MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 12

ROZDZIAŁ 12

Te trzy dni pozwoliły im naładować baterie na kolejny tydzień. Odpoczęli. Już nie zwiedzali, bo robili to podczas wcześniejszych przyjazdów tutaj. Tym razem to był prawdziwy relaks i leniuchowanie przerwane tylko sobotnim spacerem po jednym z poczdamskich parków. Nie broniła się, gdy przytulał ją do swego boku i co jakiś czas wyciskał na jej ustach słodkiego buziaka. Pragnęła go tak jak wtedy w tym SPA, ale nigdy nie odważyłaby się uprawiać z nim seksu w domu Thomasa. Jakoś było jej niezręcznie. Przez to, że nic nie zmieniła w domu po jego śmierci, odnosiłaby pewnie wrażenie, że podczas miłosnych uniesień z Markiem Thomas ją obserwuje gdzieś z zaświatów, a to nie była miła myśl. Poza tym czuła, że seks z Markiem w jakiś sposób sprofanowałby to miejsce i pamięć o Thomasie. – Lepiej zaczekać z tym, choć widzę, że Marek ledwie się hamuje. Zbyt długo nie miał kobiety, a to nie jest zbyt zdrowe dla mężczyzny.

 - Wiesz, że musimy wpaść jeszcze do rodziców? – Marek odwrócił twarz od przedniej szyby i spojrzał na Ulę.

 - Pamiętam. Ciekawe, czy senior coś załatwił. Mam nadzieję, że Febo nie będzie zbyt uparty.

Tym razem wjechali na podjazd. W drzwiach przywitała ich Helena i od razu zaprosiła do salonu.

 - Głodni pewnie jesteście po podróży. Czekamy na was z ciepłą kolacją. Zosia już podaje.

Przywitali się z Krzysztofem i zasiedli za stołem. Kiedy wylądowały już na nim wszystkie potrawy Ula odważyła się zapytać.

 - I co panie Krzysztofie, rozmawiał pan z Alexem?

 - Rozmawiałem. Początkowo wyśmiał mnie kiedy usłyszał naszą ofertę, ale jak zacząłem mówić o oddaniu sprawy do sądu, zaraz zmiękł. Powiedziałem, że przez swoje działania jest nam winien mnóstwo pieniędzy i nie powinien gardzić tym, co chcemy mu zaoferować. Umówiłem się z nim, że wyślemy mu skan dokumentu a on go podpisze i odeśle. Pocztą lub kurierem pójdą dwa oryginały, z których jeden już podpisany zwróci wraz z udziałami. W międzyczasie przelejemy mu pieniądze na konto. Myślę, że do środy wszystko będzie załatwione, ale jak chcecie, możecie zacząć działać od jutra.

 - To bardzo dobre wiadomości i rzeczywiście pojawimy się w firmie jutro rano. Koniecznie musimy wiedzieć jak firma stoi i co można uratować.

W firmie byli już o siódmej rano. Pan Władek ujrzawszy ich wytrzeszczył ze zdziwienia oczy a potem ściskał ich jak dawno nie widzianych przyjaciół.

 - Wwwwracacie? – zapytał uszczęśliwiony.

 - Wracamy panie Władku. Przejmujemy ten majdan.

Najpierw pojechali na trzecie piętro. Tam mieściła się cała księgowość. Turka zastali w minorowym nastroju. W dodatku był sam. Na ich widok podniósł się z krzesła i wykrztusił:

 - Marek? To naprawdę ty?

 - W rzeczy samej. Ulę Cieplak poznajesz? Trochę się zmieniła, ale to wciąż ona.

 - Mój Boże – Turek ucałował jej dłoń. – Jesteś taka piękna. Kto by pomyślał… Co was do mnie sprowadza?

 - Przejmujemy biznes i musimy wiedzieć, jak sprawy stoją. Musimy też wiedzieć jaką rolę odgrywa tu ten Juszczyk.

Na dźwięk tego nazwiska Adam się spiął.

 - Chcecie wiedzieć jaką rolę odgrywa tu ta parszywa gnida? To ja wam pokażę, co on tu robi. Mam całą dokumentację fotograficzną. Śledziłem gada przez wiele dni i wiem po co zatrudnił się tutaj. Pan Krzysztof mu wierzył, ale ja nie. Zawsze jestem ostrożny i tak jak nie ufałem Alexowi, tak nie ufałem i jemu. Spójrzcie – wyciągnął z dolnej szuflady biurka opasłą teczkę, z której wysypały się fotografie przedstawiające zdjęcia Febo&Dobrzańskich magazynów, z których jacyś ludzie wynosili stare kreacje Pshemko. – Widzicie, to jego wspólnicy w tym procederze. Zabierali z magazynów kreacje i sprzedawali je na straganach targowych w ościennych miastach za psie pieniądze, bo ten głupek nie ma pojęcia o ich wartości. Gdyby Pshemko się o tym dowiedział, to chyba by padł na zawał. Tu w przybliżeniu obliczyłem na jaką sumę nas okradł. Dane miałem szacunkowe, bo nie miałem możliwości ocenić każdej sukni. Myślę jednak, że niewiele się pomyliłem. Siedemset pięćdziesiąt tysięcy to niebagatelna suma, a przecież on wyczyścił niemal cały magazyn.

Marek i Ula nie byli zaskoczeni. Czuli przez skórę, że facet robi tu nieczyste interesy.

 - Nawet nie wiesz, jak bardzo nam pomogłeś. Jesteśmy ci naprawdę wdzięczni. Będziemy reorganizować wszystko. Chcemy żebyś został dyrektorem finansowym F&D, a właściwie to Dobrzański Fashion, bo Febo już tutaj nigdy nie wróci. Nie posiada już udziałów firmy.

Turek najwyraźniej odetchnął.

 - Odkąd odszedł zastępowałem go, ale nikt nie dał mi oficjalnej nominaci.

 - Dostaniesz ją. Gwarantujemy ci i to jak najszybciej. Ponieważ ja mam własną firmę tą zarządzać będzie Ula jako prezes. Ona uzgodni z tobą co i jak. A teraz czas przywitać się z panem Juszczykiem.

W gabinecie prezesa zastali niewysokiego, łysiejącego człowieczka o lisiej twarzy i nieszczerym uśmiechu. Marek przedstawił ich oboje i poinformował, że przejmuje rządy. Na biurko wysypał mu plik zrobionych przez Turka zdjęć.

 - Może mi pan wyjaśnić, co robi w magazynach i kim są ci ludzie, którzy pakują odzież do ciężarówek?

 - To? To są wynajęci przeze mnie ludzie. Podpisałem z nimi umowę na wykupienie starych kolekcji…

 - Proszę pokazać. Bardzo jesteśmy jej ciekawi.

Człowiek przerzucił kilka segregatorów i w końcu stanął bezradnie na środku pokoju.

 - Chyba gdzieś mi się zapodziała…

 - To bardzo niedobrze panie Juszczyk. Mam tu zdjęcia z targowiska w Otwocku, gdzie rzeczy z magazynów sprzedaje się za bezcen. Dwieście złotych za suknię wartą dwa i pół tysiąca? Oszalał pan? Kradnie pan z magazynów rzeczy i upłynnia je pan dla lichego zarobku, ale to już koniec. Mam ścisłe wyliczenia, na ile orżnął pan firmę i zapewniam pana, że zapłaci pan co do grosza, również pańscy wspólnicy. Ustalenie ich danych personalnych nie nastręczy policji problemu, bo widać ich twarze na zdjęciach jak na dłoni – Marek wyjął z kieszeni telefon i połączył się z policją. Wyłuszczył sprawę i poprosił o natychmiastowy przyjazd funkcjonariuszy. Juszczyk stał i nie potrafił się ruszyć, co było Markowi na rękę, bo nie musiał się z nim szarpać. Policjanci zjawili się dość szybko. Skuli Juszczyka i zabrali dowody przeciwko niemu prosząc jednocześnie Marka, by stawił się w komisariacie i złożył zeznania. Kiedy wyszli Marek odetchnął z ulgą.

 - Jednej gnidy mniej. Chodźmy do Pshemko.

Widok pracowni przedstawiał się dość smętnie. Mistrz siedział w fotelu podparty na łokciu i nie wiadomo o czym myślał.

Na widok wchodzącego Marka zerwał się jak smagnięty batem i zawisł na jego szyi.

 - Marko – zawodził – jak ja cię dawno nie widziałem. Odkąd odszedłeś to tylko mizeria, marazm i nieróbstwo. Ta włoska kanalia zrujnowała firmę do cna.

 - Wiem mistrzu i obiecuję, że od teraz wszystko się zmieni. Poznajesz Ulę Cieplak?

Mistrz zluzował kark Marka i zerknął na Ulę.

 - To nie jest Urszula – rzekł z dużą pewnością siebie. – Ja wiem jak Urszula wyglądała. – Ula wyciągnęła do niego dłoń.

 - Witaj mistrzu, to naprawdę ja.

 - Teraz poznaję! Ten głos! Taki ciepły i łagodny… Jak tego dokonałaś, że teraz powalasz urodą?

 - Nic takiego szczególnego nie zrobiłam. Zmieniłam kolor włosów, styl ubierania się, zdjęłam aparat z zębów i założyłam soczewki. To wszystko.

Mistrz obchodził ją dookoła i taksował jak rasową klacz.

 - Niewiarygodne…, – mamrotał pod nosem – zadziwiające…

Ula, by przerwać ten jego trans zapytała głośno.

 - Projektujesz coś?

 - Gdzież tam… Już dawno straciłem wenę. Nawet nie mam z czego szyć.

 - Musisz jak najszybciej zrobić specyfikację i zacząć rysować. Masz cztery miesiące. Pod koniec marca startujemy z pokazem wiosenno-letniej i musimy być gotowi jak diabli. Projekty muszą być ponadczasowe tak jak kiedyś i jedyne w swoim rodzaju. Wiem, że potrafisz więc postaraj się, żeby kobiety mdlały na widok tych kreacji. Jeśli potrzebujesz najpierw odpoczynku to daję ci tydzień. Jeśli nie, bierz się do roboty. Tymczasowo zostaję prezesem tej firmy i będę wymagać. Zrób wszystko, żeby wrócił dawny Pshemko, którego zawsze podziwialiśmy. Od jutra zaczną ci dostarczać twoje ulubione paliwo, czyli gorącą czekoladę z odrobiną chili. Mam nadzieję, że to trochę pomoże. Będę cię dopieszczać na każdym kroku mistrzu, a ty zrób wszystko, żeby zadziwić świat. Dostaniesz najlepsze materiały na świecie. Na nie na pewno nie będziesz narzekał.

 - Bella – tym razem ramiona mistrza wylądowały na szyi Uli – lejesz miód na moje znękane serce. Nigdzie nie jadę. Uruchamiam Izabelę i zaczynamy pracować pełną parą. To cud. To prawdziwy cud.

Wyszli po cichu nie chcąc już zawracać mu głowy. Zresztą on był już w swoim świecie i stawiał pierwsze kreski na papierze. Teraz została już tylko Ala. Od niej dowiedzieli się, że znakomita część pracowników wróci na stare śmieci, bo jedynie pięciu podjęło pracę gdzieś indziej. Ula poprosiła ją jeszcze o obdzwonienie szwalni i umówienie ich dyrektorów na dziesiątą w piątek.

 - Jak ludzie zaczną przychodzić od razu wypisujcie nowe umowy i angaże na stawki takie jakie mieli. Nie mamy już czasu, żeby zajrzeć do Eli, ale przekaż jej niech uzupełni zapasy kawy, herbaty i innych rzeczy i to jak najszybciej. Na wszystko niech bierze faktury, to potem je rozliczymy. Dużo na ciebie zrzucamy, ale obiecujemy, że wynagrodzimy ci ten wysiłek.

Ala nie traciła czasu. Od razu rozdzieliła robotę między swoje trzy pracownice i kazała im wypisywać umowy zgodnie z listą ludzi, co do których miała pewność, że wracają. Sama zajęła się dzwonieniem do szwalni.

W środę rzeczywiście dopięli wszystkie formalności związane z przejęciem udziałów Febo. Ula przelała umówioną sumę na konto Krzysztofa, a on na konto Alexa. Zgodnie z umową oryginał podpisanego aktu notarialnego wrócił wraz z udziałami. Marek starał się ogarniać sprawy we własnej firmie i w DF, na ile tylko czas mu pozwalał. Nie mógł wszystkiego zrzucić na Sebastiana, choć ten pomagał jak umiał. Na miejscu Uli pracowała już zatrudniona kobieta dzięki czemu Ula mogła całkowicie poświęcić się ratowaniu firmy. Wpadła na pomysł, żeby wydrukować katalog rzeczy, które ocalały z drugiego magazynu. Zawsze trochę grosza podratowało by firmę. Marek zapalił się do tego pomysłu. Wysłał dwóch fotografów, którzy udokumentowali stan magazynu. Najlepsze kreacje znalazły miejsce wraz ze znacznie obniżonymi cenami w katalogu. Marka zadaniem było rozkolportowanie go po całym mieście. Ula w tak zwanym międzyczasie odbyła rozmowę z dyrektorami szwalni i z załogą. Była wzruszona, że tyle osób zdecydowało się wrócić.

 - Będzie sporo pracy kochani. Na razie macie stawki stare, ale przyrzekam, że jak tylko odbijemy się od dna i firma zacznie przynosić spodziewane zyski, stawki poszybują w górę.

Dużo czasu spędzała u Pshemko podsuwając mu pomysły na różne kolekcje, a on tworzył jak natchniony kreacje dla elegantek, sylwestrowe z myślą o następnym roku, młodzieżowe, niestandardowe kolekcje dla kobiet w ciąży i dla dzieci. Był po prostu w swoim żywiole. Zaproponowała mu, że w jeden z najbliższych weekendów zabierze go do Poczdamu.

 - To piękne miasto Pshemko. Jestem pewna, że cię zauroczy i natchnie. Obejrzysz Sanssouci, niezwykłe miejsce. Odetchniesz nad jeziorem. Mam tam dom w uroczym zakątku nad samym brzegiem Haweli. To wymarzona okolica do tworzenia. Zapewnię ci warunki na jakie zasługujesz. Najlepsze.

Jednak na najbliższy weekend miała inne plany. Oboje ciężko pracowali i wciąż nie mieli czasu dla siebie. Postanowiła to zmienić. Poinformowała tylko Marka, że w piątek zaraz po pracy wyjeżdżają i było by dobrze, żeby spakował trochę rzeczy. Kiedy zaintrygowany zapytał dokąd jadą powiedziała mu tylko, że to niespodzianka i że na pewno będzie mile zaskoczony.

Po południu podjechała pod wydawnictwo i przywitawszy się z czekającym na nią Markiem ruszyła wraz z nim w sobie tylko znanym kierunku. Kiedy wjechała na autostradę A-2 zaczął coś podejrzewać.

 - Ula, czy my jedziemy do SPA? – zapytał cicho. Odwróciła głowę od kierownicy i uśmiechnęła się szeroko.

 - Nie sądziłam, że tak szybko się zorientujesz. Zamówiłam nam apartament ten sam co wtedy. Odpoczniemy, powspominamy…, no chyba, że nie chcesz?

 - Bardzo, bardzo chcę – ujął jej dłoń i podniósł do ust. – Mam stamtąd najpiękniejsze wspomnienia.

Kiedy już dojechali i wysiedli z samochodu one jeszcze bardziej się nasiliły. Widok jeziora, lasu w jesiennej szacie i drewnianego pomostu, na którym całowali się do utraty tchu tylko wzmógł ich pragnienia.

W recepcji zameldowali się i wzięli kartę magnetyczną. Pokój a raczej apartament praktycznie się nie zmienił. Przyozdobiony bukietami świeżych kwiatów stojących w wazonach i muślinową, białą pościelą na wielkim łóżku robił wrażenie.

 - Najpierw proponuję długi spacer wzdłuż jeziora – Ula podeszła do Marka i popatrzyła mu w oczy. – Wiesz… Tak jak wtedy… A potem smaczną kolację…

 - A potem…? – odważył się zapytać.

 - Niespodzianka – szepnęła mu prosto w usta. Zadrżał na myśl, że dzisiaj może spełnić się coś, o czym marzył od tak dawna.

Spacer jednak nie był zbyt długi, bo zmierzch zapadał dość szybko. Pokręcili się trochę w pobliżu ośrodka i postali chwilę na pomoście wtuleni w siebie i zasłuchani w ciszę wieczoru, ale jak Ula zaczęła drżeć od chłodu, postanowili wracać. Udali się wprost do restauracji. Zamówili gorącą herbatę z cytryną i ciepłe dania.

 - Jutro odbijemy sobie ten spacer. Widziałeś łabędzie? Nakarmimy je. Wezmę trochę pieczywa – sięgnęła po serwetkę i zapakowała w nią dwie bułki.

Wolno wchodzili na piętro. Ona, mimo że pełna obaw, nie zamierzała się wycofać z raz podjętej decyzji, on czuł wciąż ten wewnętrzny dygot trochę ze strachu, trochę z podniecenia i trochę z obawy, że może ona jednak nie o takiej niespodziance myślała, o jaką mu chodziło.