"ŚWIATEŁKO W MROKU" - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Po obiedzie faktycznie wybrały się do Kostrzewy. Obie były bardzo ciekawe tych rzeźb. Obie też nie znały nikogo, kto byłby tak wszechstronnym artystą.

 - Pamiętasz jak szłyśmy zobaczyć czy są jeszcze jagody? – zapytała Ania, gdy już ruszyły z domu. Karolina mruknęła coś w rodzaju „noo…” i kiwnęła głową. – Musimy dojść do tego rozwidlenia dróg. Myśmy szły na lewo, a do domu Kostrzewów trzeba iść na prawo. Dojdziemy niemal do brzegu jeziora i pójdziemy jakieś dwieście metrów wzdłuż niego. Dom stoi bardzo blisko wody. Pamiętam, że kiedy były wielkie ulewy staruszkowie mieli nie lada kłopot, bo wciąż ich zalewało. Ciekawe, czy młody jakoś to zabezpieczył. Z drugiej strony budynku rozciąga się wielki ogród i sad. Aż mnie ciekawość pali jak to teraz wygląda. Chodźmy.

Przeszły do rozstaju dróg i skręciły w prawo. Ścieżka zwęziła się tak, że musiały iść jedna za drugą. Prowadziła oczywiście Karolina trzymając Anię za rękę. Doszła do sporej skarpy i stanęła przed nią.

 - Myślę, że to robota Kuby. Zbudował wał przeciwpowodziowy. My chyba pójdziemy wzdłuż tego wału.

Jakieś dwieście metrów dalej wał zaczął się obniżać ukazując wolną przestrzeń. Karolina zatrzymała się. – No, no, jeśli to ten dom to jestem pod wrażeniem.

 - Jak wygląda?

 - Jest cały z drewna, chociaż z daleka wygląda mi to na siding i chyba nim jest. Piękny dach i dookoła balkony na piętrze. Pod spodem szeroka weranda i od werandy długi pomost wsparty na drewnianych palach prowadzący wprost do wody. Na końcu zacumowana łódka. Powiedziałabym, że ful wypas.

 - W takim razie on zmienił tu wszystko. O ile pamiętam, to jego dziadkowie mieszkali w drewnianym domu, ale to drewno było aż czarne ze starości. Dach był wysoki, szpiczasty, pokryty gontem a strych niezagospodarowany. Przy budynku stał koślawy płotek z brzozowych, nieokorowanych desek, a za nim rosły wysokie malwy i słoneczniki. Mimo, że chałupka była stara, to bardzo malownicza i miała swój urok.

Podeszły bliżej i zostały zauważone. Z domu wyszedł jego gospodarz i z szerokim uśmiechem przywitał dziewczyny.

 - Serdecznie witam w moich skromnych progach. Trafiły panie bez przeszkód?

 - Najmniejszych – odpowiedziała Ania. – Ja doskonale pamiętałam drogę. Nie spodziewałam się tylko tego wału przeciwpowodziowego.

 - No tak… Musiałem się jakoś zabezpieczyć na wypadek zalania, chociaż odkąd tu mieszkam, to jeszcze się nie zdarzyło, mimo że ulewy były. Zapraszam panie do środka, jeśli oczywiście chcecie obejrzeć dom.

 - Bardzo chcemy – zapewniła gorliwie Karolina. – Ania twierdzi, że zmienił pan tu wszystko.

Kuba poczochrał czuprynę i spojrzał na obie zakłopotany.

 - No może nie wszystko, ale sporo. Dom zbudowano dawno temu, ale z drewna odpornego na korniki. Dzięki temu mogłem śmiało położyć siding. Dach musiałem wymienić, bo przeciekał, a wnętrze też już inne niż wtedy. Zapraszam.

Wnętrze domu oczarowało je obie choć Ani znacznie dłużej zajęło poznanie rozkładu pomieszczeń i zobaczenie, co w nich jest. Z przedpokoju wchodziło się wprost do dużego salonu, który posiadał przeszklone, szerokie wyjście do ogrodu. Był też kominek, wygodna kanapa i dwa ogromne skórzane fotele. Tuż obok był aneks kuchenny otwarty na salon bardzo nowocześnie urządzony i łazienka. Na piętrze trzy przyzwoitej wielkości pokoje a także pracownia. Wszędzie połaciowe okna dostarczające mnóstwo światła, a oprócz nich w każdym z pokoi dwuskrzydłowe szklane drzwi wychodzące na taras. Pomieszczenia były bardzo zadbane. Nigdzie nie panował bałagan, co było dziwne, bo artyści z reguły nie dbają o porządek.

 - Napiją się panie kawy? Proponuję, żebyśmy wyszli na werandę. Ciepło dzisiaj a parasol osłoni nas przed słońcem.

 - Bardzo chętnie napijemy się kawy, ale wcześniej chciałybyśmy obejrzeć te słynne rzeźby.

 - No skoro tak, to zapraszam do ogrodu – Kuba przemierzył salon i otworzył szklane drzwi. Przeszły przez nie i znalazły się zupełnie w innym świecie. Cześć ogrodu pozostawiona była w stanie dzikim i to głównie tam ulokowane były rzeźby. Widać było, że artysta najchętniej korzysta z naturalnego materiału, czyli drewna, ale nie gardzi też kamieniem i metalem. Z tego ostatniego stworzył majestatyczne żurawie i inne ptactwo zbite w grupki i rozsiane po całym ogrodzie. Dziewczyny najbardziej urzekły jednak prace z drewna, a raczej ze starych korzeni, które wtopiły się w naturalne tło. 

  

Karolina chłonęła te obrazki jak oniemiała. Podprowadzała Anię do każdej rzeźby, by ta mogła jej dotknąć i choć trochę zobaczyć, by mieć pojęcie o jej pięknie.

 - One są wspaniałe – mówiła gorączkowo podekscytowana Ania. – W życiu nie widziałam nic równie pięknego. Babcia miała rację, jest pan niezwykle utalentowany.

 - Bardzo miło mi to słyszeć. Czy możemy sobie mówić po imieniu? Nie jestem o wiele starszy i jakoś tak mi niezręcznie.

Dziewczyny chętnie przystały na tę propozycję. Kuba oprowadził je po całym ogrodzie pokazując ukryte czasem w gąszczu trawy prawdziwe perełki. Zaimponował im. W końcu usiadły obie przy stoliku na werandzie czekając na kawę. Wkrótce Kuba ją wniósł, a do niej jakieś drożdżowe ciasto.

 - Ciasto też potrafisz piec? – wyrwała się Karolina. Kuba roześmiał się na całe gardło.

 - Taki świetny to już nie jestem. Ciasto drożdżowe uwielbiam, a z jagodami szczególnie. Mam tu zaprzyjaźnioną sąsiadkę, która zawsze w soboty piecze dla mnie blachę tego przysmaku. Z ludźmi trzeba żyć w zgodzie, a ja nie jestem typem choleryka. U pani Tereni Kruk kupuję codziennie mleko i jaja. Raz na dwa tygodnie masło, bo ona robi najlepsze. Jeśli ktoś robi świniobicie zawsze o mnie pamięta. Nie wybrzydzam. Czasem jest to swojska kiełbasa mocno pachnąca czosnkiem, czasem tylko słonina, lub kiszka, czy pasztetowa, ale jednak zawsze coś. Z głodu to ja bym tu na pewno nie umarł. Oni wszyscy pamiętają moich dziadków i pamiętają mnie jako dzieciaka. Myślę, że też doceniają to, że nie zburzyłem tego starego domu, tylko solidnie wziąłem się za wyremontowanie go. Długo to trwało, bo większość rzeczy robiłem sam, ale na szczęście doprowadziłem wszystko do szczęśliwego końca.

 - Naprawdę cię podziwiamy, bo dom jest przepięknie urządzony i ma swój klimat.

 - Bardzo się starałem. Nie zawsze było kolorowo, bo jakoś musiałem zdobyć na to wszystko fundusze. Na szczęście pomogli koledzy z Krakowa i to tam głównie wystawiałem swoje prace. Mnóstwo rzeźb poszło za granicę podobnie jak obrazów zarówno olejnych jak i akwarel. Dzięki temu mogłem inwestować w remont domu. Teraz to mój mały azyl. Tak się do niego przyzwyczaiłem, że nigdy nie chciałbym opuszczać tego miejsca. Zakochałem się w nim i tyle. Teraz jest czas na pracę, na tworzenie nowych rzeczy. Nie opuszczam żadnej wystawy, bo to zawsze może przynieść jakiś zysk, a żyć z czegoś trzeba. Wreszcie osiągnąłem spokój.

 - Godne podziwu, naprawdę. Rzadko się zdarza, żeby tak młody człowiek miał już takie osiągnięcia na swoim koncie i tak poważnie podchodził do życia – Ania uśmiechnęła się do własnych myśli.

 - A wy studiujecie, czy pracujecie?

 - Studiujemy – odezwała się milcząca dotąd Karolina. – Jesteśmy na ostatnim roku geofizyki. Ania rozważa zmianę zawodu, bo ze względu na wzrok nie będzie mogła go wykonywać. Jednak jest bardzo dzielna, bo postanowiła dokończyć studia. Ja zostaję przy tym co mam. To już taka rodzinna tradycja, bo ojciec też jest geofizykiem – odruchowo zerknęła na zegarek. – O rany, ale już późno! Zasiedziałyśmy się.

 - Nie przesadzaj, dopiero szósta. Może zrobilibyśmy grilla? Odwiozę was potem do domu. Nie ma problemu. Nie proponowałbym, gdybym nie był mobilny i musiałybyście wędrować po ciemku przez las. Zgódźcie się. Tak rzadko miewam tu towarzystwo.

 - W sumie dlaczego nie? – Ania sięgnęła po telefon. – Zadzwonię do dziadków, żeby ich uspokoić, bo na pewno by się martwili.

Bardzo przyjemnie spędziły to popołudnie. Przy okazji dowiedziały się, że w miasteczku nadal odbywają się jarmarki w każdą środę i Kuba zaoferował im podwózkę na ten dzień. Zgodnie z tym, co obiecał podwiózł je pod samą bramę i serdecznie pożegnał.

Następnego dnia wstały nieco później. Babcia była już na nogach, podobnie dziadek. Po śniadaniu ruszyły na jagody. Przez dwie godziny nazbierały ich dość, by móc zrobić z nich pierogi. W doskonałych humorach wracały do domu.

Karolina już z daleka zauważyła dziadka jak majstruje coś przy wędkach.

 - To chyba dla nas szykuje te wędki – mruknęła. – Ty wieczorem kopiesz robaki. Ja się brzydzę.

 - Nie ma sprawy kochana. Mogę kopać. Nawet na wędkę ci nadzieję, żebyś mogła łowić. Jutro próba generalna. Mam nadzieję, że wrócimy z tarczą nie na tarczy.

Jednak następnego dnia zanim wyszły z domu pojawił się w nim Kuba jak zwykle po mleko i jaja. Kiedy dowiedział się, że wybierają się na ryby od razu wyraził chęć uczestniczenia w tej przygodzie.

 - Pomogę wam. Może uda wam się złowić jakiegoś wielkiego suma lub szczupaka? Taka ryba walczy, a wy nie wyglądacie na szczególnie silne. Podwiozę was. Wiem gdzie dziadek łowi. A mleko i jaja zabiorę później.

Już na miejscu Kuba zapytał, czy mają robaki. Ania wyciągnęła z torby blaszane pudełko i otworzyła wieczko.

 - Proszę bardzo. Osobiście przeze mnie nakopane wczoraj wieczorem.

 - Jak ty to zrobiłaś? Widziałaś cokolwiek?

 - Raczej niewiele. Bardziej wyczuwałam je jak wiły mi się pod palcami. Zaraz nadzieję je na haczyk.

Po chwili pewnym ruchem zarzuciła wędkę. Karolinie poszło nieco gorzej. Robiła to po raz pierwszy, ale Kuba jej pomógł. Teraz pozostało tylko czekać. Jednak czekanie, to była ostatnia rzecz jakiej by pragnęła niecierpliwa Karolina. Czas zaczął się jej dłużyć. Wstała z pomostu, wzięła jakiś foliowy worek i oznajmiła, że to nie na jej nerwy i idzie na maliny lub jagody. Po chwili zniknęła im z oczu.

 - Nie ma cierpliwości ta twoja przyjaciółka – odezwał się cicho Kuba. Ania uśmiechnęła się pobłażliwie.

 - Ano nie ma, ale zapewniam cię, że to najlepsza osoba na świecie. Nie wiem jak bym się pozbierała po wypadku, gdyby nie ona.

 - Właściwie to co to za wypadek? Pytam z ciekawości, ale jeśli to dla ciebie zbyt trudne, nie musisz mi opowiadać.

 - W sumie pozbierałam się już, chociaż na początku przeżyłam szok zwłaszcza wtedy, gdy dowiedziałam się, że na jedno oko nie będę widzieć w ogóle, bo został przerwany nerw wzrokowy. Wracałam do domu autobusem. Kierowca, młody gówniarz był na haju i udawał bohatera. Jechał bardzo szybko i miał świetną zabawę, gdy musiał gwałtownie hamować. Ja jedna tylko stałam i kurczowo trzymałam się rurki. Wszystkie miejsca były zajęte. Przed światłami był tak rozpędzony, że hamował w ostatniej chwili. Wrąbał w tył wielkiego tira. Odrzuciło mnie a potem przywaliłam twarzą w tę rurkę tak mocno, że złamałam nos, rozpłatałam brodę na pół, złamałam żuchwę i kości czaszki. Utworzyły się dwa krwiaki, które spowodowały obrzęk mózgu, a ten z kolei uciskał na nerwy wzrokowe. Operacja trwała kilka godzin. Połatano mnie, ale jak widać nie wyszłam z tego bez szwanku. Wzroku nie odzyskam nigdy. Prawym okiem trochę widzę, ale mam zawężone pole widzenia. Szrama na brodzie zostanie już na zawsze tak jak blizna na głowie. Nos ledwie złożyli do kupy, bo był po prostu pogruchotany. Lekarze bardzo się starali, ale jego kształt nie jest taki jak przed wypadkiem. Podobno będzie węższy, ale na taki efekt trzeba poczekać co najmniej rok. Blizna też ma zblednąć i być mniej widoczna, ale na to wszystko trzeba czasu. I to tyle. Wciąż czekam na rozprawę, bo nie tylko ja ucierpiałam w tym wypadku. Liczę na jakieś odszkodowanie, bo leczenie jednak trochę kosztowało, a rodzicom się nie przelewa. Głupio jest mi brać od nich pieniądze. Chciałabym robić coś pożytecznego w życiu, coś co przyniosłoby mi satysfakcję i jakiś dochód. Nie wiem, czy uda mi się znaleźć coś takiego, co odpowiadałoby moim warunkom. Wciąż mam nadzieję, że tak. W końcu mam cały rok na myślenie.

 - Jesteś naprawdę bardzo dzielna. Podziwiam cię, że tak spokojnie podeszłaś do swojej niepełnosprawności. Pogodziłaś się z nią i chcesz iść dalej. Jesteś silną kobietą, bo wciąż walczysz. Rzadko zdarzają się tacy ludzie. Chciałbym utrzymywać z tobą kontakt jak już stąd wyjedziesz. Może mógłbym zabrać cię kiedyś na moją wystawę? Byłaś kiedykolwiek w Krakowie?

 - Chyba raz i to jako dziecko. Poza tym bardzo chętnie pojadę z tobą na wystawę. Twoje prace są wyjątkowe. Nikt tak nie rzeźbi jak ty. Wprowadź sobie mój numer telefonu, a ja zrobię dokładnie to samo, a raczej będę ciebie musiała poprosić o pomoc – podała mu komórkę. – O rany! Bierze! Coś złapało przynętę! – rozwrzeszczała się czując jak napina się żyłka. Gwałtownie zaczęła kręcić kołowrotkiem, ale ryba była silna.

 - Spokojnie, spokojnie – usłyszała głos Kuby. Stanął tuż za nią obejmując ją rękami i pomagając jej utrzymać wędkę. – Popuść trochę. Trzeba ją zmęczyć.

Te zmagania trwały ze dwadzieścia minut. W końcu udało im się wyciągnąć sporego suma. Teraz Kuba trzymał go w podbieraku przyglądając mu się.

 - Wielki, naprawdę wielki. Ależ miałaś szczęście.

Tego dnia udało im się złowić jeszcze dwa liny. Kuba oczyścił je na miejscu z łusek i wnętrzności. Mogli wracać, bo i Karolina pojawiła się zwabiona ich krzykami. Ona z kolej natrafiła na skarpę porośniętą krzakami malin i uzbierała ich pełen worek. Oblizywała się na myśl o koktajlu.