. Kiedy prezydent zaproponował mi, że miasto chętnie wykupi cały ten kompleks pomyślałem, że dlaczego nie. Potem jednak przyszło mi do głowy, że mógłbym wrócić do stolicy i wówczas zrodził się pomysł, żeby miasto zaproponowało mi coś w zamian. Poszli mi na rękę, chociaż podobno niczego takiego nie praktykują, ale zależało im na szybkim przejęciu moich działek pod inwestycję. Na czas załatwienia wszystkiego wynająłem małą kawalerkę na Bielanach i zatrudniłem się w straży Parku Kampinoskiego, bo z zawodu jestem leśnikiem. Do zimy mam zamiar postawić w Sierakowie solidną chałupę z bali i zamieszkać tam na stałe.

 - Ambitne plany – Beata patrzyła na niego z podziwem - i mam nadzieję, że ci się uda.

 - Nie ma innej opcji – roześmiał się. – A ja zastanawiałem się co doprowadziło cię do takiej rozpaczy, kiedy zobaczyłem cię w tamtym pociągu. Opowiesz mi…?

 - No cóż… Chyba jestem ci to winna. Przez prawie rok byłam w związku. Dobrze się rozumieliśmy i wydawało mi się, że on kocha mnie równie mocno jak ja jego. W tym dniu chciałam mu zrobić niespodziankę i wybrałam się do Modlina na cały weekend. Kiedy dochodziłam do jego domu zobaczyłam go jak obściskuje jakąś kobietę. Całowali się namiętnie w ogrodzie. Dłuższą chwilę stałam jak wmurowana nie mogąc zrozumieć, na co tak naprawdę patrzę. Z opóźnieniem dotarło do mnie, że właśnie moje szczęście zamieniło się w gruzy. Uciekłam stamtąd i w pośpiechu wsiadłam w niewłaściwy pociąg. Dzięki tobie nie zwariowałam. Uspokoiłam się i wyciszyłam. Znowu zaczęłam logicznie myśleć. Zrobiłam wszystko, żeby zapomnieć o tym człowieku i wyleczyć się z tej głupiej miłości. Udało mi się. Moje życie znowu jest nudne i monotonne, ale przynajmniej mam święty spokój.

 - To bardzo przykre a facet jest po prostu idiotą. Takich kobiet jak ty nie zdradza się i już. Może to nawet lepiej, że on tego nie zrozumiał? Nie zasłużył na ciebie. Ja za to mam wielką ochotę utrzymywać z tobą kontakt, jeśli oczywiście się zgodzisz. Teraz najważniejsze dla mnie jest pozwolenie na budowę. Jak tylko je dostanę zacznę zwozić zamówione materiały, ale wcześniej chciałbym cię zaprosić do Sierakowa w którąś sobotę i pokazać ci tę działkę. Jeśli lubisz las i przyrodę to na pewno ci się spodoba. Zawsze to jakieś urozmaicenie monotonii.

Pożegnali się przed jej blokiem, bo Witek podwiózł ją pod samą klatkę. Wymienili też numery telefonów. On zapewniał, że na pewno zadzwoni. Kładła się spać pełna pozytywnych odczuć. Witek nie rozczarował jej. Była zaskoczona, że emanuje jakąś niezwykłą dobrocią, wielkim spokojem i opanowaniem. To działało na nią kojąco i relaksowało jak stukot kół pociągu. Nie upatrywała w nim swojego kolejnego partnera, ale kogoś, z kim można przyjemnie spędzić czas, zasłuchać się w jego opowieści, bo bez wątpienia wiedzę posiadał ogromną zwłaszcza na temat przyrody.

Pozwolenie na budowę zgodnie z tym, co obiecał naczelnik Witek dostał bardzo szybko. Beata osobiście pilotowała tę sprawę, chociaż wcale nie było to potrzebne, bo jej koleżanki z Wydziału Budownictwa dobrze wiedziały, że ta kwestia jest priorytetem dla miasta, bowiem za chwilę na teren obejmujący swoim zakresem między innymi działki sprzedane przez Witka miał wjechać ciężki sprzęt budowlany. Leszczyński odebrał pozwolenie i umówił się z Beatą na sobotę. Zapewnił, że przyjedzie po nią a potem odwiezie ją do domu. Okazał się słowny i bardzo punktualny. W drodze do Sierakowa opowiadał jej, że w poniedziałek zaczną grodzić całą posesję i jest zamówiona koparka, żeby zrobić wykop pod fundamenty.

 - To będzie niewielki, skromny dom bez żadnych udziwnień. Zależy mi, żeby był wygodny i funkcjonalny. Jak zajedziemy na miejsce pokażę ci projekt. Na dole będzie niewielki salonik z otwartą na niego kuchnią, dwa pokoje i łazienka a na górze to samo ale bez kuchni i salonu. Nie mogę się już doczekać budowy. Projekt i materiały zamówiłem już dużo wcześniej. Mam w Iławie zaprzyjaźnionych cieśli i to oni wykonali główną robotę. Widziałem już złożony w całość budynek i muszę ci powiedzieć, że wygląda całkiem nieźle. Drewno to bardzo wdzięczny materiał. Oczywiście do transportu musieli wszystko rozebrać, ale każdy element ma swoje miejsce a oni wiedzą jak to ułożyć.

Zaparkował przy dwóch metalowych słupkach i pomógł Beacie wysiąść.

 - Przygotowałem dla nas kosz piknikowy więc na pewno nie zgłodniejemy.

Działka była naprawdę piękna i Witek w niczym nie przesadził. Dom miał być posadowiony kilka metrów od ściany lasu i była pewna, że ze względu na budulec, z którego miał powstać, doskonale wkomponuje się w krajobraz.

Witek wyjął z samochodu dwa składane fotele i ogrodowy stolik. Beata zabrała kosz i oboje ruszyli w stronę lasu.

 - Miałeś rację – odezwała się cicho. – Tu jest bardzo pięknie i bardzo spokojnie. Urokliwy zakątek i powietrze inne niż w mieście. Uwielbiam zapach żywicy i sosnowych szyszek.

Rozłożyli się pod lasem. Witek rozlał do kubków gorącą kawę z termosu i rozpostarł przed Beatą plan domu. Patrzyła na jego symulację fotograficzną i nie mogła oderwać od niej oczu. Ten dom miał być taki jak Witek, skromny, bezpretensjonalny i piękny w swojej prostocie.

  

- To będzie wspaniały dom – wyszeptała – i tak bardzo do ciebie pasuje. Może i mnie będzie kiedyś stać na zakup czegoś podobnego, chociaż wydaje mi się to na razie zupełnie nierealne.

 - Ja zawsze bardzo chętnie będę cię tu gościł ilekroć zapragniesz mnie odwiedzić. Przejdźmy się trochę. Pokażę ci najciekawsze zakątki.

 

Nawet nie zauważyła kiedy znajomość z Witkiem przerodziła się w prawdziwą przyjaźń a nawet zażyłość. On przyjeżdżał po nią w każdą sobotę, żeby mogła śledzić postęp prac. Bryłę budynku postawiono błyskawicznie. Wszystkie belki były oznakowane a cieśle wiedzieli w jakiej kolejności je układać. Na placu budowy pojawiły się trzy metalowe kontenery, które Witek zaopatrzył w polowe łóżka i sprzęty kuchenne dla budowlańców. Beata miała wątpliwości, czy postawią dom do zimy tak jak chciał Witek, tymczasem okazało się, że budynek był gotowy pod koniec lipca.

Ucieszyła się, gdy poprosił ją o pomoc w urządzaniu domu.

 - Co damska ręka, to damska. Ty najlepiej będziesz wiedziała jakie meble kupić, żeby ten dom stał się przytulny i ciepły.

Przez kilka dni jeździła wraz z nim do sklepów meblowych dobierając te właściwe. Znała już jego gust, który zadziwiająco był podobny do jej własnego. Meble przede wszystkim miały być funkcjonalne i proste a kanapy w pastelowych kolorach. Nadszedł dzień, w którym Witek wyprowadził się ze swojej kawalerki na Bielanach i wprowadził do własnego domu. Od tej też pory Beata była tu gościem już od piątkowego popołudnia. Wraz z Witkiem sadziła młode iglaki wzdłuż ogrodzenia i organizowała przydomowy ogródek. Otoczenie piękniało. Wieczorami lubili siadywać przed domem na drewnianej lawie, popijać słodkie wino i delektować się ciszą.

Na początku września Beata zaprosiła do Witka Zakrzewskich. Znali już historię ich znajomości i uważali ją za bardzo romantyczną, mimo że Beata utrzymywała, że z Witkiem tylko się przyjaźnią. Dom bardzo im się spodobał może dlatego, że był tak różny od ich własnego. Finał wieczoru miał miejsce przy ognisku, przy którym pieczono kiełbaski. Mirka pochyliła się w kierunku Beaty i zagaiła szeptem – wiem, że nie chcesz słuchać o Michale, ale koniecznie muszę ci powiedzieć, że za tę zdradę ciężko odpokutował. Ożenił się z tą blondi, ale nie przewidział, że laska leci tylko na jego forsę. W swojej naiwności nie sporządził intercyzy i to był chyba jego największy błąd, bo żonka oskubała go jak młodego kurczaka ze wszystkich oszczędności. Zabrała mu połowę majątku. W dodatku musiał sprzedać dom i wyniósł się do Warszawy. Teraz my sami nie wiemy, co się z nim dzieje, ale nie miał tęgiej miny, gdy się wyprowadzał z tej pięknej willi. Mógł mieć z tobą dobre i szczęśliwe życie, to szukał nie wiedzieć czego. Jestem pewna, że do dzisiaj żałuje, że cię zdradził.

Zaskoczona tymi informacjami Beata zamyśliła się na dłuższą chwilę. Na początku rzeczywiście rozpaczała po utracie tej miłości, ale gdyby nie to, nie poznałaby Witka, najlepszego człowieka na ziemi. Od chwili poznania miał na nią bardzo dobry wpływ. Jego sposób bycia, łagodność i pewnego rodzaju wrażliwość miały bez wątpienia wydźwięk terapeutyczny dla niej zbawienny. Jeśli miałaby wybierać, czy wybaczyć Michałowi, czy też na zawsze pozostać w przyjaźni z Witkiem bez wątpienia wybrałaby tę drugą opcję.

 - Wcale mi go nie żal. Jak sobie pościelił, tak się wyspał. Nie gadajmy już o nim.

Tydzień później znowu gościła w Sierakowie. Pokazały się na działce grzyby więc oboje z ochotą zbierali te dary natury.

  

 - Ucieszyłem się, kiedy zobaczyłem je dzisiaj rano. W Parku Kampinoskim rosną bez opamiętania, ale nie wolno ich zbierać. Za to u mnie niech rosną na szczęście.

 - Może zrobimy sobie na obiad sos grzybowy, albo zupę?

 - Brzmi pysznie. Dla mnie może być i jedno i drugie.

Po kolacji, jak to już oboje mieli w zwyczaju, usiedli przed domem na ławie sącząc grzane wino. Beata wtuliła się w gruby koc. Wieczory już były chłodne, ale za nic nie chciała sobie odmówić widoku gwiaździstego nieba nad głową.

 - Zimno ci? – Witek poprawił zsuwający się z ławy pled. – Jak chcesz, to przyniosę jeszcze jeden.

 - Nie… Tak jest mi dobrze… Cały tydzień czekam na te wieczory i tę dzwoniącą w uszach ciszę. Tu oddycham spokojnie, odpoczywam od zgiełku miasta, żyję… Nie znam drugiego takiego miejsca, które wzbudzałoby we mnie podobne uczucia.

 - Tak mogłoby być każdego dnia Beata… - Witek przysunął się do niej patrząc jej w oczy.

 - Co masz na myśli?

 - Myślę…, nie…, jestem pewien, że cię kocham. Myślę, że mogłabyś być tu ze mną szczęśliwa, a ja uchyliłbym ci nieba, bo uważam, że jesteś kobietą, na którą czekałem wiele lat. Tą właściwą kobietą i tą jedyną. Powinniśmy się pobrać Beata, jeśli choć trochę nie jestem ci obojętny – otworzył zaciśniętą pięść, na której połyskiwał skromny, złoty pierścionek.

Zalśniły jej w oczach łzy i potoczyły się po policzkach.

 - Nie jesteś… - odpowiedziała drżącym głosem. – Dzięki tobie zaczęłam żyć. Zapomniałam o tamtej miłości, bo pojawiła się nowa, świeża. Pojawiła się miłość do ciebie. Ona jest inna. Jest cicha, refleksyjna i szczera, pełna nabożnego spokoju. Jest nasza.

Wsunął jej pierścionek na palec i przywarł do jej ust. Oddała ten pełen czułości pocałunek szepcząc mu w usta – miłość czasem jeździ koleją a ja miałam szczęście, bo jednak wbrew wszystkiemu wsiadłam do tego właściwego pociągu.

K O N I E C