MOŻE JESZCZE KIEDYŚ, GDZIEŚ...? - rozdział 14

ROZDZIAŁ 14

ostatni

Ginekolog potwierdził ciążę. Powiedział, że to dziewiąty tydzień. Marek jak urzeczony wpatrywał się w ekran monitora. Lekarz wskazał na małą czarną plamkę.

 - To państwa dziecko. Jest jeszcze maleńkie, ale z każdym dniem będzie rosło. Proszę się oszczędzać i dbać o siebie. Widzimy się za miesiąc. Gdyby coś się działo proszę dzwonić. Póki co wszystko w najlepszym porządku. Tu jeszcze zdjęcie.

Wyszli z gabinetu na korytarz i tam Marek mocno przytulił Ulę do siebie.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo jestem szczęśliwy. Myślałem, że nie doczekam się już potomka. Od teraz jesteś pod moją szczególną opieką. Nie pozwolę ci się przepracowywać i zadbam, żebyś odżywiała się regularnie i zdrowo. Teraz zapraszam cię na lunch.

W restauracji poprosiła go, żeby wiadomość o ciąży utrzymali jeszcze przez jakiś czas w tajemnicy.

 - Ja wiem kochanie, że chciałbyś się wszystkim pochwalić, ale myślę, że to jeszcze za wcześnie. Wciąż się obawiam, że może się coś niedobrego stać. Lepiej nie zapeszać. Powiemy wszystkim na ślubie, dobrze?

 - Będzie jak zechcesz, choć ja faktycznie chciałbym wykrzyczeć to szczęście całemu światu.

 - Dasz się namówić na jazdę do Poczdamu? Ciągnie mnie tam i muszę się wygadać przy grobie Thomasa. Pojechalibyśmy w sobotę rano i wrócili w niedzielę wieczorem. Hale targowe otwarte są w soboty. Od razu kupilibyśmy kwiaty i znicze i podjechalibyśmy na cmentarz.

 - Dobrze, ale ja prowadzę – wyszczerzył się do niej.

Ustawił wazony z pięknymi bukietami po obu stronach grobowca i sprawdził jeszcze, czy znicze się palą. Odwrócił się w stronę siedzącej na ławeczce Uli.

 - Zostawię cię teraz, ale nie siedź za długo. Nie jest zbyt ciepło.

Pokiwała głową na znak zgody i wbiła oczy w zdjęcie Thomasa.

 - Właściwie to nie wiem od czego zacząć kochany. Nie było mnie tu dość długo, ale mam nadzieję, że mi wybaczysz, bo wiele się wydarzyło. Mówiłam ci, że podjęłam się uratowania firmy należącej do rodziców Marka i myślę, że to mi się udało. Zaczynają spływać pierwsze oferty dotyczące współpracy, a to wiąże się z realnymi pieniędzmi. Pokaz udał się nadzwyczajnie a nasz guru mody wzniósł się na wyżyny swojego talentu. Ciężko się napracowałam, ale teraz powoli zaczniemy wychodzić na prostą.

Wiesz, że Marek mi się oświadczył, bo mówiłam ci o tym. Pobieramy się dziesiątego czerwca. To będzie skromny ślub bez pompy i zadęcia, choć nie tak skromny jak nasz. Kilka dni temu dowiedziałam się, że jestem przy nadziei. Pragnęłam dziecka i gdybyś był zdrowy, miałabym je z tobą. To takie niesprawiedliwe i takie przygnębiające. Po twojej śmierci straciłam nadzieję na zostanie matką. Nadal się trochę obawiam, bo już nie jestem taka młoda. Czuwaj nade mną kochany i nad moim maleństwem. Postanowiliśmy, że jak urodzi się chłopczyk damy mu imię po tobie. Myślę, że to będzie taki symboliczny gest z naszej strony mówiący, że zawsze pozostaniesz w naszych myślach i sercach. Marek mówił coś o dziewczynce, ale tak naprawdę chcemy, żeby urodziło się zdrowe.

Jutro niestety wracamy do Polski i przyjedziemy tu już po ślubie, żeby zapalić ci światełko. Opiekuj się nami wszystkimi Thomas tak jak do tej pory. Do jutra kochany…

Jak zwykle wyszła z cmentarza z twarzą mokrą od łez. Te wizyty były dla niej niezwykle emocjonalne, bo przypominały o cierpieniu i śmierci Thomasa. Za bramą czekały na nią bezpieczne ramiona Marka, w których zawsze mogła się ukryć i wypłakać swój ból.

Dziesiątego czerwca rozdzwoniły się dzwony w rysiowskim kościółku. Zaczęli napływać pierwsi goście. W domu Józefa Cieplaka panował istny Armagedon. Fryzjer upinał Uli fryzurę, makijażystka wyczarowywała delikatny makijaż, a Violetta pomagała włożyć jej suknię. Jako dobra ciocia pomogła też nastolatce Betti.

Przyjechał Marek wraz z rodzicami. Wyglądał bajecznie. Ula aż westchnęła na jego widok i pomyślała, że to najpiękniejszy mężczyzna jaki stąpa po tej ziemi. Podobnie zresztą myślał Marek patrząc na to zjawisko w pięknej, białej sukni seksownie przylegającej do jej ciała. Niewielki jeszcze brzuszek ledwie odcinał się pod materiałem i trudno było się domyślić, że to czwarty miesiąc ciąży. Jeszcze błogosławieństwo rodziców, łzy wzruszenia i już wsiadali do białej limuzyny.

Przed kościołem oprócz weselnych gości zgromadziło się sporo miejscowych gapiów. Takie wydarzenia nieczęsto mieli okazję oglądać. Kościół wypełniał się. Oni stanęli przed ołtarzem nieco spięci, ale bardzo szczęśliwi. Wkrótce pojawił się proboszcz i zaczął ceremonię. Wymawiali słowa przysięgi z wielkim uczuciem patrząc sobie w oczy. Oboje byli poruszeni. Oboje mieli świadomość, że są sobie przeznaczeni i choć po drodze przeżyli mnóstwo złych momentów i podjęli kilka niefortunnych decyzji, to teraz wydawało im się to bez znaczenia, bo będą już razem na zawsze.

 - Możesz pocałować pannę młodą – usłyszał Marek. Z czułością przylgnął do jej ust.

 - Bardzo cię kocham Ula. Kocham jak wariat i to już nigdy się nie zmieni.

Patrzyła w jego szczęśliwe oczy i uśmiechała się do niego promiennie. Wziął ją na ręce i przeparadował aż do kościelnych wierzei. Obstąpiła ich gromada weselników. Składano im życzenia i gratulacje. Sypano drobne monety.

Na dźwięk stukania łyżeczką w kieliszek gwar rozmów ucichł. Zza weselnego stołu podniósł się Krzysztof, by powiedzieć parę słów.

 - To szczęśliwy dzień dla nas wszystkich. Dla mnie i Heleny szczególnie, bo właśnie dzisiaj zyskaliśmy córkę, choć już dużo wcześniej tak ją właśnie traktowaliśmy. Nie mogliśmy sobie wymarzyć lepszej synowej. To anioł nie kobieta. Jest śliczna, mądra i niezwykle pracowita. Dzięki niej oboje odżyliśmy. Uratowała nie tylko nas, ale i naszą firmę, za co będziemy jej wdzięczni do końca życia. Nasz syn Marek kochał ją od dawna. Popełnił kilka głupstw, przez które długo nie mieli ze sobą kontaktu. Szczęśliwy traf sprawił, że po latach spotkali się ponownie i wrócili do siebie. Czuję się winny, bo nieświadomy wielu rzeczy i ja popełniłem mnóstwo gaf, za które teraz mi wstyd. Gdybym reagował inaczej, tych dwoje już dawno byłoby razem. Wybacz synu staremu głupcowi, któremu klapki z oczu spadły za późno. Piję za wasze zdrowie, szczęście i pomyślność. Kochamy was.

Po Krzysztofie wstał Józef. Nieco onieśmielony wychwalał zalety swojego zięcia mówiąc, że jest dobrym, wrażliwym człowiekiem, a jego córka kocha go nad życie.

Marek podziękował obu ojcom, podziękował wszystkim, którzy zjawili się na weselu, by razem z nim i Ulą świętować ten najszczęśliwszy dla nich dzień.

 - Wiem kochani, że nadmiar szczęścia czasem szkodzi, ale muszę podzielić się z wami jeszcze jedną szczęśliwą nowiną. Moja kochana żona jest przy nadziei i uwaga, właśnie kilka tygodni temu dowiedzieliśmy się, że to będą bliźnięta. Podwójne szczęście dla nas. Wypijmy za to.

Znowu im gratulowano zwłaszcza najbliższa rodzina. Przypadła do Uli Violetta i ze łzami w oczach mówiła jak bardzo jej zazdrości, ale i bardzo gratuluje.

 - I wy się doczekacie Viola. Wyjedźcie gdzieś. Odetnijcie się od tego kieratu, a wyniki przyjdą szybciej niż się spodziewasz.

Sama Ula jeszcze nie mogła w to uwierzyć. Ponad miesiąc temu byli na USG i to wtedy lekarz stwierdził ciążę mnogą. Wielkie zaskoczenie przerodziło się w wielką radość zwłaszcza, że lekarz zapewnił ich, że ciąża rozwija się prawidłowo. Pomyślała wtedy, że to sprawka Thomasa i jeśli urodzi się chłopiec i dziewczynka, to będzie to dla niej stuprocentowe potwierdzenie, że maczał w tym palce. Wspominała mu wszak ostatnio, że Marek chciałby dziewczynkę a tu proszę, taki podwójny prezent.

Wesele się udało. Po nim najpierw pojechali do Poczdamu na kilka dni, a później do słonecznej Hiszpanii. Marek okazał się niezwykle opiekuńczy. Dbał o swoje trzy szczęścia, pilnował, żeby Ula zbytnio nie wystawiała się na słońce, poił ją świeżo wyciskanymi sokami z egzotycznych owoców i karmił najlepszym jedzeniem.

Wrócili po dwóch tygodniach. Ula nie mogła sobie teraz pozwolić na dłuższy urlop. Czekał na nią stos umów do podpisania i spotkania z potencjalnymi kontrahentami. Często wyręczał ją Adam, choć tylko w zakresie finansów. Na spotkania chodziła ze swoją asystentką.

Wreszcie życie i praca trochę zwolniło. Kolekcja sprzedawała się bardzo dobrze i wkrótce zaczęli odnotowywać pierwsze zyski. Pshemko już szykował się do projektowania jesienno zimowej. Miesiąc przed rozwiązaniem Marek wymógł na Uli, żeby przestała pracować.

 - Widzę, że jest ci już bardzo ciężko. Nie chcę, żebyś się tak forsowała. To naprawdę dobry pomysł i powinnaś już do porodu odpoczywać i nabierać sił. Ja przeniosę się do DF. Sebastian powiedział, że na razie poradzi sobie, a nawet jakby nie, to będę tam zaglądał i w razie czego pomogę. Będzie dobrze.

Zgodziła się. Sama czuła, że te dwa żywiołki, które nosi pod sercem nieźle dają jej popalić. Na ostatniej wizycie lekarz zaproponował jej cesarskie cięcie. Uzasadniał bezpieczeństwem maluchów.

 - Może być problem, bo one powinny się już obrócić i przyjąć właściwą pozycję do porodu. Jeśli tak nie będzie, wtedy zrobimy cesarkę. Najpierw spróbujemy, czy da pani radę urodzić siłami natury, jednak tak jak mówię, nie będziemy narażać zdrowia i życia dzieci.

Za radą lekarza Marek zawiózł Ulę do szpitala dzień przed rozwiązaniem. USG nadal nie zadowoliło położnika i mocno wątpił, by Ula mogła urodzić bez cesarskiego cięcia. Wyjaśniał im obojgu w czym tkwi problem.

 - Ja wiem, że przygotowała się pani na to, żeby urodzić samodzielnie, ale sytuacja nie jest najlepsza. Pani będzie się męczyć i cierpieć, a my będziemy tracić cenny czas. Dla dobra dzieci powinniśmy ciążę rozwiązać choćby dzisiaj. Są zdrowe i donoszone – przekonywał.

 - Posłuchajmy pana doktora kochanie –prosił Marek. – Ja nie chcę, żeby były jakieś komplikacje. Chcę, żeby z tobą i z dziećmi było wszystko w porządku.

Nie protestowała. Przecież jej też na tym zależało. Może gdyby była młodsza, to sytuacja wyglądałaby zgoła inaczej, ale jest jak jest.

 - Zgadzam się – powiedziała do doktora. Poklepał ją pokrzepiająco po dłoni.

 - Rozsądna decyzja. Zaraz każę przygotować salę operacyjną.

Nie minęło pół godziny, gdy zabierano ją na blok. Marek przebrany w strój ochronny towarzyszył Uli. Podano jej znieczulenie i po kilku minutach rozpoczęto zabieg. Nic nie czuła i była bardzo spokojna. Wyjęto pierwsze dziecko, które donośnym krzykiem oznajmiło swoją obecność na świecie.

 - Piękna dziewczynka. Zaraz ją wam pokażemy.

Pięć minut po niej wyciągnięto drugie dziecko.

 -  No proszę. Mamy i chłopaczka. Śliczny mały.

Ula uśmiechnęła się łagodnie.

 - Wiedziałam, że to będzie parka. Byłam tego pewna. Nie uwierzysz, ale wiem, że ta mała to prezent Thomasa dla ciebie. Mówiłam mu, że wolałbyś dziewczynkę. Mówiłam, że jak urodzi się chłopiec, damy mu imię po nim. Mocno wierzę, że Thomas czuwa nad nami. Nasze dzieci są tego dowodem.

Umyte i opakowane jak dwa kokonki maluchy ułożono na jej piersi. Ucałowała ich czółka. Marek pochylił się nad nimi i zrobił to samo.

 - Spójrz jakie ona ma czarne włoski. Myślę, że będzie podobna do mnie. Za to Tomasz to chyba cała ty. Widzisz te kasztanowe kosmyki?

Na chwilę Marka wyproszono. Musiano Ulę oczyścić i pozszywać. Na sali poporodowej znowu byli razem. Marek zrobił mnóstwo zdjęć maluchom, by móc pochwalić się rodzicom. Ula była zmęczona.

 - Jedź do domu, albo do biura. Muszę trochę pospać. Taka jestem senna…

 - Dobrze kochanie. Przyjadę jutro do południa. Muszę się dowiedzieć jak długo mają zamiar was tu trzymać.

Wypisano ją wraz z dziećmi po trzech dniach. Była trochę obolała, ale szczęśliwa, że wraca do domu. Tam czekał już pokoik wyposażony we wszystko, co niezbędne takim maleństwom. Im były starsze tym bardziej uwidaczniało się ich podobieństwo do rodziców. Mała Michasia łudząco przypominała swojego ojca, natomiast Tomaszek był skórą żywcem zdjętą z Uli.

Kiedy dzieci skończyły trzy miesiące wybrali się z nimi do Poczdamu. Ula czuła potrzebę pokazania ich Thomasowi. Nie była to łatwa wyprawa, bo zabierali za sobą podwójny głęboki wózek, masę kosmetyków dla malców i tony pampersów. Tym razem miał to być tygodniowy pobyt. Na miejscu jak zawsze zastali Tanię i Uwe, którzy zachwycili się maleństwami.

 - Umeblowaliśmy im pokój na dole tak jak chciałaś. Tania pięknie go urządziła. Ja kupiłem łóżeczka i całe wyposażenie – chwalił się Uwe. – Zrobiliśmy też niezbędne zaopatrzenie. Przysłałaś za dużo pieniędzy Ula. Wystarczyła połowa.

 - To bez znaczenia przyjacielu. Podziel się resztą z Tanią i będzie dobrze. Spisaliście się na medal i dodatkowa premia was nie ominie.

Rozpakowali wszystkie rzeczy i ruszyli na cmentarz. Dzieci nakarmione posapywały w wózku cichutko. Marek jak zwykle zmienił wodę w wazonach i włożył do nich kwiaty. Zapalił też dwa wielkie znicze. Zmówił modlitwę za spokój wieczny Thomasa i odszedł do samochodu zostawiając Ulę z dziećmi przy grobie. Odwróciła wózek w kierunku nagrobka.

 - Spójrz kochanie. To dzieci, które urodziłam trzy miesiące temu. Marzyłam tylko, żeby urodzić zdrowe dziecko, a tymczasem urodziłam dwoje zdrowych, ślicznych dzieci i wierzę, że to dzięki tobie. Dałeś mi kolejny prezent, za który będę ci wdzięczna do śmierci. Dziecko w niebieskim kombinezonie to chłopczyk. Tomasz. Nazwany tak przez nas na twoją cześć. W różowym kombinezonie śpi dziewczynka. Jest bardzo podobna do Marka. Tomasz – to cała ja. Tak jak ja ma kasztanowe włosy i duże, błękitne oczy. Oboje odziedziczyli po mnie piegi, a po Marku wdzięczne dołeczki w policzkach. Najlepiej je widać, kiedy wykrzywiają buzie w grymasie lub się uśmiechają. Są naszym wielkim szczęściem i wierzę, że to szczęście w dużej mierze zawdzięczamy tobie.

Silny podmuch wiatru przerwał ten monolog. Zawirowały suche liście wokół grobowca, a do jej uszu dotarły słowa:

„ Kocham cię Ula. Zawsze będę cię kochał i zawsze będę przy tobie. Masz dla kogo żyć, więc żyj pełną piersią i bądź naprawdę szczęśliwa.”

Kompletnie zdezorientowana rozejrzała się nieco trwożliwie.

 - Thomas? To ty? – zapytała drżącym głosem, ale nie usłyszała odpowiedzi. Tylko wiatr zerwał się po raz drugi zamiatając liście z cmentarnych ścieżek. Nie miała pojęcia, czy naprawdę słyszała głos Thomasa, czy to tylko jej umysł płatał figle. Podeszła do nagrobka i pogładziła zdjęcie Thomasa. – Zawsze i na wieki masz miejsce w moim sercu. Kiedyś opowiem naszym dzieciom jakim byłeś dobrym i wspaniałym człowiekiem mimo cierpienia, którego doświadczałeś na każdym kroku. Dzięki tobie jestem inną osobą. Lepszą. Bardzo ci za to dziękuję i nadal proszę o twoją opiekę nad nami i naszymi dziećmi – wytarła mokrą od łez twarz i kolejny raz czule pogładziła zdjęcie. – Do zobaczenia kochany. Do jutra.

Ujęła poręcz wózka i skierowała go w stronę bramy.

K O N I E C