"ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Pod koniec sierpnia zadzwoniła do Ani mama informując ją, że musi wracać.

 - Złożyłam wniosek o przyznanie ci renty i właśnie przyszło zawiadomienie, że masz zjawić się na komisji dwudziestego ósmego sierpnia. Przyszło też zawiadomienie z sądu. Rozprawa odbędzie się jeszcze przed rozpoczęciem roku akademickiego, trzydziestego września.

 - Dziękuję mamuś, ale myślę, że przyjadę tylko na parę dni. Dobrze nam tu u dziadków i chcemy wykorzystać jeszcze wrzesień. Pogadam z Karoliną jak się na to zapatruje. Na komisji na pewno się stawię. Dam jeszcze znać o powrocie. Na razie – wyłączyła telefon i spojrzała na Karolinę.

 - Dwudziestego ósmego mam komisję w ZUS-ie o rentę. Będę musiała pojechać.

Siedziały właśnie u Kuby na werandzie popijając schłodzoną lemoniadę.

 - No trudno, to pojedziemy – Karolina posmutniała.

 - Pomyślałam, że mogłybyśmy pojechać tylko na dwa dni i wrócić tutaj. Mamy jeszcze cały wrzesień. Niedługo pojawią się grzyby. Chciałabym uzbierać chociaż trochę, a bez twojej pomocy nawet nie będę w stanie ich zobaczyć.

Kuba przysłuchiwał się temu w milczeniu jakby nad czymś się zastanawiał.

 - A ja mam jeszcze inny pomysł. Mógłbym pojechać z tobą, a Karolina zostałaby tutaj. O której masz tę komisję?

 - Wcześnie rano już o siódmej trzydzieści. Nie rozumiem dlaczego spędzają ludzi z łóżek tak wcześnie, ale ponoć to powszechnie praktykowane.

 - W takim razie pojechalibyśmy dwudziestego siódmego po południu, a nazajutrz po komisji wrócilibyśmy tutaj. Samochodem zawsze szybciej niż autobusem.

 - Kuba ma rację. Zdecydowanie tak będzie szybciej, a ja znajdę sobie tu jakieś zajęcie. Może grzybów poszukam? – Karolina z uśmiechem przyjęła takie rozwiązanie.

 - No nie wiem… - Ania jednak miała skrupuły. – Trochę mi głupio, że odrywam cię od pracy.

 - Nawet nie ma o czym mówić. W końcu sam to zaproponowałem, prawda?

W dzień wyjazdu Kuba został zaproszony na obiad do Kruków. Przyjechał już samochodem, żeby zaraz po posiłku ruszyć wraz z Anią do miasta. Trochę się martwił, gdzie będzie mógł spędzić noc, ale już w drodze Ania zapewniła go, że przenocuje u niej w domu, bo jest gdzie spać. Na miejscu przedstawiła Kubę rodzicom.

 - To sąsiad dziadków, wnuk Kostrzewów. Na pewno ich pamiętacie. Kuba objął w posiadanie dom po nich i zrobił z niego prawdziwe cudo. Jest niekwestionowanym artystą, skończył ASP.

Zarówno mama jak i ojciec Ani z dużą serdecznością przywitali chłopaka. Wieczorem przy kolacji wspominali jego dziadków i opowiadali mu różne historie z nimi związane. Po kolacji Joanna wypakowywała wielki kosz pełen przetworów nie mogąc się nadziwić, że jej teściowa zaprawiła ich aż tyle.

 - Prawie codziennie chodzimy na jagody mamuś. Nie przejemy tego, więc babcia wpadła na pomysł, żeby zrobić z nich dżem.

 - A jak ty dostrzegasz jagody? Widzisz je?

 - Raczej wyczuwam palcami. Przykucam przy kępie jagodowych krzaków i przeczesuję je palcami. Tak je zbieram. Nie jest tak źle i naprawdę radzę sobie. A tak w ogóle, to skąd przyszedł ci do głowy pomysł, żeby zawalczyć o rentę dla mnie? Nawet nie miałam pojęcia, że cokolwiek mi się należy.

 - Ja początkowo też nie, ale pani Zosia, ta ode mnie z pracy podsunęła mi jakiś artykuł, który znalazła w internecie i tak po nitce do kłębka. Za wiele tego nie będzie, ale przynajmniej będziesz miała swoje pieniądze, bo raczej mało prawdopodobne, żeby tej renty ci nie przyznali. Wszystko okaże się jutro. Podobno o decyzji informują od razu, więc od razu będziesz wiedziała. A tak w ogóle, to fajny chłopak z tego Kuby i przystojny. Widać, że ma dobrze poukładane w głowie.

 - Jest niesamowicie pracowity. Zupełnie przebudował dom dziadków. Wszystko robił sam, oprócz elektryki, hydrauliki i kanalizacji. W środku to prawdziwe, nowoczesne cudo, świetnie urządzone wygodnymi meblami, a ogród wygląda jak z bajki.

Jego część rośnie zupełnie dziko, bo Kuba w ogóle nie ingeruje. Nie kosi tam trawy, nie przycina krzewów i drzew. Za to wciąż dokłada tam jakieś rzeźby, które wyglądają cudnie wtopione w ten dziki pejzaż. Wszystkich dotykałam i oglądałam z bliska. Naprawdę robią wrażenie. Świetnie sobie radzi. Od dziadków kupuje mleko, jaja i masło, od innych gospodarzy miód, czasem wyroby ze świniobicia. Bardzo go tam lubią, bo z każdym żyje w zgodzie, jest uczynny i ma spokojny charakter.

 - Godne podziwu, naprawdę, – Joanna niedowierzająco pokręciła głową – zwłaszcza, że on nie ma chyba jeszcze trzydziestki. Rzadko spotyka się tak rozsądnie myślących, młodych ludzi. To unikaty. Chodźmy. Trzeba przygotować mu łóżko. Może jest śpiący.

Kuba śpiący nie był. Wręcz przeciwnie z ożywieniem dyskutował z ojcem Ani wciąż wypytując o swoich zmarłych dziadków. Natomiast Henryk był ciekaw, co z jego rodzicami. Doskonale pamiętał ojca Kuby.

 - Rodzice wyjechali do Niemiec jak byłem na czwartym roku studiów. Tu nie powodziło im się dobrze. Ojciec długo pozostawał bez pracy. Potem i mama ją straciła. Stwierdzili, że nie ma na co czekać i trzeba szczęścia szukać gdzie indziej. Chcieli, żebym z nimi wyjechał, ale ja nie chciałem. Tu miałem swoje studia i w dodatku tak mocno schorowanych dziadków, że pod koniec ich życia jeździłem tam co tydzień na każdy weekend. Czy pan wie, że odeszli w odstępie jednego miesiąca? Najwyraźniej jedno bez drugiego nie umiało żyć. Studia skończyłem i własnym sumptem wyremontowałem ich dom. Potem uświadomiłem sobie, że to jest moje miejsce na ziemi i nie będę nigdzie wyjeżdżał, bo tęskniłbym strasznie. Tak właśnie powiedziałem rodzicom. Mogę pojechać ich odwiedzić, ale zostać tam, nigdy.

Następnego dnia Kuba był tak uprzejmy, że odwiózł rodziców Ani do pracy, a potem już tylko z nią podjechał pod budynek ZUS-u.

 - Wejdę z tobą Aniu. Możesz błądzić, bo nie wiadomo czy na parterze, czy na piętrze odbywają się te komisje. Będzie ci łatwiej -

podał jej ramię, ale mimo to wyciągnęła nieodłączną laskę. W recepcji Kuba pokazał skierowanie i zapytał o numer pokoju.

 - To na pierwszym piętrze. Możecie państwo jechać windą – kobieta wskazała im kierunek. – Na górze od windy na prawo.

Podziękował i już bez przeszkód dotarł wraz z Anią na miejsce. Usiedli na krzesłach. Oprócz nich czekały jeszcze dwie osoby, ale i tak nie było wiadomo, kto wejdzie pierwszy. Najpierw wezwano mężczyznę. Dość długo to trwało, ale po nim weszła Ania. I ona była badana przez dłuższy czas. Sprawdzono wzrok, przeczytano opinię specjalistów. Oglądano zdjęcia z prześwietleń i rezonansu. W końcu lekarz oderwał się od dokumentacji i obrzucił Anię spojrzeniem.

 - Pracowała pani, czy uczyła się?

 - Jestem na piątym roku geofizyki. Mimo wypadku postanowiłam ukończyć studia, ale już dzisiaj wiem, że nie będę mogła pracować w wyuczonym zawodzie. Do niego potrzebuję zdrowych oczu, a tych nie mam – rozłożyła bezradnie ręce.

 - Czy czuje pani jakiś dyskomfort w związku ze złamanym nosem i szczęką? Oddycha pani prawidłowo? Nie ma pani z tym problemów?

 - Z nosem wszystko dobrze, choć był mocno pogruchotany i składano go jak puzzle. Szczęka się zrosła. Tylko na początku miałam problemy z mową i mówiłam niewyraźnie, ale teraz jest wszystko w porządku.

 - No dobrze… Przyznaję pani rentę socjalną, bo nigdy pani nie pracowała i nie odprowadzała składek. Decyzja przyjdzie za trzydzieści dni na pani adres domowy. Świadczenie będzie wypłacane od przyszłego miesiąca. To wszystko z mojej strony. Życzę powodzenia.

Stukając laską wyszła z gabinetu. Kuba natychmiast podniósł się z krzesła i podał jej ramię.

 - I jak poszło? – zapytał.

 - Przyznali mi rentę socjalną. Będą płacić już od września. To dobrze. Zawsze parę groszy się przyda. Jedźmy już. Chcę jak najszybciej być na miejscu.

Wrócili prawie na obiad. Przy nim Ania opowiadała wrażenia z komisji i przekazała podziękowania od rodziców za przetwory.

 - Mam nadzieję, że uda się jeszcze nazbierać trochę grzybów. Karolina zrobiłaś rekonesans?

 - Już się pojawiły. Przyniosłam wczoraj kilka maślaków, to zjedliśmy na kolację.

 - A ja koło obejścia pod lasem, przy samym jego skraju widziałem kilka nierozwiniętych jeszcze kani. Lubicie? Smakują jak schabowe. Jeśli chcecie, to wpadnijcie jutro. Zobaczymy, czy są już dobre do zerwania. Moglibyśmy je upiec na grillu.

 - Świetny pomysł. Na pewno się zjawimy.

Kuba podniósł się od stołu i pożegnał z gospodarzami. Miał trochę pracy, bo zaczął nowy projekt i chciał jeszcze trochę podłubać.

Kanie były dorodne. Przez dwa dni rozwinęły się ich wielkie kapelusze. Dziewczyny uzbierały pełen koszyk, a oprócz tego trochę podgrzybków, maślaków i sitaków. Zmęczone chodzeniem po lesie zjawiły się u Kuby prosząc o coś do picia. Podobnie jak on najchętniej piły domową lemoniadę, więc cały jej dzbanek opróżniły błyskawicznie.

 - Nie zostaniemy na grillu Kuba. Wiemy, że jesteś zajęty i musisz coś pilnie skończyć. Zostawimy ci trochę kani na obiad, a my uciekamy – Karolina wyjmowała z kosza dorodne sztuki. – Może jutro będziesz mniej zajęty. Zresztą jutro środa i pomyślałam, że rano moglibyśmy skoczyć na jarmark. Chociaż na godzinkę.

 - Nie ma sprawy dziewczyny. Ja też muszę kupić kilka rzeczy i chętnie was zawiozę.

Czego tu nie było. Od żywego inwentarza po ciuchy, kosmetyki, regionalne wyroby masarskie, świeże sery, wyroby cukiernicze i piekarnicze a nawet buty. Chodziły między stoiskami oglądając te wszystkie cuda. Kuba odłączył się od nich, żeby uzupełnić zapasy. Mieli się spotkać przy samochodzie za godzinę. Stanęły przy stoisku, gdzie oferowano różnego rodzaju chusty. Karolina zajęła się ich przeglądaniem.

 - Pomyślałam sobie, – mruknęła do stojącej obok Ani – że może zamiast tej bejsbolówki mogłabyś zawiązać na głowie taką chustkę. Pomacaj, to cienkie płócienko i na pewno nie byłoby ci w niej tak gorąco jak w czapce. Jedyne dwadzieścia złotych.

Ania podsunęła sobie chustę blisko oczu. Spodobała jej się i rzeczywiście była cieniutka.

 - Niedrogo. Bierzemy.

Na uboczu Karolina zawiązała fantazyjnie chustkę na głowie Ani.

 - Ładnie ci. Mam wrażenie, że jakby nos trochę ci się zwęził. Wcześniej wyglądał na bardziej opuchnięty.

 - Naprawdę? To dobra wiadomość. Mam nadzieję, że za kilka miesięcy będę już jakoś normalnie wyglądać i przypominać samą siebie.

Po południu Karolina poszła pomóc układać drewniane szczapy dziadkowi Krukowi. On rąbał, ona układała pod zadaszoną ścianą domu. Ania postanowiła pójść na spacer. Doszła do rozstaju dróg, gdy usłyszała za sobą jadący samochód. Zeszła na bok chcąc zrobić mu miejsce na wąskiej drodze. Jednak kierowca zatrzymał się tuż obok.

 - Ania? A co ty tak sama błądzisz po leśnych bezdrożach?

Uśmiechnęła się szeroko rozpoznając głos Kuby.

 - A ty skąd wracasz?

 - Od zleceniodawcy – Kostrzewa otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. – Masz ochotę na kawę? Jeśli tak, to serdecznie cię zapraszam. Odwiozę cię później.

Nie dała się prosić. Pomógł jej wsiąść i ruszył. W domu nastawił expres i za chwilę doleciał do jej nosa zapach aromatycznego płynu. Kuba wyszedł z tacą przed dom i ustawił ją na stoliku.

 - Zrobiłem ci latte ze słomką. Mam nadzieję, że będzie ci smakować. - Usiadł obok niej i sięgnął po filiżankę mocnego espresso. – Miałem cię już kiedyś zapytać o pracę dyplomową. Masz już temat?

 - Ooo, temat wybrałam po pierwszym semestrze czwartego roku. Nie jest łatwo napisać coś sensownego, gdy musisz do tego dołączyć wyniki pomiarów, wykresy i mnóstwo tabelarycznych zestawień. Na szczęście część tak zwaną praktyczną zrobiłam jeszcze przed wypadkiem. Teraz nie dałabym rady i musiałabym zmieniać temat pracy.

 - A co wybrałaś?

Rozchichotała się.

 - Mogę ci powiedzieć, ale nie wiem czy cokolwiek z tego zrozumiesz. Piszę własną interpretację rozkładów pionowego profilowania grawimetrycznego w pomierzonych szybach górniczych. To dość skomplikowane i pozwól, że nie będę tego tłumaczyć, bo musiałabym gadać przez całą noc i cały następny dzień.

Kuba patrzył na nią z podziwem. Ile niespodzianek kryje jeszcze w sobie ta wyjątkowa dziewczyna? Już wcześniej zrozumiał, że bardzo mu na niej zależy. Imponowała mu odwagą, samodzielnością, determinacją w dążeniu do celu a przede wszystkim skromnością. Zupełnie nie przeszkadzało mu, że jest niewidoma, bo uważał, że czasami widzi znacznie więcej niż on i Karolina. Delikatnie ściągnął jej chustę z głowy i pogładził odrastające włosy. Ten intymny gest nieco speszył Anię i wyraźnie się zarumieniła. Już zapomniała jak to jest i co ważne kompletnie zapomniała o Tomaszu.