MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 13

ROZDZIAŁ 13

Zamknął drzwi i zatrzymał się widząc, że i Ula przystaje. Oparła mu o tors dłonie i patrząc przenikliwie w oczy szepnęła

 - Zaczekaj chwileczkę. Muszę jeszcze coś przygotować - powiedziawszy to ruszyła do łazienki. Usiadł na łóżku wsłuchując się w szum lejącej wody. – Czyżby wspólna kąpiel? – przemknęło mu przez głowę. Poluzował krawat i ściągnął marynarkę. Wtedy usłyszał jak go woła. Kiedy wszedł do środka zobaczył ją leżącą w ogromnej wannie pełnej pachnącej truskawkami różowej piany i trzymającą w dłoniach dwa kieliszki szampana. Zabłyszczały mu oczy. – A jednak?

 - Wskakuj. Szampan się grzeje – zachęciła go.

Nie tracił czasu. Nie miał cierpliwości, by rozpinać wszystkie guziki koszuli. Po prostu szarpnął nią a one potoczyły się po beżowych kafelkach. Błyskawicznie pozbawił się spodni wraz z bokserkami. Odrzucił je na bok i nagi wskoczył do wanny. Ula podała mu trunek.

 - Za nas – powiedziała cicho.

 - Za nas i za naszą miłość, oby trwała wiecznie – odpowiedział. Wypili do dna. Odebrał jej kieliszek i wraz ze swoim położył na obrzeżu wanny. Zbliżył się do niej całując delikatnie jej usta, by po chwili wpić się w nie zachłannie. Oddawała te pocałunki jak szalona. Pragnęła go całym sercem. Pragnęła, by powtórzyło się to wszystko, czego zaznała z nim podczas pierwszego pobytu tutaj. Oderwał się od niej i zdyszany wykrztusił

 - Nawet nie wiesz od jak dawna o tym marzyłem. W snach przywoływałem twój obraz i kochałem się z tobą, a rano rozczarowany gładziłem pustą poduszkę. Uwielbiam to ciało – przywarł do jednej z piersi całując ją namiętnie. Obrócił się na plecy układając Ulę na sobie. Przesunęła się na biodra czując jego wzwiedzioną męskość. Delikatnie połączyła ich ze sobą i zainicjowała zbliżenie. Przymknęła oczy i rozchyliła usta. I ona tęskniła za nim, za jego ładnym ciałem, za jego dotykiem i zapachem. Nie spieszyła się celebrując każdy ruch i pragnąc, by ten akt trwał jak najdłużej. Znowu leżała na plecach. Uczepiona dwóch metalowych uchwytów po obu stronach wanny oplotła biodra Marka nogami chcąc poczuć go jak najgłębiej. Jego ruchy były silne i rytmiczne. Wprowadzały jej ciało w błogi rezonans. Wchodził w nią raz za razem całując jej twarz i usta. Drażnił płeć, co wkrótce okazało się nie do zniesienia. Miała wrażenie, że jej ciało rozpadnie się na miliardy atomów, bo dłużej nie wytrzyma tej nieprawdopodobnej rozkoszy. Jęknęła głośno, co dla Marka było najpiękniejszą muzyką. Zdwoił wysiłki. Teraz poruszał się bardzo szybko szepcząc w jej rozchylone usta – Kocham cię, kocham, kocham…

Nagle świat w jej głowie zawirował. Zesztywniała w jego dłoniach, choć on nie przestał się poruszać. To był tylko krótki moment, bo po chwili poczuła silne skurcze, które zawładnęły jej ciałem rzucając je na boki.

 - O Boże, o Boże, o Boże… – wymawiała nerwowo. Poczuła jak jej wnętrze wypełnia się ciepłem. Marek zatrzymał się i długo szczytował w niej. Otworzyła oczy. Była pijana szczęściem. – Kocham cię – szepnęła. – To było niesamowite i… piękne.

 - Ty byłaś niesamowita. Jestem szczęśliwy. Bardzo szczęśliwy.

Woda się wychłodziła. Marek wyskoczył z wanny i otuliwszy szlafrokiem Ulę powiódł ją do łóżka. Nie zamierzał jeszcze kończyć. Chciał choć w ułamku nadrobić te lata abstynencji seksualnej, te lata bez Uli. Przez kilkanaście minut rozmawiali cicho, a potem znowu pieścił jej ciało. Zasnęli, gdy krwisty świt rozjaśniał niebo.

Ula ocknęła się pierwsza. Przeciągnęła się rozkosznie i z uśmiechem wpatrzyła się w Marka twarz. Wyglądał jak chłopiec. Ostre, męskie rysy złagodniały podczas snu. Pogładziła delikatnie jego policzek.

 - Obudź się kochanie już jedenasta – wyszeptała. Mruknął i podobnie jak ona przeciągnął się rozprostowując mięśnie. Otworzył oczy i uśmiechnął się do niej cudnie.

 - Naprawdę musimy…?

 - Szkoda dnia. Mamy przeleżeć go w łóżku?

 - Ja nie miałbym nic przeciwko temu.

 - A ja tak – odrzuciła kołdrę i zgrabnie wyskoczyła z pościeli. – Idę pod prysznic.

Marek zerwał się na równe nogi.

 - Idę z tobą.

Do obiadu spacerowali. Kiedy byli tu po raz pierwszy królowało ciepłe lato, teraz późna jesień. Mimo to nie narzekali, bo okolica była piękna a mieszany las mamił kolorami liści. Nakarmili łabędzie. Podchodziły całkiem blisko i mogli podziwiać te majestatyczne ptaki.

 - Obiecałam Pshemko, że zabiorę go do Poczdamu. Może złapie trochę weny i znajdzie inspirację. Muszę go trochę dopieścić. Jesteś chętny? To za tydzień. Nie chcę z tym zwlekać, bo zima już nie ma takiego uroku.

 - No pewnie. Ja z nim pojeżdżę, a ty spokojnie pójdziesz do Thomasa. W drodze powrotnej podjedziemy pod cmentarz to pójdę i ja zapalić mu znicz.

Ten wyjazd do SPA dobrze im zrobił. Marek odzyskał dawną werwę i dobry humor. Najwyraźniej Ula go uszczęśliwiała. Właściwie od powrotu z tego upojnego weekendu pomieszkiwał u niej. Czasem doradzał w sprawie firmy. W końcu kiedyś był jej prezesem i miał na jej temat więcej wiedzy niż Ula. Ani jedno, ani drugie już nie wyobrażało sobie życia osobno.

Po powrocie z Poczdamu mistrz będący pod ogromnym wrażeniem miasta i rzeczywiście mocno zainspirowany, zaczął tworzyć jak szalony. Materiały miały nadejść lada moment, więc nie tracił czasu. Wreszcie zaczynali wychodzić na prostą. Zysków rzecz jasna nie generowali jeszcze żadnych, ale firma zaczęła pracować jak dobrze naoliwiona maszyna. Znowu mieli mało czasu dla siebie. Właściwie widywali się tylko rano i wieczorem i czasem wtedy, gdy razem odwiedzali Uli rodzinę w Rysiowie. Podczas jednej z takich wizyt już po kolacji Marek ukląkł przed Ulą i w obecności jej rodzeństwa i ojca poprosił ją o rękę.

 - Wiesz, że kocham cię bardziej niż własne życie i nie wyobrażam już sobie, że miałoby cię nie być u mego boku, bo jesteś dla mnie całym światem. Będę najszczęśliwszym facetem na ziemi, jeśli zgodzisz się zostać moją żoną.

Patrzyła na niego jak urzeczona. To była ta chwila, o której marzyła od momentu jak go poznała.

 - Dużo przeszliśmy oboje. Zmieniliśmy się. Myślę, że dojrzeliśmy do tej decyzji, by być razem. Zostanę twoją żoną, bo kocham cię nad życie.

Uszczęśliwiony wsunął jej na palec siejący blaskiem pierścionek z niewielkim brylantem. Potem były już tylko gratulacje od rodziny. Następnego dnia pojechali do seniorów Dobrzańskich, żeby podzielić się i z nimi tą dobrą nowiną. Zarówno Helena jak i Krzysztof byli bardzo wzruszeni i mieli łzy w oczach. Ściskając ich na przemian powtarzali

 - Nie mogliście nas bardziej uszczęśliwić. Tak bardzo się cieszymy.

Ślub jednak musiał zaczekać, bo sprawy w firmie były ważniejsze. Ula wciąż trzymała rękę na pulsie. Bardzo jej pomagał i wspierał Adam Turek. Musieli mieć oczy na około głowy i nie mogli sobie pozwolić na żadną fuszerkę. Ona i Marek zgodnie ustalili, że ślub odbędzie się po pokazie. Wtedy będą mogli odetchnąć i zająć się jego organizacją.

Nie do końca tak to jednak wyglądało, bo Marek jak tylko wygospodarował jakiś czas wolny załatwiał różne sprawy na mieście związane właśnie z tym ważnym dla nich dniem. Ustalili wreszcie datę i idąc za ciosem podjechał do kościoła w Rysiowie i zabukował ten termin. Dziesiąty czerwiec. Dzięki Sebastianowi udało się załatwić dobrej klasy hotel wraz z salą weselną. Którejś soboty zabrał tam Ulę, żeby zaakceptowała lub nie jego wybór. Miał pewne obawy, ale ona je rozwiała, bo podobała jej się wielkość sali i jej wystrój. Przy okazji uzgodnili menu. Olszański zobowiązał się do załatwienia zespołu muzycznego. Czuł się odpowiedzialny, bo Marek uczynił go świadkiem i pierwszym drużbą. Cieszył się, że i jego żona dostąpiła tego zaszczytu.

Potem znalazł się też czas na wybranie zaproszeń, których wzory Marek przyniósł z wydawnictwa. Wtedy ustalili też liczbę gości. Nie miało być ich więcej jak sześćdziesiąt osób. Uli rodzina liczyła ich zaledwie troje, a z Marka strony mieli przyjechać z Gdańska jacyś dwaj kuzyni z rodzinami no i oczywiście seniorzy. Resztę gości mieli stanowić najbliżsi im ludzie z firmy. Z premedytacją nie zaprosili rodzeństwa Febo. Ula czuła by się niezręcznie, a Marek miał jakieś dziwne przeczucia, że oni nie zachowaliby się jednak jak ludzie z klasą.

Postanowili nie prosić Pshemko o uszycie im ślubnych strojów. On i tak miał mnóstwo roboty. Ula przejrzała kilka katalogów z sukniami ślubnymi i wybrała bardzo elegancką, ale skromną suknię, bez przesadnych zdobień. Zrezygnowała z welonu na rzecz wpiętego we włosy stroika. Marek nie miał problemu z garniturem, bo tych wszędzie oferowano mnóstwo. Drogich i bardzo modnych.

Mimo, że udawało im się wygospodarować trochę czasu na sprawy związane z weselem, to jednak pokaz – ich główny priorytet absorbował najwięcej uwagi. Ula była ostrożna. Każdą decyzję, każde posunięcie starannie analizowała, bo nie chciała popełnić błędu. Często wsłuchiwała się w słowa Krzysztofa, który bogaty w wieloletnie doświadczenie potrafił jej mądrze doradzić. Odkąd zajęła się firmą on jakby odżył. Mocno trzymał kciuki za powodzenie całej akcji i bardzo wierzył w Ulę. Często siedząc w salonie z żoną i popijając cienką kawę mawiał:

 - Zobaczysz Helenko, jeszcze firma odniesie sukces. Ula bardzo się stara. Jest taka mądra, ma analityczny umysł i ogromną ambicję. Nie doceniliśmy jej. Podobnie jak oboje Febo patrzyliśmy na nią przez pryzmat jej nienajlepszego wizerunku. Krzywdziliśmy ją takim myśleniem. Marek też bardzo się zaangażował i myślę, że we dwójkę poradzą sobie doskonale. Bardzo jestem ciekaw nowych pomysłów Pshemko i tego pokazu.

A pokaz zbliżał się wielkimi krokami. Mistrz niemal zamieszkał w firmie. I jemu bardzo zależało na sukcesie kolekcji. Był bardziej wymagający niż kiedykolwiek, ale pracownicy nie narzekali, bo wiedzieli jak ważny cel przyświeca im wszystkim.

Zdążyli. W przeddzień tego wielkiego wydarzenia zdołali dopiąć wszystko na tip top. Rozesłali mnóstwo zaproszeń do ludzi reprezentujących warszawski establishment i do bardziej znaczących mediów.

Oboje byli bardzo spięci, kiedy o godzinie siedemnastej stanęli w drzwiach historycznej pomarańczarni witając pierwszych gości. Wkrótce dostrzegli Sebastiana z Violettą prowadzących seniorów Dobrzańskich. Olszański sam zadeklarował się, że przywiezie ich na pokaz. Seniorzy prezentowali się niezwykle dystyngowanie i elegancko. Krzysztof wsparty na swojej nieodłącznej laseczce podszedł do Uli i uściskał ją serdecznie. Podobnie Helena.

 - Spójrzcie. Moja przyszła synowa wygląda zjawiskowo. Z każdym dniem stajesz się coraz piękniejsza aż zachodzę w głowę, jak to jest możliwe.

Ula spłonęła krwistym rumieńcem i szepnęła mu do ucha, że przesadza, bo ona jest całkiem zwyczajna.

 - Tu bym polemizował drogie dziecko, ale to nie miejsce ani czas na to. Pójdziemy zająć miejsca.

Kiedy sala wypełniła się do ostatniego miejsca, na wybieg dla modelek wyszła Ula. Przywitała obecnych i podziękowała wszystkim za przyjęcie zaproszenia.

 - Ten pokaz będzie niezwykły – mówiła. – Przez kilka ostatnich lat firma Febo&Dobrzański nie prosperowała za dobrze, a nawet można powiedzieć, że chyliła się ku upadkowi. Bardzo zależało zarówno mnie jak i współwłaścicielom, żeby podźwignąć ją do dawnego poziomu. Aby to się udało, rozstaliśmy się z wieloletnim wspólnikiem rodziną Febo, której członkowie nie poradzili sobie z zarządzaniem takim przedsiębiorstwem. Dzisiaj mogę powiedzieć, że firmie o aktualnej nazwie Dobrzański Fashion to rozstanie wyszło tylko na dobre. Włożyliśmy wiele starań w to, żeby dzisiejsza kolekcja była wyjątkowa i ponadczasowa. Jej powstaniu oddał swoje serce i duszę nasz genialny projektant Pshemko, któremu z tego miejsca najserdeczniej dziękuję za trud i poświęcenie. Dziękuję także wszystkim pracownikom firmy, bo gdyby nie oni, nic by nam się nie udało. Wszyscy ciężko pracowaliśmy i mam nadzieję, że ta rodząca się w ciężkich bólach kolekcja olśni was i spełni wasze wymagania. Serdecznie zapraszam na pokaz.

Zeszła ze sceny wśród burzy oklasków i zajęła miejsce obok Marka. Uścisnął jej dłoń.

 - Byłaś wspaniała – wyszeptał.

Usłyszeli łagodną muzykę w tle, a na wybiegu zaczęły pojawiać się modelki. Kreacje były olśniewające. Iskrzyły się wiosennymi barwami, były lekkie i zwiewne. Wydawało się, że modelki nie idą, ale płyną nad podłogą. Kiedy przeszła ostatnia zerwała się burza oklasków. Ludzie wstawali z miejsc skandując imię mistrza.

Za chwilę jednak zaprezentowano wiosenne płaszcze, kostiumy i kombinezony. I te nagrodzono gromkimi brawami. Koncepcja całej kolekcji oparta była na dominacji kolorów, które w dalszej perspektywie miały przełamać szarość polskiej ulicy. Muzyka ucichła, a oklaski jeszcze długo brzmiały w wielkiej sali pokazowej. W końcu wniesiono ogromny kosz czerwonych róż, a tuż za nim ukazała się skromna postać Pshemko. Był najwyraźniej wzruszony. Szedł rozłożywszy szeroko ręce i uśmiechał się od ucha do ucha. Kłaniał się też do samej ziemi dziękując przybyłym za wspaniałe przyjęcie jego dzieła.

Ula ponownie wyszła na wybieg. Uściskała mistrza i zawróciwszy się do widowni zaprosiła wszystkich na bankiet.

Czuła się trochę zmęczona. Udzieliła dzisiaj setki wywiadów i przyjęła setki gratulacji. Tańcząc z Markiem ciężko oparła mu głowę na ramieniu.

 - Chyba nie dam rady być tutaj do samego końca. Jakoś słabo się czuję i chyba jest mi niedobrze.

Zaniepokojony spojrzał jej w twarz. Rzeczywiście wyglądała bardzo blado. Posadził ją na miejsce, a sam powiadomił Olszańskich i seniorów.

 - Będziemy jechać. Ula jest wykończona. Ledwie trzyma się na nogach. Musi odpocząć.

Już w domu pomógł jej się rozebrać i zarzucił na jej ramiona frotowy szlafrok. Przytknęła rękę do ust i wystrzeliła do łazienki. Słyszał jak szarpią nią torsje i zachodził w głowę, co ona takiego zjadła, że jej tak zaszkodziło. Długo nie wychodziła z łazienki. Co rusz podchodził do drzwi i pytał, czy wszystko w porządku. W końcu wyszła z dziwnym przedmiotem w dłoni i podała mu go.

 - Co to jest? – przyglądał się małej szybce i dwóm niebieskim kreskom. Usiadła ciężko na kanapie i uśmiechnęła się do niego blado.

 - To jest kochanie test ciążowy. Pozytywny test ciążowy. Nie sądziłam, że mogę być w ciąży. Zawsze pragnęłam dziecka, ale myślałam, że mój czas już minął. Mam w końcu trzydzieści trzy lata i może się okazać, że na ciążę jest już za późno.

Uklęknął przy niej i przytulił głowę do jej kolan.

 - Jeśli to prawda, to ten dzień jest kolejnym najszczęśliwszym dniem w moim życiu. Marzyłem, żeby mieć z tobą dziecko. Małą, śliczną kruszynkę o cudnych, błękitnych oczach jak jej matka. Pojutrze pojedziemy do ginekologa i mam nadzieję, że to potwierdzi.

 - Zupełnie straciłam nad tym kontrolę i przestałam się pilnować. Tyle było pracy, a ja dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nawet nie pamiętam kiedy miałam okres. Chyba dawno. Sama jestem ciekawa, który to miesiąc. Na razie cieszmy się umiarkowanie i nic nikomu nie mówmy, dopóki sami nie będziemy pewni na sto procent.